Dagur - 11.09.1999, Blaðsíða 7

pp.þ.\ i i av\?>Knt\Kf\\JN\
ssl m
?.m
■’~*V«5^W’?t«3*
Thyptr.
LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 1999 - 23
LIFIÐ I LANDINU
ár í þessu sama sukki.“
Gunnar segist hafa lifað af
opinberri aðstoð í Svíþjóð. Það
hafi verið farið með sjúkdóm-
inn eins og mannsmorð. Ef
hann hafi hinsvegar minnst á
hann í félagslega kerfinu hafi
verið hægt að fá ýmsan stuðn-
ing. „Það var mikil vorkunn-
semi gagnvart því að ég var
eyðnismitaður. Það var farið
með þetta þar eins og manns-
morð. Það mátti ekki tala um
þetta við neinn.
Það hefur ýmislegt gefið sig
í líkamanum út af eyðninni, en
mest hafa það verið aukaverk-
anir af lyfjunum. Ég er að taka
lyf sem ég hef ekki hugmynd
um hvort eru góð fyrir mig eða
ekki. Ég veit að þau breyta
efnaskiptum líkamans, en ég er
ennþá á lífi og meðan svo er þá
þarf ég ekki að kvarta. Ég gerði
það oft í Svíþjóð að vera í stúd-
íum þar sem verið var að gera
tilraunir með lyf. Ég var þá
alltaf mánaðarlega í tékki og
fannst það ekki skipta neinu
máli, annað en það að ég gæti
lagt eitthvað jákvætt af mörk-
um frekar en að drepast úr
þessu. Sem hefur ekki gerst
ennþá.“
Gunnar kom frá Svíþjóð í
ársbyrjun 1994 til þess að fara
í meðferð. Hann segist hafa
verið að reyna uppfrá því að
læra á lífið. „Ég hafði reynt að
fyrirfara mér útí Svíþjóð. Það
var alveg Ijóst að Djöfuilinn
vildi mig ekki. Þá tók ég þá
ákvörðun að reyna að Iifa með
alnæmi. Sætta mig við það og
treysta á að það fyndist lækn-
ing. Fyrst ég var ekki dauður,
þá myndi ég lifa þetta af. Enda
eru komin ein 13 og 1/2 ár síð-
an kom í Ijós að ég væri smit-
aður.
Ég hef starfað við ýmislegt
um ævina. Ég hef keyrt stræt-
isvagn, keyrt leigubíl, ég hef
verið kaupmaðurinn á horninu.
Ég hef verið fasteignasali, bíla-
sali og tryggingasali. Það var
allt í lagi með það en aldrei
fann ég mig í raun og veru. Það
er ekki fyrr en núna að ég er að
ná betri heilsu að mér finnstég
vera að finna mig aftur í tón-
listinni. Það var þara voðalega
mikið áfall fyrir mig þegar að
ég gaf út plötuna Hamfarir fyr-
ir þremur eða fjórum árum. Þá
vann ég allt sjálfur. Platan kom
út árið 1995. Það er alls ekki
ódýrt að gefa út plötu. Ég var
svo bjartsýnn á að ég myndi
rokselja plötuna. Ég var vanur
því eftir að hafa gefið út
Mandala með Trúbrot sem var
síðasta platan okkar. Við seld-
um um 5000 eintök á mjög
skömmum tíma. Það var árið
1972. Ég var minnugur þess og
var alveg klár á því að ég væri
það þekktur hérna og platan
myndi seljast. Hún setti mig
hinsvegar alveg á hausinn. Ég
hef alltaf verið bjartsýnismaður
en þarna var bjartsýnin heldur
mikil. Ég er búinn að vera að
jafna mig á þessu ævintýri.
Núna er ég hinsvegar að vinna
nýja plötu. Ég reikna ekki með
að ljúka henni fyrir jól.“
Fjölskyldan
vissi það ekki
Gunnar er samkynhneigður og
segir það hafa komið í ljós þeg-
ar hann fékk náttúruna 12 eða
13 ára. Hann hafi skammast
sín fyrir tilfinningar sínar. „Ég
var alltaf góður nemandi og fór
niður í það að verða miðlungs-
nemandi á skömmum tíma.
Þarna þurfti ég á einhverri
hjálp að halda strax. Ég gat
ekki lifað með það að vera sam-
kynhneigður. Ég skammaðist
mín og talaði ekki um þetta við
neinn, bauð engum heim eða
neitt svoleiðis. Hvorki foreldrar
mínir né bræður mínir vissu
neitt um þetta. Það er tiltölu-
lega stutt síðan þau fréttu af
þessu. Það var vegna þess að
ég bjó með strák í sex ár. Það
var strákur sem ég elskaði mik-
ið. Svo gerðist það, rétt áður
en í Ijós kom að ég væri smit-
aður, að hann dó úr alkóhól-
isma. Hann drakk sig í hel. Það
var eitt áfallið í viðbót, ég átti
mjög erfitt með að jafna mig
eftir það. Ég er ekki kominn
yfir það enn. Það var ein
ástæðan fyrir því að ég fór til
Svíþjóðar."
