Dagblaðið Vísir - DV - 19.02.1994, Side 15

LAUGARDAGUK 19. FEBRÚAR 1994
1S
Fiðringur í febrúar
Febrúar er sérkennilegur mán-
uöur. Fyrir það fyrsta er hann
stuttur. Þaö er svo sem ágætt vegna
þess aö varla er hægt aö hrópa
húrra fyrir veðráttunni í þessum
mánuöi. í annan stað þurfa lands-
menn aö borga sitt jólahald í fehrú-
ar. Menn setja undir sig hausinn í
desember, kaupa og halda jól og
áramót og taka svo örlögum sínum
í febrúar. í þriðja lagi kynna ferða-
skrifstofurnar bæklinga sína í fe-
brúar. Fer þá fiðringur um ýmsa
og útlandaglampi kemur í augun.
Skiptir þá engu hvort menn eiga
fyrir ferö til fjarlægra landa eða
ekki. Það kostar ekki neitt aö láta
sig dreyma.
Landafræði
á eldhúsborði
Ég veit það hins vegar, af gamalli
reynslu, að sumir láta sér ekki
nægja að dreyma. Þeir viija fram-
kvæmdir. Þennan hóp fylhr minn
betri helmingur. Ég hef því alltaf
talsverðan vara á mér í febrúar.
Það veit alltaf á eitthvað þegar ryk-
ið er dustaö af gamla atlasinum og
konan fer að kynna sér landa-
fræði. Þetta fer mjög saman við þá
helgi þegar ferðaskrifstofumar
kynna bæklingana. Ég segi ekki
orð og verð mjög mörlandalegur í
framan. Þannig hta menn út sem
aðeins vilja aka hringveginn.
Konan tekur ekkert mark á
þessu. Ég heyri að hún er komin í
símann og ræðir verð og skilmála
á einhveiju. Ég sökkvi mér betur
ofan í blaðalestur í sófanum. Næsta
dag hggja þeir á eldhúsborðinu. Ég
mátti svo sem vita það. Ég hef séð
þá áður, bæklingana. Allir eru þeir
htprentaðir. Ég sé glatt fólk, hálf-
bert, á sólarströndum. Aðrir eru
að leigja sér bíla og leggja galvask-
ir upp í draumaferðina. Enn blasir
viö fólk á glæshegum veitingastöð-
um. Steikurnar eru á borðinu og
vínið ghtrar í glösunum. Ferðir út
og suöur eru sýndar á kortum. Allt
er svo auðvelt, fahegt og skemmti-
legt.
Ekki spillir heldur veröið. Það
hefur aldrei verið hagstæðara. Svo
segir að minnsta kosti í bækhngun-
um. Gott ef nýjasta tískuorðið,
verðhjöðnun, sést ekki einhvers
staöar. Þetta er ódýrara en í fyrra
og jafnvel ódýrara en í hittifyrra.
Þá er miðað við krónutölu en ekki
uppreiknaðan samanburð. Við mér
blasa Evrópuferðir, Asíuferðir, sól-
arlandaferðir ýmiss konar, Amer-
íkuferðir, sighngar á lúxusskipum
og bæklingamir enda á heimsreis-
um.
Glæsidömur
í flæðarmáli
Konan er blíð á manninn og
þennan glampa þekki ég. Ég veit
raunar fyrirfram að slagurinn er
tapaður en það sakar ekki að þrá-
ast svohtið við. Ég verð var við það
aö einn bæklingurinn fær heldur
mýkri meðferð en hinir. Honum er
flett oftar og greinhegt er að áhugi
konunnar er mjög bundinn við
þetta ritverk. Ég kíki yfir öxlina á
henni og sé að bækhngurinn er
röndóttur og á forsíðunni blasa við
tvær glæsidömur 1 flæðarmáh.
Önnur gengur í hvítu bikinh á hvít-
um sandi en tæmar á hinni ná
aðeins út í bláan sæinn. Sú er í
bláu bikiníi. Ekki klikkar fag-
mennskan á auglýsingastofunni,
hugsa ég með mér. Bak við bikiní-
dömumar sér í íturvaxin karl-
menni. Karlmennin láta sem ekk-
ert sé. Ganga þama með sólgler-
augu á eftir barmfogrum bjútíun-
um, rétt eins og það hafi engin áhrif
á þá. Aht er þetta fólk brúnt og
hehsuhreystin uppmáluð. Bláa
bjúthð er meira að segja með vasa-
diskó. Hún verður að ýísu að halda
á tækinu því á efnishtilh lenda-
pjötlunni er ekki pláss fyrir vasa.
Ég kíki aðeins betur á myndina
og sé mér th óblandinnar ánægju
aö aðeins ghttir í gráskeggjað gam-
almenni með bumbuna út í loftið.
Enn lengra í burtu er lærabreið
kona í svörtum og gulum sundbol.
Miðjan á bolnum er gul en lendam-
ar svartar. Sennhega er bolurinn
htaður svona svo konan sýnist
mjórri. Þetta fólk hefur sennilega
ekki átt að vera með á myndinni.
