Alþýðublaðið - 21.01.1967, Blaðsíða 13

Leðurblakan
Spáný dönsk litkvikmynd. íburð
armesta danska kvikmyndin í
mörg ár. Listdansararnir Jón
Valgeir og Margrét Brandsdótt
ir koma fram í myndinni.
SHEILA MURRAY
HANDAN KLAUSTURSINS
— Já, mér finnst það fallega
gert af Eve, viðurkenndi Dun-
can Hurst og gekk eitt skref
aftur á bak og virti hana fyrir
sér. — Jæja, góða nótt þá, Gil-
ly. Þú ert þreytuleg — reyndu
að sofa vel.
— Já, ég skal gera það. Góða
nótt. Hún gekk fram hjá hon-
um og út á götuna. Hvergi sást
leigubíllinn, en glæsilegur, lang
ur bíll kom til hennar og Gilly
heyrði Russell Hurst segja:
— Ég sendi leigubílinn burt,
LHYBRDBERG PODL REICHHARDT GHITANBRBY
HOLGER JíiÓL HAílSEN GRETHE MOGENSEN DARID CANIPEOTTO
BIRGÍtSADOUN PÖULHAGEN KARLSTEGGER OVESPROGDE
li;struktiob:Annelise Meineche
Sýnd kl_ 7 og 9.
Blaðaummæli:
Leðurblakan í Bæjarbíó er kvik-
mynd sem óhætt er að mæla
með.
Mbl. Ó. Sigurðsson.
- Stigamenn í villta vestriiiu. -
Sýnd kl. 5.
Bönnunð börnum innan 12 ára.
Haldið þér að ég viti ekki — og
hafi ekki alltaf vitað — að Russ-
ell giftist mér aðeins vegna pen-
inganna og að hann elskaði aðra.
— Nei, veinaði Gilly gripinn
djúpri sorg við að heyra þetta.
Þegar Russel hafði „gifzt“
henni hafði liún haldið að hún
elskaði hann. Hún trúði því
í sakleysi sínu að hann elskaði
hana — að hún væri hans fyrsta
og eina ást, en það hafði stúlk-
unni, sem stóð fyrir framan hana
— konu hans — aldrei fundist!
Vissan um það skein úr bitr-
um augum hennar og beiskju-
dráttunum umhverfis varirnar.
— Ég elskaði hann, sagði
Gilly í örvæntingu sinni. Ég var
heimsk og barnaleg — og —
— Þér eruð toarnaleg núna,
sagði Eve Hurst biturt og greip
aftur um handlegg hennar. Þér
ljúgið að mér til að bjarga lion-
um! Því skylduð þér gera það?
Ég þekki hann — ég skil liann
og ég er eina manneskjan, sem
þér getið sagt sannleikann um
hann!
Þá sagði Gilly henni allt. Hún
sá enga aðra leið til að sleppa
við þessa konu.
— Ég hélt við værum hjón,
sagði hún að lokum. — Ég vissi
ekki, mig grunaði ekki, að menn
gætu gert annað eins og þetta.
— Gúð minn- góður! Eve Hurst
huldi andlitið i höndunum og
settist á stól Gilly fyrir framan
spegilinn.
Þögn ríkti í herberginu unz
hún leit upp og liorfði á Gilly.
Er þetta allt? spurði hún rám.
Eða ....
Gilly roðnaði og Eve Hurst leit
á hana. Nú skildi hún allt.
— Ég á von á barni, sagði
DrJabuse’s
D0OSFCLBEJ
LEX BARKER
KARIN DOR
WERNER PETERS
KRIMINAÍGVS£r\
/ TOPKLASSS I
FVLDT MED S
DJÆVELSK 5
UHVGGE. g
F.F.B. z
Ákafiega spennandi og hroll-
vekjandi ný mynd.
Bönnuð' börnum innan IG ára.
Sýnd kl. 5 7 og 9.
Lesið Alþýðuhiaðið
AugiýsiS í Alþýðublaðinu
Gilly.
Hin konan greip andann á
lofti og handlék varalit á snyrti-
borðinu. Svo henti hún honum
frá sér og spurði: — Hvað ætlið
þér að gera? Giftast honum?
— Giftast honum? endurtók
Gilly. — Ég get það ekki —
hann er giftur.
Eiginkona Russels brosti sama
beiskju-torosinu o gfyrr. Það
er til skilnaðar, sagði hún og
var stutt í spuna og reis á fæt-
ur og stóð há, grönn og glæsi-
leg í herberginu. — Þér áttuð
hann fyrstar og ég verð að
skila honum aftur.
— Ég veit ekki, sagði Gilly
utan við sig. — Skilnaður er
synd gegn Guði.
í þetta skipti gaf Eve Hurst
frá sér hljóð, sem var sam-
bland af hlátri og gráti.
— Synd! sagði hún hvasst.
Hvað er synd og hvað er ekki
synd? Það hlýtur að vera gott
fyrir yður að vita það — ég
veit það ekki. Var það ekki
synd, þegar Russell laug að yð-
ur og lokkaði yður inn í falskt
hjónaband? Var það ekki synd
af honum að yfirgefa yður og
giftast mér af því að ég er rík
og get veitt honum þægilegan
bíl og hús og gullsígarettu-
kveikjara! Á ég að segja yður
dálítið — gæti ég skipt við yður
núna, myndi ég gera það! Ég
myndi gera það og glöð eiga
barn Russells af því að ég elska
hann! En ég veit að ég get al-
drei alið honum barn og ég
giftist honum þó ég vissi, að
ég væri óbyrja, svo hef ég iíka
framið synd. Þér eruð sú
heppna. Skiljið þér það?
