Alþýðublaðið - 01.10.1966, Blaðsíða 13

Vofan frá Soho
Óhemju spennandi CinemaScope
kvikmynd byggð á sögu Edgar
Wallace.
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð börnum,
Sýnd kl. 5.
Aukamynd: með Bitlunum.
Ný tékknesk, fögur litmynd í
CinemaScope, hlaut þrenn verð-
laun á kvikmyndahátíðinni í
Cannes.
Leikstjóri: Vojtech Jasny.
Sýnd kl. 6.45 og 9.
HOIXENDINGmtlNN FLJÚQ-
ANDI.
Hin <afar spennandi mynd.
Sýnd kl. 5 .
Trálofimarhringar
Wijót afgrejðsla.
Sendum gegn póstkröfu.
Guðm. Þorsteinsson
rullsmiður
Bankastræti 12.
mitt... Ef til vill var það ekki
hann, en það var -eitthvað. . .
—Eitt'hvað hvað?
—Ég veit það ekki. En það
var eitthvað sem mér kom til
hugar og um leið sagði ég við
sjálfan mig - Auðvitað! Svo
hvarf það aftur og ... og það
var eitthvað. . .. eitthvað sem
ég hef unnið við.... eitthvað
um morð.
—Þá hlýtur það að vera mað-
urinn sem þú skauzt á í dag.
—Já, kannski en . . . Hann
hristi höfuðið. —Ég er að verða
vitlaus. Svona hugmynd - burt!
Hann dró hana að sér og kyssti
hana á hálsinn. Svo sagði hann.
—Það... það...
—Hvað? spurði hún. —Hvað
er eiginlega að þér?
—Úr hverju ferðu? spurði
hann.
—Ég?
— Svona nú Christine, sagði
hann reiðilega,. Hann haítii
húizt við að hún skildi hann
strax og hann varð reiður þeg-
ar hún gerði það ékki.
—Við hvað áttu?
—Fyrst, sagði hann. —Úr
hverju ferðu fyrst! Er nokkur
kona í huxum undir sokkabelt-
inu? Er nokkur kona, sem ger-
ir það?
—Nei, hvernig gætu þær það?
—Já en þá... já en þá, hvern-
ig... já en sokkabandabeltið
var á stólnum!!
—Hvaða sokkabandabelti?
—Ekki þitt!! Irenes! hrópaði
hann og spratt á fætur.
—Hverrar?
—Irene Thayer! Sokkabanda-
beltið hennar lá á stólnum hjá
hinum fötunum. En hún var
í buxum Christine!! Hvemig
fór hún að því?
—Áttu við sjálfsmorðið? Mál-
ið sem þú varst að vinna við
síðasta mánuð?
—Auðvitað! Það var ekki
sjálfsmorði! Hvernig fór hún að
því áð fara úr sokkabandabelt
inu án þess að fara úr buxunum
fyrst? Geturðu sagt mér það?
—Ég veit það ékki, svaraði
Christine. —Kannski hefur hún
berháttað. Og svo verið kalt og
farið í buxur. Það gæti hún hafa
gert.
— Eða einhver gæti hafa
fært hana -í þær!! Maður, áem
veit ekki hvernig á að hátta
konur! Hann leit æstur á hana
og barði svo í borðið. —Hvar
eru skórnir mínir?
28. kafli.
Cotton Hawes beið í myrkrinu
fv,rir utan liúsið í Riverhed.
Hann heyrði fótatak nálgsast og
svo voru dyrnar opnaðar og
Amos Barlow sagði: — Já?
Hawes benti með byssunni á
hann og sagði: —Klæðið yður
■í frakka hr. Barlow. Leiknum
er lokið.
—Ha? Hvað? spurði Barlow.
Undrunarsvipur færðist á and-
lit hans. Hann starði á Hawes.
—Þér heyrðuð hvað ég sagði.
Leiknum er lokið. Við vorum
að fá skýrslu frá rannsóknar-
stofunni.
—Ég skil ekki. Hvaða rann-
sóknarstofu? Um hvað eruð þér
að tala?
—Ég er að tala um fingraför
yðar á glösum sem þér þvoð-
uð . og settuð í eldhúskápinn
laug Hawes. —Ég er að tala um
morðið á bróður yðar og Irene
Thayer. Sækið frakkann. Þetta
hefur verið langur dagur ag ég
er þreyttur. Mig langar mest
til að skjóta yður hér og ljúka
þessu af. Skiljið þér það hr.
Barlow?
Hann beið í myrkrinu og bein-
di byssunni að hinum. Hann
beið og hafði mikinn hjartslátt
því hann vissi ekki hvort Barlow
tæki han ná orðinu eða ekki.
Barlow sagði mjög lágt: — Ég
hélt að ég hefði þvegið þau.
—Það gerðuð þér, sagði Haw-
es. —En þáð voru fingraför
neðst á glösunum.
Barlow kinkaði kolli og and-
varpaði. Ég hélt að þegar þér
komuð hingað og leituðuð
að filmunum væri ég iaus við
yður. Ég hélt að málinu væri
þar með lokið.
— Hvað gerðuð þér við film-
una?
— Ég brenndi henni. Ég vissi
að það voru mistök að taka hana
Ég beið lengi áður en ég
brenndi hana. En mig langaði
til að eiga einhverjar minningar
um Tommy. Hann hristi höf-
uðið. —Ég brenndi hana tveim
dögum áður en þið komuð að
leita að henni.
—Af hverju hr. Barlow?
spurði Haweis, —Af hverju
myrtuð þér þau?
Barlow starði á hann augna-
blik lítill maður með skakka
öxl og staf 1 hendinni. Hawes
fann til sannrar og innilegrar
meðaumkunar með honum.
Hann ieit á Barlow sem stóð
í gættinni á húsinu sem hann
hafði keypt ásamt bróður sínum
og hann reyndi að skilja hvers-
vegna þessi maður hefði framið
morðið.
Og Barlow starði á Hawes.
Starði á hann án þess að sjá
hann og aftur í tímann á dag í
apríl þessa árs. —Mér datt það
allt í einu í hug, sagði hann bara
og Hawes setti handjárnin um
úlnliði hans.
■ — Mér datt þetta allt í einu
í hug. Þér megið til með að
skilja að ég fór ekki þangað til
að drepa þau. Ég vissi ekki einu
sinni að Irene Thayer var til
«g þessvegna gat ég ekki ákveð-
ið að drepa Þau. Þér verðið að
skilja það. Tommy sagði mér
um morguninn að hann ætlaði
að segja mér dálítið og hann
sagði mér að koma í ákveðið
hús klukkan 12. Ég fer alltaf
í mat klukkan tólf. Ég gat varla
beðið eftir að klukkan yrði tólf.
Og klukkan tólf fór ég af skrif
stofunni í leigubíl þangað sem
hann sagði mér að koma - South
Fifth Street númer 1516. Þar
var húsið. Ég gekk upp og hring.
di og þar stóð Tommy og brosti
breitt og bauð mér inn. Hann
fór með mig inn í stofu og þar
sat konan.... Irene, Iirene
Thyer.
Hann leit iá mig og sagði:
— Irena, þetta er Amos bróðir
minn. Og svo brosti hann ofur
ibreitt og sagði: — Amos þetta
er Irene Thayer. Ég ætlaði ein-
mitt að heilsa henni þegar hann
isagði: —Við ætlum að gifta
okkur i næsta mánuði.
Ég trúði honum ekki. Ég
hafði aldrei heyrt hann minn-
ast á hana. Nú hafði hann beðið
mig um að koma á þennan ein-
kennilega stað og kynnt mig
fyrir henni og sagt mér að hann
ætlaði að giftast henni.
Þau voru með tvær whisky-
flöslkur. Tommy sagðist hafa
keypt þær til að halda atburð-
inn hátíðlegan. Hann hellfi í
glösin og við drukkum full til
vonandi hjónabands hans. Og
alltaf var ég að hugsa úm af
hverju hann hefði ekki sagt mér
þetta fyrr? Af hverju hafði
hann ekki sagt bróður sínum
það? Við vorum afar nátengdir.
Hann var eins ag faðir fyrir mig
þegar foreldrar okkar létust.
Hann var eins faðir fyrir mig
það get ég svarið. Það var sönn
ást okkar á milli, sönn ást. Og
meðan við vorum að drekka sat
ég allan tímann -og bugsaði um
það af hverju hann hefði ekki
sagt mér þetta.
