Dagblaðið Vísir - DV - 25.09.1982, Qupperneq 18

18
DV. LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER1982.

Í9
HA LIFBIKG HAl
Herraann Gunnarsson er löngu landsþekktur. Um
árabil var hann átrúnaöargoö alira stráka. Það var í
þá tíö, er hann var á skotskónum. Hann geröi mörg
mörk og menn létu að því liggja aö töframáttur væri
í skónum hans.
Hermann komst með annan fótinn í atvinnu-
mennskuna úti i heimi en gekk aldrei skrefið til
fulls.
Hann hætti svo í fótboltanum og fór þess í stað upp
í stúku þar sem hann hefur um nokkurt skeið lýst, af
miklura tilþrifum fyrir útvarpshlustendum, því sem
gerist á vellinum. Og sá kann tökin á því.
Þetta er sú hliðin á Hemma Gunn, sem við þekkj-
um, en hann hefur margar fleiri.
, Var hálfgerð félaga-
mella í íþróttum "
,,Ég er úr Reykjavík, pínulítill
vesturbæingur, þar sem ég ólst upp í
sátt og samlyndi við KR-mafíuna.
Þar var ég í tíu ár eöa þar til ég flutti
í smáíbúðahverfið eða Víkings-
hverfið, svo maður noti íþróttamál-
ið.
Ég fór svo í Versló. Næstu tíu, tólf
árin snerist líf mitt um íþróttir. Eg
var valinn í landslið, bæði í hand-
bolta og fótbolta, og tók það fram yf-
ir frekara nám. Ég hætti til dæmis
við að verða stúdent vegna íþrótt-
anna. I kjölfarið fylgdu ýmís störf.
Það hefur alltaf loðað við mig að
vilja reyna eitthvaö nýtt og reyndar
hef ég alltaf verið til í hvað sem er.
Eg var til dæmis um þriggja ára
skeið blaðamaður á Vísi. A þessum
árum var ég alltaf að leita aö ein-
hverju sem sennilega ekki er tiL Ég
lifði, ja, kannski hátt, vann hér og
þar, kynntist mörgu fólki og dillaði
mér svo í iþróttum í öllum fristund-
um. Þetta var óábyrgt tilhugalíf sem
ég lifði.
1 dag sé ég þó ekkert eftir þessu.
Ég fékk mikla reynslu, bæði góða og
slæma. Kynntist mismunandi góðu
fólki. Ég svalaði ferðalöngun minni á
þessum árum í gegnum íþróttirnar.
Þegar ég lít til baka er ég ánægður
með mitt líf. Að vísu er það víða
þyrnum stráð, eins og gerist og geng-
ur. Þvi ég held að e;;ginn maður
gangi í gegnum lífið á rósabeði. Ég
hef reynt á seinni árum að læra af
reynslunni og gengið sæmilega.
Annars held ég að ekkert sé til sem
heitir fuilkomleiki i mannlegri
veröld og ég þekki engan sem lifir
fullkomnu lífi.”
— En af hverju fórstu í Val, fyrst
þú bjóst fyrst í KR-hverfínu og síðan
Víkingshverfinu?
„Eg var gerður að hálfgerðrí fé-
lagamellu í íþróttum. Þegar ég var í
vesturbænum lék ég mér með miklu
eldrí strákum. Og þá var lagt ansi
hart að mér að ganga í KR, því eng-
inn mátti búa í vesturbænum nema
vera KR-ingur. Pabbi haföi líka spil-
að með KR í gamla daga og gaf mér
búning. Ég fór á eina æfingu en af því
ég fékk ekki að vera með eldrí
strákunum fór ég ekki aftur. Svo
fluttist ég í Víkingshverfið, fylgdí
straumnum og var skráður í Víking í
— En þetta væ/ um
að öl sé innri maður,
er bara píp. Þetta er
einfalt: ö/ er annar
i maður.
tvö, þrjú ár. En æfingaaðstaöan var
engin og bara einn þjálfari sem var
engan veginn nóg. Svo voru, í minni
ætt, straumar bæði til KR og Vals,
en enginn Víkingur, það var því
þrýst á mig þaðan. Ekki spillti að ég
kynntist séra Fríðrik í Vatnaskógi.
