Dagblaðið Vísir - DV - 28.02.1994, Side 16

16
MÁNUDAGUR 28. FEBRÚAR 1994
Skrifstofuhúsnæði
Til leigu húsnæði á besta stað í Múlahverfi.
Húsnæðið er ca 50 m2 brúttó og skiptist niður í tvö
góð herbergi. í húsinu em verkfræðistofur, hugbún-
aðarfyrirtæki og þ.h. starfsemi.
Boðið er upp á aðgang að ljósritun, faxi og jafnvel
kaffistofu.
Upplýsingar í síma 687317 á skrifstofutíma.
ÚTBOÐ
F.h. Reykjavíkurhafnar er óskað eftir tilboðum í hol-
ræsalagnir í Vesturhöfn.
Verkið nefnist: Vesturhöfn, fráveita - 1. áfangi.
Helstu verkþættir eru:
Fráveitulögn 0600 ST. 240 m
Fráveitulögn 0800 GRP 40 m
Útrás 0800 GRP 80 m
Grjótvörn 140 Im
Fyllingar:
Endurfylling 4.000 m3
Aðkeyrð grús 8.000 m3
Útboósgögn verða afhent á skrifstofu vorri frá og
með mánudeginum 28. febrúar, Fríkirkjuvegi 3,
Reykjavík, gegn kr. 10.000,- skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuð á sama stað þriðjudaginn 15.
mars 1994 kl. 11.00.
INNKAUPASTOFNUN REYKJAVÍKURBORGAR
Frikirkjuvegi 3 - Simi 25800
RARIK ilIU x
RAFMAGNSVEITUR RÍKISINS UIDOO ?4UU/C
Rafmagnsveitur ríkisins óska eftir tilboðum í að
byggja lager-, verkstæðis- og skrifstofuhús við Vest-
urtanga 8-12 á Siglufirði.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofum Rafmagns-
veitna ríkisins við Suðurgötu 4, Siglufirði, Ægisbraut
3, Blönduósi, og Laugavegi 118, Reykjavík, frá og
með fimmtudeginum 24. febrúar 1994 gegn kr.
15.000 í skilatryggingu.
Verkinu á að vera að fullu lokið fötudaginn 28. októb-
er 1994.
Tilboðum skal skila á skrifstofu Rafmagnsveitna ríkis-
ins á Blönduósi fyrir kl. 14.00 mánudaginn 14. mars
1994 og verða þau þá opnuð að viðstöddum þeim
bjóðendum sem þess óska.
Tilboðin séu í lokuðu umslagi, merktu „Rarik-94002
Siglufjörður - Húsnæði".
Rafmagnsveitur ríkisins
Laugavegi 118, 105 Reykjavík
BIRKENSTOCK
Laugavegi 41 - sími 13570
P&RÐAR
gceðC/ ofy pjónuita/
KIRKJUSTRÆTI8
s / M / 14 18 1
Heilsusamlegur skófatnaður.
Meira en tveggja alda reynsla og þekking.
Með sífelldri þróun, rannsóknum
og nýjustu tækni er stöðugt unnið að
því að gera góðan skófatnað betri.
Teg. Milano
Hvítt, 36-40, kr. 3.965,-
Hvítt, 41-42, kr. 4.530,-
Brúnt, 41-46,
og blátt, 41-48,
kr. 4.530,-
Menning__________________________e
Ást og dauði í Andalúsíu
- Elin Edda Ámadóttir sýnir í Stöðlakoti
Leikmyndahönnun er gjaman
talin órjúfanlegur þáttur leiksýn-
ingar. Þegar náriar er að gáð kemur
þó í ljós að hin myndhstarlega hlið
leiksýningarinnar er engu siður
sjálfstætt höfundarverk en t.d. tón-
listarlega hhðin. Geislaplötur eru
gefnar út með tónhst leiksýninga,
Myndlist
Ólafur J. Engilbertsson
en sjaldgæft er að leikmyndahöf-
undar haldi sérsýningar á teikn-
ingum sínum. Það gerir Ehn Edda
Ámadóttir hins vegar þessa dag-
ana, en í Stöðlakoti við Bókhlöðu-
stíg hanga nú uppi búningateikn-
ingar og senurissmyndir sem hún
vann fyrir og út frá sýningu Þjóð-
leikhússins á Blóðbruhaupi eftir
Federico Garcia Lorca sem er á fjöl-
imum þessa dagana. Upplagt er því
fyrir gesti á þeirri sýningu að skoða
teikningar Elínar Eddu fyrir eða
eftir leiksýninguna og gaumgæfa í
næði þau tákn og þann þanda
streng sem er kjaminn í harmleik
spænska stórskáldsins.
