Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.1985, Page 7

DV. LAUGARDAGUR21. SEPTEMBER1985.
51
3 reiðhjoli.
Sigrún Valdimarsdóttir, þrítug aö
aldri, sveiflaöi sér upp á reiðhjól í
sumar og iór aö skoöa Bandaríkin.
Eins og hún lýsir í eftirfarandi bréfi,
sem hún sendi okkur, hafði hún Iitla
reynslu haft af hjólreiðum tU þessa,
kunni naumast að skipta um gír. En
hún þrjóskaðist við og lærði það sem til
þurfti svo langferðin sæktist nokkum
veginn eftiráætlun.
Og Sigrún er svo sannarlega á lang-
ferð því að hún ætlar sér alla leið til
Ástraliu.
Við munum birta ferðasögu Sigrúnar
frá Bandarikjunum eftir því sem bréf
frá henni berast. Fyrsti kaflinn birtist
hér, næsti kafli er á leiðinni og við
reiknum með að birta einn kafla í
hverju Helgarblaði næstu vikurnar —
svo fremi að póstþjónustan standi sig.
Sigrún er ættuð frá Hrísey, ólst þar
upp fram á unglingsár en þá flutti f jöl-
skylda hennar til Reykjavíkur. Þangað
til fyrir ári rak Sigrún verslunina
Grensáskjör. Kaupmaðurinn hefur
þannig bragðið sér í nýtt og óvenjulegt
hlutverk; hún treður hjólhestinn yfir
heilu meginlöndin. Við óskum henni
vitanlega alls hins besta á langri leið.
fór fljótlega að fá það á tilfinninguna,
að ég myndi aldrei komast til Aber-
deen.
Eftir að hafa hjólað 10 milur til
viðbótar kom ég að vatni sem Sylvíu-
vatn nefnist. Þar er þjóðgarður og
tjaldstæði. Klukkan var fimm og ég
ákvaö aö tjalda þarna.
Eg spuröist fyrir um það á tjaldstæð-
inu hvar ég mætti tjalda og fólkið, sem
fyrir svörum varð, reyndist vera
hljólreiðamenn á langferð eins og ég:
stúlka frá Kanada og tveir strákar frá
Kaliforníu. Þessi þrjú voru þó ekki á
sömu leið. Strákarnir höfðu samflot,
höföu hitt stelpuna tveimur dögum
fyrr og átt með henni samleið. Daginn
eftir myndu leiðir skilja því þeir
ætluðu heilar 90 mílur yfir fjöllótt
landslag, en hún ætlaði beint vestur að
strönd og svo til suðurs.
Ég reyndi að láta lítið á fákunnáttu
minni bera en strákarnir fundu fljótt
ýmislegt út. Og þeir gripu andann á
lofti — en reyndu að gera mig ekki
dapra.
Stúlkunni, sem var óvön miðað viö
þá, fannst þetta hins vegar allt í lagi
hjá mér, sagði að maður væri ekki einh
Ég gerði allar þær teygjur sem ég
kunni en um klukkan 10 tók ég saman
tjaldið og hjólaði af stað. Þennan dag
fannst mér að ég yrði að fara 40 mílur,
en svo langt var í næsta þjóðgarð.
Ég streðaði á móti vestanvindinum.
Það var skýjað og ekki of heitt. Stórir
flutningabílar, með tengivagna hlaðna
trjábolum, þeystu framhjá mér. Ég
varð smeyk þegar stormhviöan, sem
sogið myndaöi, skall á mér. Það tók
mig tvo tíma og tólf mínútur að komast
til Aberdeen. Ég hvíldi mig þar til
klukkan tvö en þá var bærinn Hogwian
næsti áfangi, en reyndar eru þessar
borgir tengdar, samvaxnar, og mikil
umferð þarna í gegn, einkum er margt
um flutningabíla þarna að flytja trjá-
boli. I Washington-fylki er mikil trjá-
rækt, einkum úti við ströndina.
Umferðin tafði mig. Ég var óörugg
— og lengi á leiðinni. Þegar ég loks
kom út til Hogwian var þar allt á bratt-
ann að sækja, ég gekk brekku eftir
brekku. Það hvessti æ meir og þaö var
hálfkalt í lofti. Ég kom til Ocean-city
þjóðgarðsins klukkan sjö um kvöldiö,
dauðuppgefin, hefði víst ekki komist
öllu lengra.
Olympic-þjóögarðinn daginn eftir. Ef
hann veldi þá leið gæti hann fylgt
sjónum lengi. Hann var frá Arizona,
fannst mikið til sjávarins koma,
skiljanlega — þetta var í fyrsta sinn
um ævina sem hann leit hafið.
Mér fannst sjórinn víst ekki
merkilegur, enda alin upp á sjávar-
bakkanum i Hrísey og ef einhvers
staðar er merkilegur sjór, þá er það í
Eyjafirðinum.
Næsta dag fórum við snemma af
stað. Og þótt vegurinn lægi um hæðótt
landslag varð þessi dagur sá auðveld-
asti.