Þá var málið einfalt: Valur skyldi
það vera. Og Valsari hef ég verið
síðan nema eitt ár sem ég var í
Austurriki og annað á Akureyri. Ég
hef þó alltaf sterkar taugar til Vík-
ings.”
„Atvinnumennskan er
blóðugt stríð milli
ieikmanna og félaga"
— Þú fórst til Austurríkis og þar
varstu kominn með annan fótinn í at-
„Þetta var óábyrgt tílhugatff sam
égfífð/."
vinnumennskuna? Af hverju hætt-
irðuviöþað?
„Það hafði alltaf verið draumur
minn að kynnast atvinnumennsk-
unni. Ég var einn þessara stráka
sem langaði svo til að komast inn í
þetta ævintýri sem ég hélt atvinnu-
mennskuna vera. Sem betur fer fékk
ég tækifæri til að kynnast atvinnu-
mennskunni. Þetta var 1969. Ég lék
þama með sæmilegu liðl Ég var
ekki á föstum samningi sem var það
besta við þetta. Þeir vildu að ég gerði
þríggja ára samning en það vildi ég
ekki, vegna þess að þá er maður
bundinn. Þetta var góð reynsla. Ég
kynntist þama góðu og vondu hliðun-
um á atvinnumennskunni. Reyndar
lífinu eins og það raunverulega er, sá
það ekki lengur í hillingum. 1 lok
keppnistímabilsins ákvaö ég að fara
heim aftur. Eg háíði að vísu upp á
vasann tilboð frá félagi sem þá var í
efsta sæti fyrstu deildarinnar í
Austurríki. En taldi mig fullsaddan
af atvinnumennsku — í bíli.
Þetta er blóöugt stríð milli leik-
manna og félaga. Iþróttaandinn fyr-
irfinnstekki.
En ég sleppti sem sagt þessu til-
boði og réði mig til eins árs hjá
Iþróttabandalagi Akureyrar. Ég
kunni mjög vel við mig fyrir norðan.
Þetta sumar fékk ég svo annað tilboð
frá frægu félagi í Vestur-Þýskalandi
sem heitir Rot-Weiss Oberhauser.
Þetta lið var á þessum tíma í 3. eða 4.
sæti i Bundesligunni svokölluöu. Ég
hikaði en hætti við. Ég sá eftir þessu í
mörg ár en ég hlæ aö þessu núna.
Það er erfitt líf í atvinnumennskunni
og byggist mikið upp á hörku. Þetta
tekur á sálarlif leikmanna og margir
þeirra komast ekki óskaddaöir frá
þvi. Innst inni held ég líka að ég hafi
ekki verið nógu mikill bógur til að
standa í þessu. Menn þurfa að vera
harðsvíraðir, ákveðnir og frekir og
ef þú ert þaö ekki, þýðir ekkert að
tala um þetta. Ég vil frekar láta
mér líöa vel heldur en að hafa meiri
penrnga í vasanum.
Við sjáum bara glansmyndina af
þessu og fjölmiðlar hérna heima
hafa gert þessa stráka að einhverj-
um ímyndum. Þessar glansmyndir
lýsa aldrei hinu raunverulega lífi at-
vinnumannsins. Og raunin er að það
er aðeins í örfáum liöum í Vestur-
Þýskalandi, þar sem knattspyman
er hvað vinsælust og best í Evrópu,
sem um einhverjar verulegar fjár-
hæðir er að ræða. Og þá aðeins tii
handa bestu leikmönnunum, hinir
hafa ekki nema rétt sæmileg laun.
Hérna heima þarf ekki nema að ein-
hver maöur hleypi heimdraganum
og gangi í eitthvert sænskt firmafé-
lag þá er sá hinn sami orðinn þjóð-
hetja!”
„Ég var baktafaður,
kannski vegna þess að
fó/k öfundaði mig"
„En þetta er lífið. Það gengur út á
það að fólk hafi einhverjar glans-
dúkkur til að fara eftir. Eins vill það
hafa eitthvað til að smjatta á og
einhverja milli tannanna. Við lifum í
landi meðalmennskunnar og það er
svo sem ágætt. Ef einhver maöur
spilar rassinn úr buxunum í þessu .
