Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1982, Side 8

8
DAGBLAÐIÐ & VÍSIR. LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR 1982.
frjálst, nháð dagblað
Útgáfufólag: Frjáls fjölmiðlun hf.
Stjórnarf ormaöur og útgáfustjóri: Sveinn R. Eyjólfsson.
Framkvœmdastjóri og útgáfustjóri: Hörður Einarsson.
Ritstjórar: Jónas Kristjánsson og Ellert B. Schram.
Aðstoöarritstjóri: Haukur Helgason.
Fróttastjóri: Sœmundur Guðvinsson.
Auglýsingastjórar: Páll Stefánsson og IngóHur P. Steinsson.
Ritstjórn: Sfðumúla 12—14. Auglýsingar: Síðumúla 8. Afgreiðsla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa:
Þverholti 11. Sími 27022.
Sfmi ritstjórnar 86611.
Setning, umbrot, mynda- og plötugerð: Hilmir hf., Sfðumúla 12.
Prentun: Árvakur hf., Skerfunni 10.
Áskriftarverð á mánuði 100 kr. Verð f lausasölu 7 kr. Helgarblað 10 kr.
Aö gera ekki neitt
Dagblaðið og Vísir er þessa dagana að birta niður-
stöður úr skoðanakönnun sem blaðið efndi til um ýmis
málefni. Úrslit liggja nú fyrir varðandi afstöðu fólks til
ríkisstjórnarinnar og stjórnmálaflokkanna.
Af þeim sem afstöðu vildu taka til ríkisstjórnarinnar
voru 60% henni fylgjandi en 40% andvígir. Ef hlut-
fallið er reiknað út frá öllum hópnum, serr spurður var,
reynast 41,3% kjósenda styðja ríkisstjórnina, 26,7%
andvígir henni, en 32% vildu ekki svara spurningunni
eða voru óákveðnir.
Þetta eru athyglisverðar tölur. Hvernig sem á þær er
litið, þá er fylgi stjórnarinnar mjög verúlegt, og bein
andstaða sér í lagi lítil.
Að vísu má benda á, að skoðanakannanir hafa
aldrei áður sýnt minna fylgi við ríkisstjórnina, fylgið
minnkar jafnt og þétt. En sú þróun er hæg, og stjórnin
virðist standa afar vel meðal kjósenda.
Hver er skýringin á þessum úrslitum? Ekki liggur
hún í afköstum eða aðgerðum ráðherranna, því önnur
eins lognmolla hefur ekki áður þekkst í stjórnarráðinu
í samanlagðri heimastjórn á íslandi.
Ekki er þar heldur stefnunni fyrir að fara, ekki einu
sinni rangri stefnu. Ef einhver, sem lýsir sig fylgjandi
stjórninni, væri spurður um stjórnarstefnuna, hverju
gæti hann þá svarað öðru en því, að hún léti reka,
bjargaði málum frá degi til dags?
Og ekki verður betur séð en almenningur kæri sig
kollóttan. Meðan ríkisstjórnin fremur engin meirihátt-
ar axarsköft, afstýrir stórslysum, heldur verðbólgunni í
skefjum með skammtímalækningum, þá þykjast kjós-
endyr hólpnir.
Satt að segja virðast ekki vera gerðar meiri kröfur til
stjórnvalda, hvað þá að bundnar séu vonir við stór-
huga átök, áætlanir og framkvæmdir, sem hleyptu
nýju blóði í atvinnustarfsemi og þjóðlífið almennt. Há-
leitar hugsjónir, forysta og frumkvæði frá stjórnmála-
mönnum, alþingi eða ríkisstjórn, sem hrífur fjöldann
og skapar vakningu, er nokkuð, sem tilheyrir liðinni
tíð.
Helstu framlög ráðherra til þjóðmálanna eru at-
hugasemdir þeirra í fjölmiðlum um aukaatriði, smá-
mál, hvaða skoðun þeir hafi á Steindóri, videoi eða
golfíþróttinni. Hvernig væri að spyrja þá næst um
Dallas? Það væri við hæfi.
Það sorglega við stjórnmálaviðhorfið er sú
staðreynd, að stjórnarandstaðan stendur litlu betur, og
vantrú áhennier, að hluta til, skýring á hagstæðri út-
komu ríkisstjórnarinnar.
„Stjórnin er skásti kosturinn,” segir fólk og ypptir
öxlum.
Nú skal það játað, að það er erfitt fyrir stjórnarand-
stöðu að æsa sig yfir engu. Hún hefur átt fullt í fangi
með að halda sér vakandi. Engu að síður kemur í ljós,
að Sjálfstæðisflokkurinn nýtur 50% fylgis þeirra sem
afstöðu taka og Alþýðuflokkurinn bætir við sig 5% at-
kvæða frá síðustu könnun. Þetta fylgi virðist stjórnar-
andstaðan fá, þótt hún hafi látið svæfa sig, og hætt er
við, aðhún halli sér á hina hliðina og Iáti sér það vel
líka.
Þannig leggst allt á einn veg, allsherjar doði, hjá
ríkisstjórn, hjá stjórnarandstöðu, hjá kjósendum.
Ríkisstjórnin fær fylgi út á að gera ekki neitt, stjórnar-
andstaðan fær fylgi út á að gera ekki neitt, kjósendurn-
ir virðast ánægðastir með þá, sem gera ekki neittlOg
ekkert verður gert.
ebs.
Meðal annarra orða
Styrki til mín og
annarra íþróttamanna
Þegar ég settist niður við ritvélina
mína í rigningunni um daginn voru
tapleikir íslenzku handboltastrák-
anna fyrst við Sovétmenn og síðar við
Svía efst á dagskrá. Menn gátu bók-
staflega ekki á heilum sér tekið.
