Dagblaðið Vísir - DV - 27.12.1990, Blaðsíða 16

16
FIMMTUDAGUR 27. DESEMBER 1990.
Hjálpum hér
Guðný hringdi;
í bréfi Sigurðar Sigurðssonar í
DV <19. des.), „Hungur undir her-
vernd", mælír hann gegn því að
senda héðan mat og aðrar birgðir
til vanþróaðra þjóða. Margir geta
áreiðaniega tekið undir orð hans.
Það er staðreynd, aö raatvæli sera
send eru til þjóða sem eru undir
stjóm herforingja í stríðsþjáðu
landi eru aðeins notuð tii að fæða
hermenn og aðra forgangshópa.
Hér heima eru margir sem hafa
mikla þörf fyrir aðstoð. Það sýnir
m.a. aðsóknin hjá Mæðrastyrks-
nefhd. Mér finnst að Rauði kross-
inn og íslenska kirkjan ættu
fremur að huga aö heimafólki
sínu en eyða orku og mannafla í
að safna fé fyrir fólk, sem við
höfum enga vissu fyrir að njóti
afrakstursins.
Refsing eða
verðlaun?
P.K. skrifar:
Þær em orðnar nokkuð hvers-
dagslegar fréttirnar af alls kyns
misferli í Qármálum hér. Innbrot
og þjófnaðir em oftar en ekki for-
síðufréttir í blöðum og fyrstu
fréttir loftmiðlanna. Brotamenn-
irnir fá refsingu, enda eru þeir
gjarnan „peöin“ í undirheimum
afbrotanna.
Gjaldþrot og misferli tengd
þeim era orðin þjóöaríþrótt hjá
vissum hópi manna. Segir sagan
að refsingar þar séu lítt tíðkaðar.
Sum þessi brotamál eru að vísu
stundum brosleg, svo sem stór-
þjófnaður í Hafnarfirði, þjófnað-
ur í Landsbankanum á Seyðis-
firði og Qársvik á Landakotsspít-
ala. - Opinberar stofnanir hljóta
að láta starfsfólk gjalda mis-
gjörða sinna og allir eiga að geta
treyst því að heiðarleiki sé verð-
launaður - ekki hið gagnstæða.
*ii
aukaatriði
Rannveig hringdi:
Maður er orðinn undrandi á því
að menn sem vílja láta taka sig
alvarlega skuli ærast út af Qár-
hagsvanda íslensku óperunnar.
Eru ekki mörg önnur verkefni í
þjóðfélaginu brýnni en aö veita
skattpeninga - almennings til
söngleikastarfsemi? Ég held að
meirihluti fólks líti ó íslensku
óperuna sem algjört aukaatriöi.
Auðvitað eiga aðstandendur
hennar að láta á það reyna, hvort
ekki er hægt að reka fyrírtækiö
sjálfstætt, að viöbættum framlög-
um áhugafólks og óperuunnenda.
Ef áhangendur og áhugamenn
um óperar vilja ekki leggja mikið
á sig til að njóta þessarar list-
greinar þá er ekki við því aö bú-
ast að skattgreiðendur taki því
fagnandi að hér verði haldiö úti
óperustarfi á heimsmælikvarða.
Áritunaræði
Gísli Ólafsson skrifur:
Mér kemur það fyrir sjónir eins
og heimsfrægir menn séu komnir
til landsins þegar maður sér hina
ýmsu bókarhöfunda siQa i versl-
unum og árita bækur fyrir þá sem
þess óska. - Stundum er nú að-
sóknin ansi dræm og þá er varla
hægt ánnað en að vorkenna vesl-
ings fólkinu sem situr og bíður
þess að einhver biöji um hönd
snillingsins.
En þetta áritunaræði bókar-
höfunda er hvimleitt í besta falli.
Aulýsingarnar um að þessi eða
hinn „áriti bók sína“ í einhverri
versluninni er að mínu mati lítil-
lækkandi fyrir viðkomandi höf-
und. - Það er eins og það sé lífs-
spursmál fyrir hann að fá að árita
bók sína.