þjóðfélagL þá er gjarnan sagt: aum-
ingja hann, þetta er samt besti
strákur! Og ef einhver skarar fram-
úr er hann baktalaöur. Fólk verður
að hafa eitthvað til aö tala um. Það
getur ekki og vill ekki tala um sjálft
sig. Við Isiendingar erum kaldir og
lokaðir, því miður, og þorum ekki að
tala um okkur sjálfa. Við komum
aldrei hreint til dyranna. Auövitað
vil ég ekki dæma fólk. Sjálfsagt líður
einhverjum vel en ég veit að mörg-
um líður ilia þvi þeir eru alitaf að
reyna að leysa vandamál annarra. ”
— Finnst þér þú hafa verið milli
tannannaáfólki?
„Já, ég var svo óheppinn, eða
heppinn innan gæsalappa, að ég var
sextán ára óharðnaður unglingur,
þegar ég var valinn í meistaraflokk í
fótbolta í mínu félagL Og heppnin réð
því, og kannski einhverjir pínulitlir
hæfileikar, að mér gekk sæmilega.
Ári síðar komst ég í B-landslið og
skömmu síðar í A-landsliö í fótbolta
og handbolta. Inn í þetta gekk ég án
— Eg er svo /é/egur\
söngvari að ég get\
ekki versnað.
ímmmmmmmummmmmuu

holira ráða frá öðrum. Ég, eins og
margir aðrir í svipuðum sporum,
lentiíþvíaöfólktalaðiummig. En
ég viðurkenni það að á þessum árum
var mér hælt fyrir góða frammistöðu
og það kitlaöi hégómagirndina. Þá
féllu oft orð, eins og ég væri góður
strákur og það þótti mér mikils um
vert. En dökku hliöarnar voru fleiri.
Ég var baktalaður, kannski vegna
þess að þetta sama fólk öfundaði
mig. Ég átti að vera marg-giftur og
ég átti að eiga börn í tugatali og ég
átti að hafá gert hitt og þetta.”
„Hefaldrei
veriðgiftur"
— Þú hefur aldrei veriö giftur?
,,Nei, og það er nú til dæmis ein af
þeim ástæðum sem rennt hafa stoð-
um undir sögusagnir og blaöur. En
ég var hreinlega ekki tilbúinn til
þess. Ég lifði þessu íþróttalífi, þvæld-
ist um og var ábyrgðarlaus. Var á
egótrippi. Ég hafði nákvæmlega
ekkert að gefa. Og hvað mörg hjóna-
bönd eru ekki byggð á slíkum mis-
skilningi? Við erum alltaf í einhverju
lífsgæðakapphlaupi og i samanburði
við allt og alla. Þetta er ekki endilega
spumingin um peninga. Ég væri til
dæmis örugglega búinn að eignast
margar blokkir ef ég hefði safnað öll-
um minum aurum.
Annars hef ég á seinni árum fundið
að ég er að eignast eitthvað með
sjálfummér. Kannskitil aðgefa.”
—Ertu í giftingarhugleiöingum?
,,Nei, ekki eins og er.”
„Sem betur fer fókk ég tækifæri
tfí að kynnast atvinnumennsk-
unni."
Fjöruga tjúttrispan
— Hvenær urðu þessi straumhvörf
ílífiþínu?
„Sennilega hafa þau verið að ger-
ast smám saman. Eg tók fjömga
tjúttrispu veturinn ’78 til ’79. Þá var
ég hættur öllum íþróttum og stóð
uppi sem hver önnur ríkisblók og átti
margar fristundir. Mér fannst lífið
snúast um það að láta sér líöa vel. Ég
hvarf inn í hringiðu skemmtanalifs-
ins. Og leið alveg dásamlega. Ég
fékk nákvæmlega ekkert út úr því.
Ég hafði smakkað vín og þess háttar
áður. En þama fannst mér staöurinn
og stundin til að skvetta úr klaufun-
um og komast í samband við fólk. Ég
stimplaði mig inn á skemmtistaðina
föstudaga og laugardaga. Þarna var
allt fjörið, allt skemmtilega fólkiö.
