Alþýðublaðið - 20.02.1968, Blaðsíða 6

MINNINGARORÐ:
GÚLFUR GISLASON
í DAG verður til moldar borinn
hér í borg Ingólfur Giídason,
kaupmaður, Öldugötu 5, en
hann andaðist hér á St. Jóseps-
spítala 13. þ. m. eftir skamma
legu. Með Ingólfi Gíslasyni er
fallinn í valinn sérstæður hæfi
leika maður með nokkuð óvenju
legan lífsferil allt frá barnæsku.
Stafaði það bæði af yfri atvik
um þegar á bernskuskeiði hans
og vegna þess, að honum var
tamara, að mynda sér sínar eig
in skoðanir og haga lífi síiiu eft
ir því, en að rekja troðnar slóð
ir.
Ingólfur Gíslason var fæddur
á Kskifirði 4. dag júnímánaðar
1899. Voni foreldrar hans hjón
in Valgerður Freysteinsdóttir og
Gísli Helgason, þá búsett á Fski
firði. Var Valgerður ættuð héð
an að sunnan og lifði hún mann
sinn lengi og dó fyrir i'áum ár-
um hér í borginni í hárri elli.
Gísli var af austfirzku bergi
brotin. Þegar Ingólfur var fárra
ára fluttist fjölskyldan til K-
víkur og bjuggu þau hjón hér
þar til heimilisfaðirinn féll frá
fyrir aldur fram frá Vonu og
barnahóp. Hér í bæ sótti Ingólf
ur barnaskólann, sem þá var
undir stjórn Morten Hansen og
minntist Ingólfur hans sem
hins mesta ljúfmennis. í æsku
var Ingólfur nokkur sumur aust
ur £ Breiðdal hjá föðurfólki sínu
og einnig mun hann haía verið
þar síðasta veturinn, áður en
hann fór til Ameríku og minnt-
ist hann þessarar fögru aust-
firzku sveitar jafnan með ljúf-
um minningum og taldi ekki aðr
ar sveKir fremri á þessu lar.di.
Nokkru eftir, að faðir Ingólfs
dó, bauð föðursystu- hans, sem
búsett var í Kanada, hcnum að
koma vestur til dvalar og mun
það hafa verið í tengsbim við
fráfall föðurins, en eldri bróð-
ir hans, Jón, hafði fariö' þangað
á undan honum. Dvaldist Ingólf
ur þar vestra til 1920, þá 21 árs
að aldri. Hafði hann á þessum ár
um stundað gagnfræðan.un og
1 verzlunarnám og st.undað ýmis
störf. Eftir að heim kom starf-
aði Ingólfur aðallega að skrif-
stofu- og verzlunarstörfum hér
í bæ og var það 'á árunum milli
1920 og ‘30.
Árið 1929 kvæntist Ingólfur
Fanneyju Gísladóttur, dottur
Gísla Kristjánssonar fré
Lokinhömrum og Guðnýjar Guð
mundsdótlur Hagalín ‘rá Mýr-
um í Dýrafirði, sem þá voru orð
in búsett hér í Reykjavík. Var
Fanney þá aðeins 18 ára gömul,
en greind og tápmikil og hafa
þau síðan staðið saman í blíðu
og stríðu þar til yfir lauk.
Á þessum árum, eins og oft
endranær, voru atvinnuhoríur
ekki tryggar hér. Ákvað Ingólf-
ur þá að freista gæfunnar á ný
í Ameríku og héldu þau hjón
vestur til Kanada með gestum
á alþingishátíðinni haustið
1930 með tvö ung börn og snauð
að fjármunum en rík af liug-
myndum og framtíðar áforrnum.
Eftir um fjögur ár kornu þau
hjón aftur hingað heim, reynsl-
unni ríkari en með léttan mal,
enda höfðu þau dvalið vestra
meðan fjárhagskreppan gekk
þar yfir. Nokkru eftir heimkom-
una fékk Ingólfur starf á skrif-
stofu gjaldeyris- og innflutn-
ingsnefndar og starfaði þar um
nokkurra ára bil.
