Alþýðublaðið - 24.05.1967, Side 13

Slmt 4198*
Fransmaður i
London.
(Allez France).
Sprenghlægilegr og snilldar vel
fferð, ný, frönsk-ensk gaman-
mynd í litum.
Robert Dhéry
Diana Dors.
Sýnd kl. 5, 7 og 9
Venjulegur
fasismi
Afburðagóð heimildarmynd um
þýzka nazismann. Enskt tal.
Sýnd kl. 9.
8j@rn Sveiréjörnssím
hæstaréttarlögmaður
Lögfræðiskrifstofa
Sambandslmsinu 3. hæð.
Símar: 12343 og 23338.
Allt til raflagna
Rafmagnsvörur
Heimilistæki.
Útvarps- og sjónvarps-
tæki.
RAFMAGNSVÖRU-
BÚÐIN S.F.
Suðurlandsbraut 12
Sími 81670
BÆNDUR
Nú er rétti tíminn til að skrá
vélar og tæki sem á að selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Við seljum tækin.
Bíia- og
Búvélasalan
v/Miklatorg, sími 23136.
BÍLAMÁLUN -
RÉTTINGAR
BREMSUVEÐGERÐIR O. FL.
BIFREIÐAVERKSTÆÐIÐ
VESTURÁS HF.
Súðavogi 30 — Sími 35740.
Framhaldssaga effir Nicholas Johns
FANGI ÓTTANS
átt að vita að Christopher Mann-
ing kæmi til sögunnar og eyði-
legði allt fyrir honum.
Ned langaði mest að fara út'
á Dalebúgarðinn strax. En hann
vissi að það var til einskis.
Hann myndi aldrei fá' Herveyjar
núna, þegar brúðkaupsdagurinn
hafði verið ákveðinn.
í stað þess að fara á ölstof-
una eins og "hann var vanur að
gera eftir vinnu, fór hann heim
til sín. Konan, sem hann bjó
hjá, heyrði til hans og kom
fram.
— Ég átti ekki von á þér svo
fljótt, Ned, sagði hún. — Mat-
urinn er ekki til.
Hann ýtti henni til hliðar. —
Ég vil engan mat.
Lengi sat hann á rúmstokkn-
um og starði fram fyrir sig og
hann óskaði þess aftur, að hann
hefði ekki talað af sér og sagt
hverjum sem heyra vildi, að
Hervey yrði konan hans. Hann
var velþekktur í borginni sem
hnefaleikari. Allir þekktu Ned
Stokes og hann hafði haft yndi
af þeirri athygli sem fólk sýndi
honum. En nú — nú var hann
maður, sem hafði talað af sér,
maður, sem stúlkan vildi ekki
líta við.
Hann var að setja niður í tösk-
urnar, þegar dyrnar opnuðust.
Hann hélt að þetta væri hús-
' móðir hans og sagði henni að
snauta út. En svo kom Maisie
Barlow til hans.
— Hvað viltu? urraði hann.
— Frú Wilkins kom ekki þeg-
ar ég bankaði, en ég sá ljós-
ið inni hjá þér. Hvað ertu að
gera, Ned?
— Hvað heldurðu? — Glað-
ur yfir að hafa einhvem til að
láta geðvonzku sína bitna á. —
Sérðu ekkj að ég er að pakka
niður?
— Hvert ferðu?
— Kemur þér ekki við.
Hún rétti fram höndina til að
snerta hann, en hann hristi
hana af sér.
— í>ú ætlar þó ekki að fara
fyrir fullt og allt' — Ned?
Hann hló.
— Jú, einmitt. Nú var rödd
hans þrungin biturð. — Ég er
búin með þessa borg. — Ég fer
héðan — sem fyrst.
Hún varð mjög óhamingju-
söm. — Þú mátt ekki fara, Ned.
Mér finnst' þú stórkostlegur. Má
ég ekki koma með þér?
Hann starði á hana. — Þú!
Með mér?
— Því ekki það? bað hún.
Mér hundleiðist lika hérna.
Pabbi og mamma eru vond
við mig og ég þoli ekki að vinna
í sveitinni. Taktu mig með þér,
Ned!
