Dagblaðið Vísir - DV - 14.07.1988, Side 16

16
FIMMTUDAGUR 14. JÚLÍ 1988.
Spumingin
Áttu hjól?
Hjólaröu mikið?
Haukur Þórðarson: Já, ég á hjól en
ég hjóla ekki mikið.
Gunnhildur Kristjánsdóttir: Já, ég
hjóla svolítið í hverfmu heima í Ár-
túnsholti.
Ingvar Guðjónsson: Já, ég hjóla í
Háaleitinu og niöri í bæ.
Rósa Valdimarsdóttir: Nei, ég á ekki
hjól en ég átti eitt þegar ég var lítil.
Gunnhildur Geirsdóttir: Já, ég hjóla
svolítiö heima í Reykholti.
Katrin og Áslaug: Nei, ég á ekki hjól
en mig langar í eitt. Það er svo gam-
an aö þjóla.
Lesendur
Bruðlað með fé í fiskvinnslu
Sólveig Vagnsdóttir, Þingeyri,
hringdi:
Ég var aö hlusta á útvarpsfréttir í
morgun (11. 7.). í fréttinni var þess
getið að ef til vill þyrfti aö selja báða
togarana hér hjá okkur vegna pen-
. ingavandræða. Mér finnst það skjóta
skökku við að hingað sé flutt fólk í
stórum stíl frá útlöndum til að vinna
í fiski, fólk sem svo hefur fritt fæði
og húsnæði. Auk þess eru hér ýmiss
konar forsprakkar innan fiskvinnsl-
unnar sem hafa titilinn stjóri í starfs-
heiti sínu, svo sem gæðamatsstjórar,
frystihússtjórar og hvað þeir heita
nú allir saman. Oftast eru þessir
menn fengnir annars staðar frá. Þeir
eru einnig sagðir hafa frítt húsnæði,
rafmagn, síma og niðurgreitt fæði.
Hvemig getur kaupfélagið varið
þetta? Mér finnst bruðlað með fé fyr-
irtækjanna með þessum hætti.
Togarar landa fiski á ísafirði. Fisk-
urinn er síðan fluttur á bílum yfir
fjöllin. Því eru togararnir ekki látnir
koma hingað og landa fiskinum hér?
- Ef allt er með þessum formerkjum
er engin furða þótt illa fari.
„Þvi eru togararnir ekki látnir landa hér?“ spyr kona a Þingeyri.
Stjómmálaástandid:
Misheppnað samstarf
Austfiarðaþokan skrifar:
Ósköp er leitt að horfa upp á hið
misheppnaða samstarf núverandi
stjómarflokka. Þar ríkir mikil
óeining. Sama hvaða mál ber á
góma, ætið skal sundrungin og ós-
amlyndiö koma í ijós og stórbokka-
legar yfirlýsingar og hnútuköstin
ganga á vixl milli flokkanna og þá
einkum ráðherranna sjálfra.
Finnst mér sem stóryrðin séu því
meiri, sem ráðherramir em hærra
settir í stjórninni. Stjórnarandstað-
an er fyrir löngu faliin í gleymsku
almennings, þar sem harðasta
stjómarandstaðan er ávallt til stað-
ar innan sljómarflokkanna sjálfra.
Ekki er nú verkstjómin gáfuleg
á stjómarheimilinu. Verkstjórinn
greinilega afbrýðisamur vegna al-
mennra vinsælda Steingrims og er
nú svo komið að Steingrímur má
ekki koma fram í fjölmiölum, svo
að Þorsteinn þurfi ekki að koma
með athugasemdir í kjölfarið. Já,
Þorsteinn virðist ekki nógu „vers-
eraður“ í forystunni, hvað þá að
gegna starfi verkstjóra í 3ja flokka
stjóm.
