Alþýðublaðið - 09.01.1966, Blaðsíða 16

-*
I '* ■
: Hraðinn var um þessar
§ - mundir „a la Hafnarfjörð-
í. ur,” jafnvel hraðari en það
hraðasta sem sést hefur
. * líér . . .
íþróttir í Vísi.
Einhver bankaði upp á hjá
mér um daginn og spurði
hvort ég vildi ekki gerast
kaupandi að Birting. Eg
kvaðst láta mér nægja Lög-
birting og þann litteratúr
sem þar birtist. Og hann er
ekki allur af lakara taginu,
‘ eins og til dæmis eftirfar-
‘,l
andi klausa, sem mér þotti
svo snjöll, að ég lærði liana
utanbókar:
Prestaköll þau, sem að
. framan. greinir, svo sem nr.
6 og nr. 17, skulu, að fengnu
leyfi ráðuneytisins, þar til
öðru vísi verður ákveðið,
, skoðast sem hlutar af þeim
> prestaköllum, sem þeim
, samkvæmt .framansögðu, er
■ þangað til gert að fylgja.
ÞAÐ er ógæfulegt að bua suð-
ur í Kópavogi, eiga bíl og vakna
upp við það einn morgun, að allt
er orðið hvítt. En hvað um það
— karlmannlega skal af stað hald-
ið og maður hysjar upp um sig
brækurnar, sýgur upp í nefið og
steðjar af stað.
Keðjurnar eru í skottinu.
Þetta er ekki annað en ómerki-
legt föl. Engin tiætta, manni minn.
Mundu eftir ráðleggingum um-
ferðasérfræðinganna, sem enginn
tekur mark á og þurrkaðu snjó-
inn vel og vandlega af öllum rúð-
um, svo þú sjáir aðsteðjandi hættu
úr öllum áttum.
Ósköp ertu lengi í gang, greyið
mitt. Hana, þar hrökk hann. Inn-
sogið á fullt og gefið inn. Innsogið
hálfa leið inn og Iátið mala. Eins
gott að hafa heitan bil, þegar til-
veran er köld.
Má frúin ekki fljóta með niður
I kaupfélag? Jú, auðvitað má liún
það.
Mikil djöfulsins fljúgandi hálka.
Bíllinn þversum áður en ég veit
af. Þetta eru ekki annað en byrj-
unarörðugleikar og bíllinn er rétt-
ur af og brunað af stað í fyrsta
gír á fullu gasi upp Digranesveg.
Gengur eins og í sögu. Þvergata
til liægri. Hefst. Brekka niður að
kaupfélaginu. Lempa niður ferð-
ina með því að bremsa smátt og
smátt, síðan bremsa í botn.
Hvers vegna stöðvast bíllihn
ekki, heldiír rennur svona eins og
sleði undan brekkunni og aftur-
hlutinn á fleygiferð til vinstri?
En allt fer vel og að lokum
stendur bíllinn kyrr á blábrúninni
á brattasta liluta brekkunnar. —
Meðan frúin fer út, togar maður
af öllu aíli í stýrið, eins og maður
geti hindrað bílinn í að renna af
stað með þeim hætti.
Svo brunar hann niður brekk-
una og skýzt milli tveggja að-
steðjandi bíla og svo dansar hahn
jenka niður allan Álfhólsveg.
Holurnar kasta bílnum á milli
sín og afturhlutinn veit ekki allt
af hvað sá fremri er að gera þá
stundina. Einu sinni þversum og
maðurinn fyrir aftan hættir við
að fara fram úr.
Aítur þversum á móts við Apó-
tekið og maðurinn fyrir aftan hætt
ir við allt saman og beygir niður
að fyrrgreindu Apóteki, sennilega
til að verða sér úti um róandi
töflur.
Þá eru það gatnamótin á Reykja
nesbraut. Uppgefinn og yfirgefinn
Skodabíll, stendur þar og snýr
nefinu á móti mér, tempóið í jen-
ka-dansinum eykst og ég má allt
eins búast við að bíllinn fari í
snú-snú. Hann hagar sér eins og
fyllibytta á Þorláksmessu og er
óviðráðanlegur eins og stelpu-
tryppi á sveitaballi. En þetta
slampast eins og tilveran hingað
til og á Reykjanesbrautinnl er
þrengingum Kópavogsbúans lokið
í bili.
Alla leið upp á Skólavörðustíg,
sem glansar beinlínis af hálku.
Ekkert fram undan annað en á-
rekstur við einhvern bíl, dauði
og limlesting.
Þctta endar ekki með öðru en
skelfingu og maður lempar bílinn
niður í fyrsta gír og varast að koma
við benzínið. Bíllinn á eftir mér
þorir ekki fram úr. Mikið vildi
ég gefa til að vera á eftir hon-
um. ÓÍíkt væri nú huggulegra að,
keyra aftan á liann en kerlingar-
álftina, sem álpast út á götuna á
móts við Klapparstíginn, án þess'
að líta til hægri eða vinstri.
Svolítill stingur í hjartastað og
kerlingin sleppur með skelkinn.
Hjartað lemst um uppi í hálsi
það sem eftir er leiðarinnar niður
Skólavörðustíginn. Önnur kerling
striksar út á götuna á móts við
tugthúsið, en sér sig um hölnd
og bjargast upp á gangstéttina
aftur.
Ég lendi á rauðu Ijósi eins og
ævinlega og þar með er þessu
keðjulausa ævintýri eiginlega lok-
ið. Nema spurningin er: Hvernig
kemst ég heim aftur?
✓