Dagur - 11.09.1999, Blaðsíða 16

32 - LAUGARDAGUR 11. SEPTEMBER 1999

Fluguveiðar að sumri (135)
Collie Dog og tækifærið
(Leitin að laxinum: III hluti)
Tveir heimar: sami fiskur.
Þetta datt mér í hug eftir
að hafa dvalið á slóðum
konungs Atlantshafsins í
Aðaldal, og nú kominn í
Lundarreykjadal. Þar
rennur nafntoguð lax-
veiðiá sem margir hafa
sagt frá með stjömur í
augum, Grímsá. Þessi
borgfirska á er nánast
fullkomin andstæða syst-
ur hennar fyrir norðan. Grímsá rennur
undur hæg niður grösugan dalinn, hlykkj-
ast eins og gamlar ár gera og grefur frá sér:
í löngum og stundum kröppum beygjum
hefur hún nagað tún og engi svo yfir gnæf-
ir hár moldarbakki. A öndverðum bakka
eru lágar eyrar þaktar möl. Svona fer hún í
hlykkjum niður dalinn, stundum svo hæg
að hún hreyfist varla, stundum er svo skýlt
að djúpir álar em eins og spegill. Loks
hrynur hún af fáeinum stöllum við þjóð-
veginn niður í lítið gljúfur og steypist loks
fram af fögrum fossi þar sem veiðihúsið
stendur á klöpp. Það sjálft er furðulegt.
Eftirvænting
Þegar við renndum félagar upp að þeim
gjömingi sem veiðihúsið við Grímsá er, sá
maður glöggt hvað fluguveiðar geta gert
mönnum. Gamlir refir sem landað hafa
ótal löxum og fínum stórsilungum um ára-
tugi, vom á vappi í hlaðinu. Að segja að
þeir hafi verið glaðhlakkalegir færi ekki
nógu nærri ástandinu. Hátíð fór í hönd.
Þeir voru eins og böm milli klukkan fimm
og sex á aðfangadegi jóla. Klakandi tíst í
gömlu mönnunum og vímugljái í augum af
gleði eins og þegar krakkarnir sjá jólatréð í
frillum Ijósum. Fyrir marga í hópnum er
ferðin í Grímsá hápunktur laxveiðisumars-
ins.
Tíu stangir skiptast á fimm svæði; þegar
fer að líða á sumarið er mest af laxi á efstu
svæðunum. Við höfðum dregist á það
neðsta. En til að gefa mönnum meira svig-
rúm eru tilnefndir almenningar, nokkrir
hyljir sem allir mega sækja. Maður kann af
reynslu að gera sér ekki háar hugmyndir
um afla þegar komið er í fyrsta sinn að á,
svo við vorum ekki jafn ölvaðir af bjartsýni
og hinir gamalreyndu, sem nú renndu hver
af öðrum að fomum veiðislóðum. Fyrstu
klukkutímamir hjá okkur á stönginni fóru í
að skoða eitt og annað og kasta á staði sem
talið var að lax kynni að halda sig. Og
svona rétt til að hleypa kappi í kinn fékk ég
högg á Ally’s shrimp þar sem fróðir sögðu
að „hefði verið lax fyrir nokkrum dögurn".
En mest vorum við í ómarkverðum erind-
um. Undir kvöld köstuðum við á breiðuna
við húsið sem var æsilegt, þvílík var laxa-
mergðin - og stöku stórir. En það fréttum
við af reyndum mönnum síðar að þessi
staður villti mjög fyrir - laxinn væri einstak-
lega erfiður og yrði að fara sérlega varlega
að honum.
Brögð í tafli
Grímsá kallar einmitt á að menn fari var-
lega til Ieiks. I Aðaldalnum sveifla menn
tvíhendum eða þungum Iínum og veiða oft
á flugur númer 6-10, sem hefðin kennir að
eigi að reka með straumi. Nú var maður
búinn undir að veiða á mjög smáar flugur,
12-14, á léttar línur. Við hlýddum á kenn-
ingar um að draga fluguna hratt inn til að
fá laxinn í eltingarleik. Snjallir menn nota
þama mikið flugur með glysi: það er eins
og laxinn vilji skraut í Grímsá. Eg hef
tröllatrú á visku reyndra manna og hef
mjög oft notið góðs af þeim ffóðleik sem ég
hef svælt út með því að misnota velvild
annarra í veiðihópum.
En enn sannaðist hið fornkveðna: ekki
er öll viskan eins.
Brögðin sem við beittum við fyrstu veiði-
staðina reyndust full einhæf íyrir fiskinn.
Hann gaf sig ekki. Svo oft hefur maður
sagt við sjálfan sig, og svo oft hefur það
sannast, að ekki ber að halda sig við einn
sannleika, heldur vera sveigjanlegur og
uppáfinningarsamur. Jafnvel þótt lærðir
menn segi hvað „gangi best“. A morgun-
vakt vorum við búnir að fara yfir nokkra
strengi eins og almenn regla kennir og
enduðum hverja yfirreið á því að félaginn
slakaði niður stórri túbu svona rétt til að
kanna hvort stórvirkar vinnuvélar dygðu.
