Dagblaðið Vísir - DV - 01.10.1983, Blaðsíða 22

22
DV. LAUGARDAGUR1. OKTOBER1983.
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
Helgarvísur
9
72. þáttur
PállOlafssonkvað:
Lífs er orðinn lekur knör,
líka rœðin fúin,
hásetanna farið fjör
og formaðurinn lúinn.
Þvi er bezt að vinda ’ upp voð,
venda undan landi
og láta byrinn bera gnoð
beint að heljar sandi.
Þar mun brim við bláan sand
brjóta um háa stokka.
En þegar ég kem á lífsins land,
Ijcer mér einhver sokka.
En þessa vísu orti Páll, er hann hlýddi á ræðu
einhversprests:
Að heyra útmálun helvitis
hroll að Páli setur.
Ég er á nálum öldungis
um mitt sálartetur.
Þorsteinn Erlingsson kvað:
Ekki er margt, sem foldar frið
fegur skarta lcetur
eða hjartað unir við
eins og bjartar nœtur.
Sofnar lóa, er löng og mjó
Ijós á flóa deyja,
verður ró um víðan sjó,
vötn og skógar þegja.
Maður, Ebenesar að nafni, ekki veit ég hvers
son hann var, kvað svo um gráan hest, er Bene-
dikt á Reykjum í Miöfirði átti:
Bensa-Gráni brögnum lánaryndi.
Skerðir mela skapharður,
skemmtinn vel og bráðfljótur.
Næsta vísa mun nokkuö gömul, og ekki veit ég
höfund hennar:
Mér finnst æði grátt það grín,
ergerðist fyrir skömmu:
Barnskrattinn hann Benjamín
barnaði hana ömmu.
Þegar ég var unglingur, var þessi vísa oft
kveðin í göngum og réttum í Miðfirði. Ekki er
vísan gallalaus, en mér þykir hún skemmtileg:
Heimasœtan hýr á kinn
húkti í strætisvagni, —
var að bœta sokkinn sinn
og sat á nœturgagni.
Vatnsenda-Rósa (Skáld-Rósa) dvaldist um
árabil við Breiöafjörð. Hún kvað (ég er ekki
alveg viss um, aö ég fari rétt með vísuna):
Væri ég tvítug aldri á
og ætti von til þrifa,
mér ég kjósa myndi þá
að mega í Flatey lifa.
Lárus Hermannsson, segist vera gamalkunn-
ur Eysteini í Skáleyjum og biður mig fyrir sér-
Á fiskimiðum varla vör
verða skipin lengur,
en við þessu engin svör
á hér nokkur drengur.
Hefur fár við Satan séð
ásinni ævigöngu,
Þótt Sæmundur hans sundi ,,réð”,
á selnum fyrir löngu.
Ingibjörg Júlíusdóttir, Hrauntanga 89 í Kópa-
vogi, sendir botna. Það er alltaf hressandi aö fá
bréf frá lesendum, sem ekki hafa fyrr látið frá
sér heyra. En Ingibjörg botnar:
Nú er bóndum glatt í geði,
grasið vex i kringum þá.
Veitir öllum yndi og gleði,
ef út er hægt að fara ’ og slá.
Grínlaust er að glima við
gœfuleysi og hviklynd víf.
Ég gamna mér að gömlum sið,
með gengilbeinu í rúmið svíf.
„Betri er krókur en kelda ”.
Kannskiþú áttirþig.
Kyntu ei Amors-elda, —
eitt sinn það brenndi mig.
Hefur fár við Satan séð
á sinni ævigöngu.
Alveg fór þ að Evu með
endur fyrir löngu.
Meðan ástarævintýra
æskan nýtur glöð i sinni, '
enginn þarfí elli ’ að kvíða,
er alls þess naut á lífsbrautinni.
Bóndunum ergramt ígeði,
gras vex úr sér kringum þá,
kartöflur í köldu beði
kúra, — regnvot gulnar Ijá.
