Alþýðublaðið - 23.07.1967, Blaðsíða 8

8
23. júlí 1967 — Sunnudags Alþýðublaðið
Hermikráka í
H veragerhi
samkjaftar faún ekki, en lætur
móðan mása á tveimur tungu-
málum. Um 9 leytið á kvöldin
rennur af 'henni mesti móður-
inn og þá fer hún að stinga nefi
undir væng og fá sér kráku-
blund. Hún virðist elcki kunna
illa við bjartar næturnar og sef
ur rétt eins og hún væri heima
í flosmjúku austurlandamyrkr-
inu. Það þarf með öðrum orðum
ekki að breiða yfir búrið hennar
á kvöldin, eins og siður er með
páfagauka. Bendir þetta til virð
ingarverðrar kurteisi við siði og
'hætti innfæddra.
Þá er enn ótaiið að krákan
flautar listilega iá eftir fallegu
kvenfólki, betur en nokkur rúnt
gæi og eru dæmi þess að slúlk-
ur hafi orðið svefnlausar á nótt-
unni af umhugsun um hinn ó-
sýnilega aðdáanda í Hveragerði.
Það er varla vert að særa þær
með því að koma upp um krák-
una góðu.
Krákan er ákaflega vinsæl
meðal barna og koma þau oft
í stórum hópum til að Hilusta á
hana og virða fyrir sér. Og ekki
verður heldur sagt annað en
hún hafi aflað sér mikilla vin-
sælda meðal fullorðna fólksins,
sem unir sér stundunum saman
framan við búrið hennar.
Sem sagt :Munið eftir að
heilsa upp á hermikrákuna, þeg-
ar þið eigið leið um Hveragerði
næst.
Krákan kann vel við selskapinn. Hér er hún að búa sig undir að halda ræðu og er þungt hugsi.
hjá Braga Einarssyni, eiganda
gróðrarstöðvarinnar. Þau hjón-
in hleyptu honum stundum út úr
búrinu og kunni hann þá bezt
við sig spígsporandi á gólfinu
og talaði við sjálfan sig á
dönsku. Ekki er hann mikið gef-
inn fyrir flug og hald vondra
manna að hann sé lofthræddur
orðinn af umgengni við mann-
skepnuna, eða með öðrum orð-
um að úrkynjunar sé farið að
gæta.
Ekki vill fólkið eiga það á
hættu að sleppa fuglinum laus-
um í búðinni. því að þar er ým
islegt, sem hann gæti étið og
beðið tjón af.
Eins og flestir vita, eru krák-
ur frægar fyrir þjófnaðarnátt-
úru, rétt eins og frændi þeirra
hrafninn. Hjá krákunni í Hvera-
gerði ber ekki mikið á slíku, en
fái hún hins vegar pening til
að leika sér með í búrinu, ber
hún hann af mikilli umhyggju
milli matarílátanna um leið og
hún étur, eins og hún vilji með
því móti borga fyrir mat sinn.
Kannski er hún alin upp hjá
strangheiðarlegu dönsku mið-
stéttarfólki.
Krákan étur tvisvar til þrisvar
á dag og þegir þá á meðan. Það
bendir einnig til vandaðs upp-
eldis. Uppáhaldsréttir hennar
eru fuglakorn og 'ánamaðkar.
Hún er langsprækust á morgn-
ana og um miðjan daginn. Þá
FJÖLDI manna á þessu landi
hafa hlotið heiðursheitið ,,hermi
!kráka“ fyrir leikni sína í að
herma eftir nágrönnum sínum,
eða því sem vinsælast er með
alþýðu manna, stjórnmálamönn-
um allra flokka. Og hermikrák-
ur hafa verið í miklum metum
og þótt ómissandi á hverjum
mannfagnaði.
Það er 'hreint ekki víst að all-
ir hafi gert sér grein fyrir, að
viðurnefni þetta er byggt á mjög
svo traustum grunni, eða fugli
nokkrum austan af Indlandi,
sem Englendingar kalla ,,Min-
ah“-fugl. Og það sem meira er:
Nú er hægt að sj'á og heyra
raunverulega ,,hermikráku“ aust
ur í Eden og hér er átt við Eden
í Hveragerði, sem er blóma- og
grænmetisverzlun við þjóðveg-
inn og allir kannast við.
Hermikráka er ekki svo mjög
tilkomumi'kill fugl og langt frá
því eins litskrúðugur og páfa-
gaukar, sem eru frægari fyrir
mælsku sína. Krákan í Eden er
líkust litlum ’hrafni, kolsvört,
en goggur er gulur og eins hef-
ur hún gulan prestskraga um
hálsinn og allt í einu segir hún
,,halló“ mjög svo kumpánlega
við alla viðstadda og svo upp
úr eins manns hljóði: ,,Varstu
eitthvað að segja?“
Svona fugl er ekki ónýtur til
að laða að sér viðskiptavini. —
Hann var keyptur liingað um
mánaðamótin marz—apríl í vor
frá Danmörku og fyrir milli-
göngu fuglasala í Reykjavík.
Afgreiðslufólkið í Eden vissi
því miður ekki nafn eða heiti
á fuglinum, en hann hefur
menntað sig af miklum ákafa
síðan hann kom hingaö til
lands. Auk þess er þegar hefur
verið tilfært, segir hann ein-
stöku sinnum „pabbi“ og ýmis
önnur orð, sem hann grípur á
stangli. En beztur er hann þó í
dönsku eins og gefur að skilja.
Hann segir hvað eftir annað ,,Er
du der?“ og annað eftir því.
Það skemmtilegasta við fugl-
inn er hvað hann talar skýrt og
greinilega svo að fólk ,sem á
sér einskis ills von snýr sér í
allar áttir og heldur að einhver
viðstaddur hafi verið að ávarpa
það og ef það er einsamalt í
búðinni, er ekki laust við að það
grípi til höfuðsins og klípi sig
í handlegginn og haldi að nú sé
loksins grunur þess orðinn að
vissu: ,,Ég hlýt að vera orðinn
vitlaus”. — Ef einhver bendir á
fuglinn og reynir að leiðrétta
þennan misskilning, þá hugsar
gesturinn: „Þessi er þá búinn
að tapa glórunni líka. — Þessi
fjandi er líklega að ganga“.
Við hittum að máli einn af
starfsmönnum gróðrarstöðvar-
innar, Óttar Hróðmarsson, sem
er fæddur og uppalinn í Hvera-
gerði og hann sagði okkur það
sem er vert að vita um fuglinn,
annað en tegundarheiti á latínu,
sem okkur hefur heldur ekki tek
izt að grafa upp.
Fyrst eftir að fuglinn kom til
landsins var hann til heimilis
Óttar Hróðmarsson stendur fyrir utan Eden og heldur á krákunni
í búrinu.