Nýjasta dæmið er frá þvi um dag-
inn að Þorsteinn lét hafa eftir sér
1 fjölmiðlum að einingin milii
stjómarflokkanna þyrfti að vera
meiri og þar af leiðandi yrðu menn
að spara gagnrýnar yfirlýsingar
sem þeir gæfu út. Hann haföi þó
ekki fyrr sleppt orðinu um ráðlegg-
ingar til sinna samstarfsflokka en
hann reið fyrstur á vaöiö með því
að bijóta þau boð. - En í DV hinn
30. júní er Þorsteinn með stóryrði
gegn Framsóknarmönnum, þ.e. að
Framsókn verði bara að sitja og
standa eins og Sjálfstæöismenn
vflja. Þarna var verið að fjalla um
hækkun Landsvirkjunar á ra-
forkuverði.
Þetta sýnir glögglega hvemig
verkstjóri á ekki að stjóma, sé hon-
um á annað borð annt um að halda
stjórninni saman sem maður
skyldi nú ætla. - Svona hefðu for-
sætisráðherrar á borð við Ólaf Jó-
hannesson, Geir Hallgrímsson,
Gunnar Thoroddsen eða Steingrím
Hermannsson ekki gert.
Þorsteinn stóð sig hins vegar vel
sem ritstjóri Vísis á sínum tírna og
hann geröi það gott sem fram-
kvæmdastjóri VSÍ. í því starfi naut
hann trausts og viröingar. Sem for-
manns Sjálfstæðisflokksins verður
Þorsteins fyrst og fremst minnst
vegna þeirra mörgu klaufalegu
yfirlýsinga, sem hann hefur látíð
frá sér fara og leitt hafa til klofn-
ings Sjálfstæðisflokksins, og ef fer
fram sem horfir, klýfur hann líka
rikisstjómina sína.
Verslunin Tímadjásn i Grimsbæ þar sem viðskiptavinur fékk ekki að borga
fyrir veitta þjónustu.
Mátti ekki
borga
Guðmundur Þórðarson hringdi:
Það er gert mikið aö því að kvarta
þegar fólk er óánægt með þá þjón-
ustu sem það fær en sjálfsagt er að
minnast-á það þegar maður fær góða
þjónustu. Eg keypti mér úr um dag-
inn erlendis og var það með of stórri
keðju. Þar sem ég mátti ekki vera að
því aö bíða og langaði í úrið ákvað
ég að kaupa það og láta stytta keðj-
una hér heima. Þetta úr er með nokk-
uð erfiðri keðju svo ég var hræddur
um að það myndi kosta mig talsverða
peninga.
Ég fór með úrið í Verslunina Tíma-
djásn í Grímsbæ og úrsmiðurinn á
staðnum bað mig að hinkra því hann
skyldi gera þetta strax. Það tók hann
uppundir hálftíma að stytta keðjuna
en síðan neitaöi hann alfarið aö taka
nokkra greiðslu fyrir þótt ég byði
honum það margsinnis.
í nútímaþjóðfélagi þarf maður að
borga fyrir flestallt sem gert er fyrir
mann svo þetta kom mér verulega á
óvart. En ég er á því að svona þjón-
usta borgi sig því ánægðir viðskipta-
vinir koma aftur.
Hár reikningur
Svanberg Ólafsson hringdi:
Ég er sársvekktur yfir reikningi
sem ég fékk eftir að hafa sett sjón-
varpið mitt í viðgerð um daginn. Á
reikningnum stóð að ég ætti að borga
krónur 1935 fyrir eins og hálfs tíma
vinnu, fyrir utan það sem skipt var
um í tækinu. Það þykir mér ótrúlega
hátt tímakaup. Sjálfur er ég vörubíl-
stjóri hjá Keili og þar er ég með tæp-
ar 267 krónur á tímann. Þetta þykir
mér ansi mikill mismunur, að sjón-
varpsviðgerðamaður hafi tæpar 1360
krónur á tímann.
Manni, sem fór með sjónvarpstækið sitt í viðgerð, þótti tímakaupið ansi
hátt hjá viðgerðamanninum.