Gunnar segist hafa reynt
mikið til þess að komst úr neti
brennivíns og lyfja. Hann segir
að eitthvað hafi síðan gerst fyr-
ir um 32 mánuðum sem varð
þess valdandi að allt í einu fór
honum að líða betur. „Ég hef
margoft gengið í gegnum hel-
víti. Ég fékk oft svo mikla löng-
un í áfengi að fílar Hannibals
hefðu ekki getað stoppað mig.
Ég er trúaður maður. Ég var
búinn að biðja lengi og þá sér-
staklega áður en þetta var. Ég
hef farið á samkomu hjá Frí-
kirkjunni og látið biðja fyrir
mér. Ég bað og bað einlæglega.
Ég fer í meðferð 23. desember
1996 og er þar yfir jól og ára-
mót og þann 7. janúar gerist
eitthvert kraftaverk. Ég losna
við alla fíkn, ég fer að vera ró-
legur. Núna læt ég brennivínið
alveg vera. Ég tel að brennivín-
ið sé búið að eyðileggja mig og
mína heilsu. Það komist ekkert
í lag, nema að ég fái mér hvíld
frá brennivíninu."
Trúbrot varð til við sameiningu tveggja hljómsveita. Karl Sighvatsson og Gunnar
Jökull komu úr Flowers en Gunnar Þórðarson, Rúnar Júiíusson og Shady Owens
úr Hljómum. Hljómsveitin byrjaði að æfa í maí 1969 og þá var æft stíft
Listnám
dýrasta námið
Það er búið að setja Listahá-
skóla íslands formlega í fýrsta
sinni, þennan skóla sem á
reyndar ekkert húsnæði. Hreyf-
ing er þó á málinu og hugsan-
verið á hafnarsvæðinu í Hafnar-
firði og í Reykjavík...
lfA þessari stundu er ekki nema einn kostur
fyrir hendi,“ segir Hjálmar H. Ragnarsson,
rektor Listaháskóla Islands, um húsnæðis-
mál skólans, sem settur var formlega í
fyrsta sinni í gær. Þessi eini kostur er hús-
næði Sláturfélags Suðurlands í Laugamesi,
sem ríkið keypti fyrir nokkrum árum undir
Listaháskóla, en listamenn og skólafólk
hefur hins vegar haft efasemdir um að
húsnæðið geti nýst og staðsetningin sé
heppileg. „Þetta hús var byggt sem verk-
smiðjuhús og er ekki að öllu leyti hentugt
undir þá starfsemi sem við erum að hefja.
Það myndi auk þess kosta mikla peninga
að endurbyggja það hús,“ segir Hjálmar en
grófar kostnaðaráætlanir um breytingar á
húsinu hljóðuðu upp á 800-1000 milljónir.
Listaháskólinn fór þess á leit við borgaryf-
irvöld að þau könnuðu möguleika á lóð
undir skólann í miðborginni og er von á
niðurstöðum innan tíðar, en borgin er nú
komin með samkeppnisaðila um skólann,
því Hafnarljarðarbær hefur lýst yfir áhuga
á að fá skólann á hafnarsvæði sitt, þar sem
Bæjarútgerðin gamla stendur nú. Skólinn „Það ríkir sá skilningur hjá bandarískum fyrirtækjum að þeir þurfi að hafa
þarf a.m.k. 10.000 fermetra húsnæði, segir þróunarstarfsemi og hugmyndaafigjafa. Þegar ég útskrifaðist frá háskóla í
Hjálmar, en hugsanlega þyrfti hann ekki að Boston árið 1972, frá sama skóla og Ólafur Jóhann var í, þá rigndi yfir
vera svo stór ef Reykjavíkurhöfn yrði fyrir okkur í tónlistardeildinni tilboðum frá ólíklegustu fyrirtækjum; vopnafyrir-
valinu þar sem þá yrði hægt að samnýta að tækjum, auglýsingafyrirtækjum, gúmmíbarðafyrirtæki og bandaríska flug-
einhveiju Ieyti aðstöðu í fyrirhuguðu tón- hernum!" segir Hjálmar og telur að Listaháskólinn muni útskrifa frjóa
listarhúsi þar, sem og Listasafni Reykjavík- starfskrafta, hvort sem þeir verði allir listamenn eða ekki. Hann stendur
ur við Tryggvagötu. óér fyrir framan húsnæði sem Listaháskólinn nýtir í vetur. mynd: teitur.
