Dagblaðið Vísir - DV - 18.09.1993, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 18. SEPTEMBER 1993
Sérstæð sakamál
sagöi svo. „Það er einhver að reyna
að drepa þig.“
En Margaret gat enn sem fyrr
ekki látið sér til hugar koma að það
væri hann.
Hálfum mánuði síðar gerði Mart-
in aðra tilraun. Nú skyldi þannig
frá öllu gengið að Margaret hyrfl
yfir í annan heim en sjálfur ætlaði
hann að tryggja að hann yrði ekki
sakaður um að bera ábyrgð á dauða
hennar.
Óhugnanleg reynsla
um nótt
Martin varð sér úti um bensín á
brúsa. Um hrið faldi hann brúsann
undir stiganum. Nokknun dögum
síðar vildi Margaret fara snemma að
hátta því hún var með höfuðverk.
Hún vaknaði svo um miðja nótt og
geröi sér þá ljóst að Martin var ekki
í rúminu við hhðina á henni.
Svefnherbergið var fullt af reyk.
Hún stökk út úr rúminu, reif upp
hurðina en sá þá að stiginn stóð í
ljósum logum og að hún kæmist
ekki út. Hún fór nú að hrópa á
mann sinn og hjálp. „Flýttu þér,
Martin. Komdu og hjálpaðu mér.“
En Martin svaraði ekki. Hann var
farinn til London því hann ætlaði
sér að hafa fjarvistarsönnun svo
að hann yrði ekki sakaður um að
hafa brennt konu sína inni.
Ævintýraleg
björgun
Það fór þó ekki svo að Margaret
yrði eldinum að bráð. Á árum áður
hafði hún verið fimleikameistari.
Þegar hún fann að eldurinn var að
læsa sig í náttkjólinn hennar reif
hún hann utan af sér, opnaði
gluggann á svefnherberginu, fór
upp í gluggakistpia og tók undir
sig mikið stökk 1 áttina að rörinu
frá þakrennunni á húsinu á móti.
Hún náði taki á því, renndi sér lip-
urlega niður, sótti gamlan frakka
út í garðskúr og hljóp heim til
Harris-hjónanna til að sækja hjálp.
Um nóttina yfirheyrði lögreglan
Margaret og sagði hún þá frá því
sem komið hafði fyrir hana í Lon-
don, í bílnum og loks þeirri ljótu
reynslu sem hún hafði orðið fyrir
þá um nóttina. Lögreglan hlustaði
með athygh á og dró sínar ályktanir.
Þungur dómur
Næsta dag kom Martin Jones
með lest frá London, sannfærður
um aö hann hefði framið fullkomna
glæpinn. Það hafði hann þó ekki
gert. Tæknideild rannsóknarlög-
reglunnar var nú fullljóst að bensín
hafði verið notað við íkveikju í
húsinu og fingrafór Martins á óhk-
legustu stöðum sýndu að hann
hafði verið að verki. Þá var ljóst
að hann hafði ærna ástæðu til að
ráða konu sína af dögum, það geröi
tryggingarféð.
Martin Jones fékk tuttugu ára
dóm í réttinum í Bristol.
Margaret hélt aftur til Nýja-Sjá-
lands, reynslunni ríkari. Hún átti
hins vegar erfitt með að skilja til
fulls að það hafði verið maður
hennar sem ætlaði að hagnast á því
að myröa hana. Einkum vaföist þaö
fyrir henni aö skilja hvernig á því
gæti staðið að hann hefði ætlað að
hrinda henni fyrir strætisvagn í
London. „Hann var ekki búinn aö
líftryggja mig þá,“ sagði hún.
„Martin elskaði mig þá enn. Hann
var ekki búinn að gera neina áætl-
un um aö ryðja mér úr vegi þá.“
Martin hlustaði með athygli á
þegar honum voru sögð þessi orð.
En hann sagði ekkert.
