Dagblaðið Vísir - DV - 03.12.1981, Blaðsíða 14

14
DAGBLAÐID& VÍSIR. FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 1981.
EMMJWBMMM
^frjálst, úháð dnghlnd
Útgéfufálag: Frjáll fjölmlðkin hf.
Stjórnarformaöur og útgáfusljóri: Sveinn R. EyjóKsson.
Framkvsemdastjóri og útgófustjóri: Hörður Einarsson.
Ritstjórar: Jónas Kristjénsson og Ellert B. Schram.
Aóstoðarritstjóri: Haukur Helgason.
Fróttastjóri: Snmundur Guðvinsson.
Auglýsingastjórar: Páll Stefánsson og Ingólfur P. Steinsson.
Ritstjórn: Sfðumúla 12—14. Auglýsingar: Slöumúla 8. Afgreiðsla, áskrfftir, smáauglýsingar, skrifstofa:
Þverholti 11.
Simi ritstjómar 86611 - og 27022.
Setning, umbrot, mynda- og plötugerð: Hilmir hf., Siðumúla 12.
Prentun: Árvakur hf., SkeHunni 10.
Áskríftarverö á mánuði 100 kr. Verð í lausasölu 7 kr. Holgarbiað 10 kr.
Sinnaskiptin
Saga verkalýðshreyfingarinnar er saga vígreifra
foringja og miskunnarlausra átaka. í baráttunni fyrir
bættum lífskjörum hafa menn sveiflað sverðum og
mundað spjót, bitið í skjaldarendur og geyst fram á
orrustuvöllinn með glampa í augum. Kröfur hafa verið
bornar fram með þeim skotheldu rökum að ekkert
væri of gott fyrir launþega. Viðspyrna atvinnurekenda
hefur verið talin af hinu illa, auðvaldið vildi traðka á
launamanninum. í þessum anda hafa háar kröfur verið
settar fram og fylgt eftir til hins ýtrasta.
Verkalýðshreyfingin hefur ekki gert mikið með
efnahagslegar útskýringar á takmörkuðum þjóðar-
tekjum eða rekstrarerfiðleikum atvinnufyrirtækja.
Hennar svar hefur verið, að þjóðartekjunum skyldi
skipt með öðrum hætti eða að forstjórarnir og
kapitalistarnir gætu einfaldlega dregið saman sín eigin
segl.
Verkalýðshreyfingin hefur heldur ekki haft umtals-
verðar áhyggjur af verðbólgu. Lengst af hefur forysta
verkalýðsfélaganna neitað að viðurkenna, að
kaupgjaldshækkanir væru orsök verðbólgu. Þvert á
móti hefur því verið haldið fram, að kaupkröfur og
hækkuð laun væru neyðarvörn verkalýðsins, til að
halda í við verðbólgu og verðþenslu. Undir þetta hefur
ákaft verið tekið af þeim stjórnmálaöflum, sem telja
sig ,,eiga” verkalýðinn og kynt undir með gífuryrðum.
Kosningar eru kjarabarátta.er þeirra kjörorð.
í ljósi þessara sögulegu og pólitísku staðreynda
marka nýgerðir kjarasamningar mikil timamót. í stað
öfga ríkir hófsemi, í stað verkfalla er fallist í faðma.
Verðbólgan er nú höfuðóvinurinn en ekki
vinnuveitendur, og veik staða atvinnufyrirtækjanna er
notuð sem afsökun fyrir lítilfjörlegum kauphækk-
unum.
Sérkröfum er pakkað niður í skúffu til síðari tíma
og skerðingarákvæði Ólafslaga samþykkt möglunar-
laust.
Engum dettur í hug, að blaka við ríkisstjórn eða
ráðherrum, hvað þá að hafa uppi ásakanir um lélega
efnahagsstjórn. Verkalýðsforingjum dettur ekki í hug
að minnast á kaupmáttinn eða „samningana í gildi”,
frekar en það hafi nokkurn tíma verið á dagskrá.
Félagsmálapakkar eru úr sögunni.
