Dagblaðið Vísir - DV - 14.05.1983, Side 19

DV. LAUGARDAGUR14. MAl 1983.
39
Martin.
ekki lengra. „Við gátum ekki unnið
mcð Trevor, hann var of ráðríkur og
þröngsýnn,” sögðu þeir.
Næstir í röðinni af hljóð-
stjórum voru Steve
Jolley og Tony Swain,
sem notðu einkum unnið sér það til
frægðar að stiórna upptökum á plötu
Imagination og Bananarama. Og það
eru þessir tveir Bretar sem stjórnuöu
upptöku á nýju plötunni, True, sem
virðist sannanlega ætla að verða nýr
stökkpallur fyrir Spandau Ballet.
Áður en lengra er haldið er tilhlýði-
legt að rif ja upp nöfn liðsmanna hljóm-
sveitarinnar: Gary Kemp, iagasmiður,
textahöfundur, gítar- og synthesizer-
leikari, Martin Kemp (bróöir Gary),
bassaleikari, Tony Hadley, söngvari
og synthesizerleikari, Stev Norman,
leikur á saxófón og ásláttarhljóöfæri,
og John Keeble, leikur á trommur.
Dágott samstarf tókst
strax með Jolley &
Swain annars vegar og
Spandau Ballet hins vegar. Fyrsti
ávöxtur þess birtist í september í fyrra
í formi 2ja laga plötu með aðallaginu
„Lifeline”, sem cinnig er að finna á
nýju breiðskífunni og aukinheldur á
bé-hlið 2ja laga plötunnar þar sem
„True” er á a-hlið. (Flókið?) Gary
Kemp segir um hljóðstjórana:
„Þeir eru góðir vegna þess að þeir
bera skynbragð á blökkutónlist, þeir
eru Lundúnabúar og þeir hafa svipaða
kimnigáfu og viö. Aukinheldur er tær
hljómur á plötum þeirra og þær hljóma
því sterkt í útvarpi, sem allir eru aö
keppastum.”
Martin bætir því við að Trevor Horn
hafi verið eins og kennari en Jolley &
Swain eins og nýir bekkjarfélagar.
Þrjú lög af breiðskífunni True hafa
þegar verið gefin út á smáskifum:
„Lifeline”, „Communication” og
„True”, sem þessa dagana tróna á
toppi breska listans. Öll hin lögin á
plötunni gætu komiö til álita á 2ja laga
plötu svo jafngóð er platan, en senni-
lega verður eitthvert þessara þriggja
næst í röðinni: „Pleasure”, „Gold” og
„Hcaven Is A Secret”.
Aftur í fortíðina: hljóm-
sveitin hóf göngu sína í
nóvember 1979. Framan
af hvildi yfir hljómsveitinni mikil
dulúð sem meðal annars kom fram í
því að hljómleikar hennar voru aldrei
auglýstir nema á þann hátt að orð-
rómur um hljómleika var vísvitandi
látinn leka út. Föt og tíska settu mjög
svip sinn á feril Spandau Ballets fyrstu
árin og með klæðaburði sínum sköpuðu
þeir nýtt tískufyrirbæri sem minnti
einna helst á fatatískuna á timum
biómahippanna (blessuð sé minning
þeirra) nema hvað fötin voru öll
snyrtilegri. Til þess var tekið í New
York þegar Spandau Ballet kom þar
einhverju sinni og efndi til fundar með
fréttamönnum hversu töff þessi
hljómsveit væri í klæðaburði; ljós-
myndararnir þóttust komast i feitt og
mynduðu í gríð og erg hljómsveitar-
meðlimi, fatahönnuði þeirra, hár-
greiðsiufólk, snyrtifræðinga og rótara
eins og gestir væru komnir frá annarri
plánetu.
í byrjun fór hljómsveitin með leynd
milli klúbba og lék fyrir áheyrendur
sem ýmist voru staddir í viðkomandi
klúbbi fyrir handvömm eða tilviljun
eða höfðu heyrt orðróminn. A þennan
hátt lýsti hljómsveitin yfir andstöðu
sinni við rokkkerfið þar sem völd
hljómsveita eru lítil sem engin, en sér-
stakir skipuleggjendur og gróða-
hyggjumenn stjórna bákninu. Þá sór
hljómsveitin og sárt við lagði aö aldrei
myndi hún fara hefðbundinn „túr” að
hætti annarra hijómsveita.
Nú verður Spandau Ballet að éta
þetta ofan í sig því í vor hefur hljóm-
sveitin verið á hljómleikaferðalagi, sem
hófst í byrjun april og á samkvæmt heim-
ildum mínum að ljúka um miðjan mai
Raunar fór hljómsveitin í smá-hljómleika-
för i fyrra og hélt þá fema skipulagða
tónleika, sem þóttu afbragö.
