Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1982, Side 4

4
DAGBLAÐIÐ & VÍSIR. LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1982.
/ British Museum. Meó Vigdisi é myndinni er einn forstöðumanna safnskts.
SENDiBRÉFÚR
PORSETAHEIMSÓKN
— af gullin-
toppu og
öðrum
dýrgripum
Lundúna-
borgar
Droitningin af Englandi hefur fyrir
löngu verið búin að borða litla skatt-
inn sinn og láta bera ösku á völlinn,
þegar lorseti íslands renndi í hlaðiðá
Heathrow. Okkur fjölntiðlafólki
tókst — fyrir einskæra velvild flug-
freyjanna og mikinn taugaæsing
öryggisvarða Heathrow-flugvallarins
— að skjótast út unt afturenda flug-
vélarinnar nógu fljótt til að mega
sjá og mynda brezka velkomendur
heilsa forsetanum og hennar fríða
föruneyti. Það gerist á þeint stað
sent kallaður er rani flugstöðvar.
Á sjálfu hlaðinu og við hlið flug-
vélarinnar stóðu svartir hefðarkaggar
í röð með 'tslenzka fánann á nefinu.
En fremstur þeirra allra var sjálfur
drottningarbillinn, eiginlega ,,gullin-
toppa” Elísabetar, nenta hvað þessi
var vínrauð að lil og sérhönnuð fyrir
drotlninguna, með það fyrir augum
að hún sjái betur út og sjáist greini-
legar utan frá.
Þessi „gullintoppa” færði forseta
Islands inn til Lundúna á Hyde Park
hótelið.
Dýrgriparík verzlunargata — sjálf
„Brú riddaranna”, Knights Bridge,
liggur undir llúraðri framhlið gisti-
hússins en að baki stærsta lunga
heimsborgarinnar, Hyde Park. Þar
má reyndar sjá rauðklædda riddara
ríða um á bísperrtum færleikunt.
Miðvikudagur
Morgunverðarsalurinn snýr út að
Hyde Park. Þar eru trén svört, vellir
iðjagrænir og krókusar að stinga upp
kollinum. Vorið mun á hraðferð
hingað, segja ntér úlpuklæddir menn
og blása ntjög úr nös í rökum kuld-
anunt. En undir veggjum hótelsins
eru stórar nýútsprungnar páskaliljur.
Við fjölntiðlafólk höfum innlenda
skipulagsstjóra, sinn frá hvoru ráðu-
neytinu, sem sjá til þess að við miss-
um af engu augnabliki þessarar
heimsóknar. Þeir eru duglegir við að
benda okkur á það sent skipt gæti
rnáli svo sent eins og á blómasölu-
karlinn við Waterloo járnbrautar-
stöðina, sem er ekkert annað en einn
af lestarræningjunum miklu og búinn
að sitja sektina af sér í tíu ár.
En það var nú seinna. 1 ntorgun
kontu ráðherrár og björgunarmenn í
heimsókn hingað á hólelið. Ráðherr-
arnir sýndu Ijósmyndurunum tillit
með því að heilsa forsetanum
mörgunt sinnum og brosa breitt,
enda stjórnmálamenn af guðs náð.
Björgunarsveitin brosti án þess að
um væri beðið. Flestir í henni eru
óbreyttir fiskimenn í örlitlu þorpi,
sent stendur alveg vestast á Cornwall
og réðu þeir ekki við kæti sina allra
hluta vegna. I þeint hópi var a.nt.k.
einn sem aldrei hafði komið til
London áður og ætlaði að fara i
ntinjagripakaup eftir hádegið, sonur
hans hafði pantað súpermanns-nátt-
föt úr höfuðborginni.
Með Thatcher
Við voruni í Downingstreet. Þar
máttu aðeins ljósmyndarar fara inn
fyrir dyr svo ég fékk myndavél til að
hafa unt hálsinn og smellti af í gríð og
erg eins og hinir. Við fórum inn i
anddyrið, sem er eins og meðalstór is-
lenzk stássstofa, en fátt er þar hús-
gagna utan „dyravarðarstóll” nteð
svörtu leðri og forláta klukka frá
miðöldum. Húsfreyjan kom í
gegnunt vængjaðar dyr i fjólublárri
dragt og núandi á sér hendur. Hún leit
aldrei á fjölmiðlahópinn en ræddi um
veðrið og kyndingu hússins við
öryggisverðina. Þeir voru þó önnum
kafnir við að hlusta á og tala um
labb-rabb tæki sín og voru ekki í
rónni fyrr en kollegi þeirra langt í
burtu sagðist sjá bílaröð forsetans og
nú myndi hún eiga um eina og hálfa
minútu eftir á áfangastað.