An árangurs.
Nú vorum við komnir á einn frægan stað
sem ljóma stafar af: Klöppina. Þetta er
manngerður strengur með því að ýta upp
gijótgarði. Nokkrir slíkir em áberandi í
Grímsá. Við vomm satt að segja agndofa.
Oft vom íjórir eða fimm laxar á lofti. Efst í
strengnum og svo niður allt. Stórir og litlir.
Og svo urðum við enn meira agndofa: þeir
tóku ekki neitt!!! Síðsumarsveiðin gerir lax-
inn heldur varfæmari í hegðun og nú feng-
um við að kenna á þessum dyntum sem
„gera veiðina svo spennandi" að sögn
þeirra sem selja veiðileyfin!
Ojú, þetta var spennandi, en tók á taug-
amar þótt góða skapið væri óbrenglað.
Hvað gat fengið hann í fluguna? Við fómm
hveija ferðina eftir aðra niður strenginn,
létum reka, drógum mishratt inn, skiptum
ört um flugur, létum ganga með vel völd-
um flugum á Iegustaði sem geymdu greini-
lega mergð laxa.
Þegar dró að vaktarlokum var ég enn
einu sinni kominn niður með strengnum.
Ég var með gamla vinkonu undir, Collie
dog númer 10, sem ég hnýtti sjálfur til að
eiga við þau tækifæri sem stundum koma
upp: þegar maður veit ekkert hvað maður á
að gera, en vill veiða með sannfæringu.
Collie dog er stundum þannig fluga í mín-
um augum. Nú stóð ég og horfði yfir
strenginn og upp með á: plonk, plask og
plúps hingað og þangað þegar laxar stríddu
mér. Og ég sá ljósið. Snéri mér hálfhring,
kastaði flugunni beint upp fyrir mig og Iét
hana lenda langt fyrir ofan, einmitt þar
sem strengurinn herðist. Línan kom niður
aftur og ég dró inn slaka. Eftir 3-4 metra
rek var stopp. Stopp? Og svo hreyfðist lín-
an. Nújá. Hann var á.
Það var bragðið
Þetta var sem sagt fyrsta bragðið sem gaf
lax. Sjö punda fiskur hafði tekið svo báðir
önglar stóðu fastir fremst í efri skolti. Þið
getið ímyndað ykkur hvort hann var ekki
þreyttur samkvæmt reglunni um að fara
sér að engu óðslega og taka ekki áhættu.
Fyrsti Grímsárlaxinn kom á land.
Næst: Ekki er allt gull sem glóir
FLUGUR
Stefán Jón
Hafstein
skrifar
L0GA V TAKS V Hríöfi' V£ú)A í Kemld T KiM A Au&nM *- 5 MTTTT
P'ILA
SA&A pJ-tUSrA
/?ÖA N0T
PLÖKT 6ARDS umM
111 illi 111 ■
6 YA QHCA léTV - I&ÁlO ‘OBAGSi
ivwhoti SúTT
Viú- AutO 1 H 'oPufi. LD00- ARA Sjo TÓMl ÖTuL
FÆodu U'ATI
£ DEILA Wf VOT- Ltm srÉTr
DkOLL 'OLHA H'ofs
MAMír HATH £)£Uu T;rí;rí:i::;jv!F miLL OuNOS 5K£L
R'A Fó AS w
£ V 111 4 FuGrL KETRI Hl£fil
5AM- TALS RArlA ‘MAHA
Fuúl SdÁLfA SffJdN STudOA ÍfttíAR- mi ‘ATT DR'AJT- ARItl
Ar/01 ÚAllDl
k " M. mu W7 1 LAGLfQ GRlP
m Vtó- KVÆAi
ÍV'/KA illll UtSlNG S<fN RAmA Koid-" Id G KÖ/VV- uRHAR
/JYAGI HLA$í SKOLLI
$ HRRMlA i> GAW- LAUS AHG1 TÆP 6/ElTl
HÍVfil I í 'AHLAuP SAPTI G AÓ'/V/V Rö SK
Fjnmg SKo/5 FORIA TÖÚA6I
9 | mm TiTtu. T'/MA- 6/1 5AN TÖK 1 'fiTT
SífiA írtf-MMf, n ÖLOt/M 8 'ottast VÆ-Tu- r'/e
¥ TAíIll 5KuftO- u R Mf U.M
Helgarkrossgáta 153
í krossgátunni er gerður
greinarmunur á grönnum
og breiðum sérhljóðum.
Lausnarorð sendist til
Dags (Helgarkrossgáta nr.
153), Strandgötu 31, 600
Akureyri, eða með
símbréfi í númer 460-
6171.
Lausnarorð 151 var
„sfmskeyti". Vinningshafi
er Páll Pálsson, Bergþórs-
hvoli I, Hvolsvelli og fær
bókina „Sígaunajörðirí'
eftir Agöthu Christie.
Skjaldborg gefur út.
Verðlaun: Öll
erum við menn,
eftir Helgu
Halldórsdóttur frá
Dagverðará.
Skuggsjá gefur
út.