Ekki er þetta rakið til að gagnrýna hina breyttu og
hófsömu stefnu. Batnandi mönnum er best að lifa. í
siðuðu og sæmilega upplýstu þjóðfélagi ætti að vera
hafið yfír gagnrýni að lífskjör geta ekki batnað, nema
tekið sé tillit til stöðu atvinnurekstrar eða efnahags-
legra lögmála. Öllum er ljóst, að óveruleg aukning
þjóðartekna og mikil verðbólga, setur launa-
hækkunum takmörk. Engin von er til þess að halda
megi kostnaðarhækkunum og verðbólgu niðri ef
launakostnaður hækkar úr hófi fram.
Ef einhver vitglóra væri í efnahagsstefnu ríkis-
stjómarinnar að öðru leyti, mundu hóflegir kjara-
samningar verða trygging fyrir óbreyttum kaupmætti
og hjaðnandi verðbólgu.
Að þessu leyti geta sinnaskiptin meðal verkalýðs-
forystunnar leitt til góðs. En það er fleira sem hlýst af
nýgerðum kjarasamningum. Verkalýðshreyfingin mun
losna úr spennitreyju Alþýðubandalagsins. Launþegar
á íslandi sjá nú betur en áður, hvernig sá flokkur hefur
misnotað aðstöðu sína og trúnað og haft hinn óbreytta
launþega að ginningarfífli í pólitísku valdatafli. Verka-
lýðsforingjar Alþýðubandalagsins hafa opinberað sig
sem ófínda flokksdindla. Sinnaskiptin í kjara-
málunum munu því reynast jákvæð í fleiri en einum
skilningi. Því ber að fagna.
Eitt lítið
ástarbréf
til Aðalheiðar
Ég geri þá játningu í upphafi að
stundum les ég ekki blöðin nógu vel.
Mér var sagt frá því í gær að ein-
hver indæliskona hefði lagt það á sig
að skrifa mér til í Dagblaðinu 5.
nóvember. Og ég fór að lesa.
Þetta er hin ritfærasta kona, en
það fer illa fyrir brjóst hennar (hún er
greinilega brjóstgóð engu að síður),
að ég skuli skrifa grein án stóryrða og
sleggjudóma, enda vill hún greinilega
bæta úr því.
Aðalatriði er það ekki, hvernig stíl
menn skrifa eða hversu stór orð
menn nota, en ég bið frúna afsök-
unar. — Þetta hefur aldrei verið mín
sterka hlið og þrátt fyrir móðurlegar
ábendingar hennar mun ég i engu
hlíta hennar leiðsögn.
Það er hins vegar greinilegt að
blessuð konan er ein þeirra mörgu,
sem er mjög i nöp við bændur og
uppi og greiða niður fyrir okkur hin
ýmsu gjöld samanber makalausa full-
yrðingu frúarinnar um það, hvernig
hún greiði rafmagns- og hitunar-
reikninga mína og Pálma Jónssonar
(hvernig sem hann kemur nú inn í
Eg skal segja frú Aðalheiði það af
mikilli þekkingu á högum og lífsbar-
áttu bænda, að fáir hafa meira fyrir
sinni lífsbjörg en þeir og þeir búa við
meira óöryggi um tekjur sínar en
flestir aðrir.
A „Tveggja mánaða upphitun eystra með
w olíu að frádregnum olíustyrk, var nú
síðast þrisvar sinnum hærri en upphitun hér
syðra,” segir Helgi Seljan, sem fjallar um
kjör landsbyggðarfólks og þingmanna.
Kjör þingmanna eru ekki eins góð og margir halda, segir greinarhöfundur.
yfirleitt þennan landsbyggðarlýð,
sem allt heimtar og ekkert gerir til
þjóðþrifa og þar er greinilegt að
vandinn liggur í okkar þjóðfélagi. Að
viðbættum þeim voðamönnum sem
sitja á Alþingi og halda sig frelsaða
að hennar sögn, en láta svo aðra um
að greiða fyrir sig alla þjónustu og
lifsins gæði. Reykjavíkurþingmenn
eru að hluta til undanþegnir, þar til
síðar í greininni þegar frúin færist í
aukana og nýtir allan sinn orðaforða
i upphöfnum lýsingum og tekst
m.a.s. að vera fyndin.