Hann tók svo fast um hand-
legg hennar að hún stundi af
sársauka.
—■ Láttu mig ekki hlæja að
þér, sagði hann hvasst. — Elti
Manning þig ekki á röndum? —
Kannski þú hafir beöið hans og
hann svikið þig. Hann ætlar að
giftast Hervey.
Maisie þrýsti sér að honum.
— Ég laug að þér, Ned Chris
Manning vill ekki sjá' mig — svo
leiðis. Það er satt. Ég laug til
að gera þig afbrýðisaman. Skil-
urðu það ekki. Ég hef aldrei
viljað neinn nema þig.
Hann henti henni frá sér og
tók töskuna.
15
— Þú hefur eytt tímanum til
einskis, sagði hann reiður. —
Manning vill þig ekki og ég ekki
heldur. Hann gat ekki annað en
sært hána enn meira. — Það
vill þig enginn. Skilurðu það
ekki. Hún elti hann.
— Ned, kallaði hún. Komdu
til min!
Hann ekki svo mikið sem leit
við.
Það leið smástund þangað til
Maissie snéri aftur heimleiðis
og við hvert skref sem hún tók
hugleiddi hún orðin, sem Ned
hafði sagt við hana.
FJÓRTÁNDI KAFLI.
Næsta dag á' búgarðinum vann
hún vélrænt og illa.
Hún hafði misst Ned að ei-
lífu. Það var eina hugsunín, semjj
komst að í heila hennar. Og þeg-®
ar hún sá Hervey og Chris kyss-
ast í kveðjuskyni eftir hádegið
nagaði öfundin hjarta hennar.
— Ég kem með jeppann og
sæki þig, kallaði Chris og sendi
Hervey fingurkoss.
Þannig hefði það átt að vera
milli þeirra Ned, hugsaði Mai-
sie. Það hlaut að vera dásamlegt
að eiga mann, sem elskaði mann.
En Ned haföi sagt, að enginn
vildi hana. Hún rétti úr sér.
Leit hún ekki vel út? Karl-
menn störðu á eftir henni á
götunum. Margir flautuðu á
eftir henni. Jú, hún gat náð sér
í mann.
Þegar rökkrið féll á fylgdist
hún með Chris, sem var að lag-
færa eitt og annað og er hann
gekk að húsinu, elti hún hann.
Hún varð að sanna fyrir sjálfri
sér, að hún væri aðlaðandi fyrir
karlmenn.
Chris gekk í tunglsljósinu yf-
ir plógförin að traktornum og
plógnum og breiddi yfir þá. —
Hann snéri baki við ljóshærðu
stúlkunni, sem elti hann. Hún
hrasaði. viljandi og veinaði af
sársauka.
Chris leit við. Meiddirðu þig,
Maisie?
Hún svaraði engu, en lá kyrr
og beið þess, að hann kæmi til
hennar. Augu hennar voru lokuð
þegar hann lyfti henni upp.
— Maisie!
Hendur hennar lögðust um
háls honum og hann bar hana
yfir alcurinn. Þar reyndi hann
að leggja hana frá sér, en hún
þrýsti sér áðeins að honum og
néri kinn sinni við hans.
— Haltu mér fast! hvíslaði
hún.
Þá fyrst skildi hann, að hún
hafði ekki meiðst heldur var að
leika á hann.
— Slepptu, sagði hann reið-
ur. — Heyrirðu það, Masie? —
Enga flónsku!
En hún þrýsti sér mun fastar
að honum.
— Þetta er ekki flónska,
Chris. Þú veizt hvaða tilfinning-
ar ég ber til þín. Hvers vegna
þykir þér ekkert vænt um mig?
Hann sleit sig lausan með
valdi. Ilann var fölur og augu
hans leiftruðu af reiði.
— Heim með þig! sagði hann
kuldalega. — Og láttu ekki sjá
þig hér meira.
En hún vildi ekki viðurkenna
ósigur sinn og reyndi aftur að
taka utan um hann, en hann
ýtti henni frá sér.
— Chris, ó, Chris.