Kröftugar stemningar
í neðri sal Stöðlakots hefur Ehn
Edda komið fyrir búningateikning-
um á einum vegg og risskenndum
stemningum á öðrum. Listakonan
notast mestmegnis við blek og
dregur upp kröftugar og hams-
lausar stemningar í svarthvítu á
vatnshtapappír. Búningateikning-
amar em ögn tamdari .og em jafn-
framt haganlega gerð samkhpp
tauefna og teikninga. Mynd númer
2 af „Brúðinni" er þar fenginn sér-
stakur sess, og ekki að ófyrirsynju,
því að mínu mati er sú búninga-
teikning hin eftirminnilegasta í út-
færslu jafht sem efnivið. Ekki spih-
ir fyrir að veggimir í salnum em
hvítmálaðir og grófgerðir líkt og
kalkborin steinhúsin í Andalúsíu.
Sjösöngvar dauðans
Á leið upp á loftiö „rignir sandi“,
en þar ráða ríkjum sjö „söngvar
dauðans“ með hár niður á tær.
Þessi htla baðstofa hefur sérstakan
sjarma og með því aö hengja eina
af hinum sjö myndum fyrir enda-
gluggann nær Ehn Edda að styöja
við inntak myndanna og skapa
dramatíska stemningu í salnum.
Hinar sjö myndir dauðans eru að
mínu viti hápunktur sýningarinn-
ar og standa fylhlega fyrir sínu sem
sjálfstæð myndröð. í leikskrá skrif-
ar hstakonan nokkur orð um
myndmál Lorca sem Tiggja jafn-
framt frammi á sýningunni. Þar
kemur fram að Lorca sótti mikið í
spænskar goðsagnir, sérstaklega
varðandi persónugervinga Dauð-
ans og Mánans. Máninn tengist
dauðanum þannig að talað er um
að tími dauðans renni upp þegar
máninn hverfur. Federico Garcia
Lorca var þúsundþjalasmiður í
anda endurreisnarinnar og er fróð-
legt að sjá hér á prenti hugmyndir
hans um myndræna útfærslu Blóð-
bruhaups. Þess má að lokum geta
að áhugasamir um verk Lorca geta
fengið nasasjón af skáldsnihd hans
og uppfærslu Þjóðleikhússins á
sérstakri dagskrá í Þjóðleikhús-
kjaharanum í kvöld kl. 20.30.
Hrófatildur mannskepnunnar
Maðurinn uppgötvar sjálfan sig þegar hann fer að
yrkja jörðina, móta úr henni reglu og plægja í hana
for, reisa af henni borgir og móta úr henni monú-
ment. Þannig kviknar hjá honum vitneskja um sjálfan
sig sem meðvitaða veru - veru sem kann að skoða
sjálfa sig og umhverfið í samhengi við sögima - hann
gerir greinarmun á sér og jörðinni, lærir af reynsl-
unni og temur sér tækni th að viðhalda þeim aðferðum
sem hann hefur fundið að reynast best. Þannig verður
sagan sjálf
Myndlist
Jón Proppé
hka th þegar meðvitund mannsins nær tökum á veru-
leikanum og tekur að setja mark sitt á hann. Hún er
eins konar afleiðing af vinnu mannsins.