Spumingin
Lesendur
Ríkisútvarpid og svæðastöðvarnar
Eyrún Auðunsdóttir: Ég fékk bókina
íslensk samtíð í jólagjöf og er aðeins
byrjuð að glugga í hana.
Kristján Friðriksson: Ég las nú ákaf-
lega lítið; fékk einhveijar bækur sem
ég á eftir aö kíkja í.
Lastu eitthvað yfir jólin?
Jóhanna Aðalsteinsdóttir: Ég las
bókina um Sesselju frá Sólheimum.
Ásgeir Ásgeirsson: Ég las aðallega
dagblöðin þessa daga.
Skattgreiðendur,
er ekki nóg komið?
Daníel Þorsteinsson skrifar:
Nú er enn einn þrýstihópurinn að
berja á dyr ríkis og borgar. Hér er
um að ræða hóp áhugamanna um
óperuflutning sem krefst þess að
komast á launaskrá skattgreiðenda.
Ætlið þið, skattgreiðendur, að láta
blóðmjólka ykkur af þrýstihópum
sem braðla með almannafé?.
Davíð Oddsson hefur orðið fyrir
miklum þrýstingi í þessu máli en
lætur ekki kúga sig og stendur einn
eins og vænta má. Sá ráðherra sem
mest verður fyrir ágangi nú er Svav-
ar Gestsson menntamálaráðherra.
Til hans leitar fólk sem telur að
skattgreiðendur eigi að kosta allt sem
því dettur í hug. Því miður stendur
hann ekki undir þrýstingnum, það
hefur hann sýnt í öðram málum.
Vanmáttarkennd og einfeldnings-
háttur einstakra ráðherra gagnvart
svona fólki er dapurlegt dæmi um
vanhæfni þeirra sem komast til met-
orða í þessu þjóðfélagi. Virðist sama
hvar borið er niður í þeim efnum.
Tónlistarmaður einn hefur t.d. náð
að telja Jóni Baldvin utanríkisráð-
herra trú um að við getum ekki ver-
ið án menningarfulltrúa erlendis og
að best sé aö hafa hann á Englandi
(allir vita hvers vegna). Þetta er gott
dæmi, en ljótt, um hve auðvelt er
fyrir suma einstaklinga og þrýsti-
hópa að véla sig inn á einfaldar sálir
er sest hafa í ráðherrastóla. - Skatt-
greiðendur eru svo látnir borga brús-
ann. Sem skattgreiöandi geri ég
kröfu til þess að Jón Baldvin hætti
við þessa ákvörðun. - Fólk er búið
að fá nóg af að slíta sér út myrkr-
anna á milli til þess eins að halda
uppi Qölmennum hópi fólks með að-
stoð skattpeninga okkar.
Nú stendur til að skattpína okkur
enn meir því þessi þjóð hefur verið
hneppt í ánauð vegna stjórnmála-
manna sem ekki eru hæfir til að fara
með okkar sameiginlegu sjóði á
ábyrgan hátt. Þeir sem hamra á þörf
aukinnar skattheimtu, þiggja laun
sín úr sjóðum skattgreiðenda og eru
því duglegir að réttlæta kröfur sínar
á opinberum vettvangi. - Atvinnu-
rekendur og launþegar eiga þar sam-
leið því þetta sjóðasukk er sett á okk-
ar reikning með skattheimtu.
Ég skora á fólk að taka sér penna
í hönd og láta hug sinn í ljós á síöum
DV og mótmæla tali um aukna skatt-
heimtu af fullum þunga. Einnig því
að einstakir ráðherrar séu að láta
undan þrýstingi þeirra sem með
heimtufrekju og fagurgala í senn,
kreQast þess að komast á ríkisjötuna.
Ráðherrar og þingmenn eru síður en
svo heilagir. Hættum að hlusta á
málpípur valdhafanna.
„Atvinnurekendur og launþegar eiga samleið í baráttunni gegn aukinni skattheimtu."
býlingum kemur við hvað fram fer í
göngugötunni í Austurstræti,
Kringlunni ellegar hjá Strætisvögn-
um Reykjavíkur. Sannleikurinn er
auðvitaö sá að hér býr ein þjóð í einu
landi. Henni er nauðsynlegt aö vita
hvað báðir handleggimir aðhafast.
