Dagur - Tíminn Reykjavík - 10.01.1997, Blaðsíða 10

22 - Föstudagur 10. janúar 1997
ÍDiigur-Sútrátn
Ég er falur fyrir peninga
Það eina sem menn
þurfa að gæta að
áður en þeir koma
sér upp svo glæsi-
legum hugsjónum,
sér til dýrðar, er að
þeir hafi sjálfir ör-
ugglega nóg að éta
fyrir sig og sína.
það. En hann er nú auðvitað
bara að sinna því sem hann fær
borgað fyrir svo að ég skil hann
mjög vel. Ég myndi sjálfur þver-
hausast við kröfunum um auk-
inn þorskkvóta þó að allt sé að
fyllast af þorski á fslandsmið-
um, ef ég fengi borgað fyrir
það. Og þverhausast í réttu
hlutfalli við hvað ég fengi mikla
peninga. Ég skyldi meira að
segja fara með ræðurnar fyrir
grátkonu LÍÚ, ef ég fengi borg-
að fyrir það. En ég þyrfti auð-
vitað að fá töluverða íjármuni
fyrir. Maður hefur nú einu sinni
sína sjálfsvirðingu!
Dagur-Tíminn
býður nýjan
pistlahöjund
velkominn. Jonni
á Uppsölum skrifar
togaralífspistla af
miðunum fyrir
blaðið. Fyrirþá
sem aldrei hafa
migið í saltan sjó-
og alla aðra.
Jonni á Uppsölum
skrifar
af miðunum
Eg meðgeng það allt, ég er
sekur. Ég er falur fyrir
peninga. hað eina sem ég
hef mér til málsbóta er fullviss-
an um, að það sé nú einu sinni
eðli mannanna.
Ég trúi því sem sagt að allir
menn séu reiðubúnir til að selja
sig í hitt og þetta, einstakling-
arnir hafi aðeins mismunandi
viðmiðunarmörk. Það sem einn
sættir sig við, er ekki í mynd-
inni hjá öðrum, fyrr en tilboðið
er hækkað.
Nú er það þannig að það er
mjög auðvelt að hrinda frá sér
þankanum um hvort hinn
venjulegi staurblanki náungi,
eins og ég, væri til í það að éta
t.d. eina matskeið af mannaskít
fyrir tíu, fimmtíu, eða kannske
hundrað milljónir. Það er ein-
faldlega ekki í boði. Og það er
heppilegt fyrir sjálfsvirðinguna
að þurfa ekki að að taka af-
stöðu til jafn ógeðfelldra hluta.
Þegar við fordæmum gleðikon-
ur sem selja afnot af skrokkn-
um á sér fyrir peninga, erum
við flestir svo heppnir að vera
annað hvort með svo mörg
aukakíló eða aðra þá ann-
marka, að við þurfum ekki að
gera upp við okkur hvort við
værum falir í portmennsku. Það
yrði svo lítið upp úr því að hafa.
Þegar ungir menn ákveða
sjálfviljugir að færa sig yfir á
sjálfsfróunarstigið á frystitogur-
unum eru þeir auðvitað að selja
fleira en vinnuna sína. Þeir eru
að selja fjölskyldufaðminn, fé-
lagsh'fið og kynlífið, fyrir pen-
inga. Þeir eru að selja kvöld-
skreppurnar, helgarskrölhn og
letina á sunnudeginum, allt
heila klabbið, fyrir peninga.
Nú þykir ákaflega ófínt að
viðurkenna upp á sig eigið eðli
og það verður auðvitað nóg um
heilagar beljur til að afneita
svona ruddalegum kenningum.
Og það verður líka til mann-
skemmandi umhverfissnobb
meðan land byggist, sem
grundvallast á því að hlaupast
frá alvöru lífsins, og staðreynd-
inni um atvinnuleysi og fátækt.
Það þykir nefnilega sumu fólki
mjög fínt að vera á móti álver-
um bara til að vera á móti ál-
verum og jafnfínt að vera á
móti gufuaflsvirkjunum af því
að eitthvert rör sem þarf að
leggja á jörðina, geti meitt svo í
því skynhelg augun, að það sé
réttlætanlegt að stöðva atvinnu-
uppbyggingu á staðnum út af
því. Það eina sem menn þurfa
að gæta að áður en þeir koma
sér upp svo glæsilegum hug-
sjónum, sér til dýrðar, er að
þeir hafi sjálfir örugglega nóg
að éta fyrir sig og sína. Þá fyrst
er óhætt að afneita eigin
græðgi, þegar eiginhagsmunun-
um er borgið.