Leikurinn tapaður
Ég sé fyrirsögn á bækhngnum
þar sem talað er um sólarströnd í
algerum sérflokki. Við þetta er
bætt hvítum stöfum á rauðum
grunni: „Bærinn sem sóhn elsk-
ar“. Nú veit ég fyrir víst að leikur-
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
inn er tapaður. Þessar lýsingar
hræra svo upp í útþrá konunnar
að ekki verður við ráðið. „Komum
th Flórída, elskan,“ segir konan og
hefur ekki augun af sandinum
hvíta og hafinu bláa. „Það er svo
æðislegt á Flórída," bætir hún við
og ég sé Ameríkudrauminn lík-
amnast í henni. „Tökum stelpum-
ar með og förum f vetur áður en
við hálsbrjótum okkur á klakanum
héma.“ Konan þarf ekki aö lýsa
skoðunum sínum á veöurfari á
Faxaflóasvæðinu. Hún veit að mér
er fullkunnugt um áht hennar á
því. Það stenst ekki samanburð við
veðrið á ströndinni hvítu.
Af veikum mætti reyni ég að
höfða th hennar betri manns.
„Hvað með þjóðarhag?" spyr ég.
„Er ekki aht að fara th andskotans?
Jafnvel Jón og Davíð hættir að tal-
ast við.“ Konan bendir óðar á að
nú veiðist loöna sem aldrei fyrr og
metverð fáist fyrir frystar loðnuaf-
urðir í Japan. „Maöur verður að
vera bjartsýnn," segir konan. „Það
þýðir ekki þetta eilífa volæði. Ein-
hver verður að sýna frumkvæði og
gera eitthvað. Eru þessir spekingar
ekki ahtaf að tala um að það sé
hættulega líth fjárfesting á íslandi?
Nú fjárfestum við í Flórídaferð og
styrkjum þannig bæði ferðaskrif-
stofu og flugfélag. Ekki veitir þeim
af.“
Hvað með bjúkka?
Konan verður ansi mælsk þegar
við ræðum utanlandsferðir sem
hún stingur upp á og ég samþykki
ekki fyrr en eftir langt þref. Fyrst
ekki dugði að benda konunni á
þjóðarhag leyfði ég mér að benda á
hag heimhisins. „Það var nú ekki
mikhl afgangur eftir að við borguð-
um jólaplastið um mánaðamótin,"
sagði ég. „Iss,“ sagði konan, „ég
blæs á þetta píp í þér. Ef þér dytti
í hug að kaupa bh þá væri th nóg
af peningum. Við drífum okkur.“
Mér fannst þessi athugasemd um
bhinn koma úr hörðustu átt. Ég lét
það nefhilega eftir henni á síðasta
ári að seþa ameríska eyðslukláfinn
og í staðinn fjárfestum við í jap-
önsku farartæki sem þekkir ekki
bensínstöðvar nema af afspum.
Annað mál er svo að ég fékk að
hafa ameríska kláfinn í friði en hún
hefur að mestu eignað sér hrís-
grjónaverkfærið japanska. Ég sá
mér því leik á borði fyrst hún ætl-
aði að draga mig th Ameríku. „Má
ég þá leigja mér almennhegan
Bjúkka?" spurði ég vongóður. „Það
þýðir ekkert að þvælast um amer-
íska hævegi nema á almennhegu
farartæki."
Ég gleymdi mn hríð hag þjóðar-
innar og ekki síður fjármálum
heimhisins er ég sá mig í anda setj-
ast inn í Bjúkkann, draga að mér
stýrið og setja í dræviö. í huga mér
leið drekinn á aðrein inn á hæveg-
inn þar sem ég pikkaði hann þann-
ig að kona og böm þrýstust aftur í
sætin. Ég vaknaði upp af draumn-
um þegar konan sagði: „Við fáum
okkur eitthvað spameytið. Ég ætla
ekki að fara að eyða peningunum
í einhveija vitleysu." Þá mundi ég
það. Hún er ekki mikið fyrir sjálf-
skiptingar og því síður fyrir velti-
stýri. Það dugði htt þótt ég segði
henni að bensínið væri ódýrt á
Flórídaskaganum. „Konan á ferða-
skrifstofunni sagði að við gætum
fengið Eskort eða Kórohu á góðu,
verði. Það er fínt fyrir okkur fjög-
ur,“ sagði eiginkonan. Þar með var
það útrætt. Limminn verður því að
bíða betri tíma.
Moll-glampi
og tvö golfsett
„Æthði th Flórída?" sögðu strák-
arnir okkar í kór. „Fínt, þá höfum
við húsið út af fyrir okkur, lausir
við gamla settið." Þeir virtust ekki
harma það aö sjá af foreldrum sín-
um um stund. Þeir snem sér th
móður sinnar af gamalh reynslu:
„Þú verður að kaupa fyrir mig
íþróttagaha og körfuboltaskó,"
sagði sá yngri. „Dragðu pabba með
þér í almennhega búð og kauptu
handa mér golfsett," sagði sá eldri.
„Settin eru á finu verði í Flórída,"
bætti hann við. Það kom moh-
glampi í augun á konunni. Ef eitt-
hvað sléer út strendurnar á Flórída
þá er það heimsókn í verklegt moll.
Þar er hægt að eyða hehu dögunum
í aðskhjanlegum búðum, stómm
jafnt sem smáum.
Téður moh-glampi varð þó ekki
greindur í augum fóðurins. Th-
hugsun um slíkar stofnanir setur
ekki lengur að mér hroh heldur
eins konar doða. Ég reif mig þó upp
og sagði eldri guttanum að ef keypt
yrði golfsett þá væri það handa
mér. Eg benti honum líka á að því
yrði sennhega fálega tekið í tolhn-
um ef ég mætti með tvö sett. „Hvað
er þetta, eruð þið ekki tvö?“ sagði
strákur sem hefur svör við öUu.
Flórídaferðin var komin á fram-
kvæmdastig. Máhð er eins einfalt
og sagði í gömlu Loftleiða-auglýs-
ingunum: „Fly now - pay later"!