Alþýðublaðið - 20.01.1967, Síða 13

þín. Ég fer hálf tólf. — Gilly.”
Leðurblakan
Spáný dönsk litkvikmynd. tburð
armesta danska kvikmyndin í •
mörg ór. Listdansaramir Jón
Valgeir og Margrét Brandsdótt
ir koma fram í myndinni.
LIIY SROBERG POUL REiCHHARDT GHIIA N0RBY
HDLGER JUUL HANSEN GRETHE MOGENSEN DARIO CAMPEOTTO
BIRGfT SAODLIN POULHAGEN KARLSTEGGER OVE SPROGOE
- Inslruktion: Annelise Meineche
Sýnd kl_ 7 og 9.
Blaðaummæli:
Leðurblakan í Bæjarbíó er kvik-
mynd sem óhætt er að mæla
með.
Mbl. Ó. Sigurðsson.
Dr.Mabuse’s
B0DSFKLOEJ
’lf. /
LEX BARKER
KARIN DOR
WERNER PETERSÍ
KRIMINALGVSERX
ITOPKLASSE I
FVLDTMED g
DJÆVELSK 5
UHVGGE. g
,F.F.B. z
Ákaflega spennandi og hroll-
vekjandi ný rnynd.
Bönnuð börnum innan 1G ára.
Sýnd kl. 7 ogr 9.
Lesið AlþýðubiaBið
Auglýsið í á!þýðublaðinu
SHEILA MURRAY
HANDAN KLAUSTURSINS
kuldalegu en gáfulegu augum og
sagði honum aldrei um hvað hún
var að hugsa. Hún var ekki lík
Gilly. Litlu saklausu Gilly. sem
minnti hann á blóm. . . litlu, ynd
islegu Gilly með gullnu röddina.
Gilly, sem ljómaði af hamingju,
hrifningu og ást. Gilly. . .
Nú var hún komin til Londoa
og orðin söngkona með hljóm
sveit Duncans.
8. kafli .
— Syngdu þetta aftur Gilly.
Duncan Hurst lyfti tónsprotan
um og beið augnablik áður en
hann endurtók lagið, sem þau ætl
uðu að hef ja með skemmtunana í
næturklúbbnum „Blái drekinn“,
sem var vinsælasti næturklúbbur
inn í London.
Duncan Hurst hafði sjálfur
samið lagið og textann, en liann
hugsaði ekki um lagið, sem liann
þó vissi að myndi komast hátt á
vinsældalistanum. Hann stóð og
horfði á Gilly, sem söng þarna
lagið með rödd, sem hitti fólk
beint í hjartastað.
— Hún er töfrandi, hugsaði
Duncan Hurst þegar síðustu tón
arnir dóu út. Lagið lientar henni
líka einstaklega vel. Hún á eftir
að vekja mikla hrifningu. Samt
var hún óhamingjusöm — livers-
vegna?
— Þetta gekk vel, Gilly, sagði
hann. Nú skaltu leggja þig fyrir
kvöldið. Reyndu að sofna, við
verðum lengi fram eftir. Bless á
meðan.
Hann var alltaf kurteis og blátt
áfram við hana meðan hljómsveit
in heyrði til en þegar Gilly gekk
til hans mættust augu þeirra og
Duncan brosti til hennar. Með
brosinu gerbreyttist andlit hans.
— Þú söngst eins og engill,
sagði hann svo lágt að hún ein
gat greint orðin meðan hljóm
sveitin bjó sig undir að leika
næsta lag.
— Það gleður mig að þér
fannst það. . . . Hún var svo
þreytt og óróleg. Henni fannst
hún hlyti að gefast alveg upp
næst þegar Duncan Hurst segði
annað eins og þetta við hana.
Hvað ef hún segði: — Ég er eng
inn engill.. . ég er. . . .
Hvað átti hún að segja?
— Ég er stúlkan, sem áleit
að hún væri eiginkona bróður
þíns .... þess, sem giftist til
fjár! Ég á von á barni! Barni
hans! Ég get ekki einu sinni
haldið áfram að syngja hér með
hljómsveitinni, þó ég vilji ekk-
ert fremur! Ég veit líka, að þú
munt hata mig, þegar þú fréttir
sannleikann — það gerir út af
við mig, ef þú hatar mig! Ó,
þú mátt ekki horfa svona á mig
— þú mátt það ekki!
Hvað ef hún segði nú þetta?
