Alþýðublaðið - 30.03.1968, Blaðsíða 11

• • • ^ ",i:-Y:#
■mmM
m&k
■
i
m§mm
ÍSÍ!ÍSx
ifgpl|||g||g
.
’**■'! ;V.^
í:S1S«S>«*C
H
HANDAN SJÓNDEIIMHRINGSINS 9
urnar gátu borið hann. Hann
virtist mjög æstur og benti hvað
eftir annað niður að fljótinu,
en eina orðið, sem hann gat
sagt og skildist var „skemmd-
arverkamenn”!
Það var ekki kominn tími til
að gera neitt. Löngu áður en
hún skildi, hvað hann var að
reyna að segja henni, birtust
sex ógnandi verur, sem ógn-
uðu henni með vopnum sínum,
ásamt tveimur öðrum, sem
!bá,ru meðvltundariausa menn'
á milli sín. Foringinn beindi
byssu sinni að henni þannig, að
henni fannst hennar síðasta
stund upprunnin og það fór
- ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Sandra. —• