Alþýðublaðið - 21.01.1967, Blaðsíða 4

Bítstjórar: Gylfi Gröndal (áb.) og Benedikt Gröndal. — Ritstjórnarfull-..
trúi: Eiður GuCnason — Símar: 14900-14903 — Auglýsingasími: 14906.
ASsetur Alþýðuhúsið við Hverfisgötu, Reykjavík. — Prentsmiðja Alþýðu-.
blaðsins. — Áskriftargjald kr. 105.00. — í lausasölu kr. 7.00 eintakið,
Útgefandi Alþýðuflokkurinn.
Eitt stærsta málið
ERUM VIÐ ekki sammála um, að gamla fólkið eigi
að vera áhyggjulaust og búa við örugga lífsafkomu
síðustu æviárin? Ber ekki þjóðfélaginu skylda til að
veita því fólki sómasamlegan lífeyri, sem hefur fórn
að þjóðinni 40-50 ára starfi?
Þessu svara allir játandi, nema forhertir íhalds-
menn, sem telja, að hver eigi að sjá fyrir sér. Samt
Iiefur Alþýðuflokkurinn þurft að heyja harða bar-
átiu í meira en fjóra áratugi til að tryggja gamla fólk
inu þessi sjálfsögðu réttindi. Síðan ellilaun voru tekin
upp, hefur flokkurinn þurft að halda áfram barátt-
unni til að tryggja þessi réttindi og fá lífeyri aldraðra
hækkaðan, bæði til að fylgjast með verðbólgu og auka
lcaupmátt lífeyrisins. Þetta hefur Alþýðuflokkurinn
gert óg jafnan haft forustu um þessi mál. Enginn ann
ar stjórnmálaflokkur hefur talið það hlutverk sitt.
Af þeim árangri, sem náðst hefur á síðustu árum,
-imá 'nefna afnám skiptingar landsins í tvö verðlags
iSvæði. Áður fyrr fékk gamla fólkið í sveitum og þorp
um landsins lægri lífeyri en hitt, sem bjó í þéttbýli.
Kú fá allir jafnt, hvar sem þeir búa.
Annar merkur áfangi náðist, þegar ráðherrar Al-
þ)ýðuflokksins fengu því til leiðar komið, að lífeyrir
Siækkar í samræmi við hækkanir á kaupi í almennri
fiskvinnu. Þetta þýðir að gamla fólkið fær dýrtíðar
nppbót eins og aðrir landsmenn, og hækki kaup verka
-manna, hækkar lífeyrir þess einnig. Þannig vill Al-
4)ýðufIokkurinn tryggja, að lífskjör gamla fólksins
fcatni eins og annarra, en það sé ekki skilið eftir
Hér fara á eftir tölur, sem sýna hve mikið fullur
elli- og örorkulífeyrir 'hjá Tryggingarstofnun ríkisins
hfeur hækkað,síðan núverandi ríkisstjórn kom til
ivalda.
Fyrir viðreisn Áriff 1967
Einstaklingur, 1. verðlagssvæði 9,954 kr. 33.442 kr.
Einstaklingur, 2. verðlagssvæði 7.465 kr. 33,442 kr.
Hjónj.l. verðlagssvæði 15,927 kr. 50,163 kr.
Hjón, 2. verðlagssvæði 11,945 kr. 50,163 kr.
Frá marz 1959 til október 1966 hækkaði útgjalda-
upphæð vísitölu framfærslukostnaðar um rúmlega
helming, en á sama tíma hefur ellilífeyrir meira en
.jþrefaldast og allt að fjórfaldazt á öðru verðlagssvæði.
isem áður var.
Þetta er mikill og góður árangur. En Alþýðuflokkur
inn er samt ekki ánægður. Hann hefur barizt fyrir
nýju kerfi ellilauna og almenns lífeyrissjóðs, sem á
að tryggja öllum sömu lífskjör í ellinni og þeir höfðu
a beztu árum ævinnar. Þetta - og félagsleg aðbúð aldr
aðra, er eitt af stærstu þjóðfélagsmálum íslendinga í
næstu framtíð.
4 21. janúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ

Heimssýning', EXPO 67, verffur í Montreal í sumar. Þetta er líkan af kanadisku byggingunum á sýn-
ingunni, scm kosta munu samtals um 21 milljóna dala. Á miðri myndinni er listaverk. sem heitir
„Meiffur mannkyns“.
krossgötum
★ ÞORRINN BYRJAÐUR.
Þá er þorri genginn í garð og veitingahús
og kjötverzlanir keppast um að auglýsa þorramat,
sem svo er kallaður, eða með öðrum orðum margs
kyns súrmeti og alíslenzkan mat, sem nú þykir orð
ið fínt að snæða að minnsta kosti á þessum tíma
árs.
Það voru víst forráðamenn veitingahúsins
Nausts í Reykjavík, sem fyrir um það bil tíu árum
tóku upp þann ágæta sið að skipa íslenzkum rétt
um í öndvegi hjá sér á þorranum. Var þar og er
margt góðgætið á boðstólun; og hefur þessi siður
átt drjúgan þátt í að endurvekja virðingu fyrir ís
lenzkum mat, sem ýmsum þykir, eða þótti heldur
ófínn og illa standast samanburð við útlendar stór
steikur. Nú má sjá liefðarfrúr gæða sér á hrútspung
um og hákarli, bragða á bringukollum og blóðmör
að ekki sé talað um lundabagga Er sannarlega
vel að tekizt hefur að endurvekja áhuga á þjóðlegri
matargerð hér og eiga þeir sem að því hafa staðið
þakkir skildar fyrir.
★ DÝRT KJÖT.
Útlendingar, sem hingað koma furða sig yfir
leitt talsvert á fábreyttu mataræði íslendinga, sem
þeir segja að borði helzt ekki annað en kindakjöt og
fisk. Þeir benda réttilega á að bæði kjúklingar og
svínakjöt sé svo óheyrilega dýrt að varla sé hægt
að tala um að almenningur kaupi það, að ekki sé
minnzt á nautakjöt, sem svo er kallað, en verð þess
er ekki í neinu samræmi við gæðin.
Það er áreiðanlega kominn tími til að við
förum að endurskoða afstöðu okkar í þessum mál
um. Hversvegna cr ekki leyft hér að hressa upp á
íslenzka svínastofninn, sem löngu er orðinn úrkynj
aður, hversvegna má ekki flytja inn kynbótagripi
til að koma upp nautastofni til kjötframleiðslu eins
og er tiðkanlegt meðal siðaðra þjóða. Ilversvegna
eru gamaldags hræðslusjónarmið látin ráða þess’
um málum öllum? Er ekki kominn tími til að við
semjum okkur í þessu að háttum siðaðra manna og
hættum að láta ferðamenn, sem hingað koma brosa
góðlátlega að þessum furðulega kjánaskap? — Karl.