Dagur - 03.03.2001, Side 17

Dagur - 03.03.2001, Side 17
 LAUGARDAGUR 3. MARS2001 - 17 Hún heyrði fýrst um ís- land í útvarpsþáttum sem fluttir voru í tékk- neska ríkisútvarpinu. Nú er hún flutt til drauma- landsins ártugum síðar og búin að endurheimta landsfrægan hund úr sóttkví í Hrísey. „Mér fannst ég vera komin heim, þegar ég opnaði dvrnar á húsinu. Nú er ég bara í fullu starfi við að vera hamingjusöm", segir Vera Taslova sem hefur hefur látið sig dreyma um að heimsækja hið dulúðuga land Islands alveg frá því hún var barn. Vera Taslova er fædd og uppal- in í Brno á dögurn kommúnism- ans í lyrrum Tékkóslóvakíu. Hún stundaði nám í tónlistar- og leik- listarsögu við listaháskóla þar auk þess að læra píanóleik. Að námi loknu hóf hún störf sem tónlistar- og leikhúsgagnrýnandi og ferðað- ist á milli tónleikahalla og leik- húsa vítt og breitt um landið. Fyr- ir utan hvað það var erfitt að vera á stöðugu ferðalagi íjarri heimil- inu, þar sem einkasonurinn beið hennar, var hvorki spennandi né uppbyggjandi að skrifa gagnrýni eftir hugmyndafræðum kommún- ismans, þar sem ekki mátti segja nákvæmlega það sem manni fannst um verkin hvort heldur þau voru góð eða slæm. Hún fór því að svipast um eftir annarri vinnu og komst að sem þýðandi hjá tékkneska ríkisútvarpinu í Prag. En þótt Veru hafi þótt gam- an að vinna hjá útvarpinu, fannst henni þessi stöðuga pólitíska rit- skoðun afar þreytandi og að lok- um var hún orðin dauðþreytt á þessu öllu saman og óskaði þess heitast að komast eitthvert burtu þar sem hún gæti notið mennt- unar sinnar án afskiptana stjórn- valda. Hún sótti því um vega- bréfsáritun til Júgóslavíu, þar sem gengið var frá pappírum svo hún og sonur hennar kæmust til Ir- lands, en þar vonaðist hún til að eiga meiri möguleika á að fá vinnu sem hæfði menntun henn- ar. Þetta var árið 1987 og þótt kommúnisminn hafi liðið undir lok í Tékkóslóvakíu tveimur árum seinna sneri hún ekki aftur til Tékldands. Hjáverkin urðu að öflugu fyrirtæki Fyrstu fjögur árin í Dublin á lr- landi vann Vera fyrir sér og syni sínum sem píanókennari, en tekj- ur tónlistarkennarans dugðu skammt. Það var því að hugmynd tékkneskrar vinkonu Veru sem bjó í Belfast að bún fór að bjóða sig fram sem þýðanda í hjáverk- um, en Vera eins og svo margir Austur-Evrópubúar talar auk tékkneskunnar bæði rússnesku og pólsku, þar íyrir utan hafði hún lært þýsku í skólanum. Þýð- ingarvinnan gekk vel og alltaf fékk Vera fleiri og fleiri verkefni. Að lokum var orðið svo mildð að gera hjá henni að hún varð að velja á milli píanókennslunnar og þýðingarvinnunnar. Vera sneri sér þ\a alfarið að þýðingunum sem auk þess gáfu meiri tekjur, en saknaði þó alltaf tónlistarkennsl- unnar. Þýðingarvinnan óx og dafnaði og áður en Vera vissi af var hún komin með fýrirtæki í hendurnar sem hafði yfir að ráða Ijórum föstum starfsmönnum og þ'ögurhundruð þýðendum í lausa- vinnu, sem unnu við að þýða úr sjötíu tungumálum. - En hvað fær einstæða tékk- iteslui móður á besta aldri til að gefa fyrirtæki sitt sem er t fullum blóma í Dublin á írlandifrá sér og hreiðra um sig á Seyðisftröi - ein með hundinum stnum? Hrópaði „yes!