„Hringfari”, sem gefur mér upp sitt rétta
nafn, botnar:
Þó að margur missi kjark
og mœði þungu sporin,
léttist flestum heimsins hark
með hœrri sól á vorin.
Verða ungir annað sinn
ýmsir gjarnan vilja.
Sittþá fela skorpið skinn,
skrrápinn elli dylja.
Silfurföt með sauðakjöt
sjást í mötuneyti.
En löngu er glötuð lofsverð hvöt
að leggja skötu í bleyti.
Hefjast mun á þingiþras,
þegar hausta tekur.
Dólga-lið með fimbulfjas
fólskubullu skekur.
Nú er bezt að halda heim,
halla tekur degi.
Góð er „kvíldin”„kverjum’þeim,
sem kvelur sorg og tregi.
Á fiskimiðum varla vör
verða skipin lengur.
Rýrnar vömb og minnkar mör,
meðan á þvígengur.
Dansarþjóð i djöfulmóði,
dunar blóð í hverri æð.
Tœmast sjóðir, tapast gróði,
týnist hróður, eykst vor smœð.
„Þannlg von mín ein og ein
lit í bláinn fýkur"
Á um njólu aldinn mar
út hjá póli gaman. —
Árdags sól og aftann þar
eiga stóla saman.
Og enn kvað Þorsteinn:
Hárra fjalla frœgðaróð
fossarnir mínir sungu.
Það hefur enginn þeirra Ijóð
þýtt á danska tungu.
Það er líkt og ylur í
ómi sumra braga.
Mér hefur hlýnaó mest áþví
marga kalda daga.
Erla skáldkona, réttu nafni Guöfinna Þor-
steinsdóttir, kvað svo til ferskeytlunnar:
Fögnuð hefðu' og frið mér veitt
fœrri gleðibrunnar,
hefði ’ eg ekki huga leitt
heima ferskeytlunnar.
Ef að vetur yggldi sig,
oft var fátt til bjarga,
kveikti’égþá íkringum mig
kyndla ótalmarga.
Og Erla kvað:
Bliknuðþyrlast blöð af grein.
Blærinn hauðrið strýkur.
Þannig von mín ein og ein
út l bláinn fýkur.
Eftir hita annadags
eg þó rita kynni,
þreytustrit hins þrönga hags
þjakar viti ’ og minni.
Jón Arinbjamarson á Stóra-Ösi í Miðfirði átti
oft marga góðhesta, enda var hann mikill hesta-
maöur. Eitt sinn átti hann afbragðs gæðing, er
Mósi hét. Jónatan Jakobsson kenndi mér þessa
vísu, sem Valdimar Benónýsson orti um Mósa:
Rís frá Ósi reiðmannshrós,
reykir gjósa úr tröðum,
þegar Mósu lifir Ijós
llfs á rósablöðum.
staka kveðju til hans. Lárus botnar fyrriparta
Eysteins:
Verða ungir annað sinn
ýmsir gjarnan vilja.
Brúklegur er brandarinn,
ef Breiðfirðingar skilja.
Þó að margur missi kjark
og mœði þungu sporin,
œðarkollu- eyrnamark
Eysteinn sker á vorin.
Hefjast mun á þingi þras,
þegar hausta tekur.
Þar má heyra mærðarmas,
er marga afpöllum rekur.
Á fiskimiðum varla vör
verða skipin lengur.
Vont er að finna vönduð svör
við þvi, eins og gengur.
Lárus botnar, en hirðir ekki um innrímið, sem
býður upp á hringhenda stöku:
Dansarþjóð í djöfulmóði,
dunar blóð í hverri æð.
Aldan stríða féll með flóði,
fylltust hús á neðstu hæð.
Ulfar Guömundsson segist hafa þótt fyrirpart-
ar Eysteins í Skáleyjum svo góðir, að hafi hrifizt
af þeim. „Læt ég slag standa,” segir Ulfar, „og
sendiþettahnoð”:
Hefjast mun á þingi þras,
þegar hausta tekur.
Þreytandi og þœfið mas.
Þjóðarskútan lekur.