En auðvitað gat hún ekki sagt
það. Hún myndi aðeins ganga
hljóðlega fram hjá honum að
venju og fara út — heim á her-
bergið sitt. Þar leggðist hún
niður og reyndi að sofna — eins
og hann hafCÍi1 'ífiyfririagt. En
svefninn myndi ekki koma. Hún
lægi aðeins vakandi eins og svo
oft fyrr og hugsaði — lægi kyrr
og hugsaði!
Hún yrði að tala við Russell,
þegar hann kæmi heim!
Þegar Gilly fór aftur á fæt-
ur, fór hún í bað og í einn af
fallegu óbrotnu kjólunum, sem
Duncan Hurst hafði keypt
handa henni.
Hún neyddist til að borða þó
það væri alltaf jafn erfitt. Svo
rann upp stundin sem hún átti
að setjast inn í leigubílinn, sem
Duncan Hurst sendi eftir henni
og fara í næturklúbbinn „Bláa
Drekann.”
Allir gluggar voru opnir sak-
ir hitans og inn í klúbbinn
heyrðust umferðarhljóðin og
raddir stórborgarinnar.
Þessi hljóð bárust einnig inn
í snyrtiherbergið þar sem Gilly
lagði síðustu hönd á snyrtingu
sína og skömmu síðar var bar-
ið að dyrum.
— Eruð þér tilbúnar, ungfrú
Anscombe? Þér eruð næstar.
Duncan hafði samið smáfor-
leik sem liljómsveitin lék meðan
hún gekk inn og hljómlistin um-
vafði hana blíðlega þangað til
hún kom á sinn stað og ljósköst-
urunum var beint að henni.
Einhver klappaði, en klappið
dó út og Gilly sá ekki neitt nema
myrkrið og heyrði ekkert nema
óminn af samræðum gestanna.
— En hvað hún er falleg, Russ-
ell, hvíslaði Eve Hurst að manni
sínum og tók um hönd hans.
Honum var ískalt og hann
starði fram fyrir sig — á stúlk-
una uppi á sviðinu. Hann vissi
ekki sjálfur að hann greip svo
fast um hönd konu sinnar að við
lá að hún veinaði af sársauka
en svo leit hún aftur upp á svið-
ið og á Gilly, sem hóf að syngja.
Frændi Eve sat við borð
þeirra og um leið og lagið var
búið sagði hann við Russell. —
Hann bróðir þinn kann svei mér
að finna söngkonur. Stúlkan hef-
ur alltof góða rödd fyrir dægur-
lög — ég er viss um að hún er
efni í stórkostlega óperusöng-
konu.
— Heldurðu það, Henry
frændi? flýtti Eve sér að segja,
því Russell svaraði engu, hann
starði aðeins á Gilly.
Hann átti hana! Hann hafði
fundið hana! En hve hann liafði
verið heimskur að halda ekki
fast við upprunaleg áform sín
og taka hana með sér til Lond-
on og taka sjálfur afleiðingun-
um af fyrri gerðum sínum — í
stað þess að hlaupast á brott og
giftast kaldri og skrýtinni konu
eins og Eve.
Hann átti stúlkuna þarna uppi.
Hann gat kæft bróður sinn fyrir
að hann hafði gert það, sem hann
vildi sjálfur gera — láta hana
birtast einmitt svona í hvítum,
léttum kjól, sem gerði hana
sambland af engli og barni.
Meðan Gilly stóð og hneigði
sig var kveikt í salnum og þá
leit hún óvart beint á Russell
Hurst, sem reis á fætur og sett-
ist svo aftur þegar hann sá að
hún hafði tekið eftir honum.
Furðulegt að tilfinningarnar
skyldu ekki bera hana ofurliði.
Hún fann ekkert annað en þetta
undarlega magnleysi, sem gerði
fætur hennar líkasta hlaupi, svo
hún skalf um leið og hún gekk
fí blindni að búliingsherbergi
sínu.
Russell var hér! Svo báru til-
finningarnar hana ofurliði og
hún faldi andlitið í höndum sér.
Ef hann vissi ....
En hvað átti hún að gera?
Það var barið að dyrum. — Hver
er þar? spurði hún þreytulega
og leit upp.
— Það er bréf til yðar, ung-
frú Anscombe, var svarið. Það
er frá einhverjum í klúbbnum
og ég kem eftir augnablik að
sækja svar. Hann stakk bréfi
undir dyrnar og fór flautandi á
brott.
