Alþýðublaðið - 16.04.1966, Blaðsíða 16

Hreinlæti
og þjóðlegiieit
GAMALL LJÓSMi’NDARI:
Myndina tók ljcismyiidari
‘Mbl. Ólafur K. Magrnússon af
‘Reykjavík eins og hún var á því
'herrans ári 1786, þegar íbúa
'tala kaupstaðarins var áþekk
'því sem nú er í einu háhýsanna
'í borginni.
Myndatexti í Mogg-a.
Ég vissi það alltaf að ein
'hverjir þeir hlutir mundu ger
'nst sem björguðu okkur í bless
'uðum íþróttunum. Nú hafa
'blöðin fullyrt (og því verður
’tnaður að trúa) að franski dóm
arinn hafi unnið Iandsleikinn
og þar af leiðandi hafi þjóð
'vor alls ekki tapað. Sem sagt:
rNú þurfum við í framtíðinni
*livorki að eiga á hættu að tapa
eða vimia heldur verða það
ðómarar og línuverðir sem
‘þurfa að standa í slíku púli.
Sumir hafa reynt að spæla
'inig með því að segja að ég sé
•»-angeygður en þeir ættu bara
•það geti vel verið að ég sé
•rang eygður, en þeir ættu bara
'«ð sjá kallinn. Hann er svo
'rangeygður að þegar hann fer
á það í miðri viku, þá sér hann
’báða sunnudagana I einu. . .
' Oft er japlað á því hve aftar-
lega við erum á merinni í hrein
lætismenningu og yfirleitt er ekki
talað um hana nema sem ómenn
ingu. Merkar greinar um þetta
efni birtust fyrir nokkru í tíma
riti og einu dagblaðanna í gær.
Og þarna ber allt að sama brunni
sóðaskapurinn $ýnjst þjóðarein-
kenni og ástæðunnar er ekki langt
að leita. Það vantar heilbrigðis
löggjöf fyrir allt landið en ekki
aðeins fyrir einstök byggðarlög,
eins og nú er.
Eitthvað er veria að kvarta um
gerla og matvælaframleiðslu. Og
að ekki sé hægt að fá starfsfólk
í matvælaiðnaðinum til að hlýða
fyrirmælum eða fara eftir settum
reglum í umgengni við gerlana.
En það er með gerlana eins og
guð, það er ekki hægt að sjá þá
og því alls ekki allir sem fást til
að trúa tilveru þeirra, og eiga gerla
fræðingar þarna líklega við svip
aða örðugleika að etja og þeir er
boða fagnaðarerindið.
Ekki þykir gott að neftóbaks
blettir séu í dilkakjöti, en hvað
ætli karlarnir í sláturhúsunum
séu að hugsa um það. Þeir vita
sem er að þeim verður bara gott
að blessuðu tóbakinu og því
skyldu þá aðrir vera að fúlsa við
því. Og því skyldi vera verra að
hafa svolítið tóbakskorn í steik
inni, heldur en til dæmis demba
yfir hana piparhaugum eins og
sumir gera.
Enn er kvartað um að séu heim
sótt bakrými verzlana, veitinga-
staða og matvælaframleiðenda sé
engu líkara en verið sé að fram
leiða skepnufóður, en ekki mat
væli, og að skór starfsfólksins á
Iþessum stöjðum sé% eins útlít
andi að eigandinn sé nýkominn
úr réttum. Varla er hægt að hugsa
sér þjóðlegri siði í sambandi við
matvælaframleiðslu. Réttir og mik
ill og góður matur hafa löngum
fylgzt að hérlendis, og er sjálfsag't
að þeir sem fást við matframleiðslu
fylgi fornum siðvenjum, að
minnsta kosti að einhverju leiti.
Og svo er það salernismenning
in í samkomu og veitingahúsum.
Sérfræðingur sem hefur langa
reynslu í þessum efnum lætur liafa
eftir sér, að hún sé vægast sagt
argasta ómenning, sem yfirleitt
verður ekki með orðum lýst, og al
gerlega ósamboðin siðuðu fólki.
Þar eigum við kannski mest ó
lært, segir sérfræðingurinn, og þó
að sagt sé að gestirnir eigi allt
af að hafa rétt fyrir sér, nær sú
regla ekki til salernanna.
Ljótt er ástandið og er ekki að
furða þótt þarna sé einhverju á
bótavant? ef rétt er sem sagt er
að salerni í samkomuhúsum séu að
jafnaði gestkomandi. Hvert þau
bregða sér annað veifið látum Við
sérfræðinginn um. En líklegá
væri ástandið betra ef hreinlæt
isherbergin með viðkomandi tól
um héldu sig á sínum stað og
væru til taks þegar á þarf að
halda.
Svo mörg voru þau orð og merki
legast af öllu er að ekki er
minnst á að útlendingum einum
séu ekki boðlegir afviknir staðir
veitingahúsa. Heldur íslendingar
sjálfs síns vegna að losna við
þetta sjálfskaparvíti.
Annars er auðvelt að losna við
að bjóða títtnefndum útlendum
ferðamönnum upp á íslenzkt hrein
læti. Það kvað vera nokkru ódýr
ara að fljúga tii Mallorka og
dvelja þar um tólf daga skeið
að meðtöldum hótel og fæðiskostn
aði en að fljúga til Akureyrar og
búa þar á hóteli jafnlangan tíma
Þetta getum við bent útlendingum
á áður en þeir kom til landsins
og þar með væru öli vandamál í
sambandi við ferðamenningu úr
sögunni.
Að lokum gömul saga um hrein
læti á Fróni.
Karl var gestkomandi á prests
setri. Tók hann mikið upp í sig
og spýtti víða. Maddömunni lík
aði ekki háttalag karls og færði
honum spýtubakka.
— Þetta er óþarfi heillin góð,
sagði karl. Gólfin eru nógu góð
íyrir mig heima og ekki eru þau
síðri hér.
— Tökum fyrst það jákvæða .... hanzkahólfið og vinstra
afturljósið er í superduper standi......