Alþýðublaðið - 01.02.1967, Síða 16

rAT
(mssop
Minnstu ástamennirnir
Blöðin eru ekki alltaf nærgæt
in við lesendur sína. Þau mættu
gjarnan stundum að minnsta kosti
hugsa eilítið um afleiðingar þess,
sem á prenti kemur, og hafa þá
Siugfast máltækið góða: „Oft velt-
ir lítil þúfa stóru lilassi". Ef til
vill kæmu einnig að haldi í þess
um efnum orð Einars Benedikts-
eonar: „Hið smáa er stórt í hugar
ins heim. .
Einhverju sinni hringdi ævareið
frú á ritstjórn blaðs og spurði
hverju það sætti, að verið væri
a'ð gera frétt úr öðru eins lítil
ræði og því, að hún hefði lent í á-
rekstri og beyglað annað skítbrett
ið lítils háttar. Blaðamaðurinn
kvaðst ekki-hafa vitað, að frúin
hefði oft áður lent í árekstri, en
viðurkenndi að fyrst hún væri
eýknt og héilgat að lenda í þessu
i— þá teldist það náttúrlega ekki
til neinna stórtíðinda. — Við þetta
varð frúin að sjálfsögðu enn þá
reiðari og á endanum varð hún
grátklökk og sagðist hafa farið
með bílinn beint á verkstæði, feng
ið brettið fyrir einstaka náð og
miskunn rétt á örskömmum tíma
og síðan ekið sigri hrósandi heim,
rétt eins og ekkert hefði gerzt.
Áreksturinn liefði því ekki komizt
upp, ef þssi déskotans klausa
hefði ekki þurft að blasa við sjón
um eiginmannsins, þegar hann var
að lesa blöðin með morgunkaffinu
daginn eftir.
Ósjálfrátt datt baksíðunni þetta
atvik í hug, þegar hún las svohljóð
andi fyrirsögn í Mogganum í gær:
„Skagfirðingar eru minnstu ásta
menn í heimi:“ Það er kannski allt
í lagi fyrir einn mann að demba
þessu yfir alþjóð, sérstaklega þeg
ar hann • er nú skáld og þarf að
í
Innstihaus
- IN MEMORIAM —
Lag: Malabrokk eh död i krigen.
Hausinn innsti er nú fallinn,
syrgir Eyjafjallaskallinn
:/ þann hinn gamla kjarnakallinn,
sem keikur lengi stóð. /:
Og hann fórst á fylliríi.
Og með feiknalegum gnýi
:/ stakkst á kaf í djúpu dýi
og dauðans leitt var það./:
En slíkt henti margan herra.
Og sig hæfir ekki að derra,
:/ fleirum varð af drykkju verra
en veslings Innstahaus./:
j
láta bera á sér í þjóðfélaginu. En
blaðamaðurinn hefði átt að gera
sér ljóst, að saklaus almúginn er
vís til þess aö trúa því, sem kem
ur á prenti, — og auk þess eru
menn óvenjulega minnisgóðir, þeg
ar efni af þessu tagi á í hlut. Bak
síðan þakkar sínum sæla fyrir að
vera ekki ættuð úr Skagafirði, og
sendir öllum núlifandi Skagfirð
ingum samúðarkveðjur í tilefnÞaf
þessum hörmulega atburði, Það
gefur auga leið, að hér eftir þýð
ir ekki fyrir nokkurn Skagfirðing
að fara á svolítið kvennafar í öðr
um landsfjórðungum. Enginn kven
maður vill láta það spyrjast að
hann hafi átt svolítið ævintýr með
Skagfirðingi, þegar þeir eru yfir
lýstir á prepti „minnstu ástamenn
á landinu."
Sá, sem kvað upp þennan dóm í
Morgunblaðinu í gær mætti hafa
í huga orð Einars Benediktsson
ar, svo að aftur sé vitnað í þann
skáldjöfur: „Aðgát skal höfð í nær
veru sálar. . Kannski er ör-
uggara að bæta við spakmælið
. og líkama" — því að Skagfirð
ingar munu vera menn langrækn
ir og hefnigjarnir. . .
A m
%
w
Hann er þekktur fyrir mann*
hatur og hunzku í dómum, en
margir hafa engu að síður gam
an af að lesa greinar hans, þar
á meðal sá sem þetta ritar,
vegna þess hvað hann er einatt
útsmoginn og skemmtilega
neyðarlegur í illkvittni sinni.
AUSTRI í Þjóðviljahúm
Það er til fólk, sem lætur enga
erfiðleika á sig fá, nema sína
eigin.
Mikið lifandis ósköp svaf ég vel í nótt!
Mér er sama hvað þið segið, ég vil verða síöastur.
— Nei, því miður ekki núna frú Hansen, ég á átján liolur eftir
fyrir matinn!

Kellingin heimtar alltaf a'ð
kallinn segi henni sannleikann
nema þegar hann liælir henni.
Að ég hef ekki gifzt cnn þakka
ég aðallega því að ekki er hægt
að giftast öðru en karlmönnum.