Tæknin hefur síðan vaxið og vaxið og líklega hefur
hún nú loks vaxið okkur yfir höfuð. Á aðeins örfáum
áhundruðum hefur tækninni vaxið svo fiskur um
hrygg að vart nokkurt okkar skhur lengur í henni og
enginn hefur í raun nokkra yfirsýn yfir aht tæknisvið-
ið sem þó er undirstaöa ahs okkar daglega lífs. Þannig
er tæknin orðin ámóta afl í lífi okkar og goðsagnirnar
voru forfeðrum okkar. Þegar eitthvað virðst skhningi
okkar ofaukiö getum við einfaldlega yppt öxlum og
sagt: „Það er tæknin; það hlýtur að vera einhver tækni-
leg lausn á þessu.“ Þá gleymum við gjaman hve háö
við og ahur veruleiki okkar erum aðstæðum: ákveðn-
um sjónarhomum á efnisheiminn, ákveðinni sveiflu-
tíðni í efninu sjálfu, ákveðnum thviljunum í einhverri
sögu sem gerðist löngu áður en við sjálf konum th.
En öh tæknin er sprottin af einföldum rótum og á
uppmna sinn á þessum löngu gleymdu tímum þegar
mennimir fóm fyrst að móta sér tól og skýli af því
sem jörðin stráði fyrir fætur honum. Þessu hefur Ey-
þór Stefánsson ekki gleymt og það er engu líkara en
hann muni sjálfur tímann þegar maðurinn hróflaði
upp byggingmn sínum úr greinum og gjóti í skjóli
kletta sem hann vissi vel að væm endingarbetri en
nokkuð það sem mannlegt hugvit gæti fundið upp.
AUar myndir hans bera því vitni að hann skilur vel
hve viökvæm mannanna yerk eru gagnvart náttúr-
unni: þau húka í skjóh kletta fyrir ofsaveðrum og eyð-
ast fyrir duttlungum máttaraflanna þegar vindurinn
snýst. Sumar myndimar em eins og raunsönn fanta-
sía: hugmynd um einhvern veruleika sem við könn-
umst við að getið verið, hafi verið, eða gæti orðiö sann-
ur. Aðrar em næm túlkun á því sem verið hefur -
EYPÓR STEFÁNSS0N
USTASAFNI ASI
GRENSÁSVEC116 A
19. FEBRÚAR - 6. MARS 1994
eins konar þver-menningarlegir fyrirboðar - líkt og
myndin sem Eyþór kallar „islenska Gotík“: fjárrétt
mhli bogakletta sem girt hefur verið fyrir; á girðing-
unni er hhð og hafa hhðstólpamir verið sveigðir og
bundnir saman að ofan svo þeir mynda hvassan boga.
Myndefni Eyþórs er fjölbreytt en honum tekst að
móta það aUt í nokkurn veginn sámfeUda mynd. Allir
hlutar myndanna lúta svipuðum lögmálum: þorp rísa
á veikbyggðum stiklum, tágasúlur mynda hverfula
umgjörð um harða kletta og í myndunum birtast líka
dýr sem virðast búin th úr tágum - jafnvel fjaUkonan,
sem kemur fyrir í einni myndinni, líkist helst fugla-
hræðu. Eyþór hefur það gott vald á teikningunni og
því efni sem hann notar við hana, kolunum, að honum
tekst þetta aUt upp. Myndirnar eru stórar - miklu
stærri en maður á að venjast af teikningum, sérstak-
lega í þessu landi þar sem teikningin hefur ætíð verið
afskipt. Tæknin - í nokkuð öðrum skhningi en orðið
var notað hér að ofan - er góð og teikningin öU áhri-
farík. Þótt Eyþór beiti kolum, sem eru nær málningu
en penninn og stílhnn, er teikningin hans aðall. Með
notkun þessa efnis vekur hann betur en ella væri
auðið þokukennda óvissu myndefnisins - þoku þess
týnda eða ókomna tíma þegar maðurinn verður að
horfast í augu við það hve háður hann er náttúrunni,
tímanum, efninu og hinum ýmsu grunnsveiflum.