Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 143

14.".
yrkja um hetjur garnla testamentisins. frá þessu
sjónarmiði.
Höf. sýnir list sína eigi sízt í því, hvernig hann
fer með málið. Það er sannarlegur töfrasproti í
höndum hans. Það á ekki við um hann, sem stra
Mattías segir stundum: »Hann vantar orð!« Höf.
Biblíuljóðanna á orð fyrir allt, og rímlist hans er
svo mikil, að jeg efast um að nokkurt íslenzkt
skáld, sem nú er uppi, komist þar til jafns við
hann, þótt þá sje djúpt í árinni tekið, þvi einmitt
að þessu leytinu hefur íslenzk ljóðagjörð náð bezt-
um blóma.
En ekki er laust við, að manni finnist hann
stundum láta allt fjúka, sem fyrst kemur í huga
hans. Þegar Isak hefur verið lagður upp á viðar-
köstinn og sveðjan blikar í hendi Abrahams, lætur
hann Isak líta framan í föður sinn:
j>Kvað föðurinn þá fór um
fár það veit«.
Það fór um mig, þegar jeg las þetta fór um í þessu
sambandi. Oviðkunnanlegt er að segja um Abra-
ham, að hann hafi »hafið blót« og að tala um »blót-
stali« í sambandi við fórn hans.
I fallega kvæðinu »Móses í Níl« stendur:
»Það konungs er dóttirin dýra,
er dýrðlegum hóp gjörir stýra«. (80).
Og á öðrum stað:
»Gruð af skýi gullnu leit
gjörði riðlast kappasveit«. (94).
Minnir ekki þessi hjálparsögn of mjög á gamla rímna-
kveðskapinn? —
I kvæðinu um drottninguna af Saba er þetta:
»Um háa helgidóma og hulin leyndarráð,