Um það þarf ekki að
deila: Spandau Ballet er
mikið breytt frá því
fyrsta piatan kom út. True er að sönnu
vel danshæf og rokk er enn meginuppi-
staðan en þá eru líka sameiginleg ein-
kenni upptalin. Tóniistin á True er öll
mýkri en áður, myndar miklu sterkari
heildarsvip en fyrri piötumar tvær og
er auk þess melódískari en þær báðar
til samans'. Uppbygging laganna er
einstök, kaflaskiptingin skýr og greini-
leg með stíganda og áherslum sem
gefa tónlistinni aukna vídd.
Gleggsta dæmið um breytinguna er
titillagiö „True”. Gary Kemp segir að
hann hafi samið það milii svefns og
vöku og verið dauðhræddur að sýna
félögum sínum í hljómsveitinni, bæöi
vegna þess hversu persónulegur text-
inn var og ekki síður vegna þess hve
iagið var milt. Lagið hefur nú fariö
sigurför í Bretlandi og á ekki hvað
mlnnstan þátt í því að Spandau Ballet
er á nýjan leik orðin einhver áhuga-
verðasta hljómsveit í rokktónlist. -Gsal.
Spandau Ballet er komin
út úr öngstrætinu.
Þriðja breiðskífan,
True, tekur af ÖU tvímæli um það; hún
er i rauninni fyrsta platan á þessu ári
sem er örugg um tUnefningu í keppn-
inni um bestu plötu ársins. Gf tU vill
voru margir búnir að afskrifa Spandau
Ballct, lög hljómsveitarinnar á síðasta
ári voru ekki þess eðlis að hægt væri að
brúka hrósyrðin í efsta stigi, en með
þessari nýju plötu réttir hljómsveitin
heldur betur úr kútnum og er nú komin
á beinu brautina eins og sagt er á
íþróttamáli.
Freeze” og „Muscle Bound” sem
hljómuðu sumarið ’81. Þetta voru
danslög í þess orðs bestu merkingu en
þó verulega á skjön við diskótónlistina
því rokkið var í forgrunni. Tónlistin
var fersk og frumleg og hefði platan
verið bókmenntaverk myndu gagnrýn-
endur hafa sagt að höfundarnir væru
góðir stUistar. Enn í dag er þetta plata
sem ég set aftur og aftur á fóninn, hún
er engri annarri plötu lík því það var
ekki einu sinni svo gott að Spaudau
Ballet héldi áfram á þeirri braut sem
mörkuð var.
Orðið nýrómantik hef ég einlægt
tengt við Spandau Ballet og Duran
Duran. 1 mínum huga komu þessar
hljómsveitir fram á svipuöum tíma
með nýja strauma í tónlist og klæða-
burði sem varð til þess að hugtakið
nýrómantík varð til. Vera kann að
minnið svíki og við nánari söguskoðun
finnast ugglaust hljómsveitir sem hafi
leikið nýrómantiska rokktónlist fyrir
daga áðurnefndra tveggja hljóm-
sveita, Japan kemur til að mynda
strax upp í hugann, en öngvu að síður
held ég að með tilkomu Spandau Ball-
ets og Duran Durans hafi orðið nokkur
straumhvörf i rokktónlist.
Plötur Spandau Ballets
hafa verið hver með
sinu lagi. Fyrsta platan,
Durney To Glory, sem kom út að vor-
igi 1981, vakti stormandi lukku og les-
adur muna vísast eftir lögum eins og
To Cut A Long Story Short”, „The
Aftur kom hljómsveitin á
óvart með annarri plötu
sinni; að þessu sinni
ekki fyrir frumleika heldur fyrir
einstök leiðindi. Platan heitir
„Diamond” og kom út í fyrra. Af henni
segir fátt. Eina lagið sem eitthvað
kvað að var „Chant No. 1” en allur
góður ásetningur meðlima Spandau
drukknaði í fádæma leiðigjörnum út-
setningum Richard Burgess (Árinni
kennir illur ræðari). Raunar hefur
Spandau sýknt og heilagt átt í basli með
hljóðstjóra (pródúsera) og þó Burgess
hafi reynst drjúggóður á fyrstu plöt-
unni reyndist hann hljómsveitinni lítil
stoð þegar „Diamond” var hljóðrituö.
Eftir útkomu plötunnar tók Burgess
hatt sinn og staf og er hann þar með úr
sögunni. Spandau Ballet fékk því næst
til liðs við sig frægasta hljóðstjóra
Bretaveldis, Trevor Horn, sem hafði
unnið með ABC og Dollar. Hann stýrði
upptöku á laginu „Instinction” sem
gefið var út á 2ja laga plötu og bar
sterkan svlp hljóðstjórans. Einkenni
hljómsveitarinnar voru hins vegar
ekki jafnáberandi. Samstarfið var því
Gary.