É'g geri því þá kröfu að nefndar svæö-
isstöðvar hafi gott og vandað efni á
boðstólum sem þær era fullfærar um
aö sinna svo að vel fari. Vel mætti
hugsa sér að þær kæmu inn í þáttinn
„Dagskrá" og þeim væri deilt niður
á útsendingartíma. Þetta væri fyrsta
skrefið í þá átt að auka fólki skilning
á því hvers vegna nauðsynlegt er að
halda landinu byggðu.
Hverf ur loðna, hverf a milljarðar
Jóhann Þórhallsson: Ég las nú lítið;
fékk engar bækur í jólagjöf.
geti heyrt það sem þessar stöðvar
hafa fram að færa en ekki öfugt eins
og raunin er í dag. Ég þykist nefni-
lega vita að ýmislegt fróðlegt gerist,
t.d. á Patreksfirði, Siglufirði eða
Vopnafirði. Þótt sumir haldi aö nafli
alheimsins sé í Reykjavík og það eitt
sé fréttnæmt sem þar á séivstaö er
það auðvitað mikill misskilningur.
Það ber oftar en ekki við að einungis
neikvæðar fréttir berist frá þessum
landsbyggðarstöðum.
Nú kann einhver að segja sem svo;
Hvað ’varðar mig um líf og störf
þeirra sem búa á rándýrum
„krummaskuðum"? Ég svara þá og
segi; Jafnmikið (eða lítiö) og dreif-
og áður haíði verið reiknaö út að 5-6
milljarða tekjutap yrði hjá þóðarbú-
inu öllu ef loðnuveiðin brygðist.
Eflaust leikur loðnan mikilvægt
hlutverk í tekjum þjóðarbúsins. Eg
held að hér sé þó ekki sá harmleikur
á ferö sem margir útmála. Að vísu
hverfa þessir milljarðar (sem reynd-
ar voru ekki í hendi en aðeins reikn-
að með). Þetta gæti hins vegar hjálp-
að okkur á sinn hátt. Þá á ég við að
nú skapast loks raunhæft tækifæri
til að skera niöur útgjöld ríkisins svo
um munar. - Á því hefur veriö full
þörf lengi, en vegna þess að alltaf
hefur úr ræst með tekjur (loöna, er-
lend lán, að ógleymdum skattahækk-
unum eftir hendinni) hafa stjórn-
málamenn aldrei treyst sér til að
nota hnífinn á ríkisútgjöldin.
Þess vegna held ég að loðnubrestur
með tilheyrandi milljarðahvarfi geti
orðið okkur góð lexía, og við höfum
ekki nema gott af því að finna fyrir
því hvernig þaö er að standa undir
eyðslunni án þess að ríkið komi til
hjálpar.
Ragnheiður Ingvarsdóttir: Ég byrj-
aði að lesa bókina Sérstæð sakamál.
Konráð Friðfinnsson skrifar:
Eins og menn ugglaust vita rekur
Ríkisútvarpið þrjár svæðaútvarps-
stöðvar í dreifbýlinu. Á VestQörðum,
Norðurlandi og fyrir austan. Öll hafa
þessi „útibú“ þær skyldur að afla
hlustendum sínum fregna af gangi
mála í heimabyggð ásamt einhverju
ööra gagnlegu og skemmtilegu. Á
meðan téðar útsendingar standa yfir
rofnar aðalsendir Rásar 2 á viðkom-
andi svæði. En hvers vegna mega
allir landsmenn ekki hlýða á þessar
stöðvar?
Þessu fyrirkomulagi vil ég breyta
þannig að landshlutastöðvarnar rjúfi
dagskrána í Reykjavík svo að allir
Egill Jónsson skrifar: þess að umtalsvert tekjutap verður
Nú þykir vist að ekki verði loðnu- hjá þjóðarbúinu. Tap loðnuverk-
veiði á þessum vetri. Þetta leiðir til smiðja er áætlaö rúmir 3 milljarðar
„Loðnubrestur gæti orðið okkur góð lexía.“