Hann reyndi að hafa hemil á
reiði sinni.
— Nú er nóg komið, heimska
stelpa. Ég segi þér í síðasta
skipti að snauta heim. Eg vil
ekki sjá þig. Skilur þú ekki að
ég vil ekki sjá þig á minni Iand-
areign framar?
Maisie lokaði augunum. Þetta
var í armað skipti sem karlmað-
ur neitaði blíðu hennar og hún
afbar ekki meira.
Hún hrópaði hvellt: — Hvað
er eiginlega að mér? Er ég ekki
eins góð dg þú eða hvað? Ég er
betri en þú, Christopher Mann-
ing. Hvernig leyfirðu þér að
koma fram við mig sem hverja
aðra druslu? Rödd hennar líktist
veini því hún varð að grípa and-
ann á lofti. Hún varð að segja
eitthvað til að hefna sín. — Hvað
ert þú eiginlega?
Chris starði á hana og áður en
honum tókst að segja orð, hrækti
hún út úr sér: — Morðingi!
Hann gekk til hennar.
— Áfram með þig! hrópaði
hún. — Dreptu mig eins og þú
drapst hina stúlkuna! Þú varst
sýknaður af því morði, kannskl
þeir sýkni þig af þessu! Hún
starði brjálæðiskenndum aulgum
í tekið andlit hans. — Leiztu
svona út síðast þegar þú myrtir?
Chris fékk skyndfilega óstjórn
legan höfuðverk. Hann sá ekki
greinilega og honum fannst Mai-
sie Barlow svífa fyrir augum'sér.
Hann heyrði rödd hennar lfkt og
gegnum vegg.
— Morðingi! Það ertu Chris
Manning! Ömerkilegur morð-
ingi!
•— Kallaðu miig ekki þetta!
— Morðingi! Morðingi!
Röddin þagnaði og Chris sá
Maisie betur. Skelfing skein úr
svip hennar. Hann rétti fram
hendurnar og hún snérist á hæli
og tók til fótanna.
Hún ihljóp eins og geðveik eft-
ir heiðinni án þess að vita í
hvaða 'átt hún hljóp. Jafnvel þótt
sársaukinn í höfði Chris væri að
fara með hann vissi hann að. það
var hættulegt fyrir hana að
hlaupa svona. Hún gæti dottið
í gilið eða einhverja gjána.
— Maisie! hrópaði hann —
Bíddu! og svo hljóp hann á eftir
henni.
FIMMTÁNDI KAFLI
Það biðu margir á biðstofu
Berrings læknis þennan daig og
Hervey hafði nóg að gera. Nú
var biðstofan að verða tóm og
þá gat hún farið heim til Chris.
Margsinnis leit 'hún á klukkuna
og óskaði þess að tíminn liði
hraðar. Loksins var síðasti sjúk-
lingurinn farinn inn og Hervey
fór að taka vikublöðin saman og
leggja þau á sinn stað á borðið.
— Góða nótt, ungfrú Galton.
Þessu var lokið. Hervey læsti
biðstofunni og fór í kápuna, sem
hékk þar, síðan barði hún að
dyrum á lækningastofunni. Eng-
inn svaraði en hún heyrði rödd
læknisins. Hann var að tala í
símann.
Hann benti henni að þegja,
þegar hún opnaði dymar og hun
iheyrði hann segja: — Akið henni
á sjúkrahúsið, ég kem þangað.
Sælir.
— Verðið þér að fara strax 1
vitjun, læknir? sagði Hervey. —
Og þér, sem ætluðuð að bjóða
frú Berring í mat.
Læknirinn, sem var bæði vin-
ur hennar og vinnuveitandi, and
varpaði. — Þetta virðist leiðinda
mál. Það var yfirlögregluþjónn-
inn, sem hringdi.
— Við vitum það ekki enn.
Ung stúlka fannst meðvitundar-
laus og £ roti á lieiðinni. Hann
leit á Hervey. — Vinnur Maisie
Barlow ekki á Dale-búgarðin-
um?
— Jú. Hún — læknir, það er
þó ekki Maisie, sem fannst á heið
inni?
24. maí 1967 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,3