Þ6 að margur missi kjark
og mœðiþungu sporin,
finnst mér eyðist eymdar þjark
einna helzt á vorin.
Haraldur Jónsson, Nesbala 21 á Seltjamar-
nesi, botnar:
Verða undir annað sinn
ýmsir gjarnan vilja.
Aðrir láta aldurinn
æsku-brekin hylja.
Nú er bezt að halda heim,
halla tekur degi.
Hvíldin verður kœrustþeim,
er klífa bratta vegi.
Bergur Ingimundarson, Stórageröi 10 í
Reykjavík, botnar:
Óskum þess, að einhver ráð
eygi stjórnin nýja.
Vístþau finnast, vel sé gáð,
vandann má ei flýja.
Yrki ég frá mér ama og sút,
sem eflaust flestir gera,
Lífsglaðir menn leysa hnút,
sem latir vilja skera.
Minningarnar mega fjúka
með þér, sunnanvindurinn.
Æsku lífsins er að Ijúka,
elsku bezti vinurinn.
Gráttu ekki, góða mín,
gönuskeiðið forna.
Ennþá man ég atlotþtn
œskudaga horfna.
Grínlaust er að glíma við
gœfuleysi og hviklynd víf.
Oft má róa á önnur mið
og eignast nýtt og betra líf.
,,Betri er krókur en kelda. ”
Kannskiþú áttirþig.
Á landi tsa og elda
oftþarf að vara sig.
Hefur fár við Satan séð
á sinni ævigöngu.
Ari fór hann illa með
endur fyrir löngu.
Jónatan Jakobsson kveöur:
Vinnugleði og vaxtarþrá
vetrarsleni eyða,
þegar vorið víkur á
vegu norðurleiða.
Og Jónatan kveður enn:
Þegar enginn íslendingur yrkir stöku,
þá er okkarþjóðarsómi
þorrinn mjög að flestra dómi
Mun þá jafnvel tungan týnd
l tímans iðu.
Menning vor til grafar gengin,
gleymdur Snorri, Njála engin.
„Sels-Stubbi” sendir mér vísu á heldur lé-
legum salemispappír. Hann breytir fyrriparti
Hreggviðs Daníelssonar og hef ur vísuna svona:
Landið er komið á hvínandi haus,
krónunnar verðgildi sígur,
Yfir sig lýðurinn ólánið kaus,
uppi er sundrung og rígur.
„Hringfari” er nú reyndar gamall vinur
minn, en ég haföi ekki hugmynd um, að hann
væri svona vel hagmæltur, fyrr en ég f ékk þessa
botna frá honum.
Gvendur J. sendir mér bréf eftir nokkurt hlé.
Hann segist vera í megrunarkúr og boröa yfir-
leitt léttan mat. En einn daginn hafi hann látið
freistast af gimilegri steik, vel kryddaðri, með
þeim afleiðingum, að hann hafi fengið niður-
gang. Eftir að hafa þurft að fara nokkrum
sinnum á salemið, segist Gvendur J. hafa
kveðið:
Nú sló ég megrunarmetið,
sem mín voru fyrirheit.
í dag hefég ekkert etið
annað en það, sem ég skeit.
Eg hef orðið þess áskynja, að lesendur Helg-
arvisna vilja fá sem flesta fyrriparta til þess að
velja úr, er þeir spreyta sig við að botna. Lárus
Hermannsson sendir þessa:
Bezt er að hugsa helzt ei neitt
og halda sig á bak við tjöldin.
Gáskafyllsta gleði rlkir
á gömludansa-kvöldunum.
Ástin þín, sem aldrei dvín,
yljar mér í sinni.
Vinkona min, sem ekki vill láta nafns síns
getið, sendir þessa fyrriparta:
Þegar kemur kuldi ’ og haust,
kulna bjartar vonir.
Fyrstþig vantar fyrripart,
fljótt ég úrþví bœti.
Margir yrkja af innri þörf
angur burt úr sinni.
Ekkimeiraaðsinni.
Skúli Ben
Utanáskriftin er:
Helgarvísur
Pósthólf 66
220 Hafnarf jörður.