Svo heilsuðust Margrét og Vigdis
og stóðu frammi fyrir arni, fullum af
blómum, svo við gætum myndað
þær. Hurfu síðan inn fyrir vængja-
hurðina, þangað sent ekki má einu
sinni beina myndavél, hvað þá smella
af.
Mér var sagt að þær fengju kjúkl-
ing í matinn.
Egyptaland
og fleira
Löngu seinna ókunt við i British
Museunt og sáunt egypzkar ntinjar
frá því löngu fyrir Krist, suntar svo
fallegar að engin orð eru til handa
þeint. íslendingnum varð hugsað til
Egypta og hvort þeir vildu ekki fá að
hafa þetta allt hjá sér eins og við
Itandritin.
Herra Bierbrier, deildarstjóri
egypzku deildarinnar, sagði ntér þá
að hér horfði öðruvísi við, það væri
svo ntikið til af þessu í Egyptalandi
og alltaf að finnast nteira og nteira,
svo þar væri varla rúnt fyrir gripina.
í British Museunt sáum við líka
gripi frá 6. öld, jarðneskar leifar úr
Sutton Hoo. Það var merkileg sjón
sem betra er að geynta sögur af til
annars tíma.
/ leikhúsinu
Ekki var dagur úti enn. Nú var
eftir að fara í þjóðleikhúsið. Það var
þó nokkur reynsla fyrir ntann sent
Vigdís heilsar upp é tónlistarfóMc er vinnur viO þjóöleikhúsið og hefur
ofan af fyrir leikhúsgestum i hléi sýninga og fyrir þear og eftir.
(DV-myndir Gunnar V. Andrésson).
■
Bakatíi i þjóOieikhúsi Breta. Þar er rúmt mjög um altt og aiia, enda ekki
ólíklegt aO öll atvinnuleikhús é Ísiandi rúmist mörgum sinnum i þvi stóra
húsi.
hefur kontið baksviðs í Iðnó að lita
þann aragrúa af búningsherbergjum,
smíðaverkstæðum, æfingasölum og
geymslum sem er að finna í þjóðleik-
húsinu. Stundum þótti ntér sem öll
atvinnuleikhús á íslandi hlytu að
rúmast mörgum sinnum í þessu mikla
húsi. Þrjú svið og innangengt bak-
svið, hvert sem fara þarf. Enda mun
það hafa komið fyrir leikara að
stökkva inn á röng leiksvið i þessu
húsi. Allt baksvið er fullkomlega
hljóðeinangrað svo að mannfjöldinn
frammi verður aldrei var við hæstu
hamarshögg, hvað þá nteira. Mann-
fjöldinn frammi er á leið á sýningu en
lætur rólega yfir sér, enda gnótt mat-
staða, ölkráa, bókabúða og annarra
samkomustaða til að njóta lífsins á
og rödd í hátalara til að ýta við
mannskapnum áður en sýningar hefj-
ast.
Þarna var nteðal annars tónlistar-
fólk til að hafa ofan af fyrir leikhús-
gestum fyrir sýningar. Ég sveif á einn
þeirra til að spyrja hvort þeir væru
hér oft — ,,Já, alltaf. Við erum á
laununt hér til að spila á göngununt”
— og bætti við: „Frá íslandi? Vinur
ntinn fluttist þangað fyrir nokkrum
ntánuðum. Hann kennir i Tónlistar-
skólanunt í Stykkishólmi. Hann spil-
aði nteð ntér hér í leikhúsinu áður en
hann fór. Skilaðu til hans kveðju.”
— Svona er heimurinn lítill.
Fjölmiðlafólk átti frí eftir þessa
leikhúsferð og var vist fegið að
komast heint á Jiótel, enda orðið
nokkuð framlágt. Forsetinn okkar
fór aftur á ntóti á leiksýningu og var
ekki á henni að sjá nein nterki þreytu,
þrátt fyrir þeyting dagsins, þvert á
móti. Hún var allra manna glaðlegust
og verður því glaðlegri og óþreyttari
sem lengra líður á hvern dag.
-Ms.