— Segið þetta ekki, hvíslaði
Gilly og tók um hönd konunnar.
— Þér. megið ekki vera svona
óhamingjusöm. Það er rangt.
— Er það svo? Nú brosti Eve
Hurst og varð heldur glaðlegri.
En hvað þér eruð mikið barn.
Hvað eruð þér gömul?
— Næstum átján. Ég bjó í
klaustrinu og aðstoðaði systurn-
ar með litlu telpurnar.
— Og nú, sagði Eve rólega,
eigið þér von á barni? Hvað
ætlið þér að gera, Gilly?
— Ég veit það ekki, ég hef
ekkert hugsað um það, sagði
Gilly ringluð.
— Ég held að Russell myndi
breytast, ef hann ætti barn, —
sagði Eve Hurst loksins. Hann
þarf að róast og fá ábyrgðartil-
finningu .... kannski hann
elski barnið sitt meira en mig
eða yður! Ég vildi að ég gæti
veitt honum barn — óska þess
meira með hverjum deginum
sem líður, þá fengi hann tæki-
færi til að læra að lifa.
Gilly leit undrandi á hana.
Hörkulegt andlitið var blíðlegt
og bitru drættirnir umhverfis
varirnar horfnir.
Svo var barið að dyrum og
lirópað:
— Þér eigið að koma fram
eftir stundarfjórðung, ungfrú
Anscombe.
Gilly leit á Eve Hurst, en hún
gekk til dyra. — Ég er að fara
en viljið þér segja mér, hvað
þér ætlizt fyrir? spurði hún,
Og — og viljið þér gjöra svo
vel að segja Russell ekki að ég
hafi komið hingað?
Gilly hristi höfuðið.
— Ég segi ekki neitt, svar-
aði hún.
NÍUNDI KAFLI.
Gilly fór í hvítu kvöldkápuna
og skalf lítið eitt. Það var samt
hlýtt fyrir utan.
Ilún var að fara heim og við
innganginn heyrði hún hinn
venjulega ys og klið ásamt tó-
baksreyknum og vínþefnum.
Skyndilega rak hún upp vein
þegar Duncan Hurst birtist og
nam staðar beint fj'rir framan
hana.
— Gilly, sagði hann og rétti
fram höndina. — Elskan mín,
fyrirgefðu, ég ætlaði ekki að
hræða þig.
— Þú gerðir það samt! Hún
snerti ekki framrétta hönd
hans og hörkusvipur kom á and-
lit Duncans.
Hún var stundum svo sæt,
svo ung og svo sæt — og hann
langaði svo til að verja hana og
gæta hennar. En svo skyndilega
— eins og núna — virtist hún
komin í margra mílna fjarlægð
frá honum og hann sá eitthvað,
sem minnti á ótta í augum
hennar og hann hataði, að ein-
mitt hún skyldi vera torædd við
hann.
— Ég ætlaði ekki að gera þig
hrædda, Gilly, sagði hann blíð-
lega. — Ég kom aðeins til að
segja þér, hve vel þú söngst í
kvöld, og að bróðir minn og
konan hans voru hér í kvöld á-
samt frænda mágkonu minnar.
Henry frændi Eve vill endilega
að Guiseppe Rosso heyri þig
syngja. Það er ítali, sem er hér
á Englandi sem stendur og sem
fyrr var söngvari við Scala
óperuna í Milanó.
— Er það? En Gilly hugsaði
ekki um það, hugur hennar var
allur hjá manninum, sem sat
og beið hennar í leigubílnum.
Það er fallega gert af henni
að hugsa um mig, bætti hún svo
þreytulega við.
Gilly.
— Þú áttir ekki að gera það,
sagði Gilly vélrænt um leið og
hún settist við hlið hans og bíll-
inn ók af stað. — Ég á að koma
heim fyrir ákveðinn tíma, ann-
ars hringir konan, sem ég bý
hjá í Duncan.
— Látum hana þá hringja
sagði Russell Hurst óþolinmóð-
ur og ók inn í rólega hliðar-
götu, þar sem hann nam staðar.
Ég verð að tala við þig.
— Ég veit ekki til þess að
við höfum um neitt að tala, sagði
hún en svo iuktust armar Russ-
ells um hana og hann dró hana
að sér.
í fyrsta skipti á ævinni varð
Gilly gripinn ofsalegri reiði —
fyrirlitningu og hatri, sem olli
því, að hún ýtti honum frá sér
og barðist af öllum kröftum við
ástríðuþungann, sem skein út
úr andliti hans.
— Litla villidýrið þitt sagði
Russell Hurst og reyndi að
grípa hana aftur. — Ég skal
sýna þér — —
En hún forðaðist hann — og
ópnaði dyrnar svo hún féll
næstum út og þegar Russell
Hurst sá þetta skipti hann um
baráttuaðferð.
— Vertu ekki svona heimsk,
Gilly, sagði hann. — Ég verð að
tala við þig — það er ekki til
neins fyrir þig að stinga af.
— Það er víst rétt, samþykkti
Gilly án þess að líta á toann, —
ég skal vera hér og hlusta á
það, sem þú hefur að segja, ef
þú ekki snertir mig — það er
ákveðið skiiyrði.
— Því þá það? spurði hann
fýlulega. — Ekki varstu ’svona
í Skotlandi.
— Það var áður en þú giftir
þig, svaraði Gilly rólega og Rus-
sell Hurst fór hjá sér.
— Heyrðu Gilly, sagði hann
og leit á hana.
Kaupum hreinar
Prentsmiðja
AJþýðubl aðsins
21. janúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIO |*3