Já, þarna var lífið, að mér fannst. Ég
hitti sama fólkið kvöld eftir kvöld,
drakk úr sömu glösunum og bara
fylgdifjöldanum.
En sem betur fer sá ég að mér og
fór í meðferð. Þaö var í apríl ’79.
Þetta var góður tími og þarna held
ég aö ég hafi stigið stærstu sporin í
mínu lífi. Ég fór að gera upp mina
reikninga og reyna að kynnast sjálf-
um mér. Álit mitt á tilverunni breytt-
istalveg.
I dag er brennivín ekki aðalmálið í
mínum augum. Ég veit það vel að
heimurinn ferst ekki þó að ég smakki
vín. Hins vegar er ekki æskilegt fyrir
mig að vera að sulla með það. Það
veldur manni ranghugmyndum og
maður eignast ímyndaða óvini. Veld-
ur þeim, sem þykir vænt um þig,
óþægindum og leiðindum og þar
fram eftir götunum. Fylgikvillar
brennivínsins eru sýndarmennska og
gervimennska. En þetta væl um að öl
sé innri maður er bara píp. Þetta er
einfalt: ölerannarmaður.
Ef öðru fólki líöur vel með víni
þá óska ég því alls hins besta. Það
eina sem ég veit er aö ef ég geri það,
er ég sjálfum mér verstur. Ég veit að
það er ekkert í heiminum sem ég geri
betur fullur en ófullur.”
„Þetta á eftir að verða
heimsfrægur ieikari!"
— En svo við vindum okkar kvæði í
kross. Nú ertu farinn að geta þér orð
í „skemmtanabransanum”. Mér
skilst að það eigi sér langa sögu að
baki?
„Já, við byrjuöum á þessu, ég og
Vilhelm G. Kristinsson, þegar við
vorum í Versló. Við byrjuðum að
troða upp á skemmtunum í skólan-
um. Reyndum að herma eftir fólki og
tókst það svona sæmilega, sérstak-
lega var Villi góður. Svo vatt þetta
upp á sig. Við fórum að þvælast um
landið, mest fyrir atbeina Omars
Ragnarssonar. Viö sömdum allt efni
sjálfir og gerðum það yfirleitt á leiö-
inni á skemmtanimar. Ég man að
alltaf þegar við vorum að skemmta
vorum við svo taugaóstyrkir að við
gátum ekki staðið á sviðinu heldur
höfðum borð og tvo stóla. Þar sátum
við og lásum upp af blöðunum. Þaö
var einmitt á slíkri skemmtun, að
Gunnar Eyjólfsson og Bessi voru að
skemmta á undan okkur. Þá sagði
Gunnar viö Bessa: Taktu eftir þess-
um manni, þessum hérna Hermanni
eða hvað hann heitir. Þetta á eftir að
verða heimsfrægur leikari.”
Og Hemmi hermir eftir Gunnari.
„Af hverju segiröu það?” spyr
Bessi.
„ Af því að rödd hans liggur svo ná-
lægtminni!”
„En þetta var skemmtilegur
tími,” heldurHemmi áfram.
— En af hverju hættuð þið?
„Það var eiginlega sjálfhætt. Við
ætluðum aldrei að vera lengi í þessu. >
Svo skildi leiðir okkar, Villi fór í
fréttamennskuna og ég í íþróttirnar
en við höfum rætt um það árlega að
taka upp þráðinn að nýju. Og hver
veit nema við byrjum aftur, þegar
við verðum komnir á Grund.’ ’
— Svo fórstu að syngja inn á plöt-
ur?
„Það var alger tilviljun. Ég var
beðinn um að lesa nokkrar línur inn á
Rauöhettu, sem reyndist svo vera
heilt ævintýri. Mér fannst ægilega
gaman að þessu. Það er svo
skemmtilegt að kynnast einhverju
nýju. Ég las þetta inn á plötuna. Svo
kom í ljós að Gylfi Ægisson hafði
samið lag sem hann vildi láta mig
syngja. Hann haföi aldrei heyrt í mér
áður. En „fallerí og fallera” var
látið vaða. Og það var mikið f jör.
I beinu framhaldi af þessu var ég
tekinn á Halastjömuna. Ég er svo lé-