Alþýðublaðið - 31.08.1967, Page 5

REAGAN ÆTLAR SÉR
AÐ VERDA FORSETI
ÁÐUR en 5iann varð ríkisstjóri
(henti fólk gaman að honum og
sagði: „Svona á forseti að líta
út“. — En nú eru menn hættir
að gera að gamni sínu í sam-
bandi við hann. Markmið hans
er nefnilega að verða forseti
Bandaríkjanna í fúlustu alvöru.
Það er ekkert grín í augum hins
íhaldssama kvikmyndakúreka,
Ronald Reagan.
Samkvæmt skoðanakönnun,
sem Louis Harris stofnunin
gerði í hyrjun þessarar viku,
hlulu Nelson Rockefeller, sem
republikanskt forsetaefni og
Ronald Reagan sem varaforseta-
efni jafnmikið fylgi og Johnson
sem forseti og Hubert Humprey
sem varaforseti, ef þeir væru í
framboði og kosningarnar færu
fram í dag. — Ef republikanar
tefla fram þeim Rockefeller og
Reagan, geta þeir reiknað með
stuðningi bæði hinna róttækustu
og Jhaldssömustu innan flokks-
ins. Rockefeller er talinn einn
hinn friálslyndasti framámaður
flokksins. Reagan er einn hinn
íhaldssamasti.
En Reagan stefnir hærra en
í varaforsetaembættið. — Þótt
hann látj lítið á sér bera sem
stendur, er það bara af því, að
hann telur það heppilega stríðs-
aðferð.
Margir hafa undrazt hvernig
maður eins og Reagan lætur sér
detta í hug, að hann komist inn
í Hvíta húsið. En því er til að
svara, að ríkisstjórinn kann al-
gjörlega tökin iá því að nota sér
sjónvarpið og sjónvarpið fær sí-
fellt meiri ítök í Bandaríkjun-
um. Bandaríkin eru raunveru-
lega komin vel á veg með að
verða þjóðfélag á valdi sjón-
varpsstjarna.
En Reagan gætir sín vel á því
að ganga ekki skrefi of langt,
þ. e. að koma ekki svo oft fram
í sjónvarpi eða láta birta svo oft
myndir af sér í blöðunum, að
fólk-verði leitt á að sjá hann.
Og ihann vill ekki heldur leggja
of fljótt í kapphlaupið um að
verða útnefndur forsetaefni re-
publikana. í stað þess bvggir
hann í kyrrþey upp valdakerfi
sitt, ferðast um og lætur það
spyrjast, að hann sé fyrsta
flokks stjórnandi.
Hatar Romney.
Takmark Reagans er að stöðva
uppgang hinna frjálslyndu inn-
an flokksins. Sá hópur telur rík
isstjórann í Michigan, Géorge
Romney og Nelson Rockefeller
í New York sína menn. Reagan
grípur oft til orðsins ,,hatur“ til
þess að lýsa tilfinningum sín-
um gagnvart starfsbróður sínum
Ronmey. Fyrsta skrefið á leið-
inni til Hvita hússins er að sigra
í prófkosningum í heimaríkinu.
Ef hann nýtur stuðnings Kali-
forníurepublikana, hefur hann
sterka aðstöðu, þegar að því
kemur, að flokksþingið taki loka
ákvörðun.
Framtíðarvon Reagans bygg-
ir ennfremur á því, að íhalds-
semin fari vaxandi með fólki og
það á að ryðja braut hans til
Hvíta hússins. Þar bíður ósveigj
anleg stefna gegn kommúnistum,
negrum og „hinum óáhyrgu, fé-
lagslegu framförum“. — Lægri
tekju- og skemmtanaskattur fylg
ir líklega í kjölfarið.
íþróttafréttaritari — kúreki.
Reagan hóf feril sinn sem í-
þróttafréttaritari í útvarpi. —
svo varð hann sjónvarpsstjarna.
í kosningabaráttunni í fyrra
lýsti Reagan því opinberlega yf-
ir, að Barry Goldwater væri sín
stjórnmálalega fyrirmynd. Nú er
Reagan aftur á móti orðinn fyr-
irmynd íhaldsmanna i Bandaríkj
unum.
Venjulega er þekking, stjórn-
unarhæfileikar og stefnufesta
taldir þeir hæfileikar, sem stjórn
málamenn eiga helzt að prýða,
— en kjósendurnir í Kaliforníu
mátu meira framkomu hans og
þá siaðreynd, að hann var mað-
ur, sem þeir gátu borið sig sam-
an við. Reagan var eliki fulltrúi
stjórnarvaldanna og hann var
í stöðugri andstöðu við þau.
íhaldssamir fjármálamenn
komu fljótt auga á manninn og
veðjuðu á hann. Stjórnmálaleg
ráðgjafastofnun fékk það verk-
efni að sjó um Reagan.
Göfuglyndur.
Gömlu myndirnar, sem Rea-
gan lék í, voru oft sýndar í sjón
varpi. Með því móti var „per-
Ronald Reagan.
