Dagblaðið Vísir - DV - 29.05.1993, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 29. MAÍ 1993
Sérstæð sakamál
Siegelinde Zant haíði næstum því
allt sem hægt var að láta sig
dreyma um. Þannig kom það
ókunnugum að minnsta kosti fyrir
sjónir. Hún átti vel metinn mann,
nóga peninga, dýra skartgripi, fall-
eg föt og tvö einbýlishús. En Siege-
hnde var þó ekki hamingjusöm.
Hana skorti það sem ekki varð
keypt fyrir peninga. Ást.
Maður hennar, Harald Zant,
hafði þjáðst af kirtlakrabbameini
árum saman og eftir aö hann fékk
úrskurö lækna hafði hann nær ein-
göngu sinnt áhugamálum sínum.
Og Siegelinde var ekki eitt af þeim.
Hann var góður skotveiðimaður og
áhugamaður um fjarskipti. Hjóna-
bandið vanrækti hann nær alveg.
Og þegar hér var komiö sögu hafði
þetta verið svona í næstum átta ár.
„Rólynd
ogyfirveguð"
Þannig vildu margir lýsa Siege-
linde Zant. Eins og orðin bera með
sér lét hún ekki á því bera hve erf-
ið henni fannst tilveran. Hún kom
frá heimili þar sem mikil áhersla
var á það lögð að flíka hvorki til-
finningum né láta á því bera ef í
móti blési. Með þessa afstöðu hafði
Siegelinde gifst Harald Zant, verk-
fræðingnum efnaöa, á sínum tíma.
Síðar sagði hún um hjónaband
sitt síðustu árin sem þau voru sam-
an: „Ég var bara á heimilinu hans
vegna. í raun var ég fangi sjúk-
dómsins sem hann gekk með.
Þannig hafði ég ekki hugsað mér
að hjónaband væri.“ Þá stóð Siege-
Unde í réttarsal en sagan er um
aðdraganda þess.
Ásfangin á ný
Að vísu voru þau Siegelinde og
Harald hamingjusöm fyrstu ár
hjónabandsins. En þegar læknar
höfðu skýrt Harald frá því að hann
gengi með sjúkdóm sem erfitt eða
ómögulegt kynni að vera að lækna
var sem hann missti allan áhuga á
konu sinni. Siegelinde taldi í fyrstu
að sjúkdómurinn hefði valdið því
en síðar tóku að sækja að henni
efasemdir þótt hún gæti í raun eng-
um stoðum undir þær rennt. Har-
ald virtist engu geta sinnt nema
áhugamálum sínum og þar kom að
SiegeUnde fór að hata bæði skot-
veiðar og fjarskipti. En hún lét
aldrei á hatri sínu bera.
Einn þeirra sem Harald var í all-
nánum tengslum við vegna fjar-
skiptaáhuga síns var Michael
Klaus, átján ára. SiegeUnde kynnt-
ist honum og ekki leið á löngu þar
til hún varö yfir sig ástfangin af
honum. Harald grunaöi ekki að
neitt óeðlilegt væri að gerast þegar
hann kom í heimsókn og virtist
ekki taka það nærri sér þótt honum
væri sagt að Michael heimsækti
stundum konu hans þegar hann
væri að heiman.
Elskhuginn ungi
SiegeUnde og Michael kunnu vel
hvort við annað. í byrjun létu þau
sér nægja að rabba saman yfir
kaffibollum og stundum spUuðu
þau á spil.
„Mér þótti gott að hafa loks
kynnst einhveijum sem ég gat rætt
við um annað en sjúkdóm, ein-
hvern sem nennti aö hlusta á mig,“
sagði SiegeUnde síðar í réttinum
og tók með báðum höndum fyrir
andUtið. Síðan lýsti hún því hvem-
ig saklaus kynni snerust smám
saman upp í ákaft og náið samband.
SiegeUnde var nyög ánægð með
unga elskhugann sinn. Nú var eins
og hún fengi útrás fyrir mikið af
þeim tilfinningum sem hún haföi
lengi bælt innra með sér. Og svo
Michael mætti sjá hversu mjög hún
mat samband þeirra tók hún að
ausa yfir hann hvers kyns gjöfum,
stórum og smáum, og peningum
að auki. Þannig ætlaði hún að
vinna ást hans til frambúðar.
Keppinautur
Það duidist fáum sem tækifæri
höföu til aö fylgjast með sambandi
SiegeUnde, sem var tæplega fertug,
og Michaels að hann haföi ger-
breytt lífi hennar. Þau komu oft á
dansstaði í austurríska bænum St.
Pölten þar sem sagan gerðist. Þá
var hún jafnan klædd samkvæmt
nýjustu tísku. SiegeUnde var mjög
stolt af Michael, bæði því hve ung-
ur hann var og hve myndarlegur
hann var. Og það fór ekki fram hjá
henni að ungar stúlkur gáfu hon-
um gjarnan auga þegar þau voru á
dansgólfinu.
Þar leyndist einmitt hættan. Þar
kom að Michael varð ástfanginn
af Christine Dopplers sem var að-
eins sextán ára.