Margaret leit á unga manninn sem
stóð við hhð hennar. Presturinn
hafði nýlokiö við að spyija hana
hvort hún vildi eiga hann fyrir
mann. Svar hennar var auðvitað á
þá leið að það vildi hún. Já, hún
ætlaði sér svo sannarlega að elska
hann og virða, nú og um alla fram-
tíð. En margt fer öðruvísi en ætlað
er.
Margaret kveið dálítið fyrir brúð-
kaupsnóttinni. Ungi maðurinn,
sem var nú orðinn eiginmaður
hennar, Martin Jones, var fjórum
árum yngri en hún eða tuttugu og
fjögurra ára. Hún hafði ekki þekkt
hann lengi, reyndar kynnst honum
nokkru áður eftir aö hún kom til
Bretlands frá Nýja-Sjálandi. Þar
var hún ahn upp við guðsótta og
góða siði. Hún hafði enga reynslu
af því að vera með manni því að
þar sem hún var alin upp kom slíkt
ekki til greina fyrr en eftir að stofn-
að hafði verið til hjónabands. Og
þá afstöðu hafði Martin virt.
Reyndar hafði hann sýnt konuefn-
inu þá tihitssemi að kyssa hana
ekki einu sinni fyrr en presturinn
leyfði þaö.
Iifsreynsla
Martin.
Margaret.
Sérstæð
brúðkaupsnótt
Seint síðdegis á brúðkaupsdaginn
héldu þau Margaret og Martin með
lest frá Bristol til London en þeirra
beið herbergi á góðu gistihúsi við
Berkeley Square. Þegar þau höfðu
komið sér þar fyrir fóru þau á htið
grískt veitingahús í nágrenninu.
Að loknum kvöldverðinum héldu
þau beint aftur til gistihússins.
Margaret fór inn á baðherbergið
til þess að klæðast því sem henni
fannst eiga við á nóttu sem þeirri
sem framundan var. Svo leit hún í
spegilinn og komst aö þeirri niður-
stöðu að hún hti vel út í nýja
blúndunáttkjólnum sínum. En þeg-
ar hún kom fram í herbergið beið
Martin hennar ekki með útrétta
arma. Hann lá steinsofandi í rúm-
inu og sneri andhtinu til veggjar.
Margaret snerti hikandi öxl
manns síns en hann sýndi engin
viðbrögð. Hún lagðist því vonsvik-
in undir sæng og slökkti ljósið. Ef
til vih var hann þreyttur eftir lest-
arferðina og langan dag. Samt hafði
hann verið mjög skrafhreifinn
meðan þau sátu yfir matnum í
gríska veitingahúsinu.
Næstum undir
strætisvagn
Morguninn eftir sagði Martin
ekki neitt um hegðan sína kvöldið
áður og lét eins og aht hefði gengið
eðlilega fyrir sig. Þaö kvöld fóru
ungu hjónin á konsert í Albert
Hah en síðan lagði Martin til að þau
færu með leigubíl til gistihússins.
Þau gengu hhð við hhð yfir göt-
una en skyndilega hrasaði Martin
illa og í fallinu hrinti hann Margar-
et fram á götuna. Hún skah endi-
löng á henni, rétt í þann mund sem
strætisvagn bar aö. Hefði ökumað-
ur hans ekki sýnt þann viðbragðs-
flýti seni hann gerði hefði vagninn
ekið yfir hana.
„Þetta var skelfilegt," sagði Mart-
in þegar þau voru bæði staðin upp.
„Meiddirðu þig nokkuð?“
Margaret var mijáð brugðið því
hún gerði sér ljóst hve litlu hafði
munað aö hún týndi lífinu. „Nei,“
sagði hún, „en það munaði sannar-
lega ekki miklu. Ég má þakka öku-
manni strætisvagnsins að ekki fór
verr.“
Önnurviðburða-
lítil nótt
Þegar þau Margaret og Martin
komu í gistihúsið fór allt á sömu
leið og kvöldið áður. Hún fór inn á
baðherbergið til aö klæðast nátt-
kjólnum en þegar hún kom fram
aftur var eiginmaðurinn í fasta-
svefni.