Gilly reis á fætur og þrýsti
bréfinu að sér. Síðan opnaði hún
það og las orðin, sem Russell
hafði skrifað.
(
„Ég ver'ö aS tala við þig. Ég
get lítskýrt allt. Láttu strákinn
fá svarið. Segðu mér hvar og hve-
nær é.g get hitt þig. Ég verð að
hitia þig, Gilly. — Russell.”
Skriftin var ójöfn og skjálf-
andi og Gilly sá að hendur Russ-
ells höfðu titrað meðan hann
skrifaði bréfið. Hún fann líka
ástríðuþungann að baka orðanna.
Hann varð að tala við hana. Hún
■ varð líka að tala við hann!
Hún skalí og titraði eins og
lauf fyrir vindi meðan hún
skrifaði:
„Ég á frí cftir næstu tvö lög,
en þá fer ég beint heim. Það
bíður alltaf bíll eftir mér fyrir
utan. Ég sezt inn í hann og bíð
Nú kom drengurinn aftur
flautandi og þegar hann barði að
dyrum, opnaði hún og rétti hon-
um bréfið.
— Veiztu hver á að fá það?
spurði hún og drengurinn kink-
aði kolli. Hann tók við bréfinu
og fór og Gilly settist svo ó-
endanlega þreytt.
Samt varð hún að skipta um
föt, því hún átti eftir að koma
fram skömmu síðar. Hún hafði
ekki viljað aðstoðarstúlku, því
hún sagðist ekki þarfnast henn-
ar, en í kvöld hefði hún svo
gjarnan vilja hafa einhvern til
að aðstoða sig við skiptin.
Þar sem hún stóð með úfið
hár og í slopp var hún líkari
barninu, sem kom úr klaustrinu,
en nokkru sinni fyrr. Um leið
varð henni litið til dyra, því
einhver tók um húninn. Dyrnar
voru opnaðar og kona kom inn.
Gilly þekkti hana. Þetta var
konan, sem hafði setið við sama
borð og Russell Hurst. Hún var
vel búin og það glampaði á gim-
steina í eyrum hennar, á brjósti
hennar og um fingur hennar. —
Þetta var kona Russels.
—- Ég —- ég tautaði Gilly —
held ekki að ég — —
— Þér haldið ekki að þér
þekkið mig? sagði Eve Hurst og
brosti undarlegu, feimnislegu
brosi, en augu hennar voru
kuldaleg, þegar hún virti Gilly
fyrir sér. — En þér vitlð víst
hver ég er?
Gilly svaraði engu.
— Ég var að enda við að lesa
bréf yðar til mannsins míns,
sagði Eve Hurst létt í máli og
kæruleysisleg eins og þetta skipti
hann engu máli, en Gilly sá
hvernig velsnyrt hönd hennar
með rauðum nöglum greip
krampakennt um kvöldtöskuna.
Ég sá hann afhenda bréfið sem
hann sendi yður og svo fór ég
fram til að púðra mig — og
greiddi drengnum fimm pund
til að sýna mér það án þess að
Russell vissi.
— Ég verð að flýta mér aftur
fram, svo hann gruni ekkert.
Gilly stóð mállaus fyrir fram-
an hana. Hún gat ekkert sagt.
Hún vissi, að Russell elskaði
hana. Hún hafði ekki vitað það
fyrr en hún vissi það nú og svo
undarlegt sem það nú var, fann
hún til innilegrar meðaumkunar
með þessari konu með óham-
ingjusömu augun og titrandi mál-
aðar varir.
Það varð skammvinn þögn,
svo sagði Eve Hurst hásum
rómi: — Hvernig þekkið þér
manninn minn? Hver eruð þér?
Hvað er á milli ykkar?
Aftur ríkti þögnin ein. Ég ætti
að hata hana! hugsaði Gilly
ringluð, en ég geri það ekki!
Hún er óhamingjusöm, .. eins
óhamingjusöm og ég!
Gilly snéri sér við, en hin
konan greip um handlegg henn-
ar og neyddi hana til að líta á
sig. — Þér verðið að svara mér?
sagði hún.
— Nei, sagði Gilly lágt. Þér
yrðuð aðeins sár.
— Sár, ég; hin konan skellti
upp úr; — Verið ekki svona
heimskar, ekkert getur sært mig
meira en þegar hefur verið gert.
20. janúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ |3