Alþýðublaðið - 03.12.1966, Blaðsíða 16

Sniórinn og réttlætið
ÞA ER 1. desember um garð geng-
inn rétt einu sinni, og verður víst
ekki hægt að lyfta glasi og skála
fyrir ættjörðinni og frelsinu næst
fyrr en 17. júní. íslendingar hafa
sama sem tvo þjóðhátíðardaga.
Eini munurinn á þeim er sá, að
merxn verða að drekka innanhúss
1. desember vegna vetrarveðurs
og skammdegis, en 17. júní geta
menn drukkið og drabbað og
hoppað og híað og dansað í skjóli
ættjarðarástar úti undir berum
himni — í hellirigningu.
Yonandi hafa allir komizt klakk
laust heim af 1. des-dansleikjun-
um, þótt hann væri anzi kaldur
og bítandi einmitt þessa nótt.
Ekki hefur frétzt, að neinn hafi
vaknað í skafli um morguninn
við illan leik. Hins vegar þurftu
Akurnesingar að berjast í blind-
hríð og stríða við skafla alla nótt-
ina, án þess að komast í gleð-
skapinn og án þess að fá deigan
dropa á þessum merkisdegi. Ugg-
laust hefur mörgum þótt það harð
ir kostir og súrt í brotið.
ÞINGMANNAVÍSUR
f -
Ingvar Gíslason
Féið er mér falið.
Framsóku búið á.
Sem ég sauðatalið.
Svo er margs að gá.
Gaggar grunsöm tóa.
Gakktu hjörðin mín
örugg út um móa.
Eg skal gæta þín.
Þó að þægt sé féið,
það vill rása frá.
Brennimerkti ég B-ið
bæði hornin á.
Syng ég sauðum þessum
sífellt lof og prís.
Eyðir illum vessum
inngjöfin frá Sís.
Fyrst farið er að tala um skafla
og snjó, vill Baksíðan ausa svo-
lítið úr skálum reiði sinnar fyr-
ir hönd vegfarenda í Reykjavík,
þótt slíkt sé raunar sjaldan
skemmtilegt og eigi frekar heima
hjá honum Velvakanda. Það er
eins og fyrri daginn: Reykjavík-
urborg virðist halda að hver ein-
asti borgarbúi eigi sinn prívat
bíl og geti ekið á keðjum eftir
götunum — með pípuhatt og
vindil! Vegheflar borgarstjórnar-
meirihlutans, eins og sagt mundi
fyrir kosningar, standa vissulega
vel í stykkinu sínu og skafa sam-
vizkusamlega götur og torg. En
hvað gera þeir við snjóinn? Jú,
skafa honum yfir á gangstéttirn-
ar og þar fær hann að vera, þang-
að til veðrinu þóknast að þíða
hann.
Það er annað en gaman að
klofa snjóinn á gangstéttunum,
kannski bomsulaust. Látum vera,
ef hér væri um að ræða drif-
hvíta mjöll, sem félli jafnt á rétt-
láta og rangláta. En það er ekki
því að heilsa: Þetta er margskaf-
inn og drullugur íhaldssnjór.
Vegfarendur þurfa endilega a@
hrista snjóinn af löppunum á sér
og mótmæla hressilega svona hátt
arlagi. Þótt þægilegra sé að ösla
einhvern veginn í gegnum skafl-
ana og flýta sér heim, setjast við
sjónvarpið og þurfa svo ekki að
hugsa meira þann daginn, — þá
er hér slíkt stórmál á ferðinni,
að það þolir enga bið.
Sjálfstæði þjóðarinnar er í
voða, að minnsta kosti það and-
lega, svo að notað sé 1. desem-
berlegt orðalag.
Getur það staðið í nokkru sambandi við, að maðurinn minn vinnur
við færiband í verksmiðjunni, herra læknir?
■ ::'híe%„
\f* „ t'.í .
^•rr^Vvl

Biddu hana mömmu þina að vera ekki að skipta sér að þessu...
Móðir stúlkunnar gengur á
hans fund, til að ávíta kann,
skulum við hugsa okkur. „Hvað
hefur þú gert við dóttur
mína?“ Síðan biður hún um
glas af víni. Á meðau hanu
hleypur eftir því, afkiæðir hún
sig. Er þá skammt í senu-
skipti....
Mbl.
í virðulegum samkvæmum er
ekki nóg að geta vitnað í fora
sögurnar og alla spekinga ver
aldarsögunnar. Maður verður
líka að geta látið vera að gera
Það..... |

Kallinn varð alveg gaga, þegar
kellingin kom í gær af skart
gripaútsölu Halldórs og hafði
keypt sér armband á þrú þús
und kall. — Hvað er þetta
maður, sagði kella. — Ég spar
aði þér þúsund kall...
Þolinmæðin kemur fyrst með
gráu hárunum. Ef hún kæmi
fyrr, þá yrði maður hannski
ekki gráhærður....