Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 158

ura að fá þær allar í einum slatta, þó það væri svo
sem hálfu öðru ári á eptir tímanum. Nú er allt
þetta breytt fyrir löngu síðan. Nú fjölgar blöðunum
í landinu með hverju ári, svo helzt lítur út fyrir að
aumingja aiþýðan fari að kafna í þessu blaðafári,
ef því heldur áfram. Hún kaupir svo mörg blöð,
að hún getur ekki sjeð af einum eyri til að kaujaa sjer
ærlega bók, þó hana langaði til, og aumast af' öllu,
að allur þorrinn af þessum blöðum eru bráðónýtir
sneplar, sem gjöra skilning manna og dómgreind
enn aumri en það áður var. En frjettirnar fær
hún með betri og betri skiium á hverju ári, eptir
því sem póstar fjölga og samgöngur verða greiðari.
Það er því engin ástæða til að halda út tímariti
lengur til að segja mönnum meir en ársgamlar frjettir.
Slíkt tímarit mundi þykja hiægileg stofnan í öðrum
löndum. Þeir eru líka vist sárfáir, sem nokkurn
tíma fá sig til að lesa Skírni. Til dæmis um það,
hvað Skírnir er að öllu leyti farinn að ganga af sjer,
skal jeg benda á eitt. Fyrr meir stóð ofurlítil skrá
yfir nýútkomnar útlendar merkisbækur, svo bóka-
vinir á Islandi gætu ofurlítið fylgzt ineð í bóka-
heiminum erlenda, ogsent við og við eptir enhverri
eigulegri bók, sem þá langaði tii að lesa. Þetta var
nú í rauninni dágóð hugmjmd, einkum fyri á tím-
um. En svo hefur nú verið liætt við þetta fyrir
nokkru síðan. Og nvi í siðasta Skírni er bóka-
skrá yfir rit íslenzkra manna á öðrum mál-
um og rit eptir útlenda menn, sem snerta Island,
1894—1895, á 77 blaðsíðuin þjettprentuðurn. Aptur
eru útlendu f'rjettirnar að eins á 27 bls. Gamli Skírn-
ír er nærri horfinn. En af þessari bókaskrá get jeg
ekki sjeð, að nokkur maður hafi neitt gagn, nema