Alþýðublaðið - 27.06.1967, Blaðsíða 13

KÓMMásBjfJ
=■■ t- 1» i", . , ' aaat
íslenzkur texti.
OSS 117 í Baftia
Ný ofsaspennandi OSS 117 mynd
í litum og Cinemascope segir
frá baráttu við harðsvíraða upp-
reisnarmenn í Brasilíu.
FREDERIK STAFFORÐ.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bjjnmið innan 16 ára.
Á 7. degi
Víðfræg og snilldarvel gerð am-
erísk stórmynd í litum.
WILLIAM HOLDEN.
SUSANNAH YORK.
ÍSLENZKUR TEXTI.
ÓTTAR YNGVASON/ hdl.
BLÖNDUHLÍÐ 1, SÍMI 21296
VIÐTALST. KL. 4—6
MALFLUTNINGUR LðGFRÆÐISTÖRF
BÆNDUR
Nú er rétti tíminn til að skré
vélar og tæki sem á að selja.
TRAKTORA
MÚGAVÉLAR
BLÁSARA
SLÁTTUVÉLAR
ÁMOKSTURSTÆKI
Við seljum tækin.
Bíla» og
BúvéíasaSan
v/Miklatorg, sfmi 23136.
ÖKUMENN!
Látið stilla í tíma.
Hjólastillingar
Mótorstillingar
Ljósastillingar
Fljót og örugg þjón-
usta.
BÍLASKOÐUN &
SIILLING
Skúlagötu 32
Sími 13-100.
AUGLÝSIÐ
í AlþfSublaðinu
Þorpsstúlkur voru vlð upp-
þvottinn.
— Ég þarf að tala við þig.
— Slíkt er leyfilegt. Hún var
þreytuleg og niðurlút.
— Getum við ekki farið út í
kvöld? Og dansað! Segðu já!
Marcello kemur með og þú
finnur einhvern handa mér!
— Langar þig? spurði hún
og leit upp.
— Elskan, sagði ég og tal-
aði ósjálfrátt eins og Patricia.
Ég þrái það. Ef ég þarf að tala
lengur við stjörnur geggjast ég.
— Villtu virkilega fara út á-
samt eldabuskunni?
— Þú ert vitlaus! Ég v i 1 fara
út með þér. Hvert?
— í klúbb. Þar er óhreint.
— Þú talar lélegri ensku en
þegar ég kom.
— Ég tala eins og þú. Mar-
cello kemur með vin sinn. Við
verðum fjögur.
Hún bætti því við, að ég
skyldi ekki vonast eftir of
miklu. ítalskir karlmenn væru
ekki svipaðir Englendingum.
Þeir væru allir nautheimskir.
Ég sagði ekki orð.
Alexanderhjónin ætluðu að
borða úti og það var ekki fyrr
en klukkan níu, sem Lúcíana
barði að dyrum hjá mér. Hún
var í hvítum kjól og með
perluskraut í hárinu.
— Þú ert falleg!
— Amma mín saumaði hann!
Þér fer gult vel. Þú ert falleg
líka. Við erum of fínar fyrir
þá og allt of snemma í því.
Við eigum að koma of seint.
— Af hverju?
Hún leit á' mig eins og ég
hlyti að vera að gera að gamni
mínu.
— Alltaf að koma of seint á
stefnumót.
— En þeim leiðist að bíða.
— Þeir hafa gott af því. Hún
settist á rúmið mitt og fór að
snyrta á sér neglurnar.
Þó mig langaði að fara, þó
ég biði, þó ég bæði hana um að
koma með mér, beið hún í her-
bergi mínu unz við vorum orðn-
ar hálftíma of seinar. Þá fór-
um við, læstum öllum dyrum og
gengum upp veginn. Tunglið
skein á' dimmbláum himni. í
fjarlægð sást eldbjarmi og
dökkt hafið var á hægri hönd.
Við gengum yfir torgið, þar
úði og grúði af fólki, síðan fór-
um við niður tröppur og inn í
eins konar helli. Þar var allt
fullt af stúlkum í blússum og
pilsi og karlmönnum í flauelis-
buxum.
— Við erum alltof fínar, sagði
ég.
Lúcíana leit vantrúuð á mig
og gekk svo áfram, kjóll henn-
ar eins og kjólar á forsíðum
tízkublaða og framkoman eftir
því. Mennirnir tveir risu á fæt-
ur og kysstu á hönd hennar og
hún kynnti mig fyrir félaga Mar-
cello. Það var Carlo.
— Dansið þið. Ég þarf að
skamma Marcello einslega,
sagði Lúcíana.
Carlo benti með liöfðinu og
hóf svo dansinn. Andlit hans var
brúðuandlit og hárið féll fram
á ennið. Hann var hvorki lag-
legur eins og Marcello né jafn
glaðvær og hann.
Suzanne Ebel:
ÖTÞRÁ
OGÁST
Af og til smellti hann með
fingrunum og einu sinni sagði
hann: — Svona .. þetta spor
hér .. og þetta nú .. og stjórn-
aði mér inn í miðjan hópinn.
Þegar tónlistin þagnaði gripum
við bæði andann á lofti.
— Ég býð upp á drykk, sagði
Carlo.
— Ég var leiðinleg í morg-
un.
— Það varstu svo sannarlega.
Ég roðnaði og var næstum
búin að svara fyrir mig, þegar
hann sagði: — Ég er stundum
reiður, þegar ég vinn á' strönd-
inni. Mér leiðist ríkt fólk.
— Hvers vegna?
— Finnst þér það skemmti-
legt?
— Ég hef gaman af þeim.
— Það er ekki satt, sagði Car-
lo og leit á mig myrkum, eirðar-
lausum augum. — Marcello og
ferðamennirnir, þú og leikar-
arnir, ég og ströndin. Þetta er
allt svipað. Okkur skortir stolt.
— Strætisvagnastjóri getur
verið stoltur og milljónamæring-
ur ekki.
— Brezk hræsni.
— Við skelltum bæði upp úr.
Andlit hans sem venjulega var
svo fýlulegt gjörbreyttist.
— Við dönsum saman síðar.
Þú dansar vel.
Þegar hann gekk með mig út
gólfið, spurði ég:
— Hvað um stolt og virðuleika
Lúcíönu?
Hann virtist skelfdur.
— Um það ræðum við ekki.
— Ég leit forvitnislega á hann.
Elskaði þessi maður vinkonu
mína á laun? Hann minntist ekki
frekar á' hana og dansaði við mig
allt kvöldið.
Þegar við fórum mjög seint' lir
klúbbnum ókum við í skrjóð Mar-
cellos. Hann söng ástarsöng og
tók utan um Lúcíönu. Carlo tók
um hönd mér og ieit á mig sömu
augum og hann hafði horft á
giftu konuna um morguninn. —
Eyjan var böðuð í fölu, ójarð-
neskju ljósi.
— Við fáum okkur að borða,
sagði Lúcíana. — Ég sagði Mar-
cello að koma með mat.
— Húrra! Ég var glorhungr-
uð.
Við ókum inn í stóran garð
umhverfis hús, sem ég hafði
margsinnis horft á. Stórt, glæsi-
legt steinhús allt skreytt skjald-
armerkjum.
Marcello lagði bílnum undir
trén og við gengum á braut' inn
í stóran garð.
— Við skulum setjast á vegg-
inn, sagði Marcello og tók mat-
inn upp úr körfunni.
— Sjáðu, Marcello! hrópaði
Lúcíana. — Gamli kaktusinn er
farinn að blómstra aftur! Hefur
þú borðað kaktusávöxt, Julie?
Ég nota hann í kökur og hef
rjóma með.
— Ertu ekki hrædd um að við
verðum rekin héðan? spurði ég.
Á Englandi eru verðir við svona
hús, sem skjóta við minnstu á-
tyllu.
— Hér er ekkert að skjóta á,
sagði Lúcíana með munninn full-
an af mat.
— Hver á húsið, hvers vegna
er það lokað? Hvers vegna er
ekki búið að selja það?
— íbúarnir eru í Víti eða
farnir, sagði Lúeíana og leit
kæruleysislega upp í gluggana.
— En landið hér á ísóla hlýt-
ur að vera mkils virði.
— ítalir selja ekki jörðina.
Ekki einu sinni svona jörð. Hún
sparkaði í steinana undir fótum
sér. Einu sinni hafði verið þarna
velhirtur stígur en regn og vind-
ur hafði rótað öllu upp og nú
lágu steinar hvarvetna.
— Mamma þín býr til góðan
mat. Ég vona þú hjálpir henni.
Þú átt ekki skilið svona góða fjöl-
skyldu. Lúcíana sleikti á sér
fingurna.
— Þú prédikar of oft. Menn
vinna, þeir standa ekki í eld-
húsi, svaraðí Marcello stuttur í
spuna.
— Þú stendur í mínu eldhúsi
allan daginn.
— Sem gestur. Ég vinn þar
ekki!
Þau fóru að rífast og Carlo
kleip mig. — Nú byrja þau aft-
ur, hvíslaði hann. Marcello
hækkaði róminn, hann virtist
öskureiður.
— Þau njóta þess, sagði Carlo
og færði sig nær mér. Gleymdu
þeim næsta klukkutímann. —
Segðu mér, hvort þú ert hrædd
hér?
— Því skyldi ég vera hrædd?
— Vegna drauganna. Þetta er
forn staður. Hér var grískt
musteri. Hér voru Rómverjar.
Það er blótstallur hér.
— Þeir eru líka á Englandi.
ítalir tala alltaf eins og við vit-
um ekki hvað menning er. Ég
held, að þið álítið enn að við
göngum í skinnfeldum og búum
í hellum.
— Þið eruð frumstæð, sagðl
hann og laut áfram. ' — Þa8
finnst mér mest' aðlaðandi við
ykkur. Hann kyssti mig.
— Ertu hrædd við drauga?
Líttu þangað! Þarna við húsið
er maður í kyrt'li.
— Ég sé aðeins óhreina
glugga.
— Þú veizt ekki hvað róman-
tík er, sagði hann og stundi við.
Marcello hætti í miðri ræðu og
spurði hver visi ekki hvaða róm-
antík væri. Hann sagði að Car-
lo kynni ekki lagið á mér. Ég
væri greinilega mjög ástríðu-
mikil eins og sæist á munninum.
Við skemmtum okkur í fimm
mínútur við að tala um'mig.
Lúcíana sem var að hlusta
með þessum svip, sem sagði, að
allir karlmenn væru vitlausir
en henni þættu þeir samt
skemmtilegir — rak upp vein.
Þrjú! — Klukkan er þrjú! Við
skulum koma okkur!
Við fórum inn í bílinn og ók-
um niður hæðina. Lúcíana skip-
aði Marcello að nema staðar
langt frá húsinu, því hún sagði
að frúin yrði vitlaus, ef við
vektum hana eftir að hún hefði
tekið svefnpillur. Þeir kysstu á
hönd okkar og eftir marga gull-
Barnavapar
Þýzldr baanamsuBR.
Seljast beiai « kattpeöda.
vesð KR. UHA
Sendum gesn páaflMfflftl
SuðurgBtu 14 SSnl 30,040.
HEILDVEB3XUH
péturs pÉrvasstmsn
ALÞÝÐUBLAÐIÐ 33
27. júní 1967