Alþýðublaðið - 20.04.1966, Blaðsíða 8

Beatrice, ekkja Brendar, Behcns, segir frá
hjónabandi sínu með hinu stórbrotna leikritaskáldi
og rithöfundi, jbcr sem skiptust á skin og skúrir
Á eftir Behan — syndaflóðið!
Fléiri bækur en hann sjálfur nokk
urn tíma samdi. Ævi hans, dáðir
drýkkjuskapur og dauði. Um allt
þe^ta hafa iðnir pennar fjallað, í
heilögu nafni bókmenntatsögunn
ar.i
Ein er su manneskja, sem gerzt
þekkti hinn stórbrotna persónu-
leika, og í grein þecsari segir hún
lesendum nokkuð frá niu ára sam
vistum með Brendan Behan, en
hún er engin önnur en ekkja
hans Beatrice Behan. Hún er
grönn, rauðhærð, tekin og virð
ist eldri en árin 34 segja til um,
enda gerir hún enga tilraun til
þess að sprazla í rúnirnar með
jukki og púðurdufti. Hún er blátt
áfram hreinskilin og laus við til
finningasemi.
UIVÍ BRENDAN
BF.HAN.
— Ég bv sem stendur ásamt
Blanaid, litlu dóttur minni, hjá
móður minni. Það er verið að
skinta húsinu mínu í tvennt, svo
að ég geti leigt annan helminginn
og sjálf búið í hinum. Ég verð að
afla mér einhverra neninga á eig
in snvtur. Nei. Brendan lét ekk
ert eftir sig. ég á aðeins bað, sem
ég hef sparað saman, og ég verð
bráðlega að ieita eftir at.vinnu.
Ég hef bó nokkrar áhyggiur, bar
sem Bianaid er aðeins t.veggia ára
og éc vildi giarnan geta verið leng
ur heima hiá henni.
Brendan sagði alltagf: Ég iæt þér
þú alltaf eftir góð lífskjör — en
höfundarrétturinn er ekki virtur
sem skyldi, og svo er það vanda
málið með skattana. En um það
hug-aði hvorugt okkar — þá.
— Þér eruð að semja bók, er
ekki svo?
— Ég hef lofað Hutchinson í
London að skrifa siálfsævisögu, ég
hef nú þegar lokið helmingnum,
og iþegar ég flyt aftur í mitt eig
ið hús, lýk ég við hana. En þetta
er svo erfitt, þegar hæfileikana
vantar.
— Á hverju byrjið þér?
— Nákvæmlega í miðjunni! All
ir segja, að hafi maður í kollin
um gott upphaf og góðan endi,
þurfi aðeins þunna samloku inn
á milli, og þá hafi maður í hönd
unum góða bók. En ég hef aftur
á mótj aðeins samlokuna og hef
ekki minnstu hugmynd um hvern
ig ég á að byrja og enda.
Og hvar ætti ég svo sem að
byrja? Hver hefur áhuga á mér
fyrir tíð Brendans?
— Hvað finnst yður annars um
bókina „The World of Brendan
Behan“?
—Heldur léleg bók, mér finnst
hún ekki gefa rétta mynd af Brend
an. Hann var miklu stórkostlegri
maður en kemur fram í bókinni.
Hvernig á annað að vera? Með
tveimur eða þremur undantekning
um. hefur enginn af þeim, sem
skrifuðu í bókina, nokkurn tíma
hitt Brendan. Ég hef aldrei séð
þá, og var þó gift honum í átta
ár. Á mitt heimili hafa þeir a.m.k.
aldrei komið.
— Finnst yður fjallað um yður
af ósanngimi?
— Nei alls ekki — allir eru
þvert á móti ákaflega vingjarnleg
ir í minn garð, en sjálf mundi
ég aldrei taka upp á þvi, að skrifa
bók um Brendan, ég þori í hæsta
lagi að íkrifa um sjálfa mig og
ævi mína með honum. Ég vildi
óska að sá dagur kæmi, að út
kæmi bók, þar sem hann nyti full
kominnar sanngirni, bók sem ég
gæti skrifað undir.
HLÉBARÐINN.
— Sýndi pressan honum óbil-
girni? :
—Nei, pressan sýndi honum
fulla sanngirni, og það fannst
t
honum;einnig sjálfum. Þar á móti
vegar bað, að hann neitaði aldrei
nokkrvtm um viðtal, hann hafði
sjálfuriverið blaðamaður, og hvort
sem ti| hans kom ungur nýliði
eða fr^egur penni, þá tók Brend
an allfaf vel á móti þeim. Hann
vísaði • aldrei neinum frá. Þess
vegna áttum við yfirleitt ekkert
einkalíf, því að það var alltaf ein
hver við dyrnar. Það er erfitt að
búa í sambýli við frægðina, mað
ur greiðir fyrir það með frelsinu.
Brendan var vanur að segja,
að enginn ætti að vera frægur
lengur en í einn mánuð! Þegar
ég kynntist honum var áfengið
ekkert vandamál fyrir hann — bað
kom með frægðinni. Ég á við eftir
að leikritið „Gísl“ kom út, lagði
hann heiminn að fótum sér — og
þó að hann gleddist yfir velgengni
sinní þá varð hann einnig hrædd
ur.
Margir hafa sagt við mig, og ég
á eflaust eftir að heyra það í fram
tíðinni aftur og aftur: Hvers
vegna sendir þú hann ekki í burtu
hver? vegna lokaðir þú hann ekki
inni á spítala? En maður, sem
evtt hefur fimmtán árum ævi sinn
ar í fangelsi verður ekki lokaður
inni.
Fólk verður að þékkja fortíð
hans og skilja hana. Síðustu ár
in gat hann ekki þolað að sjá
Brendan Behan: — Irska þjóðin er
ekki áheyrendur mínir — hún er
hráefnið mitt!
ungt fólk ölvað á krá. Farið í
fjallgöngur sagði hann, bíðið með
að drekka þangað til þið verðið
21 árs gömul. Ég ætti að vita
hvað ég segi — og það gerði hann.
Hann hafði sjálfur drukkið síðan
hann var 5 ára.
En þegar hamn vann, drakk
hann aldrei — kannski stundum,
þegar hann skrifaði blaðagrein,
en ég sá hann aldrei undir áhrif
um við samningu bóka sinna. The
Borstal Boy skrifaði hann í strik
lotu, á 6 mánuðum — en svo fór
hann yfir hana aftur, eyddi reynd
ar 6 mánuðum í viðbót við að um
skrifa hana.
Frumhandritinu fíeygði hann
alltaf, hann vildi ekki, að fólk
gæti séð, hvernig hann ynni.
Hann skrifaði niður athugasemd
ir óg hugmyndir, og satt að segja
þá eru allar persónur hans grund
vallaðar á lifandi fólki — nei,
það vi si aldrei um það, en ég
þekkti það aftur í bókunum. Og
Brendan gleymdi aldrei þessu
fólki, hann gleymdi því aldrei, að
þetta fólk var í rauninni hráefn
ið. sem hann vann úr. Hann bauð
mönnum út, eyddi miklum fjármun
um í þá, hann var þeim einfald
lega mjög þakklátur, þótt hann
gæti ekki sagt það berum orðum.
Hann var óendanlega vingjarn
legur, mannlegur, einn af eigin
g 21. apríl 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Þjóðleikhúsið hefur sýnt eitt knnn£