Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 22
fyrst er hann var boðaðr á Islandi og allt frara á
þennan dag orðið þjóð vorri ómetanleg blessan. En
kristindórarinn á líka að verða allsherjar f'élags-
raál, lífi alraennings til btessunar einnig í borgara-
legura efnum. Og til þess að hann fái haldizt hjá
mönnum sem andlegt einstaklingsmál þarf hann að
verða félagsmál. Að félagsmáli varð hann líka hjá
þjóð vorri um leið og hún leiddi kristnu trúna í lög
á alþingi árið 1000. Landstjórnin tók hann að sér
og gjörði hann að félagsmáli allrar þjóðarinnar. Og
síðan sést markið eftir hann í sögunni allt fram á
vora tíma, stundum skýrt, stundum dauft, þó að
hann aldrei hafi náð að koma fram í þjóðlífinu með
sínum tullkomna krafti sökum hins óeðlilega, ófrjálsa
ríkiskirkjuástands. Það fyrirkomulag kirkjunnar er
ávallt óheppilegt, gagnstœtt eðli og anda kristin-
dómsins og mjög villanda fyrir trúarmeðvitund
manna. Svo lengi sem hugsanin um trúarbragða-
frelsi var ekki vöknuð hjá þjóðinni gat þetta á*
stand þó leiðzt þolanlega út. En nú er öldin önn-
ur, ný öld upprunnin yflr þjóðirnar, iíka vora þjóð,
trúfrelsisöld. Og þá sýnir rikiskirkjufyrirkomulagið
sig meir og meir að vera óhafanda. Stuðningrinn,
sem hin veraldlega stjórn veitir kirkjunni þar sem
kirkjan er þannig sett, er henni iniklu fremr til
ills en góðs, auk þess sem hann ávallt hlýtr að líta
út sem ranglæti í augum þeirra allra, sem ekki
trúa á boðskap þann, er kirkjan hin verndaða heldr
á lofti. Kristindómrinn á að lifa og getr lifað af
sínu eigin andlega afli. Gæti liann það ekki, þá
væri það vottr þess, að hann va^ri ekki það, sem
hann er og allir kristnir menn hátíðlega játa að
hann sé: hinn eilífi frelsandi sannleikrinn. Það