Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 73
7,1
1523 gaf hann út »Skýringar á nokkrura óljósum
stöðum í Genesis«. Sömuleiðis skýringar yíir Matte-
usar guðspjall og Jóhannesar og brjefin til Róraverja
og Korintuborgarmanna. Skýringarnar yfir þessi
tvö brjef gaf Lúter út fyrir hann. Melankton þóttu
þær eigi þess verðar. En Lúter gjörði sjer hægt
um hönd, náði handritinu, svo hann vissi ekki af,
og Ijet prenta það án þess að spyrja hann leyfis. I
formálarram sagði Lúter: »Það er jeg, sera gef út
þessar skýringar þínar og sendi þig nú sjálfum þjer.
Ef þjer þykir ekkert vænt um sjálfan þig, gott og
vel; það er nóg að okkur þykir vænt um þig. Ef
nokkrum er hjer utn að kenna, þá er það sjálf-
um þjer. Hvers vegna gafst þú ekki þetta út sjálf-
ur? Var jeg ekki búinn að biðja þig, þrýsta þjer,
skipa þjer að gjöra það?«
Þessi ritstörf Melanktons voru um þetta leyti
nærri búin að tæma hann að kröptum. Heilsa hans
var ætíð fremur veil og líkaminn þollitill, euda var
honum opt misboðið. Arið 1524 fjekk hann leyfi til
að ferðast til æskustöðva sinna og heimsækja móður
sína. Á heimleiðinni, skammt frá Frankfurt, inættu
þeir Melankton og samferðamenn hans Filippusi,
landgreifa af Hexsen. Hann var þá ungur maður,
en álitinn einn af örgustu óvinura siðbótarinnar.
Hann ljet varpa þeim af prestum greifadæraisins,
sem aðhylltust keiraingar Lúters, í dýflíssu eða reka
þá í útlegð. Hann haf'ði orðið var við hóp riðandi
manna á veginum og þóttist mega sjá af búningi
þeirra, að þetta va'ru lærðir menn. En áður hafði
hann frjett, að Melankton væri á ferð um þessar
slóðir. Hann spyr, hvort þar sje ekki Melankton í
förinni. Það rann kalt vatn milli skinns og hörunds