Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 164

164
fram, að reynt sje að rifja það upp fyrir fsl. presta-
stjettinni. Það er hjer þá tekið fram, »að prjedik-
unin sje ræða um sáluhjálparefni, um það, er snert-
ir vora æðstu ákvörðun og lýtur að vorri andlegu
velferð, þessa heims og annars«. Tilgangur hennar
er »að bæta safnaðarlífið, fræða og betra þann söfn-
uð, sem til er talað, svo að hann verði rjettur söfn-
uður Jesú Krists«. Og »að eyða þeim heiðindómi,
sem sífellt drottnar mitt í kristninni«. Hún »á að
vera vitnisburður um Jesúm Krist«, en »um leið
vitnisburður um syndaeymd mannsins«. — »Höfuð-
efni hinnar kristilegu prjedikunar er því það, að
minna á s^ndina, boða náðina og uppörva til trúar
og helgunar«. Presturinn er varaður við »að prje-
dika sjálfan sig, þ. e. sjálfum sjer til hróss og heið-
urs hjá mönnum«. — Prjedikunin á að vera »kristi-
leg, alþýðleg, vegleg að orðfæri og hjartnæm«. Og
að síðustu skal jeg tilfæra þetta svar upp á, hvað
kristileg prjedikun sje: »Kristileg er sú prjedikun,
sem er grundvölluð á lifandi og stöðugri trú á guð-
lega opinberun í guðs syni, Jesú Kristi; sú prjedik-
un, er visar til friðþægingar og endurlausnar Krists
sem hins eina meðals til andlegs og eilifs hjálpræð-
is fyrir manninn, hins eina, er syndugur maður geti
byggt á von sína í lífi og dauða; leiða manninn til
hinnar æðstu andlegu fullkomnunar, sem auðið er,
og til hinnar æðstu sælu þessa heims og annars«.
Þegar þessi skilningur er kominn inn í hjarta
og meðvitund og líf allra islenzkra presta, lítur eitt-
hvað öðruvísi út í íslenzku kirkjunni en nú á yfir-
standandi tíð. Ef til vill verður sira Helgi einn af
þeim sannleiksvottum, sem betur tekst liðnum en