Dagblaðið Vísir - DV - 17.09.1983, Side 20

20
DV. LAUGARDAGUR17. SEPTEMBER1983.
Sérstæð sakamál
Sérstæð sakamál
Sérstæð sakamál
Þaö var enginn atvinnumanns-
bragur á hinu vopnaöa ráni í skart-
gripaverslunina í hjarta Lundúna.
Enda voru þar á ferö þrír ungir
Lundúnadrengir, vart af bamsaldri,
þótt þeir hefðu áður komist í kast viö
lögin fyrir smáafbrot. Fyrir þessa yfir-
sjón sina áttu þeir að láta lífið. Og þaö
stoðaði þá litt að dauðarefsingin sú
kæmi af stað háværum röddum um af-
nám dauöarefsingar. . .
Allir nema einn
Það var rétt fyrir klukkan 14
mánudaginn 28. apríl 1947 að þrír
grímuklæddir menn réðust inn í skart-
gripaverslun í Charlotte Street í
Lundúnum. Tveir þeirra komu inn um
aöaldyrnar, sá þriðji bakdyramegin.
Hann hélt hinum tveim afgreiöslu-
mönnum verslunarinnar í skefjum
meö því að beina að þeim byssu. Á
meðan athöfnuöu hinir félagarnir tveir
sig í versluninni. Hvað gerðist svo ber
mönnum ekki saman um.
Þó er ljóst að Ernest Stock, eiganda
verslunarinnar, tókst aö skella aftur
hurðinni á peningaskápnum þrátt fyrir
aö einn ræningjanna otaöi byssuskefti
aö honum og berði hann í gólfið. Hinum
afgreiðslumanninum, Bertram
Keates, tókst að hringja þjófabjöllunni
með því aö kasta stól að einum
ræningjanna og þar með dreifa athygli
hans. Viö ringulreiðina sem þá
skapaðist hljóp skot úr einni byssunni.
Skotið fór í vegginn rétt við höfuð
Bertram. Við þessa óvæntu mótstöðu
kom styggð að ræningjunum og án
þess að skeyta um ránsfenginn tóku
þeir til fótanna beint af augum. Allir
héldu þeir þó byssum sínum.
Þeir hlupu að næsta bíl og æluöu að
flýja á honum en gríðarstór vörubíll
var fyrir. Þeir fóru því út úr bílnum
aftur og hlupu sem fætur toguðu í
áttina að Tottenham Court Road.
Þeir hlupu eins og þeir ættu lífið að
leysa og hirtu ekki um aöra vegfarend-
ur. Þeir hlupu marga þeirra niður. Það
heyrðust hróp og köll og menn leituðu
skjóls. Allir reyndu að forða sér —
nemaeinn....
Og þeir hurfu
í mannfjöldann
Hinn 34 ára gamli Alec de Antiquis
bifvélavirki, giftur og sex bama faðir,
átti leið um á bíl sínum þegar flótti
þremenninganna var í hámarki. Hann
ók bíl sínum í veg fyrir flóttamennina
til að reyna að stööva þá. En það skyldi
hann getur hafa látið ógert. Það heyrð-
ist hleypt af byssu og Alec féll fram á
stýrið. Flóttamennimir hurfu í
umferðina og þegar komið var að Alec
heyrðist hann hvísla: Reyniö að ná
þeim — ég er búinn að reyna! Svo var
hann allur.
Sjónarvottur skýrði síðar frá því
sem gerðist:
„Eg sá þremenningana koma
æðandi út úr skartgripaversluninni.
Þeir voru allir vopnaðir og hlupu í átt-
ina til mín. Skyndilega sveigði bíll í veg
fyrir þá. Flóttamennimir hikuðu and-
artak, svo heyrðist skot og í sama
mund féll maðurinn í bílnum fram á'
stýrið.