Með þeim hjónum, Irrgólfi og
Fanneyju ríkti jafnan einstök
eindrægni, enda voru þau stöð
ugt samstarfsmenn oc félagar
umfram flest eða öll hjón, sem
ég hefi þekkt, ekki aðeins innan
vébanda heimilisins, heldur
einnig í baráttunni fyrir
lífinu út á við og hvar sem var.
Þannig stofnuðu þau 2-3 árum
fyrir stríð verzluina og prjóna
stofuna Vestu við Laugaveg og
unnu bæði að því fyrirtæki og
ráku það af atorku og myndar-
skap um nokkurra ára skeið og
voru orðin vel efnum búin, þeg
ar þau seldu það fyrirtæki.
Ingólfur Gíslason hafði löng-
um haft ríka löngun tii búskap
ar í sveit, enda hafði hann nokk
uð kynnzt landbúnaði á Kanada
árunum. Þau ventu nú kvæði
sínu í kross og seldu „Vestu“,
eins og áður segir, og um svip
að leyti keyptu þau býlið Svana
staði við Leirvogsvatn. Fluttu
þau þangað búferlum og höfðu
þar landbúnað og jafnframt nokk
urn iðnað. Einnig keyptu þau
jörðina Selalæk í Rangárvalla-
sýslu á stríðsárunum og höfðu
þar allmikinn búrekstur í tvö
ár og höfðu þar ráðamenn, en
aldrei voru þau búföst þar. —
Árið 1946 keyptu þau svo jörð-
ina Fitjakot á Kjalarnesi og
settust þar að, höfðu þar gott
bú og endurbættu jörðina mik
ið bæði að ræktun og húsalcosti.
Höfðu þau þar allstórt kúabú,
svínarækt og nokkra góða reið-
hesta. En ekki lét Ingólfur sér
nægja búskapinn einan, hann
hafðj jafnan fleiri járn í eldin-
um. Þannig hafði hann forystu
um, ásamt fleirum, að stofna
Kaupfélag Kjalamesþings og
hafði á hendi forstöðu þess
fyrstu árin og hafði félagið þá'
aðsetur að Fitjakoti og hafði
þar verzlunarbúð. Gekk hann að
þessu með mikilli atorku, en
með aðstoð fjölskyldunnai-. Jafn
framt hafði hann ítök í verzlun
hér í Reykjavík, aðallega verzl
un með bifreiðar og varahluti í
þær og rak í tengslum við það
bifreiðaverkstæði um skeið.
I öllum þessum umsvifum,
bæði við sjó og í sveit, stóðu
þau hjónin saman sem einn mað
ur. Einnig tóku öll börnin, eft
ir því sem þau komust upp, mik
inn þátt í athafnalífi foreldr-
anna. Einkum á, þetta við um
árin í Fitjakoti, að fjölskyldan
vann öll samhent að einu marki
og var sjaldan spurt um vinnu-
tímann, en fólkið undi hag sín-
um vel. Var gott að koma á það
heimili eftir langar og stundum
erfiðar ferðir ai' Norðurlandi
og fá þar gistingu og beina, enda
ríkti þar rausn og gestrisni við
hvern, sem að garði bar, eins
og bezt þekkist í sveit á þessu
landi. Og gott áttu böm okkar,
sem voru þar í sumarvist. Síðan
þessi fjölskylda fór frá Fitjakoti
og ég hefj átt þar leið um, hefur
garða á eyðibýli, þótt reisuleg
mér fundizt sem ég færi um
húsin standi enn.
1956 lá Ingólfur þunga legu
og var þá gerður á honum hættu
legur uppskurður. Hann komst
þó aftur til nokkurrar heilsu,
en mun aldrei eftir það hafa
gengið heill til skógar og mun
það hafa verið vegna þess og að
börnin fóru að fara að heiman
til eigin heimilisstofnunar og til
náms, að þau hjón hættu bú-
skapnum að Fitjakoti og íluttust
til bæjarins. Það var árið 1961,
að þau fluttust tii Kópuvogs-
kaupstaðar og fáum árum síðar
til Reykjavíkur. Eftir að þau
voru sezt að í þéttbýlinu keyptu
þau verzlunina Hof hér í R-
vík og hafa rekið hana síðan til
þessa dags og farnazt vel.
