Dagblaðið Vísir - DV - 09.09.1982, Síða 37

DV. FIMMTUDAGUR 9. SEPTEMBER1982.
37
Fyrsta kennslusttindin fór í að æfa hundana í að ganga á hæl.
DÆGRADVÖL
DÆÖRADVÖL
DÆGRADVÖL
myndar dýr og greinilegt að þeir höfðu
fengið gott uppeldi. Einn hunda Páls er
tíu ára gamall af kyninu „Golden
retriever. Ber sá nafnið Snati. Virðist
hann til ýmissa hluta brúklegur því'
Páll bað hann að segja sér hvað tvisvar
sinnum tveir væru og gelti þá dýrið
fjórum sinnum. Reyndar kvaðst Páll
hafa hvíslað í eyra hundsins að gelta,
án þess að viöstaddir heyrðu. Hundar
hafa jú geysilega næm skilningarvit —
miklu næmari en maöurinn. Blaða-
maður lét blekkjast af þessu bragði
Páls enda hafði ég nær því óbilandi trú
á þessari tignarlegu skepnu.
Aldrei of seint að
kenna hundi
— En hvers vegna fór Páll í
hundana?
„Ég veit ekki hvað skal segja. Fjöl-
skyldan var stödd í Danmörku 1972 þar
sem ég var við nám. Við fengum okkur
hund — sem var Snati. Konan fór síðan
á námskeið fyrir hunda og síðan fór
bara áhuginn á þessu að vaxa. Maður
fór að lesa sér til um þessi dýr og
endirinn var sá aö fjölskyldan fór öll í
hundana.”
— Er það ekki full vinna að sjá um
þrjáhunda?
„Nei, nei alls ekki. Við vorum með
tvo til viðbótar fyrir skömmu, sem við
höfðum til gæslu. Þrátt fyrir að þeir
væru þá orðnir fimm þá var þetta ekk-
ertmál.
— Á hvaöa aldri eru þeir hundar sem
eru á hlýðninámskeiðunum hjá þér?
Þeir eru á mjög misjöfnum aldri.
Allt frá s jö mánaða upp í sex ára.
— Er þá orðatiltækið aö, ,ekki þýði að
kenna gömlum hundi að sitja”,
vitleysa?
„Já, það held ég að sé hin mesta
vitleysa. Hundurinn minn, Snati, er nú
tíu ára og hann er alltaf að læra eitt-
hvað nýtt. Það er ekki vandi að kenna
þeim nýja hluti þrátt fyrir háan aldur.
En erfitt getur reynst að brjóta niður
gamlar venjur hjá hundinum. I því
getur vandinn verið fólginn. ”
— Hvaö eru þessi námskeið haldin
oft á ári?
„Þau fara fram vor og haust. Þátt-
takan í þeim hefur veriö svona á bilinu
10 til 30 hundar í hvert skipti. Ég hef
verið með þessi hlýðninámskeið í fjög-
ur ár og sennilega eru hundamir á
þriðja hundrað sem gengiö hafa í gegn-
um þetta,” sagði Páll Eiríksson að lok-
um.
Við þökkum kærlega fyrir spjallið og
kennslustundina _og þóttumst stórum
fróðari um hunda eftir þessa ágætu
stund í blíðskaparveðri á Álftanesi.
Að endingu skal þess getiö að í lok
hvers námskeiðs er haldið próf fýrir
hundana. Lagðar eru fyrir þá ýmis
konar þrautir sem þeir verða að
standast. Er vonandi að enginn þeirra
hunda sem þama voru falli á prófinu,
þetta virtust allt vera hin bestu skinn.
-GSG
Það er engin furða þótt eigandinn sé stoltur af þessum fallega bundi sinum.
DV-myndir: Bjamleifur.
Mikilvægt að
hrósa hundinum
Páll Eiríksson lét biaðamanni i té
blöð, sem hann hefur urrnið, um
hvemig ber að standa að þjálfun
hunda og veitti góðfúslega leyfi til að
birta þessi ráð. Verður hér drepið á
það helsta.
„Til þess að eðli hundsins, að vera
góður félagi og vinur eigandans, fái
best notið sín þarf að byggja upp
gagnkvæmt traust. Ef eigandi kem-
ur þannig fram við hundinn að hann
treysti ekki eigandanum eru litlar
líkur á að vel fari. Hundar eru mis-
munandi og eðli hinna ýmsu hunda-
tegunda í mörgu frábrugðiö hvað
snertir persónuleika og ýmis skap-
geröareinkenni. Sumir hundar era
daufir og þeirra áhuga þarf að
hvetja. Aðrir eru iíflegir og fjörugir
og þá þarf stundum að róa til þess að
bestum árangri verðináð.
