Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 88

88
eptir en áður. Öllum varð ósjálfrátt að orði: Nú
veit jeg, hverju je0- trúi! Hún varð öllum fylgis-
mönnum Lúters einingarinnar teikn, — fjelagsbandið,
sem batt þá saman. Þeir fundu lika til þess, að
eitthvað stórkostlegt hafði gerzt.
En játning þessi hafði líka voldugustu áhrif á
katólska menn. Keisarinn hlýddi fyrst á upplestur-
inn með mikilli athygli, en veitti mjög erfitt að
skilja þýzka tungu, og sofnaði þvi, þegar á leið.
Samt sagði hann á eptir, að sagt er: »Svona vildi
jeg að kennt væri og prjedikað í öllum heimi«.
Vilhjálmur, hertoginn í Bnyern, sagði við Jóhann
kjörfursta: »Svona hefur eigi máli þessu og kenn-
ingu verið lýst fvrir mjer«. Við dr. Eck sagði hann:
»Þið hafið talið okkur trú um, að auðvelt væri að
hrekja þessa Lúterstrúarmenn; hvað sýnist þjer nú?«
Dr. Eck svaraði: »Jeg treysti mjer vel til að gjöra
það með kirkjufeðrunum, en ekki með ritningunni«.
Hertoganum varð þá að orði: »Svo hefi jeg þá heyrt,
að Lúterstrúarmenn sitji á ritningunni, en vjer páfa-
trúarmenn við hliðina«. Stadion, biskupinn í Ágsborg,
sagði við vini sína: »Það, sem nú hefur verið lesið,
er hreinn sannleikur; við getum ekki neitað því«.
Skriptafaðir keisarans, pater Kgidius, tók Melank-
ton tali og sagðist vera rjettlætingar kenningunni
samþykkur: »Þið hafið guðfræði, sem einungis þeir
skilja, er miKið biðja«.
Þegar Brueck kanzlari ætlaði að afhenda skrif-
urum keisarans handritin, annað á þýzku, en hitt á
latínu, rjetti keisarinn kurteislega fram höndina eptir
þeim, rjetti erkibiskupinurn i Mainz þýzka textann
til varðveizlu í skjalasafni keisarans, en stakk lat-
neska textanum á sig. Seinna ljet hann þýða játn-