Alþýðublaðið - 14.04.1966, Blaðsíða 4

i[UKMI£D
Rttoyórir: Gylfl Gröndil (4b.) og Benedlkt Gröndal. — RltstíómirtuU-
trúl: Elöur GuBnason. — Slmar: 14900-14903 — Auglýilngaaíml: 14906.
ASsetur AlþýBuhúelO vlB Hverflsgötu, Reykjavlk. — PrentsmlBJa AlþýBu
blaOdna. — Aakrlftargjald kr. 95.00 — I lauaasölu kr. 5.00 elntaklO.
Ctgefandl AlþýOuflokkurlnfl.
Matvæli eða skeppufóður?
ÍSLENDINGAR eru taldir menningarþjóð og trúa
'sjálfir, að svo sé. Þó kemur fyrir, að glöggir menn
‘físa á fætur og segja þjóðinni, að á ýmsum sviðum
nútíma menningarlífs skorti mikið á, að ástand sé
viðunandi eða í samræmi við kröfur tímans.
í síðasta hefti Tímarits Verkfræðingafélags ís-
lands birtist hugleiðing um íslenzkan matvælaiðnað
eftir Þórhall Halldórsson mjólkurefnafræðing. Bend
ir Þórhallur á, að hreinlæti og samvizkusömum
vinnubrögðum sé stórlega ábótavant hér á landi,
Og verði þjóðin ekki aðeins fyrir stórfelldu fjár-
‘hagstjóni vegna lélegrar og hættulegrar meðferðar
imatvæla, heldur sé sýkingar- og eitrunarhætta mik
dl og útflutningsatvinnuvegir í stöðugri hættu.
Þórhallur segir í grein sinni, að nokkur slátur-
hús og frystihús séu langt fyrir neðan þær lág-
markskröfur, sem gera verði til matvælaframleiðslu-
staða. Nefnir hann mörg dæmi þess, hvernig léleg
aðstaða og ill meðferð vörunnar /valda tjóni og skapa
hættur, sem ekki eiga að iveria fyrir hendi.
Um þessar mundir Iiggur fyrir Alþingi frum-
varp, sem mælir fyrir um strangari kröfur á hendur
sláturhúsum en hingað til hafa verið gerðar. í sam
handi við það mál komu fram ýmsar upplýsingar,
sem án efa lcoma íslendingum sjálfum á óvart. Sem
dæmi má nefna, að Bandaríkjmenn sendu eftirlits-
tnenn hingað til að líta á sláturhúsin. Úrskurðúr
þeirra var á þá lund, að þeir kaupa ekki einn skrokk
af kjöti frá íslendingum. Þá er vitað að einungis
pr flutt út kjöt frá nokkrum beztu sláturhúsanna, en
iandsmemi fá sjálfir kjöt frá öllum hinum. Meira en
lielmingur allra sláturhúsa hefur fengið imdanþág-
lir til starfsemi ár eftir ár, enda þótt vinnuaðstaða
sé fyrir neðan það lágmark, sem krafizt er.
minister Íl1
Mest selda japanska myndavélin!
Hún er með innbyggðum cadium ljósmæli, fjarlægðarmæli,
og hraðastilli fró 1 sek. til 1/500.
YASHICA MINESTER D er myndavél, sem hægt er að treysta.
Víð höfum margra óra reynslu af vélinni og tökum fulla óbyrgð
ó henni. — Biðjið um skýringarblað.
TVÆR GERÐIR me® *'nsu ' 3.665.00
með linsu f. 1,7 KR. 4.378.00 leðurtaska fylgir bóðum.
SIMI
BANKASTRÆTI
20313
4
Ekki mmi ofsagt, að sumar greinar fiskvinnslu
tefli á tæpasta vað hvað vörugæði snertir, þar sem
mikið skortir á þrifnað og góða meðferð vörunnar.
Er þetta stórhættulegt, því eitt alvarlegt hneyksli
varðandi íslenzkan fisk gæti spillt stórkostlega fyr-
ir öllum útflutningi héðan.
Óþrifnaður og sóðaskapur eru víðar hér á landi
en í slátur- <og fiskvinnsluhúsum. „Séu heimsótt bak
rými verzlana, veitingastaða og matvælaframieiðslu
staða hér á landi“, segir Þórhallur Halldórsson,
.,,verður manni stundúm á að hugsa, hvort verið sé
að vinna við matvæli eða skepnufóður.“
Hugvekja Þórhalls var tímabær og þyrfti að ná
eyrum fleiri manna en verkfræðinga. Hann hendir
á stóralvarlegt þjóðarmein, sem gera verður mikið
átak til að lækna. Of mikið er í húfi til að menn
tnegi láta sem þeir sjái ekki þetta hvimleiða mál.
Útnesjakarl skrifar um
Keflavíkursjónvarp
ÚTNESJAKARL SKRIFAR:
„Við faöfum lengi átt mörg sam
ciginlegr áhugatmál. Auk ^tjórli-
málaskoðana hafa t.d. bindindis-
mál, vernd til handa þeim veikari,
menningarmái og öll mannréttinda
mái verið okkur hugstæð.
NÝLEGA BREGBUR svo við að þú
tekur, kröftuglega að vanda, und
ir efni bréfs, sem þér hafði bor
izt um Keflavíkurveginn. Og þar
sem sjáanlega gætir hættulegs mis
skilnings, sendi ég þér þessar lín
ur. Það er mjög mikill misskiln
ingur, sem fram kemur i umrædd
um pistli, að Suðurnesjamenn hafi
sætt sig við vegaskattinn. Enginn
Suðurnesjamaður greiðir hann
með glöðu geði, og liggja þar marg
ar ástæður til, mismunandi veiga
miklar og vil ég nefna nokkrar
þeirra. í áratugi höfum við orðið
að aka um „Ódáðahraun ísl. þjóð
vega*‘ — versta þjóðveg á land
inu. Hann var svo slæmur að
fækka varð lögboðnum sérleýfis
ferðum — stundum hótað að hætta
þeim alveg. Aðrir fóru þá ekki
úm veginn nema í ítrustu neyð.
Á þeim tíma töldum við okkur
eiga rétt á jafngóðum vegi og aðrir
landsmenn höfðu, enda greiddum
við þá jafnt og aðrir skatta og
önnur gjöld til viðhalds og ný
Framliald á 10. síðu.
4 14. apríl 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