Dagblaðið Vísir - DV - 18.09.1993, Síða 15

LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1993
15
Stundum kem ég sjálfum mér á
óvart vegna þess hve þjóðlegur ég
er. Þannig var það í vikunni að við
hjónin fórum út í búð að kaupa í
kvöldmatinn. Venjulega er ég af-
skiptalítUl um þau mál en í búöinni
fékk ég skyndilega vitrun. „Við
kaupum saltaðar kinnar,“ sagði ég
með svo miklum ákafa að konan
góndi á bónda sinn. „Saltaðar kinn-
ar,“ át konan upp eftir mér. „Hver
heldurðu að éti þær á okkar heim-
ili? Ertu orðinn elliær eða ertu
beinlínis að stríða bömunum?"
„Kinnar skulu það vera,“ sagði ég
ákveðinn og bað kaupmanninn
vinsamlegast að vigta nokkrar.
Kaupmaðurinn lifnaði allur við
þegar loksins kom þjóðlegur maður
í búðina, maður sem gekk fram hjá
hamborgurum, pitsum, kínarúll-
um og pítum. Maður með bein í
nefinu sem sneiddi hjá verksmiðju-
fæði og valdi þjóðlegan og hollan
rétt.
Beðið við pottana
„Þetta verður skrítið," tautaði
konan og sá fyrir sér rasandi
barnahópinn. „Hvað vitleysa,"
sagði ég. „Kinnar eru herramanns-
matur." Innra með mér vissi ég þó
að erfiðleikar biðu heima. Ég varð
líka að viðurkenna með sjálfum
mér að varla hefði ég tekið því fagn-
andi á mínum sokkabandsárum ef
móðir mín blessuð hefði boðið upp
á saltaðar kinnar.
Ég var svo áhugasamur um mat-
seldina að ég vaktaði sjálfur pott-
ana og beið eftir að suðan kæmi
upp á kinnunum. „Við höfum nýjar
kartöflur með,“ sagði ég við kon-
una. Dóttir okkar var í skólagörð-
unum í sumar og uppskeran var
nokkur ber en átti þó að duga í eina
máltíð. Ræktun arfa tókst langbest
í þeim skika í sumar. Svolítið feng-
um við þó af káli úr garðinum góða,
svo ekki vantaði nýmetið.
Vöm gegn uppþoti
„Hvað er að éta?“ spurði táning-
urinn, sem nýlega fékk bílprófið,
um leið og hann stakk lyklum
heimihsbílsins í vasann. „Það er
þó ekki fiskur," sagði hann og hroll
setti að honum. „Það verða dýr-
indiskinnar í matinn," sagði ég. „Oj
barasta,“ svaraði strákur. „Hvað
er nú það? Er það eitthvað svipað
þessum slepjulegu gellum sem ég
fékk einu sinni hjá ömmu?“ Eldri
dóttirin kom í gættina og spurði
óðar: „Er fiskur aftur? Það var líka
fiskur í gær.“ Móðirin reyndi að
draga úr æsingnum og sagði að
þetta væri saltfiskur. Hún þorði
ekki að nefna kinnarnar sínu rétta
nafni svo síður kæmi til uppþots á
heimilinu.
Borgaralegt
fordæmi Davíðs
„Hvað er þetta græna?“ spurði
sá með nýja bílprófið. „Þetta er
nýtt grænkál," svaraði móðir hans.
„Þetta er gott og hollt,“ bætti hún
við. „Eigum við mikið af þessu?“
spurði drengurinn og óttaðist
greinilega að birgðirnar úr skóla-
garðinum entust of lengi. „Af
hverju er hýðið á kartöflunum?"
spurði strákur og gafst ekki upp.
„Kartöflurnar eru alveg nýjar og
hýðið er fullt af vítamínum," sagði
móðir hans. „Ég ét ekki mold,“
sagði pilturinn og lét kartöflurnar
vera. Faðirinn sat mikið til einn að
kinnunum. Börnin potuðu í þær
fyrir siðasakir.
Eftir þennan þjóðlega kvöldverð
hafa börnin hert sóknina. Fátt ann-
að er frambærilegt á borð en pitsur
á stærð við vörubílshjólbarða,
hamborgarar og pítur. Þetta er þó
aðeins framhald á því sem þegar
var hafið. Ungviðið harmar ekki
þá þróun sem náði hámarki er
Davíö beit í borgarann hjá McDon-
ald’s.
Ormur ættfaðir
En fleira er þjóðlegt á okkar litla
heimili en kinnaátið. Þannig fékk
konan stórt umslag í póstinum á
dögunum og var því forvitin þegar
hún opnaði það. Þar kom í ljós að
hún var af svokallaðri Ormsætt.
Unnið er að ættfræðiriti um þá
ágætu ætt og var hún beðin um
ábendingar um sig og sína í ritinu.
