Dagblaðið Vísir - DV - 15.04.1985, Blaðsíða 4

4
DV. MÁNUDAGUR15. APRIL1985.
Menning Menning Menning
LEITANDI
Frá æfingu hjá Stúdentaleikhúsinu i Fálagsstofnun stúdenta.
DV-mynd GVA.
Stúdentaleikhúsift kynnir:
Litli prinsinn og pislarasaga Jóns
Þumlungs.
Leikgerð og leikstjórn: Halldór Einarsson.
Tónlist: KjartanÓlafsson.
I.eikmynd: HalldórEinarsson.
Búningar: ÓlafurEngilbertsson.
Sýning Stúdentaleikhússins í gær-
kvöldi markar aö einu leyti tímamót
í fátæklegri leikhúsmenningu okkar:
þar takast í hendur sýning með yfir-
bragöi sem okkur öllum er kunnugt
og nýi dansinn eins og hann hefur
þróast undanfarin áratug í skjóli
framtakssamra listamanna vestur í
New York. Þessi nýbreytni berst
seint hingaö og viröist meö tiltæki
HaUdórs Einarssonar verða ein-
angraö fyrirbæri fyrst í staö. „Post-
rnodern”- dansinn ameríski spratt
vestanhafs upp úr frjósömum
jarðvegi meö samstiUtu átaki
myndUstarmanna, tónUstarmanna,
leikhúsfóUcs og dansara — margt af
því fólki var sjálfmenntað í Ust sinni
en náöi á löngum tíma virðingu og
áliti fyrir starf sitt, þótt uppátæki
þess væru einangruð og fáir nytu
þeirra. Hér verður það sama uppá
teningnum, nema mönnum eins og
HaUdóri Einarssyni takist aö safna
áhugamönnum í markvisst samstarf
um rannsókn af svona tagi.
Þessi angi nútímalista er nefnilega
leit/rannsókn: viðfangsefnið er
einföld hreyfingarmynstur, oft til-
breytingarUtil og ekki ýkja eftir-
tektarverð í sjálfu sér. En þegar þau
eru komin í sífellu og gjarnan í takt
við síbylju, þá geta þau skapað at-
buröi á sviðinu sem sefa hugann og
vekja áhorfandann einhvem veginn.
Það gaf sumpart að líta í sýningunni
í gærkvöldi sem HaUdór hafði
spunnið útfrá tónlist eftir Kjartan
Olafsson sem aftur notaði tvo
víðfræga bókmenntatexta sem
kveikjur.
Upphaflega var tónlistin samrn við
fyrirhugaðan brúðuleik um sömu
efniskjarna. Kjartan segist hafa
samið tónlistina viö valda kafla úr
textunum — hún var falleg áheymar
Leiklist
Páll B. Baldvinsson
oftast nær — viðkvæmnisleg í
Prinsinum en ógnvekjandi í Píslar-
sögunni — en mátti vera hljóm-
sterkari. Halldór reynir síðan að
þjóna tveim hermm, yrkisefni
sögunnar og sínum eigin áhuga á
hreyfingu. Þessi tvíklofna afstaða
fleygar sýninguna í tvennt, tilraunir
með dans em á skjön við söguna sem
rakin er beint eða óbeint, blanda á
staðnum tekst iUa.
Margt er faUegt í þessari tUraun
engu að síður, sumt kom kunnuglega
fyrir sjónir, Konungurinn í
Prinsinum minnti á fígúm úr CivU
Wars Róberts Wilsons, aðrir hlutir í
leikmynd áttu margt skylt við sjónræn
minni úr sýningum þess mæta
manns sem öörum fremur hefur
sameinað listimar í óperum sínum.
En það er notalegt til þess að vita aö
hér skuU vera staddir einstakUngar
sem vilja róa á sömu mið og sækja
sitt fang úr djúpum ímyndunarafls-
ins.
Flytjendumir em aUir óskólaðir í
beitingu líkama síns, trúi ég. Þau
hreyfðu sig stUUlega og án nokkurs
misgengis, skopstæling á forsíðu
prógrammsins segir að ein ung
stúlka, HUf Þorgeirsdóttir, sé hér
kynnt fyrsta sinni, „introducing HUf
as Le Petit Prince”, — orð að sönnu:
hún stakk fallega í stúf með fasi sínu
og hreyfingu, alvörugefin og sak-
leysisleg sem leitandi prins að
einhverri staðfestu í stjörnukerfinu.