Seinna tók hann þ'átt í tugum
annars flokks kúrekamynda og
sónuleiki“ hans kynntur. í hlut-
verki venjulegs manns, var það
heilbrigð skynsemi, sem átti að-
allega að einkenna Reagan. Á-
hangendur Goldwater gerðu úr
honum hógværan republikana,
sem alltaf vildi koma á sáttum
og skapa einingu. Hann lét sér
lynda John Bireh-fólkið með því
skilyrði að það féllist á skoðan-
ir hans, — en ekki öfugt. Þann-
ig fékk hann það orð á sig, að
hann væri göfuglyndur.
í Kaliforníu ríkir meiri spenna
en í nokkru öðru ríki Bandaríkj
anna. Árið 1940 bjuggu þar 3.5
milljónir manna, — árið 1970
munu íbúarnir verða um 25
milljónir. Fólkinu fjölgar þar
daglega um 1000—1500 sálir. Rík
isstjóraembættið í Kaliforníu er
enginn vandræða stökkpallur
fyrir þann, sem vill brjóta sér
braut í bandarískum stjórnmál-
um.
Framhald á bls. 15.
prestur og búinn að setja á
sig gleraugu, er ótrúlegt, að
löggæzlumaðurinn þekki hann
ekki. — „Hetjan" má aldrei
sleppa of billega.
Vonandi verður enginn til
að taka þessa iðju upp hér á
landi, allra sízt hinir heittrú-
uðu.
P. S.: Eins og menn rekur ef
til vill minni til, þá birtust
tveir dómar s. 1. laugardag.
Ruglingur varð í fyrirsögnum,
en fyrirsögnin „Mikilhæfur
Ieikstjóri“ átti að sjálfsögðu að
standa með Lestinni. Leiðrétt-
ist þetta hér með.
Sigruröur Jón Ólafsson.
FINGRALANGI GUÐSMAÐ-
URINN. Un Drole de Parois-
sien. Nýja Bíó. Frönsk frá 1963.
Leikstjóri: Jean-Pierre Mocky.
Kvikmyndun: Léonce-Henry
Burel. Eftir sögu M. Servins,
Deo Gratias.
Jean-Pierre Mocky er ef til
vill næsta óþekktur meðal ísl.
kvikmyndahúsgesta, nema ef
vera skyldi, að einhverjir
minntust einnar kvikmyndar
eftir hann, sem Tónabíó sýndi
hér um árið. Hún hét Nætur-
svall í París (Les Drageurs)
með Jaques Charrier og Char-
les Aznavour í aðalthlutverkum
og fjallaði um tvo unga menn
í leit að kvenfólki, sem þeir.
gætu síðan stofnað heimili
með. Annar hefur beppnina
með sér, binn ekki. En kann-
ski kannast einhver við íiinn 75
ára gamla kvikmyndatöku-
mann, Léonce-Henry Burel, —
því að hann hefur nefnilega
lengst af verið samstarfsmaður
Robert Bressons. En svo er líka
til íólk, sem ekki þékkir Ro-
bert Bresson og þá verður bara
aö hafa það.
Fingralangi gr.ðsmaöurinn er
gamanmynd, nokkuð óvenjuleg,
og mundi líklega ekki'falla öll
um í geð. Hún segir frá fjöl-
skyldu, sem ávallt hefur staðið
í þeirri trú, að hún þurfi ekk-
ert að vinna fyrir sér. Þessi
fjölskylda er afkomandi
franskra aðalsmanna, en tím-
arnir hafa breytzt, tekjurnar
minnka og fjölskyldan verðúr
að selja húsgögnin upp í skuld-
ir. Einn meðlimur fjölskyldunn
ar, George, kemur nokkuð við
sögu, en hann er afskaplega
guðhræddur maður og hinn
mesti meinleysingi, en heimsk-
ur eigi að síður. — Einhverju
sinni er hann á bæn í kirkju
og fær þá óvænt „vitrun“, að
hann iheldur. Hann heyrir konu
setja peninga í samskotabauk
handa nauðstöddu fólki. Hann
tekur þetta sem bendingu frá
drottni, og nú liefst hann
handa við að ,,ræna“ alla sam-
skotabauka í helztu kirkjum
Parísar. Auðvitað er lögreglan
á eftir honum, en George er
kænn. Tekjurnar aukast dag
frá degi til hinnar mestu skap
raunar fyrir þá deild lögregl-
unnar, sem hefur eftirlit með
kirkjum.
Bourvil sómir sér vel í hlut-
verki Georges, hins fingra-
langa guðsmanns, og á líklega
stóran þátt í að gera þetta að
nokkuð skemmtilegri mynd,
enda alvanur slíkum lilutverk-
um. Þar sem um kómedíu er
að ræða, verður raunsæ hvers-
dagslýsing oft að víkja, en
slíkt verður einnig að hafa sín
takmörk. Því er eitt atriði, sem
ég get ekki fellt mig við og tel
misheppnað. Það er samtal Cu-
cherat löggæzlumanns (Fran-
cis Blanche) við George. Þó sáj
síðarnefndi sé dulbúinn sem

George (Bourvil) hefur fundið upp hentuga aðferð við að ræna
samskotabauk í helztu kirkjum Parísar.
31. ágúst 1967
ALÞÝÐUBLAÐID * $