Þremenningarnir héldu flóttanum
áfram. Þeir höfðu bundið fyrir neðri
hluta andlitsins. Einum þeirra
skrikaði fótur og datt kylliflatur á
gangstéttina. Eg henti mér yfir hann
en þá komu félagarar hans og spörk-
uðu í höfuðiö á mér. Eg varð að sleppa
takinu sem ég hafði á honum. Eg sá að
þeir miðuöu á mig byssu og einn þeirra
sagöi hryssingslega: „I burtu með
þig! ” Eg varð samt kyrr og horf ði á þá
hverfa í mannfjöldann.”
Skeinuhættur
frakki
Þaö var hinn þekkti rannsóknarlög-

Gladys de Antiquis missti eiginmann sinn á svo voveiflegen hátt. Nú þurfti hún ein eð sjá fyrir börnunum'
sex. Hór er hún með tveimur þeirra. Lögreglan veitti henni orðu i sárabætur fyrir hugdirfsku eiginmanns-
ins. Svo féiihún og fjölskyldan ígleymsku.
Hér höfðu byssumennimir greinilega
verið á ferð. Á frakkanum var fram-
leiðslunúmer sem rekja mátti til verk-
smiöju í Leeds. Þaðan mátti rekja
frakkann til umboðsmanns í Lundún-
um og þaðan til verslunar í Deptford
High Street.
Þetta var á skömmtunartímunum og
þess vegna hélt verslunarfólk
nákvæma lista yfir hver keypti hvað.
Það kom því í ljós að frakkinn hafði
verið keyptur 30. desember 1946 fyrir
mann í Bermondsey. Haft var uppi á
honum og eftir mikið japl og jaml og
fuður fékkst hann loks til að segja að
kona sín hefði lánað bróður sínum, að
nafni Harry Jenkins, frakkann fyrir
nokkuðlöngu.
Neitaði öllu
Ekki leið á löngu þar til rannsóknar-
lögreglunni tókst að hafa uppi á hinum
23 ára gamla Charles Harry Jenkins.
Hann var laglegur maður en hafði
nokkur smáafbrot á samviskunni,
meðal annars hafði hann barið
lögreglumann illa. Hann neitaöi öllum
sakargiftum og hin 27 vitni, sem orðið
höfðu sjónarvottar að atburðunum í
Charlotte Street, treystu sér ekki til að
segja hvort Harry væri einn ræningj-
anna.
En ÖU nótt var ekki úti enn.
A meðan þessu fór fram hafði skóla-
drengur fundiö byssu sem grafin hafði
verið niöur á skólaleikveUinum. Fimm
V?-il m ahh t w
JBl IHB. 11 1MB B
láta tll
skarar skrída
Harry Jenkins tók við stjórnartaumunum á „Fiiamönnunum" eftir bróður
sinn, Tómas.
Það voru byssur af þessarigerð sem þremenningarnir notuðu.
reglumaöur, Robert Fabian, sem fékk
málið í sínar hendur. Honum til
aðstoðar voro þeir Kiggins og Hodge.
Þeir tóku málið föstum tökum.
Það höfðu margir orðið vitni að
atburðinum og það voru næstum jafn-
margar frásagnir af því sem gerst
hafði. Það var því erfitt fyrir rann-
sóknarlögreglumennina aö átta sig á
hvað var hvað.
En tveimur dögum eftir ránið kom
vitnisburður leigubílstjóra eins skriöi
á máliö. Stuttu eftir að at vikiö hafði átt
sér stað, hafði hann séð á eftir tveimur
mönnum hverfa inn í Brook House,
tóma skrifstofubyggingu á Tottenham
Court Road. Húsið var þegar rannsak-
að og á efstu hæðinni, fannst bómullar-
frakki sem, samkvæmt framburði
vitna, einn ræningjanna átti að hafa
klæðst. I vasa hans fundust hanskar,
derhúfa og vasaklútur sem greinilega
hafði verið notaður sem andlitsgríma.
skot voru í byssunni en einu hafði verið
hleypt af. Það kom í ljós að skotiö sem
vantaði hafði hæft Alec de Antiquis.
Stuttu síðar fannst önnur byssa.
Einnig hún hafði aö geyma fimm skot
en eitt vantaði. Það var auðvelt að
sýna fram á að skotiö þaö var i
veggnum i skartgripaversluninni.