Vonandi heldur leit af þessu tagi
áfram og skUar okkur áhorfendum
áföngum í tUraunastarfsemi sem
getur ekki annað en auðgað þá
leUdist semþrífst í samfélagi okkar.
Guðmundur Magnússon, sveitarstjóri Egilsstaðahrepps og stjórnar-
formaður hitaveitunnar.
Búið að ráða hita
veitustjórann
—áður en hreppsnef nd Egilsstaða
fékkað segja álit sitt
„Stjóm hitaveitunnar er búin að
samþykkja að ráða manninn. Því verð-
ur ekki breytt nema hreppsnefndin
veröi sammála um að segja manninum
upp,” sagði Guðmundur Magnússon,
sveitarstjóri Egilsstaðahrepps og
stjórnarformaður Hitaveitu EgUs-
staða og FeUa.
Ráöning hitaveitustjóra hefur verið
hitamál fyrir austan. Astæðan er þau
vinnbrögð sem viðhöfö vora við ráðn-
inguístarfið.
Stjórn hitaveitunnar réð Bjöm
Sveinsson í starfið áður en leitað var
umsagnar hreppsnefndanna eins og
skýrt er tekiö fram í starfsreglum að
beri aðgera.
Stjóm hitaveitunnar haföi fyrirfram
markað þá stefnu að ráða mann með
viðskiptamenntun frekar en tækni-
menntun. Því voru úr hópi níu umsækj-
enda valdir tveir menn sem báðir tU-
greindu viðskiptafræðipróf í umsókn.
Þeir vora boðaðir tU frekari viðræðna
við hitaveitustjóm.
Þessir tveir menn vora Bjöm Sveins-
son og Þorsteinn P. Gústafsson. I við-
ræöum þeirra við stjórnina kom fram
að Þorsteinn gerði um 30 prósent hærri
launakröfúr heldur en Bjöm. Sam-
þykkti stjómin því meö fjóram at-
kvæöum aö ráða Björn.
Jafnframt samþykkti stjómin að
greiöa Guðmundi Magnússyni stjórn-
arformanni mánaöarlaun sem nema 25
prósentum af launataxta hitaveitu-
stjórans.
Þremur dögum eftir þessa ákvöröun
var haldinn aukafundur í stjóm
hitaveitunnar þar sem komiö hafði í
ljós að Bjöm Sveinsson hafði ekki lokiö
viðskiptafræðiprófi. Þrátt fyrir að
stjómarmenn væru sammála um að
Björn hefði ekki gefið réttar upplýsing-
ar í umsókn sinni samþykkti meirihluti
stjórnarinnar, þrír menn, að standa að
ráöningunni.
Þessir þrír menn eru hins vegar allir
náfrændur eöa tengdir Birni Sveins-
syni. Guðmundur Magnússon stjómar-
formaður er venslaður Bimi og þeir
Gunnar Vignisson og Baldur Einars-
son eru frændur hans.
Egilsstaðahreppur á 85 prósent í
hitaveitunni en Fellahreppur 15
prósent. Eins og fram kom hér á undan
var ráöningin ekki borin undir hrepps-
nefndirnar áöur en stjórn hitaveitunn-
ar afgreiddi málið. Það hlaut því að
sjóða upp úr.
A síðasta hreppsnefndarfundi á
Egilsstööum urðu snarpar umræður
um ráðninguna. Þó var ekki meirihluti
fyrir því að auglýsa starfið á ný. Hins
vegar létu fimm af sjö hreppsnefndar-
mönnum bóka misjafnlega harðorðar
athugasemdir við vinnubrögð stjómar
hitaveitunnar.
Guðmundur Magnússon, sveitar-
stjóri og stjórnarformaður hitaveit-
unnar, neitaði að upplýsa DV nánar
um bókanimar sem gerðar vora.
Kvaðst hann ekki hafa heimild til slíks.
DV spurði Guðmund hvort hann teldi
vinnubrögð hitaveitustjómar í þessu
máli ekki óeðlileg. Hann svaraði: „Það
getur verið álit manna.”
-KMU.
I dag mælir Dagfari
I dag mælir Dagfari
I dag mælir Dagfari
Bjargráðasjóður kvikmynda
Kvikmymlasjóður hefur úthlutaö
þeim útjáu milljóuuni krónu sem
lianu haföi til ráðstöfunar. Ganga
þar inargir bónleiðir til húðar enda
fjármagnið ekki til skiptanna þegar
aiuiars vegar eru á ferðiiini fjár-
málaævintýri upp á milljóuatugi.