Nokkur tími leið þar til Siege-
linde varð ljóst að hún var ekki
lengur eina konan í Ufi Michaels
en þegar það gerðist féU hún sam-
an. Maður hennar haföi ekki getað
veitt henni neina ást árum saman,
eða þá að hann vUdi það ekki, og
nú stóð hún skyndUega ein aftur.
Ástarsambandið sem haföi breytt
tilveru hennar var á enda og við
var tekin grá filveran. Það var,
fannst henni, sem líf hennar heföi
engan tUgang lengur.
Christine skal víkja
Nokkrum dögum fyrir fertugsaf-
mæU sitt var sem SiegeUnde missti
með öllu tökin á tilvenmni. Henni
veittist ekki lengur unnt að fela það
sem bjó innra meö henni. Aöeins
ein hugsun komst að hjá henni.
„Þessi Christine verður að víkja.“
Þannig hugðist Siegelinde fá Mic-
hael aftur.
Haustdag einn tókst SiegeUnde
að fá Christine Dopplers heim til
sín. Vart var hún komin inn úr
dyrunum þegar SiegeUnde réöst á
þennan unga keppinaut sinn í ást-
um með hnífi og stakk hana átta
sinnum. Hún lést strax. Ástríðan,
afbrýðisemin og niðurlægingin
höföu tekið ráðin. Á eftir dró Siege-
linde líkið út í garð þar sem hún
kom því fyrir í gröf sem hún hafði
tekið.
Féll saman
Það leið ekki á löngu þar til
Christine var saknað. Hún var
lærlingur í ilmvatnsverslun og
kom ekki fil vinnu. Heima hjá
henni vissi enginn um hana og það
gerði Michael heldur ekki í fyrstu.
Er ljóst varð að hún var horfin var
tekið að íhuga í aivöru hvað orðið
hefði um hana og þá beindist at-
hygU að SiegeUnde, hinni konunni
sem fengið haföi ást á Michael.
SiegeUnde var tekin til yfir-
heyrslu og þegar gengið var hart
að henni játaði hún að hafa fyUst
afbrýðisemi þegar Michael sneri
við henni bakinu og fór að vera
með Christine. Loks gerði Siege-
linde játningu sína.
„Ég verð að viöurkenna sekt
mína,“ sagði hún.
Hún var sett í varðhald og þegar
líkið af Christine hafði fundist í
garðinum varð ljóst að sagan, sem
Siegelinde haföi sagt, var sönn.
Saksóknari gaf því út ákæru á
hendur henni fyrir morð og boðuð
voru réttarhöld.
Fyrir rétti
Þegar Siegelinde kom í réttinn
varð hún fyrst að hlýða á ákær-
una. Þá tók veijandi hennar til
máls og reyndi að afsaka það sem
hún haföi gert með þvi að hún heföi
verið undir áhrifum sterkra tilfinn-
inga eftir mörg óhamingjusöm ár í
hjónabandi með manni sem hefði
ekki sýnt henni neinn áhuga.
„Þegar ég gekk í hjónaband,"
sagði Siegelinde í réttinum, „hélt
ég ekki að þaö yrði eins og síðar
varð raunin á.“ Svo fór hún að
gráta og það kom aftur og aftur
fyrir meðan hún svaraði spuming-
um og gerði grein fyrir ástæðum
sínum. Hún dró þó enga dul á að
hún heföi gert það sem hún var
ákærð fyrir.
„Ég viðurkenni sekt mína,“ sagði
hún við ellefu kviðdómendur, sex
konur og fimm karla.
Engin miskunn
Tilraunir veijanda og Siegelinde
sjálfrar til að draga fram atriði, sem
orðið gætu tíl þess að mUda dóm-
inn, báru lítinn árangur. Kviðdóm-
endur töldu ekki heldur að tár
hinnar ákærðu gætu orðið tU að
draga úr þeirri refsingu sem henni
bæri fyrir að hafa í afbrýðikasti
ráðið af dögum unga stúlku sem
hefði ekkert til saka unnið.
Niðurstaöa kviödómenda var
ótvíræð. Siegelinde Zant var dæmd
í tuttugu ára fangelsi.
Viðstaddur réttarhöldin var Har-
ald Zant. Hann sýndi aldrei nein
svipbrigði, ekki einu sinni þegar
kona hans reyndi að halda aftur
af tárunum með því að taka fyrir
augu sér.
Michael Klaus fylgdist einnig
með baráttu fyrrverandi ástkonu
sinnar af áhorfendabekkjunum.
Þegar hann kom í vitnastúkuna
sagði hann meðal annars: „Ég er
meðsekur af því að ég lét tvær kon-
ur beijast um mig.“ Þannig leit
saksóknari þó ekki á.
Frekari einangrun
Siegehnde Zant var ein talin bera
ábyrgð á ódæðinu. Hún, sem áður
haföi verið virt, efnuð og vel til
fara, gekk ein og yfirgefin út úr
réttarsalnum til að horfast í augu
við langa vist í fangelsi.
Konan sem sagt haföi: „í raun var
ég fangi sjúkdómsins sem hann
gekk með“ og haföi svo mjög langað
til komast burt úr því ástarsnauða
fangelsi, sem hjónaband hennar
haföi veriö henni í nær áratug, var
nú oröin fangi í aivöru.