Margaret fannst þessi hegðan
Martins undarleg en lét þó vera að
ræða hana sérstaklega. Henni þótti
þó slæmt að eiga enga vini eða
ættingja sem hún gæti leitað til
með vanda sinn. Þeir voru allir
heima á Nýja-Sjálandi.
Ekkert fleira sem í frásögur er
færandi gerðist meðan ungu hjónin
voru í London. Þau héldu síðan til
Bristol þar sem framtíðarheimilið
skyldi vera. Þar starfaði Martin hjá
tryggingafélagi.
Ekki leið nú á löngu þar til Mart-
in lagði til við Margaret aö hún
léti líftryggja sig. Ætti tryggingar-
upphæðin að vera jafnvirði um
tveggja milljóna, króna. Skyldi
tryggingarféð koma til útborgunar
týndi Margaret hfinu eða í síðasta
lagi þegar tryggingin hefði staðið í
tuttugu ár.
Einn lítill
tölustafur
Margaret skrifaði undir þau skjöl
sem Martin lagði fyrir hana. Hún
sá þó ekki aö fyrir framan upphæð-
ina sem hún las á skjahnu bætti
Martin tölustafnum 1 þannig að
hún yrði tryggð fyrir jafnvirði tólf
milljóna króna. Segja má að með
þessari breytingu hafi Martin end-
Til hægri er húsið sem eldurinn kom upp i. Örin visar á rörið á móti.
anlega dæmt konu sína til dauöa.
Næsta tilraun hans til aö ráða
Margaret af dögum gerði hann
nokkrum dögum síðar. Þá bað
hann hana að sækja vörur sem
hann hafði skilið eftir úti í bíl.
Húsið, sem þau bjuggu í, stóö hátt
í frekar brattri brekku. Margaret
settist inn í bíhnn, ræsti véhna og
ætlaði að færa bíhnn til. Hann rann
af stað niður brekkuna en þegar
hún ætlaði að hemla gat hún ekki
stöðvaö bíhnn. Hemlamir virkuðu
ekki. Bílhnn jók hraðann og aht
stefndi í að hann æddi niöur alla
brekkuna og ferðin endaði á skelfi-
legan hátt.
Björgun á
síðustu stundu
Skyndilega minntist Margaret
þess að nokkru neðar í brekkunni,
hægra megin, var tröð. Á síðustu
stundu tókst henni aö beygja inn á
hana og augnabliki síðar rakst bíll-
inn á hmgerði sem hann stöðvaðist
svo í.
Margaret var í hálfgerðu losti
þegar hún steig út úr bílnum því
henni var fuhljóst hver örlög henn-
ar heföu orðið hefði bhhnn farið
niður aha brekkuna. Hún fór út úr
bílnum, barði að dyrum hjá fólkinu
sem bjó í húsinu, Rose og James
Harris. Þau voru bæði heima. Rose
gaf Margaret koníak en James
gekk út fyrir að kanna hvað komið
hefði fyrir. Hann þekkti vel til bíla
og það tók hann ekki langan tima
að sjá að skorið hafði verið á
hemlarörin. Var allur vökvinn af
kerfinu.
Þegar James kom inn sagöi hann
frá því sem hann hafði komist að.
Tijtrú sem fyrr
Lífsreynsla Margaret þegar hún
kom tíl Bretlands var ekki mikh
þótt hún væri komin undir þrítugt.
Að maður hennar kynni að vera
að reyna að stytta henni aldur kom
henni ekki th hugar. Hún þakkaði
þv^ Harris-hjónum fyrir aðstoðina,
gekk heim og sagði við mann sinn:
„Það hefur einhver skorið á leiðsl-
una í hemlakerfinu á bílnum.“ Svo
sagði hún frá því sem gerst hafði.
Martin hlustaði á frásögnina en