legar lóðir undir skólann gætu
Allar klær úti
eftir sértekjum
Fyrsta árið mun skólinn nýta jarðhæðina í SS-hús-
inu í Laugamesi og fyrrum húsnæði MHI í Skip-
holti. „En í raun verður þessi skóli ekki til, eftir
þeirri hugmynd sem fyrir liggur, fyrr en hann kemst
á einn stað,“ segir Hjálmar en strax á næsta ári bæt-
ist leiklistardeildin við og ári sfðar vonandi tónlistar-
deildin. Þá er verið að vinna tillögur um nám í
hönnun og arkitektúr. Listaháskólinn er sjálfseignar-
stofnun og fær ákveðið rekstrarframlag skv þjón-
ustusamningi við ríkið, þennan fyrsta vetur 150-60
milljónir, en getur aflað sér tekna víðar, m.a. er fyrir-
hugað að skólagjöld hækki talsvert (eru nú um
36.000 kr.). „Svo munum við að sjálfsögðu reyna að
afla sértekna eins og verkefnis- og rannsóknar-
styrkja, ekki síst erlendis frá. Við munum hafa allar
klær úti. Menn skulu gera sér grein fyrir því að list-
nám er dýrasta námið á háskólastiginu sem þekkist
alls staðar í heiminum. Og við njótum auðvitað ekki
hagkvæmni m.t.t. stærðarinnar hér.“
Kostanir fyrirtækja
-Eitt af því sem Hóskóli Islands hefur gert til að afla
tekna og efla rannsóknir er að setja upp verkefni í
nánum tengslum við og með styrkjum frá atvinnulíf-
inu. Hafið þið möguleika á slíku?
„Já, ég held að þeir möguleikar séu mildu meiri en
það sem við blasir. Ekki síst í „nýjum listmiðlum" og
á sviði hönnunar og arkitektúrs. Atvinnuiífið er líka
að uppgötva það að það getur sótt til listarinnar
bæði eftir starfskröftum og hugmyndum,“ segir
Hjálmar. „Það er eflaust hægt að hugsa þetta svo að
það sé gróði fyrir fyrirtækin að tengjast bæði lista-
stofnunum og listgreinum."
-Þannig að þið hugsið ykkur að leita jafnvel eftir
kostun frá fyrirtækjum ?
„Já, ég geri ráð fyrir því.“
Grætt á smæðinni
Listaháskólinn mun einnig sinna fræðslu fyrir al-
menning sem og símenntun Iistamanna og er þegar
kominn vísir að slíku með fjölmörgum námskeiðum
og fyrirlestrum á þessari önn. Þá er einnig gert ráð
fyrir að samvinna milli listgreina aukist mjög þegar
allar verða komnar undir eitt þak. „Við gerum ráð
fyrir að nýta okkur þá möguleika sem sambúðin gef-
ur. Ég held að sá þekkingarsjóður sem hvað vannýtt-
astur er, sé sá sjóður Sem skapast þegar fólk úr ólík-
um greinum sest niður og vinnur saman. Það hefur
reynst erfitt erlendis að sameina listgreinarnar
þannig að þær virkilega \inni saman af því að deild-
imar em svo stórar. En við teljum að þama getum
við grætt á smæðinni."
-Hvað með kvikmyndagerð, verður hún inni?
„Kvikmyndagerðarmenn hafa kynnt mér hug-
myndir um ca. eins árs menntun í kvikmyndafræð-
um. Það væri mjög spennandi og gæti líka verið eft-
irsóknarvert fyrir skólann að reka „cinemateque“ þar
sem yrðu sýndar myndir frá öllum tímabilum kvik-
myndasögunnar. Ég sé laugardagskvöld í Listahá-
skólanum fyrir mér þannig að það yrðu sýndar fimm
ntyndir í bunu og menn hafi bara bjórinn með sér
inn í salinn og sitji þar og horfi á 5 myndir af ólíkum
tegundum."
-Er þá ætlunin að tengja skólann menningarlífinu í
landinu, reka þarna kaffi- eða veitingahús opið al-
menningi?
„Já. Ég sé kaffiteríuna fyrir mér sem kjamann í
þessari nýju skólabyggingu og að bak við hana blasi
við gluggarnir á bókasafninu, til hægri leikhúsið og
til vinstri tónleikasalurinn. Svo að þetta verði samfé-
lag. Ég lít ekki bara á þetta sem skóla til að útskrifa
Iistamenn. Fólk sem fer í gegnum listnám held ég að
búi yfir þjálfun og þekkingu sem nýtist mjög vel í
þessu samfélagi sem við emm að sigla inní. Þó að
fólk starfi ekki sem listamenn eftir þetta nám þá er
um mjög verðmæta starfskrafta að ræða. Það ríkir
t.d. sá skilningur hjá bandarískum fyrirtækjum að
þau þurfi að hafa þróunarstarfsemi og hugmynda-
aflgjafa. Þegar ég útskrifaðist frá háskóla í Boston
árið 1972, frá sama skóla og Ólafur Jóhann var í, þá
rigndi yfir okkur í tónlistardeildinni tilboðum frá
ólíklegustu fyrirtækjum, vopnafyrirtækjum, auglýs-
ingafyrirtækjum, gúmmibarðafyrírtæki og banda-
ríska flughemum! Það er viðtekið hjá stærri banda-
rískum fýrirtækjum að fara í listadeildir til að leita að
hugmyndaríkum og frjóum starfsmönnum."
LÓA