Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.1985, Qupperneq 6

50
DV. LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER1985.
1. bréf Sigrúnar Valdimarsdóttur sem lögð er af stað í ferð um Bandaríkin
Teikningar
eftir
Pétur
Ástvaldsson
Á HJÓ4/
op otHHH ínní í frrnanm rpnnsknu- ast á í bvriun. var bara ein af möreum
Ég er stödd inni í frægum regnskóg-
um í Olympicþjóðgarði í Bandaríkjun-
um og stend í stórþvotti. Þau eru
einkar hentug þessi þvottahús sem eru
næstum eins algeng og almennings-
símar í Bandaríkjunum. Og úr því ég
nefndi síma — þeir eru allir í góðu lagi.
Ég, sem Islendingur, verð jafnan hissa
þegar ég þarf að hringja, minnug þess
að hafa hlaupið um miöbæ Reykjavík-
ur í leit að síma sem ekki var búið að
eyðileggja.
I stórþvotti hér í þjóðgarðinum?
Jú — þetta byrjaði allt með því að ég
sá auglýsta útsölu á reiðhjólum. Ég
hafði nefnilega verið að gæia við þá
hugmynd að það kæmi sér vel fyrir
mig að geta hjólaö á bókasafnið og
niður í miðbæ Uyallup í stað þess að
þurfa stöðugt að biðja vinkonu mína
um að skutla mér. Almenningsvagna-
kerfiö í Uyallup er nefnilega svo fá-
brotið.
Útsöluhjólið
Ég brá mér þess vegna á útsölu og
greiddi 70 dollara (2.700 ísl. kr.) fyrir
hjól af gerðinni Huffy. Ég átti að fá
hjólið afgreitt eftir tvo daga.
Afgreiðslumaðurinn sagði að réttast
væri að ég borgaöi inn á hjólið þá fengi
ég það áreiðanlega á þessu verði. Ég
gerði það og kom að tveimur dögum
liðnum — en var þá sagt að koma aftur
eftir helgi, útsalan hefði gengið svo vel
að verksmiðjan gæti ekki afgreitt mitt
hjól fyrr en eftir helgi. Ég gerði mér
þetta að góðu.
Eftir helgi komu þeir með sama
sönginn: hjólið enn ekki komið og nú
fimmtán daga bið. Ég varð fokill en
gat litið sagt því orðaforði minn geröi
ekki ráð fyrir reiðilestri. En ég þusaði
því meira við vinkonu mína. Hún tók
skömmum minum sem óánægju með
Bandaríkin, skildi ekki í mér að vera
með þessi læti. En ég leitaði uppi ýmis
rök og þóttist góð þegar ég benti henni
á að þeir í búðinni hefðu legið með
peningana mína á vöxtum í heila viku
— tekið lán hjá mér án þess að láta
neitt í staðinn. Vinkonan sagði ekkert
við þessu — enda átti ég fleiri rök sem
dugðu eins vel: það voru margar búðir
með þessi hjól á útsölu og hefði
afgreiöslumaðurinn ekki lofað upp í
ermina hefði ég fengiö hjólið strax úr
annarri búð. En nú voru þau alls
staðar búin. Vinkona mín horfði
hneyksluð á mig þegar ég heimtaði að
hún talaði viö forstjóra búöarinnar —
og sagöi blákalt nei.
— TJr því að þú veist nákvæmlega
sjálf hvernig á að fara aö þessu, þá
skaltu líka gera það sjálf.
IMeytendasamtökin
Ég rauk í búðina og heimtaði for-
stjórann. En búðin, sem ég hafði slys-
ast á í byrjun, var bara ein af mörgum
í stórri keðju og forstjórinn einhvers
staöar í Seattle. Ég ræddi málið við
mágkonu vinkonu minnar. Og sú var
ekki lengi að kippa málinu í lið. Hún
hringdi í búöina og sagöist vera frá
Neytendasamtökunum og að hún hefði
fengið kvörtun vegna þessa tiltekna
máls. Áður en klukkustund var liðin
hringdi verslunarstjórinn í mig og baö
mig að afsaka þennan misskilning.
Þeir ættu bara ekki þetta tiltekna reið-
hjól sem ég hafði borgað inn á, en aftur
á móti ættu þeir heldur dýrara hjól —
og hvort ég vildi þiggja það?
Ég tók sæl og ánægð við hjólinu. Vin-
konu minni fannst ég hins vegar hafa
gert of mikið úr þessu máli og sagði
háöslega: — Nú held ég að þú ættir
aldeilis að geta hjólaö!
— Já, sagði ég. — Ég þarf að æfa
mig. Það er nefnilega löng leið til Kali-
forníu.
— Hvaömeinarðu? spurðihún.
Ég þagöi lengi, íhugaði hvaö ég hafði
sagt. En sagði svo sallaróleg að ég
heföi lengi hugsað mér að hjóla til San
Francisco og hefði þess vegna legið á
aö fá hjólið.
— Veistu að það eru 1300 mílur
þangað? spurði hún. Ég lést hafa það á
hreinu (um 2000 km).
