Dagur - 22.11.1997, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 22.NÓVEMBER 1997- 31
LÍFIÐ í LANDINU
99
Hj óluðum berir
um borgina“
Jón Ársæll Þórðarson er
þekkturfyrir smekkvísi í
klæðaburði enda viðurkennir
hann óhikað að fötskipti
hann máli. Að segja annað
væri lygi.
„Ég gæti trúað því með íslensku þjóðina
að það hafi dregið úr mætti forfeðra okk-
ar að vera alltaf blautir í fæturna. Eg hef
sannarlega sögu sem skýrir út mál mitt.
Ég var í Kaup-
skjánum. Jón Ársæll er meðvitaður um
klæðaburðinn og ætti reyndar að vita
hvað hann er að tala um því að hann átti
og rak tískuverslun á Laugavegi á nfunda
áratugnum.
„Við leigðum þar af manni, sem reynd-
ist vel þó leigan væri há. Þessi maður er
yfirmaður minn enn þann dag í dag og
heitir Jón Ólafsson. „Lífið er samantvinn-
að og skrítið," segir Jón Arsæll og heldur
áfram með smjörið.
Hjólaði nakiirn
„A hippatímabilinu var ég mikið fyrir það
að fara úr fötum og þá helst öllu. Við vor-
um nokkrir strákar f hóp að strika sem
kallað var. Hjóluð-
þá berir um
borgina að nætur-
lagi, aðallega í
vesturbænum í
Reykjavík. I dag
væru menn settir í
fangelsi og taldir
kynferðisglæpa-
menn. En við
héldum að við
værum að breyta
heiminum," seg-
ir hann og held-
ur áfram: „Einu
sinni komum
við berir á hjól-
um niður
Framnesveginn
um miðja nótt
og mættum þá
gömlum leigu-
bílstjóra. Við
sáum að
hann varð
svakalega
hissa því að
augun á
honum
fylltu upp í
framrúð-
una, þau
voru eins og stór-
ar undirskálar.
Hann hætti að

Jón Mæll hefuf eTJag^g swndum gefið ^ mnni P'M
zæszh *xí ^ «*, Þ«,a.
SS t „öruæle8a
áhyggu/ausamennog g tso^jónArsæ-- að hann væn
-----' búinn að vinna
sem i
mannahöfn fyrir mörgum
árum og var beðinn um að fara í langferð.
Eitthvað gerði það að verkum að ég
treysti mér ekki. Sama dag keypti ég mér
ágæta leðurskó. Um leið og ég renndi
mér í skóna skipti ég um skoðun. Já, föt
og skæði hafa áhrif á sálarlíf okkar. Það
hef ég sannreynt," segir Jón Ársæll Þórð-
arson, fréttamaður á Stöð 2.
Jón Arsæll er þekktur fyrir vandaðan
og smekklegan klæðaburð enda er hann
alltaf afar skemmtilega og jafnvel kíminn
til fara á skjánum. Hann hefur haft auga
fyrir fatnaði frá því hann var krakki og
segist velja sín föt sjálfur. Er engin pjatt-
rófa en leikur tveimur skjöldum, fer
sokkalaus í búðina eða á inniskónum í
Ríkið en birtist svo pottþétt til fara á
alltof jengi.“
Jón Ársæll bjó sem pjakkur á Seyðis-
firði og Eskifirði og þar segist hann hafa
verið frægur fyrir að vera með „bert á
milli laga“, eins og kallað var, eða með
buxurnar á hælunum. Enda kom það
snemma í ljós að gaurinn var dyntóttur á
föt. „Fyrstu jakkafötin sem ég eignaðist
fór ég aldrei í. Ég fullyrti að þau væru svo
sveitó.“ I jakkafötin fór hann aldrei. Á
námsárunum fór hann að ganga í notuð-
um fötum, hvort sem þar var blankheit-
um um að kenna eða einhveiju öðru og
um skeið gekk hann í bandarískum her-
mannajakka með kúlnagötum úr Ví-
etnam-stríðinu.
Gekk í rónafrakka
„Ég lét jakkann í skiptum. Suður í
Júgóslavíu kynntist ég hollenskum
pilti sem Iék á fiðlu fyrir mig í nokkra
daga. Hann fékk minn jakka og ég fékk
hans,“ segir Jón Ársæll. Um skeið gekk
hann mikið í síðfrökkum, sem hann kall-
aði „rónafrakka" og svo gekk hann mikið
í hermannaskyrtum. Og nú er 14 ára
sonur hans farinn að ganga í sams
konar flíkum þannig að ty,
kannski gengur fatasérvisk-
an í erfðir. Hver veit.
- En er hann glysgjarn í
klæðaburði?
„Ég veit ekki. Ég held
ekki. En mér er ekki
sama hvernig fötin eru á
litinn. Svo fer það eftir
því hvernig stendur á. Ég
fór einu sinni til Sovét-
ríkjanna í boði þarlendra
stjórnvalda en kom fyrst
við í Kaupmannahöfn. Þar
keypti ég mér jakkaföt,
sem voru stórköflóttari en
almennt gerist á byggðu
bóli. Þessi föt vöktu gríð-
arlega athygli í Sovétríkj-
unum. Ég fann það í mið-
borg Moskvu þar sem voru
tugþúsundir manna í grá-
um og svörtum jakkafötum.
Það var aðeins einn í gulum
og grænum risaköflum. Ég
leit á mig sem fulltrúa frjálsra
og óháðra manna í þessum
köflóttu jakkafötum enda voru
þau keypt til að sýna Sovét-
mönnunum í tvo heimana. Þeir
skildu sneiðina. Og svo féll múr-
inn skömmu seinna,“ svarar
hann.
Týnir húfuni
Jón Ársæll á einn veikleika í sam-
bandi við föt og það eru færeyskar
peysur. Hann er mjög veikur fyrir
þeim og segir þær henta vel því að í
kulda verði þær heitar og hita verði
þær kaldar. Hann hefur átt slíkar
peysur annað slagið og stundum gefið
þær þegar honum er farið að þykja
mjög vænt um þær. „Maður á aðeins að
gefa það sem manni þykir vænt um,“
segir hann spekingslega og bætir við að
hann eigi færeyska húfu líka. Þær séu til
í tveimur litum, rauðar fyrir unga og
áhyggjulausa menn og dökkbláar fyrir
fullorðna og áhyggjufulla menn, menn
sem hafi kynnst sorginni, og hann eigi
bláa. Húfurnar gefur Jón Ársæll þó ekki.
Þeim týnir hann. -GHS
„Ég fann það í miðborg Moskvu þar sem voru tugþús-
undir manna í gráum og svörtum jakkafötum. Þaö var
aðeins einn i guium og grænum risaköfium. Ég leit á
mig sem fuiitrúa frjálsra og óháðra manna í þessum
köflóttu jakkafötum enda voru þau keypt til að sýna
Sovétmönnunum I tvo heimana. Þeir skildu
sneiðina, “ segir Jón Ársæll um ferðalagið
til Moskvu. Honum er ekki sama um
klæðnað sinn enda þekktur fyrir
smekkvísi i klæðaburði. mynd: þök..