“ „Eg var ekld nema sex eða sjö ára gömul þegar ég heyrði fyrst talað um ísland. Téldmeska ríldsút- vaq^ið flutti þá röð þátta sem fjölluðu um Island frá vísindalegu sjónarmiði. Þetta voru mjög vel gerðir þættir sem fönguðu athygli barnsins á þessu dulúðuga landi einhvers staðar á bjara veraldar. Frá þeirri stundu átti ég þann draum í hjarta mínu að heim- sækja einhvern tíma þetta land, líkt og aðrir eiga þann draum beitastan að fara til Indlands. Seinna þegar \'iö vorum að læra um sögu Norðurlanda í skólanum tók ég sérstaldega eftir því að Is- lendingar höfðu alltaf þurft að hafa mikið fyrir lífinu og aldrei fengið neitt upp í hendurnar, án þess að þurfa að hafa mikið fvrir því og ég fann til samkenndar með þessu fólki. Frá myndum sem ég hafði skoðað gat ég séð að Island var mjög fallegt land og þar var mikiö rými, en það er eitt- bvað sem erfitt er að finna á meg- inlandi Evrópu. Það var svo um páska árið 1998, sem mér gafst tækifæri til að Iáta þennan lang- þráða draum rætast. Þegar ég steig út úr flugvélinni í Keflavík og sá landið í lýrsta sinn, hrópaði ég í huganum „yes!“. Hjartað segir ennþá „boom!“ „Sú tilfinning greip mig fijót- lega á ferðalaginu um landið, að ég hlyti að hafa búið þar ein- hvern tíma áður og ég fann að ég var þegar farin að spá í það hvernig ég gæti komið því við að flytja til Islands. Eg var ekki fyrr komin til baka til Dublinar, en ég var farin að vinna að þeim málum. Lukkan var með mér, þvf sonur minn sem er 23 ára og hafði verið við nám í við- skiptafræðum, var nú tilbúin til að fara út á vinnumarkaðinn og samþykkti hann að taka við stjórn fyrirtækisins. Nú gat ég fyrir alvöru farið að huga að flutningum.“ - Vissurðu eitthvað hvar þú vildir búa á Islandi? „I fyrstu hafði ég hug á að búa í eða í nálægð við Reykja- vík, en komst fjlótlega að því að þar er svipað veðurfar og í Dublin, en þar rignir allt of mikið. Þá ákvað ég að skoða staði sem væru ekki allt of langt frá Reykjavík, eins og Selfoss eða Akranes, en ég féll ckki fvr- ir þeim stöðum heldur og þar var líka allt of mikið rok. Svo ég Ieigði mér jeppa og bélt af stað í könnunarleiðangur um landið í áföngum. Á Akureyri var allt of mikill snjór og þó sumrin þar séu góð, fannst mér það allt of dýru verði keypt með öllum þessum snjó á vetrum. Suður- íandið var of flatt og vindasamt. Eg keyrði því næst um Austur- land og þegar ég var komin á Austfirði var mér farið að líða vel. Öll þessi háu fjöll gáfu til kynna að þar væri mun betra veðurfar og varð ég fyrst hrifnust af Eskifirði, þar til ég ók yfir Fjarðarheiðina til Seyð- isfjarðar. Fegurðin sem við mér blasti heltók mig og þó ég sé búin að búa núna á Seyðisfirði í sex mánuði, segir hjartað enn- þá „boom!“, þegar ég kem yfir Fjarðarheiðina. Gömlu húsin á Seyðisfirði eru alveg óskaplega falleg og fljótlega fann ég eitt sem var til sölu. Þegar ég opn- aði dyrnar á húsinu, fann ég að ég var komin heim“, segir Vera og ljómar hreinlega af ham- ingju, enda segist hún vera í fullri vinnu við að vera ham- ingjusöm. Besti vinurinn frægi Vera á shefferhundinn Smokey, sem fékk heilmikla athygli í fjölmiðlum þegar hann var fiuttur með einkafiugvél frá Ir- landi til Akureyrar á leið í sótt- kví í Hrfsey. „Þeir létu það nú alveg vera blaðamennirnir á DV að láta fylgja sögunni, að ég hefði selt Toyotuna mína fyrir fargjaldinu handa hundin- um, en andvirðið sem ég fékk fyrir hana, passaði mátulega fyrir farinu og svo gat ég keypt einn pakka af hundakexi fyrir afganginn", segir Vera. Sú sem hér skrifar hitti Veru þegar hún hafði endurheimt besta vininn Srnokey úr prís- undinni í Hrísey og var það hrein unun að fylgjast með endurfundunum. Sntokey sem aldrei hafði upplifað alvöru snjó, hljóp um hoppandi og skoppandi af mikilli kæti, milli þess sem hann merkti sér staði og spjallaði við eiganda sinn, Veru. -w Besti vinurinn SmoKey varað vonum Kampakátur þegar liann eftir aðhafa losnað úr prísundinni i Hrísey en þangað var hann fluttur i sottk mort pinkafiuavéi frá írlandi um miðjanjanuar s.l.

x

Dagur

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Dagur
https://timarit.is/publication/251

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.