,,Það sem helzt hann varast vann
varð þó að koma yfir hann”, segir í
gömlu kvæði og það sannast á
frúnni, því hún kvartar mjög undan
dúnmjúkum orðum mínum og
heilagleikahjali , (sem er nú reyndar
alltof mikið hól um mig), en síðan
hefst ræða hennar upp i hæðir rit-
snilldar og snilliyrða og í lokin fæ ég
ekki annað greint en að þar fari kona
með geislabaug jafnréttishugsjóna og
velferðar- og vel má vera að konan sé
eins yndisleg að innræti og hjal
hennar allt gefur til kynna.
En ljótur grunur læðist að.
Inn á milli faguryrðanna leynist
angi dapurlegar hugrenningar í garð
landsbyggðarfólks almennt. Þessi
ágæta kona áleit sem sé í þessari
blaðagrein að hér á höfuðborgar-
svæðinu væri fólk önnum kafið og
stynjandi af þrældómi m.a.s. til þess
að halda okkur landsbyggðarfólkinu
hugskot frúarinnar allt í einu).
Aumingja Aðalheiður mín.
Þrisvar dýrari
Þú verður að fara að biðja okkur
Pálma um endurgreiðslu. En hver er
nú sannleikurinn? Ég skal segja þér,
að ég greiði úr eigin vasa bæði reikn-
inga fyrir rafmagn og upphitun — í
Reykjavík og austur á Reyðarfirði.
Eg segi sérstaklega úr eigin vasa
vegna þess að margir halda að þessa
reikninga fáum við greidda af opin-
beru fé og ég hefi heilaga Aðalheiði
grunaða um að halda þetta sama.
En þetta var raunar útúrdúr.
Aðalatriðið er það sem þú þarft að
vita, Aðalheiður, að þessir reikningar
eru ærið misjafnir að upphæðum.
Tveggja mánaða upphitun eystra
með olíu að frádregnum olíustyrk var
nú síðast þrisvar sinnum hærri en
upphitunin hér syðra.
Sambærilegir rafmagnsreikningar
eru þó ekki nema um 40% hærri hér
með svipaða notkun. Reykvíkingar
eins og þessi veleðla frú verða að vita
hlutina áður en þeir fara svona hrika-
lega rangt með einfaldar staðreyndir
og það var önnur kveikjan að því að
ég þrátt fyrir allt hripaði frúnni
nokkrar línur.
Tengt þessu er óskiljanlegur illvilji
í garð bænda, sem fer svo oft út í
algerar öfgar, að þeir eru jafnvel
taldir afætur í þjóðfélaginu.
Þeir eru framleiðendur að mikilli
úrvalsvöru, hollri og góðri og þeir
leggja þessa framleiðslu sína í þjóðar-
búið og það er ríkulegur og góður
skerfur, sem menn skulu í engu van-
meta.
Öll hrópyrði um bændur eru því
hverjum þeim til vanza, sem lætur
þau sér um munn fara.
Um útfiutningsbætur, sem bændur
vinna nú markvisst að því að þurrka
út sem allra mest og taka á sig mikla
tekjuskerðingu af þeirri aðgerð, um
þær þarf því ekki að ræða sem
ádeiluefni á bændur. Vonandi kemst
frú Aðalheiður einhvern tímann upp í
sveit og kynnist kjörum bænda af
eigin raun og þá vona ég að höfuð-
kvölum hennar greinilegum út af
vellystingum bænda linni og máski
höfuðverkurinn stóri um hinar dýru
fórnir, sem hún hyggur sig færa á alt-
ari okkar á landsbyggðinni. (og
þeirrar tilfinningar ann ég hinni rit-
glöðu konu svo sannarlega.
Ég ann henni þess sannarlega að
hún hljóti betri heilsu og líðan en
fram gengur af grein hennar).
Misskilningur um
kaup þingmanna
Hin kveikjan að tilskrifi mínu til
baka til frúarinnar er um kaup
alþingismanna.
Fyrst um bitlingana s.s. um húsa-
-ebs.