I.andslagið var viði vaxið — og út-
sýnið því takmarkað nema af efstu
hæðarbrúnum.
Samferðamaðurinn stakk mig fljót-
lega af en við hittumst aftur í
þjóögarðinum og borðuðum saman.
Svo skoðuðum við þjóögarðinn daginn
eftir, hjóluðum 32 mflur kringum Quin-
ault-vatnið. Þarna er landslagið stór-
brotið, raunar eins og ævintýri á að
líta. Og ég lærði líka margt þennan dag
því að samferðamaðurinn kenndi mér
margt um hjólið og hvernig ég ætti að
bera mig að við gírskiptinguna.
sannur Islendingur og tók líka með
mér regngalla. Og öll þessi föt hafa
komið sér mjög vel því að þótt heitt sé
á daginn er oft hrollkalt um nætur.
Þess vegna er það að nú á sjötta degi
ferðarinnar stend ég hér í stórþvotti.
Maður svitnar nefnilega mikið á
daginn og verður rykugur og skítugur
af því að vera á vegunum.
Ráðvillt með hjól
Ég var með kökk í hálsinum þegar
ég kvaddi vinkonu mína og börnin
hennar. Maöurinn hennar keyrði mig
hálftíma ferð til Washington,
höfuðborgar Olympíu, en þar fannst
mér að för mín ætti að hefjast. Hann
hafði lítið lagt til málanna undanfarna
daga, fannst þetta vissulega flan en
hann hefur haft samskipti við íslend-
inga undanfarin tíu ár og veit að þeir
eru sauöþráir og erfitt að telja þeim
hughvarf.
Hann kom tjaldinu og hnakktöskunni
fyrir, faðmaði mig og lét mig lofa því
að hringja þriðja hvern dag.
Ég stóð ráðvillt á götunni með hlaðið
hjól. Fram til þess að hann ók brott
hafði þetta ekki verið annað en orð. Nú
stóð ég þarna ein innan um ótal veg-
presta sem bentu í margar áttir. Ég
átti að velja þjóðveg númer 101 og
ákvörðunarstaðurinn var Aberdeen.
Ég einsetti mér aö reyna að sjá
aðeins björtu hliðarnar á málinu,
brosti út að eyrum, svona fyrir sjálfa
mig, og skjögraði af staö.
En málið var ekki svo einfalt. Stýrið
rásaði til og frá, hjólið sveiflaðist til.
Ég fór aftur og aftur af baki til að
athuga hvort eitthvað væri að. Og það
var ekkert að — annað en það að ég var
algerlega óvön því að hjóla á hlöðnu
hjóli. Þegar ég hafði baksað áfram í
þrjár mílur kom ég að vegarskilti þar
sem stóð aö það væru 42 mílur til Aber-
deen.
t_____
\
En ég var farin að geta stjórnað hjól-
inu og var sæl og ánægð. Sólin skein og
hitinn var 32 gráður. Og það var þægi-
leg gola. Skyndilega fannst mér að
veröldin öll tilheyrði mér, að ég væri
þýðingarmikill partur af tilverunni.
Það var dásamleg tilfinning.
Ferðalangar
Um hádegi hafði ég hjólað 20 mílur
og var komin að lítilli borg sem heitir
Elmo. Þar stansaði ég og hvíldi mig til
klukkan 15. Þá lagði ég aftur í hann og
í heiminum og alltaf gæti einhver orðið til hjálpar ef á bjátaði. Sjálf hafði hún Samferðamaður
farið yfir Klettaf jöllin í sinni fyrstu för og allt gengið vel, en þetta var hennar fyrsta langferð. Þau ætluðu upp með sólinni morguninn eftir og vöktu mig í leiðinni; skildu eftir hlaðið morgun- verðarborð fyrir mig. Harðsperrur Ég var stirð þegar ég vaknaði, vöðv- ar helaumir og rassinn líka. Ég átti erfitt með að setjast. Ég hvíldi mig næsta dag. Það var skýjað og þoka, en hlýtt. Sandströndin þarna er falleg, löng og breið. Fólkið ók þar á bílum, sumir voru á hestbaki, enn aðrir svömluðu í sjónum. Mér fannst reyndar of kalt til þess að synda, vön þægindunum í heitum sundlaugunum heima á Islandi. Um kvöldið kom annar hjólreiða- maður á svæðið. Hann var að fara yfir þver Bandaríkin, heilar 4000 mílur. Hann ákvað að fara með mér í
Honum fannst ég víst óttalega fáfróð
því hann yfirfór hjólið vel, fann ýmis-
legt athugavert sem hann lagfærði. Ég
reyndi að láta hann halda að ég vissi
nú smávegis en ég held að hann hafi
ekki tekið mikið mark á mér. En svo
fullvissaöi hann mig um, að ég myndi
komast alla leið. Og vissulega var ég
sæl með það.
I dag tek ég lífinu með ró. Ég dóla
hér um og skoða umhverfið, læt
þreytuna líða úr vöðvunum og lít eftir
vesalings hnénu mínu. Á morgun
verður erfiður dagur.