Hundurinn lærir mest
þegar honum líður vel
Eigandinn verður að sjá til þess að
hundurinn tengi aöeins jákvæðar til-
finningar við sig. Hann þarf aö hrósa
hundinum mikið, byggja upp sjálfs-
traust hans og gera það sem hundur-
inn hefur mesta ánægju af. Til dæmis
aö fara út eða gefa hundinum aö éta.
Hundurinn lærir — eins og mannfólk-
ið — best þegar honum hður vel og
gerir þaö sem hann hefur áhuga á og
sér að hann getur haft not af. Barinn
og kúgaður hundur ber eiganda
sínum ekki gott vitni og slíkum hundi
er sjaldnast hægt að treysta er á
reynir. Berjið þvíaldreihundinn.
Þegar hundi er kennt nafn sitt skal
það notað sjaldan og aöeins í sam-
bandi viö eitthvað jákvætt. Hann má
aldrei tengja neitt neikvætt viö það
aö koma til eiganda sins og hans á
alltaf að bíða hrós þegar hann kem-
ur, hvernig sem hann hefur staðið að
málum fram að því aö hann tekur
ákvörðun um að koma tU eigandans.
Ef hundurinn, þrátt fyrir nokkra
mánaða æfingu, kemur ekki þegar
kallað er á hann er ágætt að fara einn
með hann út þar sem maður getur
falið sig og kaUa nafn hans um leið
og maður lætur sig hverfa. Gæta ber
þess að engar truflanir — svo sem
aðrir hundar eöa mannfólk — sé nær-
statt sem áhrif geta haft á hundinn.
1 lagi er að byrja áð kenna þriggja
mánaða hvolpi að ganga í 61. Ekki
má þó búast við fuUnaðarárangri
fyrr en löngu seinna. Svo kölluö
hengingaról er lang best tU þess að
kenna hundi að ganga á réttan hátt.
„Þegar hundurinn gengnr vitlaust er
gott að kippa í óllna_”
Ölin þarf að vera góð annars er hætta
á að hún rífi dýrið. Þegar hundurinn
gengur annaðhvort of hratt eöa of
hægt, skal kippt í hann og honum
hrósað um leið og hann gengur á rétt-
an hátt Olin skal vera slök. Finnur
þá hundurinn betur fyrir þvi þegar
hann gengur rétt. Brjóstkassi hunds-
ins skal vera í beinni linu við hné eig-
andans.
Hundi kennt að sitja
Ymis ráð erú tU að fá hundinn til
að setjast. Oftast er þó best að hafa
hundinn í ól, kippa í hana upp á viö
og þrýsta afturenda hundsins niður
meö hinni hendinni um leið og maður
segir orðið sem maður notar við
þessa athöfn. Hundinum skal ávaUt
hrósað þegar hann sest.
Þegar maður kennir hundinum að
bíða, verður maður að fara rólega
að. Agætt er að setja hann í setstöðu
ganga aftur á bak nokkur skref og
horfa í augu hans um leið. Ágætt er
að stoppa aðeins áður en gengiö er tU
hundsins aftur. Hrós er hér mjög
mikUvægt. Síðan er hægt að lengja
fjarlægðina, en varast ber að missa
Nauðsynlegt er að ólin sé góð og rétt
sett ó hundinn.
DV-myndir Bjaraleifur.
sjónar á hundinum — maður má ekki
missa athygU hans.
Hafi maður náð þeim árangri að
geta farið frá honum nokkra metra
og hundurinn ætlar að færa sig úr
stað, notar maður „nei" eða eitt-
hvert skammaryrði sem hundurinn
skilur tU þess að stöðva hann i
hreyfingunni. Fari hann af staö og
maður nær ekki aö stöðva hann áður,
hefur maður engin fleiri orð en tekur
hundinn og fer með hann nákvæm-
lega á þann stað sem hann átti aö
vera. Ekki má skamma hundinn þeg-
ar hann kemur tU manns.
Varhugavert er að leyfa hundinum
að hafa hausinn út um gluggann á
bUnum þegar ekið er. Hann getur
fengiö hvarmabólgur og Uðiö Ula í
augunum af ryki og roki. Einnig er
varasamt aö láta hundinn hlaupa á
undan eða á eftir bifreið. Hafa marg-
ir þeirra slasast eða drepist vegna
hugsunarleysis ökumanns við þá
iðju.”
An efa koma þessi heUræði Páls
Eiríkssonar í góöar þarfir hjá hund-
eigendum.