Ingólfur Gíslason fylgdist jafn
an vel með almennum málum,
jafnt innanlands sem utan, enda
las hann jafnanimikið og myndað
sér fastar skoðanir á mönnum
og málefnuum og hélt gjarnan
fast á máli sínu og lét þá lítt
bilbug á sér finna, þótt sveigt
væri að skoðunum hans. Þessi
einbeitta sðlðunarmyndun Ing-
ólfs og sanfæringarkraftur staf-
aði þó vissulega ekki af þvi, að
hann skorti greind eða þekk-
ingu til að sjá hinar ýmsu hlið
ar, sem jafnan eru á hverju
máli, né heldur kreddufestu,
heldur virtist það mjög ríkt í
eðli hans að mynda sér sjálf-
stæðar skoðanir og standa eða
falla með þeim. Jngólfur var
prýðisvel riffær. Hann lagði það
að vísu ekki mikið fyrir sig, en
þá sjaldan hann gerði það, sýndi
það sig, að honum var mjög lag
ið að færa hugsanir sínar í bún
ing á pappírnum.
Þótt Ingólfur Gíslason hefði
þannig til að bera ýmsa góða eig
inleika til íorystu, tók hann ekki
mikinn þátt í almennum félags-
málum lengst af og honum var
fjarri skapi að trana sér fram,
enda mun hann hafa verið hlé-
Framhald á bls. 15
MINNINGARORÐ:
LAUFEY GUÐJÓNSDÓTTIR
Laufey Guðmundsdóttir.
Fædd 22. 10. 1910.
Dáin 11. 2. 1968.
Þann 11 febrúar s.l. lézt á
Hvítabandinu Laufey Guðjóns-
dóttir, Þykkvabæ 13 Árbæjar-
hverfi.
Er sú óvænta fregn barst,
setti margan manninn hljóðan
hér í hveríinu.
Þó að okkur, kunningjum
hennar, og vinum væri kunnugt
um að hún beið eftir spítala-
vist, gátu fæstir trúað að svo
skammt væri að kveðjuscuud.
Stórt og vandfyllt skarð er
nú höggvið í þann hóp sem
stofnaði Framfarafélag Selás og
Árbæjarbletta, og starfað hef-
ur samhentur um árabil.
Minnisstætt er að ekki alls
fyrir löngu stóð Laufey með
okkur, fámennum hóp, við að
mála og þrífa félagsheimili F.
S. Á. kát og hress, eins og
henni var svo eiginlegt að vera.
Laufey átti yfir miklum leik-
hæfileikum að búa, sem félag-
arnir fengu oft að njóta á mörg
um skemmtunum félagsins, síð-
ast lék hún ásamt dóttur sinni, á
útiskemmtun barna í Árbæjar-
hverfi, síðastliðið sumar við
mikla hrifningu allra viðstaddra.
Laufey var óvenjulega hlý
kona og traust og kom það vel
í ljós í starfi hennar. Hún var
einn af stofnendum F. S . Á.,
ein af stofnendum barnastúkunn
ar Sunnu, og munu börnin öll,
sem eitt, sakna þar góðs vinar
og góðrar konu. Við sem nutum
þess, að vinna með henni að fé
lagsmálum, söknum hennar
sárt. En það sem hún skilur eft
ir, minningin, er eins og hún
sjálf var í frjálslegri framkomu
sinni, hlý, traust og björt.
Guði sé þökk fyrir þannig
konur. Seint verður fullþakkað
þitt óeigingjama fórnfúsa starf,
Laufey, en guð mun launa þér
trúmennsku þína. Þeim sera
sakna þín sárast, aðstandendum
þínum, eiginmanni bömum og
skyldíólki þínu, vottum við okk
ar dýpstu samúð.
Félagið þakkar þér störf þín.
Stjórn Framfaraíélags Selás-
og Árbæjarhverfis.
0 20. febrúar 1968 - ALÞÝÐUBLAÐID