En í öllum breyskleikanum,
eigum við slúbbertarnir, þó
stundum ákveðin prinsipp. Ég
t.d. fullyrði að ég reyni alltaf af
fremsta megni, að halda þeim
himnafeðgum alveg utan við
peningagræðgina í mér og bið
þá ekki um að gefa fisk í vinnsl-
una. Þó ekki sé fyrir annað en
það að óg er ekki vel viss hvort
þeir standa með mér eða fisk-
unum. Og ef maður kryfur mál-
in örlítið dýpra er það hvort eð
er Jakob á Hafró sem ákveður
hvað Sléttbakur má veiða
marga fiska en ekki fyrrnefndir
aðilar. Sem gerir Jakob að stað-
gengli almættisins og rúmlega

Meinhornið þurfti að fara með leið 111 milli
borgarhluta í Reykjavík nú skömmu fyrir ára-
mótin. Þetta var í fyrsta sinn sem meinhornið
steig upp í nýja langa vagninn með „Uðamótun-
um“, sem borgin festi kaup á fyrir nokkru. Um-
kvörtunarefnið er þetta: Þarf virkilega að ískra
svona ferlega í liðamótunum - maður heyrir
ekki einu sinni í sjálfum sér hugsa, hvað þá
meir, fyrir óhljóðunum. Gleymdist að smyrja
einhverja af núningsflötunum?
Meinhornið saknar þess ákaflega að eftir þessi
áramót hefur ekkert heyrst í gamla árvissa
grátkórnum um það hvað áramótaskaupið hafi
nú verið lélegt og misheppnað. Hvað er eigin-
lega að fólki? Eru menn alveg hættir að nenna
að standa sig í nöldrinu?
Vetrarmyrkrið hér á norðurslóðum er reyndar
ekki eitt af því sem fer í taugarnar á meinhorn-
inu, en hins vegar er kuldinn og slagviðrið gjör-
sanúega óþolandi hvernig sem á er litið.
Með f átt á hreinu
Þótt ótrúlegt sé, þá er sumt
fólk eins og það sé alltaf
með allt á hreinu. Það er
engu líkara en að það viti
allt sem það þarf að vita og
geti allt sem það þarf að
gera. Nema kannski í stöku
undantekningartilvikum,
sem breyta raunar htlu til
eða frá. Þetta þykir undir-
rituðum alltaf jafn furðu-
legt þegar hann rekst á
það. Sjálfur er hann ekki í
þessum útvalda hópi - virð-
ist aldrei nokkurn tímann
vita það sem hann þarf að
vita í það og það skiptið, né
geta það sem ríður á að
gera. Nema náttúrlega í
stöku undantekningartil-
vikiun, sem reyndar skal
viðurkenna að eru með því
notalegra sem maður upp-
lifir.
En hitt er sem sagt regl-
an hjá yðar kannski alltof
einlægum: að vera frekar
lost í lífinu, svona almennt
séð. Slíkt ástand þarf
reyndar ekki að vera al-
slæmt. Það fylgir því t.d.
ákveðið ábyrgðarleysi, sem
enginn skyldi vanmeta. Og
svo þvílík átök á stundum,
að þegar mest gengur á er
varla nokkur þörf á
einhverjum tilbúnum eða
utanaðkomandi spennu-
gjöfum, sem eru svo bit-
lausir oftast hvort eð er að
þeir ná engan veginn að
komast inn að kvikunni í
manni.
Bara
gapandi á gati
Verst er þó þegar maður
þarf að standa skil á
einhverjum staðreyndum
um allt á milli himins og
jarðar, eða jafnvel að vera
með einhverjar skoðanir á
lofti þegar illa stendur á.
Því maður fellur náttúrlega
alltaf í þá gryfju að halda
að það þurfi endilega að
vera eitthvert vit í því sem
maður ætlar að segja, og
veit sem er að auðvitað
skortir mann allar forsend-
ur til þess að standa undir
einhverju sem vit er í.
Það er auðvelt að ná
langt á sannfæringunni
einni saman, og engin
furða þótt grautarhausar
sem efast um fleira en
góðu hófi gegnir standi
bara hjá og gapi þegar
framkvæmdafólk er á ferð-
inni. Og geti varla einu
sinni orðað undrun sína á
skiljanlegan hátt. Mannlífið
á sér stað á mörgum plán-
etum.
Og hvað með það, segja
þá þeir sem búa á hinum
plánetunum. - 0, svo sem
ekkert. Maður segir nú
bara si svona. Eitthvað
verður maður víst að segja.
Er það ekki?
Umsjón: Guðsteinn Bjarnason