Skrítið að þegar þeir vinna strákarnir
er sagt VIÐ unnum. En þegar þeir
tapa er sagt fullum fetum ÞEiR
töpuðu. Ekkert við með þar lengur.
Hvarvetna heyrði ég býsnazt yfir
því að ekki skyldi vera sýnt beint í
sjónvarpinu frá leiknum sem hafði
verið við Svíana kvöldið áður.
Aðeins höfðu verið sýndar þrjár
mínútur frá þeim leik en síðan eldri
leikur við Sovétmenn.
um greitt fyrir að sjónvarpa frá leikj-
um af öllu tagi. En mér finnst satt
bezt að segja að hluturinn verði ekk-
ert betri fyrir það þó aðrir en við ger-
um hann. Eigum við að fara að apa
allt upp eftir útlendingum, aðeins af
því að þeir gera hann. Nei, segi ég.
Sjónvarpið á alls ekki frekar en
aðrir fjölmiðlar að ljá einu sinni máls
á því aðgreiða fyrir íþróttaleiki frem-
ur en annað. Ef ekki má sýna leikina
öðruvísi á einfaldlega að sleppa því.
Ekki einu sinni að geta um að við-
komandi leikur hafi farið fram eða
hvernig úrslit hans voru.
Þá kemur reyndar inn nýtt
atriði sem fjölmiðlar leggja mik-
hvort þeir geta eitthvað við þær að-
stæður sem fyrir hendi eru áður en
þeir heimta meira.
Ég spila t.d. stöku sinnum bridge.
Mér þykir það ofsalega skemmtilegt
og vildi gjarnan geta helgað því allan
minn tíma. En nú hefur ekkert komið
í ljós sem bendir til þess að ég hafi
nokkra hæfileika eða muni nokkurn
tíma öðlast þá. En kannski er það
bara af því að ríkið er svo vont við
mig. Ég fæ ekkert hús til að æfa mig
f, neyðist til að þræla og púla allan
daginn til að eiga málungi matar og
hef þess vegna ekki nægan tíma til að
helga mig þessu áhugamáli mínu. Á
ekki ríkið núna að hlaupa til mér til
Mér hefur skilizt að þetta strandi
allt á peningum. Iþróttamenn vilja
nefnilega fá peninga fyrir það að láta
sýna Ieiki sina beint i sjónvarpi.
Benda þeir á að þeir tapi stórfé við
það að fólk sitji fremur við sjón-
varpstækið en að koma á leikina.
En er ekki þarna verið að ýta hlut-
unum út í öfgar? Á sjónvarpið virki-
lega að þurfa að borga fyrir að fá að
sýna frá þeim fréttnæmu atburðum
sem hér gerast sífellt? Á til dæmis að
borga fyrir það að sýna myndir frá
hvers konar skemmtun, frá slysum
jafnt og hörmungum og jafnvel frá
Skeiðarárhlaupinu? Og ef svo er,
hverjum á þá að borga?
Ég get ekki meint annað en þegar
atburður á sér stað, hvers eðlis sem
hann kann að vera, og þykir frétt-
næmur, þá hafi fjölmiðlar leyfi til
þess að skýra frá honum í myndum
og máli eftir því sem þeim þykir við
eiga. Án borgunar.
Mér hefur verið bent á að hvar-
vetna í heiminum sé iþróttasambönd-
ið upp úr. Það er þjónustan við not-
endur sína. Blöð, útvarp og sjónvarp
leggja mikið upp úr því að segja not-
endum sínum frá hvers konar
menningarviðburðum, þó mörgum
finnist þeir kannski ekki stórvægileg-
ir. Til málamiðlunar legg ég til að
íþróttum yrðu gerð svipuð skil.
Getið uni þær í örsnöggunt útdrætti,
jafnvel í þáttum eins og Á döfinni.
Það er annað atriði sem ég hef
reyndar drepiö á áður í þessu blaði.
sem ég nefni núna. Það er sifelldur
barlómur íþróttamanna um aðstöðu-
leysi, fjárskort, tímaskort og ég veit
ekki hvaða skort. Ætla mættiað þess-
ir menn ætluðust flestir (sem betur
fer eru til undantekningar) til þess
að einhver (líklega ríkið) sæi þeint
fyrir aðstöðu, tima, peningum og
öllu því öðru sem þá vantar. Skyldi
ekki meira að segja eiga að útvega
þeim maka?
En eins og einn ungur íþróttamað-
ur sagði eitt sinn í viðtali við útvarpið
þá ættu íþróttamenn fyrst að kanna
hjálpar, leggja aukaálögur á alla
aðra til þess eins að gera mér kleift að
sitja myrkranna á milli við bridge-
borðið. Og EF ég verð einhvern tím-
an heimsfræg á Islandi, ég tala nú
ekki um örlítið fræg í útlöndum, mun
ég af litillæti mínu leyfa útvarpi og
sjónvarpi spjall við mig árlega, gegn
borgun auðvitað. Verst þykir mér að
til þess að koniast I virkileg tækifæri
þarf ég auðvitað að flytjast úr landi.
En lágmarkið er að ríkið borgi
það.Hef ég kannski ekki áratugum
saman keypt hér rándýr spilsemeruí
hæsta tollflokki? Ég á þetta inni og
meira en það.
Svona í alvöru og án útúrsnúninga.
íþróttir eru eins og hvert annað tóm-
stundagaman sem menn stunda sjálf-
um sér tii heilsubótar. Að ætlast til
þess að aðrir standi undir kostnaði
við þetta heilsubótarstarf er hreint að
segja fáránlegt. Hvers eiga önnur
tómstundastörf að gjalda?
Dóra Stefánsdóttir blaðamaður.