Þau sofnuðu bæði á kortéri.
Ég stóð og horfði á þau og ég
vissi að þau voru ekki dauð, þau
sváfu bara. Ég iheld að ég hafi
ákveðið þá að ég yrði að drepa
þau. Ég vildi nefnilega alls ekki
að Tommy kvæntist.
Ég bar þau inn í svefnher
bergið og lagði þau á rúmið.
Ég sá ritvélina og skrifaði bréf
ið og lagði það á kommóðuna.
Ég veit ekki hvers vegna ég skrif
aði vitlaust orðið ,,fyrirgev“. Ég
hugsa að það hafi bara verið af
því að stafborð ritvélarinnar
var annað en það, sem ég er
vanur að nota. Auk þess fannst
mér á eftir að ritvillan bæri
frekar vott um tilfinningarlega
upplausn þeirra. Ég tók úrið af
Tommy og lagði það ofan á bréf
ið til að það fyki ekki. Svo á-
kvað ég að hátta þau bæði. Ég
ætlaði víst að láta alla haida að
þetta hefði verið 'ástarævintýri
Ég á við áður en skrúfað var
frá gasinu. Svo ég háttaði þau
og lagði fötin þeirra á stólana.
Ég reyndi að láta allt líta út
eins og ég hefði hugsað mér að
það liti út ef þau hefðu háttað
sig sjálf. Svo fór ég og þurrkaði
af öllu, sem ég mundi eftir að
hafa snert á. En ég mundi ekki á
hverju ég hafði snert og á hverju
ekki svo að ég þurrkaði bara af
öllu með vasaklútn'.’tn. Ég fann
filmuna meðan ég var að þurrka
af. Tommy nafn stóð á henni.
Ég stakk henni í vasann.
Svo fór ég með whiskyflösk
urnar inn í svefnherbergið. Ég
opnaði aðra til að það liti út
fyrir að þau hefðu verið að
drekka. Ég hellti líka á teppið
til að það liti út fyrir að þau
hefðu verið blindfull áður en
þau skrúfuðu frá gasinu. Ég leit
á þau í rúminu og það fór í taug
amar á mér. Ég 'hélt áfram að
hugsa um þau meðan ég var í
eldhúsinu að þvo upp glösin. Ég
þurrkaði öll glösin þrjú en ég
skildi tvö eftir í vaskinum svo
það liti út fyrir að þau hefðu
verið að drekka tvö ein. Þriðja
glasið setti ég inn í skápinn hjá
hinum glösunum.
En alltaf meðan ég var .að
fo^rrka af vár ég að hugsafum
þau. Og það fór í taugarnar á mér
að þau áttu eftir að finnast alls
nakin þó ég vildi- að það liti út
fyrir að þau væru elskendur.
Ég fór inn í svefnherbergið og
færði þau í buxur. Ég ætlaði
líka að færa hana í brjóstahaldar
ann en ég kunni það ekki. Ég
gerði mitt bezta. Svo fór ég í
gættina og leit inn í herbergið
til að vita hvort þau litu út fyr
ir að vera elskendur. Mér fannst
þau gera það og þá fór ég fram í
eldhús og skrúfaði frá igasinu
og fór svo út.
Hraðritarinn tók upp játning
una. Amos Barlow beið eftir að
hún væri vélrituð, las hana yfir
skrifaði undir hana og haltraði
svo út úr 'herberginu í fylgd með
lögregluþjóninum sem fór með
hann í fangaklefa þar sem hann
átti að vera um nóttina. Þeir
virtu hann fyrir sér meðan hann
haltraði út. Þeir hevrðu stafinn
falla á steinlagt gólfið.
TUTTUGASTI OG NÍUNDI
KAFLI
Carella andvarpaði djúpt og
fór í jakkann sinn. — Ég var
einmitt að brjóta heilann um
það hve margir fremja morð og
sleppa. Ég hefði gaman af að vita
það.
— Margir, sagði Hawes.
Carella andvarpaði aftur. —
Áttu bræður Cotton?
—Nei.
— Ekki ég heldur. Hvernig
■getur nokkur framið bróður
morð?
— Hann viidi ekki missa hann.
— Ifann missti hann, svaraði
Framhald ð 15. síðn.
1. október 1966 - ALÞÝÐUBLA.ÐIÐ 13