Alþýðublaðið - 15.02.1966, Síða 13

Sími 50249
\ Becket
Heimsfræð amerísk stórmynd í
litum.
Richard Burton
Peter O'Toole
íslenzkur texti.
Sýnd kl. 9.
MF'ífiI®
Charade
Óvenju spennandi ný lit-
mj'nd með
Cary Grant ogr Audrey Hepburn
íslenzkur texti.
Bönnuð innan 14 ára.
Sýnd kl. 5 og 9.
Hækkað verð.
w STJÖRNUDfn
*'* SÍMI 189 36
Á Villigötum
(Walk on the wild side)
davved! ■;[»§
Frábær ný amerísk stórmynd. Frá
þeirri hlið mannlifsin;, sem ekki
ber daglega fyrir sjónir. Með úr-
valsleikurunum Laurence Harvey.v
Capueine, Jane Fonda, Anna Baxt
er, og Barbara Stanwyck sem eig
andi gleðihússins.
Sýnd 'kl. 9.
Bönnuð bömum.
MAÐURINN MEÐ ANDLITIN
TVÖ.
(The tow faees af Dr. Jekyll)
Hörkuspennandi og viðburðarík
litkvikmynd, í Cinemascope.
Sýnd kl. 5 og 7.
Bönnuð innan 14 ára.
Bifreföaeisrendur
sprautum og réttum
FlJóí afgTeiðsI*
Bifreiðaverkstæðið
Vesturás hf.
SfSumúla 15B. Síml S5749.
ENGLÁND

— Talaðu á leiðinni, bætti
hann við. — Ég get ekið fyrir
því.
— Ég þartf að tala heiimikið,
sagði hún hugsandi. — Ég hugsa
ekki að ég hafi neitt skemmti
legt að segja.
Hann hló gleðisnauðum hlátri.
— Ég veit að þú hefur það
ekki. Þú vilt tala um Dean og
frú Caller. Louise Hurn og hel
vítis fíflið hana Lauru. Hún
verður að fara. Ég þoli hana
ekki lengur.
Hún minntist ekki á Lauru.
Ifún tók þessi orð hans ekki al-
varlega tii þess hafði iiún heyrt
of marga lækna og skurðlækna
kvarta undan hjúkrunarkonum
og sverja þess dýran eið að þeir
skyldu aldrei vinna með þeim
aftur þegar eitthvað það hafði
(komið fyrir sem þeim fannst
hálfvegis þeir bera ábyrgð á.
Hugo hagaði sér eins og þeir
og þegar hann he'fði náð sér eft
ir reiðina myndi hann muna
hve gótS hjúkrunarkona Laura
var. ’
— Hvað ætlarðu að gera í
þessu Deansmláli'? Hvað sikeði
eiginlega? spurði hún kæruleys
islega.
— Ég veit það ekki, sagði
'hann óvænt því þetta var ekki
honum líkt. — Það sem er að
þeim manni Jem er að hann
njósnar. Eins og kerlingarulgan
/hun frú Keith. Skriðdýr bæði
tvö. Stundum held ég að hann
hafi eitthvert vald yfir Louise
Ég hef sagt henni margsinnis
að hún geti fengið hæði
skemmtilegri og hæfari mann
fyrir sama kaup. Hann fær ó-
geðslega há laun. En liún felur
sig bara að baki þessarar hjart
anlegu framkomu sinnar og
segir: — Láttu ekki svona
elsku vinur. Hann er kannske
ekki númer eitt en hann
stendur i sinni stöðu og gömlu
konurnar kunna vel við hann.
Get ekfki sagt honum upp að
ástæðulausu. Hann hefur ekk
ert gert eins og þú veizt. —
Jæja, nú hefur eitthvað gerzt.
Ég get ekki verið hérna á-
fram ef Louise lætur hann
ekki fara.
— Hvað gerði hann inni hjá
frú Caller sem gerði þig svona
ofsareiðan.
— Hann var að njósna,
sagði Hugo ánægjulega.
—■ Hún er einmana, sagði
Jem. — Hún 'salgði Pdnny-
cuik lækni það og mér. Hún
fbað mig að koma og tala
við sijp. Katnnske (hún hafi
heðið Dean þess sama. Ein-
mana fólk þiggur hverr. sem
er.
— Hún getur talað við þig
og Pennycuik, sagði liann og nú
var rödd lians hörkuleg og
2 7
reiðileg — en ekki Dean Ertu
isvo heimsk Jem að þú trúir
því að Dean 'sé einn af þeim
mönnum sem vilji vera elsku-
legir við gamlar konur?
Hún gat ekki svarað þessu.
Hann hafði verið að njósna
eins og Hugo kallaði það. Hver
einasti læknir héfði reiðst í
hans 'sporum.
— Nei; eiginlega ekki. Hún
ibrosti að hugsan sinni. — Nei,
ég held að Dean vilji ekki vera
elskulegur. Hann er viðurstyggi
legur. En þú hlýtur að skilja
það Hugo að með því að sleppa
þér svona hefurðu gefið hon-
um höiggstað á þér. Þú hefur
gefið honum tækifæri til að
gefa allt mögulegt í skyn og
hann er sérfræðingur í að gefa
í skyn það, sem ekki er fótur
fyrir. Hugo, sagði 'hún áhyggju
full, — finnst þér ekki einkenni
legt hvernig frú Caller hagaði
sér í gærkveldi? Þetta -var ekki
eitt af þéssum hressingarköst-
um sem gamalt tfólk. fær stund
uð í nokkurskonar æði. Hún var
fyllilega með sjlálfri sér.