— Og ætlarðu aö sofa á hótelum?
— Nei, í tjaldi, sagði ég.
Hún tók þessu öllu sem lélegri
fyndni. En ég? Ég varö hálfhrædd við
allt þetta málæði í mér.
Reiðhjólabók-
menntir
Ég haföi vist gapaö of stórt að þessu
sinni — fannst mér. Ég kunni ekki einu
sinni að skipta um gír á hjóli. Og nýja
hjólið mitt gat ég ekki sett saman. Þaö
varð maður vinkonu minnar að gera
þegar hann kom heim úr vinnunni.
Ég vígði þess vegna hjólið meö því
að hjóla niður á bókasafn og verða mér
úti um bækur um reiðhjól og langferðir
á hjólum. Og mér leist ekki á blikuna
þegar ég hafði komist í gegnum nokkr-
ar.
Allt gat komið fyrir. Dekkin gátu
sprungiö, keðjan slitnaö, bremsurnar
bilað og jafnvel þótt allt virtist í
himnalagi þá mátti búast viö að
hundur hlypi fyrir hjólreiðamanninn,
felldi hann um koll og biti hann
kannski í þokkabót.
Samt vildi ég ekki gefast upp að svo
stöddu. Mér fannst að ég yrði að sanna
heiminum aö ég væri ekki mest í
munninum.
Æfing
Næstu daga hjólaði ég víða. Og varð
æ öruggari með mig. Ég var meira að
segja farin að geta skipt af öryggi milli
fyrsta og þriðja gírs. En ég hafði ekki
hugmynd um hversu langt ég hjólaöi.
Eitt sinn var ég viss um að ég hefði
lagt tiu mílur aö baki. Vonbrigðin urðu
mikil þegar ég komst að því að ég hafði
aðeins farið sex mílur og það hafði
tekiö mig heilan klukkutíma aö basla
þann spotta. En ég beit á jaxlinn,
reyndi að auka hraðann og komast
lengra.
Brekkurnar urðu stærsta vandamál-
iö. Ég er nefnilega með „condromal-
cíu” í hné. Það veldur miklum sárs-
auka þegar vegurinn verður á fótinn. I
fyrstu komst ég ekki nema upp í hálfa
brekku, en leiddi svo hjólið upp á topp.
Og svo óaöi mig viö hraðanum þegar
ég stefndi undan brekkunni, treysti
ekki bremsunum, þannig að yfirleitt
gekk ég líka niður.
Flan?
Ég var farin að hallast að því að öll
þessi ferð hlyti að vera flan eitt. Vin-
kona mín ætlaöi að flytja til Stockton
eftir mánuö og ég tók eftir því að hún
fylgdist hæðnisleg í fasi með vanga-
veltum minum og undirbúningi. Og
þaö varö náttúrlega til að herða mig.
Þá fór hún að verða hrædd, hafði í
fyrstu ekki trúað því að ég léti af
verða, en nú margbað hún mig um að
hætta við. Hún talaði um morð og
nauðganir á vegum úti, spurði hvaö ég
myndi gera ef skógarbjörn kæmi og
réðist á tjaldiö mitt. Eða hvort ég vissi
ekki að nóg væri af þeim í Olympic-
þjóðgarðinum?
Ég horfði bara glaöhlakkaleg á
hana, sagðist hafa lesið í bók að bimir
væru mikið fyrir hunang, en ætu helst
ekki menn. — Ég tek bara með mér
nokkrar krukkur, sagði ég.
— Þú, þínar bækur og greinar, sagöi
hún og var orðin viss um að ég væri
fullkominn heimskingi. Og hún krafð-
ist þess að ég skildi eftir bréf til for-
eldra minna þar sem ég staðfesti að
hún ætti enga sök á þessari vitleysu og
að hún hefði gert allt sem í hennar
valdi stóð til að stoppa mig.
Mér fannst hún nú hálfhlægileg en lét
þetta samt eftir henni því að í sann-
leika sagt var mér sjálfri um og ó því
að ég haföi aldrei farið ein í útilegu
heima á Islandi og hafði aldrei tjaldað.
Þaö höfðu einhverjir aörir gert á
meðan ég beið í bílnum.
Farangur
Daginn áður en ég lagði upp keypti
ég töskur á hjóliö. Þær kostuðu 17
dollara. Ég keypti lika vatnsflösku og
ódýra pumpu. Þetta varð að duga. En
svo gat ég ómögulega komið neinu í
verk, sat bara og horfði á allt sem mér
fannst ég þurfa aö hafa með mér i
ferðalag sem átti að standa í mánuð.
Það var augljóst að þetta kæmist ekki
allt í hnakktösku. Að lokum ákvað ég
að hafa aðeins með mér: þrennar
stuttbuxur, einar síöbuxur, fimm boli,
fimm peysur (þar af tvær ullarpeys-
ur), ferna sokka, fernar nærbuxur og
einn jakka.
Vinkonan varð hneyksluð á öllum
þessum fötum og spurði hvort ég vissi
ekki að nú væri hásumar, hitinn 20—30
stig. — Aldrei að vita, sagði ég eins og