Ættfræðiáhugi hefur mjög aukist
meðal landsmanna þótt einkum sé
hann að finna meðal þeirra sem eru
komnir til vits og ára. Ungdómur-
inn er upp til hópa áhugalítill um
forfeðuma, nema ef til vill afa og
ömmu, sérstaklega ef hægt er að
fá lánaðan hjá þeim bíhnn eða pen-
inga fyrir bíómiða.
Athugasemd
umbamafjölda
Ég er kominn á virðulegan aldur
og kynnti mér því upplýsingar um
þennan forföður konu minnar og
barna. Meðal annars komst ég að
því að Ormur ættfaðir átti 24 börn.
„Tuttugu og fjögur börn,“ sagði ég
upphátt og eflaust hefur verið
undrunarhreimur í röddinni. Það
var nóg til þess að vekja áhuga
yngri sonarins sem annars lætur
ættfræði að mestu fram hjá sér
fara. Hann svaraði föður sínum því
á engilsaxnesku eins og hann gerir
stundum, enda ungdómurinn að
kalla jafnmæltur á þá tungu og
móöurmálið ylhýra: „Mister Worm
was a horny guy,“ sagði strákur
og enskaði þannig nafnið á ættföð-
Á þjóðlegum nótum
Fortíðarflipp
í kallinum
Frumburðurinn kom skömmu
síðar út úr kamesi sínu. Hann sýndi
foreldrum sínum jafnvel þá tihits-
semi að draga aðeins niður í græj-
unum, rétt á meðan hann innbyrti
kvöldmatinn. Hann hafði ekki fyrir
því að spyria heldur kíkti ofan í
kinnapottinn. „Hvað er þetta, mað-
ur?“ hrópaði stúdentinn. „Hver
fann upp á þessu? Það þori ég að
veðja að pabba hefur dottið þetta í
hug. Nú er kallinn kominn á sauð-
skinnsskóna í huganum og farinn
að reka beljurassa í sveitinni."
Unga manninum var auðsjáan-
lega mikið niðri fyrir og hann hélt
áfram: „Það getur vel verið að ein-
hveijir tómthúsmenn og verbúða-
hð hafi étið þetta fyrr á öldum með
trosi, slátri og kæfubelgjum. En að
bjóða upp á þetta í dag! Hvar endar
þetta fortíðarfhpp í kalhnum?
Pöntum tvær 18 tommu pitsur
strax og látum senda þær heim.
Við verðum bara að vona að send-
illinn verði 31 mínútu með þær. Þá
fáum við þær ókeypis," sagði strák-
ur.
Hann var móður eftir þessa löngu
ræðu og leit vonaraugum á móður
sína. Gat hún ekki haft einhver
áhrif á eiginmann sinn og komið
honum aftur í nútímann? Móðirin
ákvað aö láta máhð afskiptalaust.
Áhugamaðurinn um kinnamar
hafði komið sér í þetta og hann
varð að taka afleiðingunum.
Bróðurlegur
stuðningur
Yngri bróðirinn blandaði sér í
umræðurnar og studdi þann eldri.
„Það er ekki nóg með að þú takir
af okkur Stöð 2 og látir okkur horfa
sumarlangt á gufuna, það á líka að
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
fara að láta okkur éta fortíðina. Þú
getur átt þína þorskhausa í friði
fyrir mér. Þeir einu sem éta þetta
em blámenn í frumskógum Afríku.
Drífum í því að panta pitsur!"
Systkinin sameinuð
„Hér verða engar pitsur keypt-
ar,“ þmmaði ég. „Þetta er af-
bragðsmatur. Troðið þessu í andht-
in á ykkur og ekki orð um það
meir.“ Bömin settust ólundarleg
við borðið. Yngsta bamið grét. Ekki
beinhnis út af kinnunum. Stúlkan
sú vildi bara ís.
Óvænt hafði mér tekist að sam-
eina systkinahópinn. Þau voru
aldrei þessu vant sammála og rif-
ust ekki innbyrðis. Þau náðu hins
vegar ekki upp í nefið á sér vegna
pabba gamla. Ahtaf þurfti hann að
vera með einhver leiðindi. En um-
ræðunni um kvöldmatinn var ekki
lokið.
urnum. Ég kem mér ekki að því
að íslenska þetta en eflaust hefur
þetta eitthvað með bamafjölda
Orms að gera. Ekki fengust frekari
viðbrögð hjá drengnum og lét hann
foreldra sína eina um ættfræði-
áhugann.
Þjóðlegteða
hallærislegt?
Fráleitt er strákurinn eins þjóð-
legur og faðir hans. Það er varla
von. Vísast telur hann kinnakaup-
in ekki þjóðleg heldur beinlínis
hahærisleg. Gaman þætti mér þó
aö vita hvort þessi afkomandi
Orms á einhvern tíma síðar á lífs-
leiðinni eftir að biðja kaupmann-
inn á hominu um nokkrar kinnar
fyrir sig og sína. En kannski verður
þorskurinn útdauður og þá reynir
ekki á þetta.