Hún fann fremur en sá hve
ánægður hann var.
— Hún er oft fyllilega með
sjálfri sér eins og þú kallar
það Jem. Hún er alls ekki kölk
uð. Að vísu eru æðarnar held
ur þrengri en — Jem veiztu að
þú ert gott dæmi upp á að „lít
il þekking er verri en engin“.
Þú sást gömlu sjúklingana hans
föður þíns og nú heldurðu að
þú vitir'allt.
— Kannske. Jem lét þetta
ekkert á sig fá, enda var hún
sér fyllilega meðvitandi um tak
mörk 'sín. — En Pennycuik
læknir virtist vera mjög undrandi
yfiri ásigkomulagi hennar á ég
við.
— Enda er það undravert. Ég
þartf að tala við Pennycuik um
hana. Það virtist allt eðlilegt
með liana, henni var smátt og
smátt að fara aftur og hún var
orðin elliær og farin að ganga
í harndóm. S'kyndilega byrjaði
'hún að yngjast upp. É'g held að
það sé 'sálrænt. Ég held að hún
hafi ákveðið í undirmeðvitund-
inni að hún yrði að lifa það að
'sjá son sinn aftur. Ég held að
hún hafi ennfremur ákveðið að
þegar 'hann kæmi heim ætlaði
ihún ekki að vera kö'l'kuð gömul
k'ona heldur móðirrn sem hann
þekkti einu sinni. Gömul kona
að vísu en skemmtileg og hraust
gömul kona. Og ég ætla að að
stoða hana á minn hátt Jem.
Því í baráttunni við ellina er
hálfur sigur unninn þegar von-
in er fyrir hendi. Þær eiga til
'hugrekkið ef þær hafa eitthvað
að lifa fyrir. Og þegar þær
tfinna hugrekkið bregst líkam
inn undravei við. Skilurðu það
Jem.
— Ég s'kil það, sagði Jem.
— En — tfyrst svo er því varstu
þá hræddur við njósnir Deans.
— Fari hans forvitni til skoll
ans, hvæsti Hugo. Oeturðu
ekki skilið að hann er svo
ógeðslegt sikriðdýr að hann hefði
getað eyðilagt allt fyrir henni.
Hann gat gert hana efagjarna,
hann gat talað um ógeðslega
hluti við hana. Og þá hefði hug
refekið og vonin sem heldur
henni uppi brugðist. Hún yrði
igeggjuð, elliær, af því að hún
hefði misst trúna. Það er trú-
in sem heldur ’henni uppi núna,
og bún trúir því, að hún sé að
hressast og yngjast upp og að
hún verði hress og hraust og
ern þegar sonur hennar kem-
ur heim. Hún heldur að hann
hitti aftur móður sína sem
hann sá fyrir tveim árum Og ef
ég fæ einhverju um ráði-ð ger-
ir hann það.
Þau óku eftir löngum vegi
sem lá að ljósboga og að baki
Ijósanna glytti í sjóinn.
— Ég 'hef bréf til þín frá
gamalli konu sem lieitir ung-
frú Culett sagði Jem. — Hún
hað mig um að segja þér að
hún meinti hvert orð sem hún
segði. Ég lofaði að láta þig
fá bréfið Hugo en ....
Hann hló hæðnislega —• Eni
ég má ekki þig.gja peningana
hennar Jem. Þú hefur á réttu
að standa vina mín. Ég hef ekki
hugsað mér að gera það.
Hugo nam staðar fyrir fram
an lítið veitingarhú’s og fyrir
framan það voru fáeinir glæsi
legir bílar. Stórt skilti sveifl-
aðist til fyrir vindinum og á
því var fiskimaður sem hallaði
sér yfir litla tjörn í tunglskini.
— Þá erum við komin. sagði
Hugo og Jem heyrði æstan und
irtón í rödd hans.
Hún svaraði engu, hún var
önnum kafin við að opna bíl-
dyrnar og koma sér út. Ilmur
inn fr'á hafinu mætti henni og
hún heyrði ölduglamur við
iströndina.
Henni létti niikið. Hvað svo
sem var að hefði Hugo aldrei
talað svona um frú Caller ef
það var rétt sem Laura gaf í
skyn að hann hefði notað hana
sem tilraunadýr.
Öll hin vandamálin, Louise og
fram’koma hans við hana ung-
frú Cluett . . . ungfrú Cluett var
ekki lengur neitt vandamól.
Hugo ætlaði ekki að notfæra
sér hana. Hún var að vísu að
ihorfast í augu við öll vanda-
málin og þau voru enn óleyst
en þau hvíldu ekki lentrur á
henni eins og þrúgandi mara,
Það sem hann sagði um frú
Calier var honum til sóma.
Hann varð fyrst og fremst aS
fá að halda áfram starfi sínu.
Það gat verið að það væri satt
isem annað fólk sagði, að hann
þráði aðeins peninga og völd
og ætti ekkert gott til, en hann
vildi a.m.k. ekki fórna lækna-
heiðri 'Sinum til að öðlast þetta.
— Komdu nú, sagði hann glað
lega og tók um arm hennar og
gekk með hana í áttina að veit
ingahúsinu.
Lesið Aiþýðublaðið
Áskriffasíminn er 14900
^ uSll! br:
NTOC
ALÞÝÐUBtAÐIÐ - 15. febrúar 1966