Af úthlutuiium sjóðsstjórnar er
Ijóst að sú steflia liefur veriö tekiu að
breyta kvikmyndasjóði í bjargráða-
sjóð, uokkurs kuuar lijálp í viöliigum.
A þessu ug síðasta ári hafa fjöl-
margir bjartsýiiismeun í kvik-
myndaiöiiaðinum íslenska ráðist í
gerð kvikmynda. Keunir þar ýmissa
grasa emla liljóta íslei.skar kvik-
myiidir uð þmú: að gangast undir þaö
liigmál að vera ýrnist góðar myudir
eða slæmar. Kvikmyudir standa og
falla með því hvort einhverjir áhorf-
endur fást til að horfa á þær þótt það
sé Ijóst aö framleiðenduruir hafi ekki
allir áttað sig á þeirri staðreynd. Það
liggur meira að segja við að þeir
skammi og bölvi þjóðinni fyrir þá
ókurteisi aö iiemia ekki að kaupa sig
inn á myndir, sem hún vill ekki sjá.
Nú hefur komið í ljós hér á landi
sem aiinars staöar að bíóframleiðsla
getur vcrið góður bisness þó það liggi
ekki ailtaf á hreinu hvort kvik-
myndaframleiðendur telji sig lista-
menn eða bisnessmenn. Helst sýnist
mauni að þeir kynui sig sem lista-
mcnn þegar myndirnar eru ekki sótt-
ar en bisnessmenn þegar myndin
gengur vel. Þeir mega sem sagt
græða þegar myudin slær í gcgn en
sækja um hjá kvikmyndasjóði þegar
dæmið gengur ekki upp. Nú er þetta
sosum vel skiljanlegt þar sem sú at-
viuuupólitík hefur verið rekin hér á
landi, svo lengi sem clstu menn
muna, að þjóðnýta töpin og ef
íslciidingar ætla að hasla sér völl í
myndarlegum kvikmyndaatvinnu-
rekstri er ekki óeðlilegt þó menn
haldi aö þar ríki sama stefna.
Kvikmyndasjóöur hefur greinilega
verið stofnaður í þeim tilgangi.
Nú er það öllum almenningi að
meinalausu, ef og þegar ævintýra-
menn vilja endilega festa tiktúrur
sínar á filmu og flippa út i kvik-
myndaverum. Hinsvegar er flestum
hulin ráðgáta hvers vegna ríkið á að
fjármagna sjóöi af skatipeningum
þjóöarinnar til að standa uudir
kostnaði af þessu prívat flippi.
Manni gengur illa að skilja hvers
vegna fólk þarf að borga fyrir bíó-
myndir sem það vill ekki sjá.
Samt er það svo að kvikmynda-
sjnöurinn úthlutar stærstu upphæð-
unum til þeirra sem minnsta aðsókn
hafa fengið. Annað tveggja kemur til
greina að sjóðstjórnin meti listgæði
kvikmynda í öfugu hlutfalli við
aðsóknina sem þýðir að bíógestir
hafa fengið staðfest frá löggiltum
smekkmönnum að bestu myndirnar
séu þær sem ekki eru sóttar. Eða þá
hitt, sem aö framan er sagt, að kvik-
myndasjóði hafi verið breytt í bjarg-
ráðasjóð. Að minnsta kosti ber út-
hlutunin það með sér að þær einar
bíómyndir eru taldar verðugar
verðlauna sem hlotið hafa minnstu
aðsókn. Hér eftir munu kvikmynda-
framleiðendur h'afa þetta í huga og
gera út á tapið úr því þaö telst ekki til
styrkhæfra mynda að fólk vilji sjá
þær. Ekki er ólíklegt að fram-
leiðendur hafi haft nasaþef af þess-
ari stefnu miðað við þær myndir sem
nú þegar hafa verið framleiddar.
Hinsvegar má undir það taka að
bjargráðasjóður innlendrar bíófram-
leiðslu er smánarlega lítill og alls
ófær um að valda hlutverki sínu
þegar framleiðendur verða að hafa
það að markmiði að framleiða mynd-
ir sem enginn vill sjá. Það nær
auðvitaö ekki nokkurri átt að móta
þá stefnu að styrkja því aðeins
myiidir sem ekki eru sóttar og eiga
svo ekki fyrir tapinu. Ef menn vilja
stunda hjálp í viðlögum þá verður
það að vera gert þannig að hinn bág-
staddi haldilífi.
Dagfari.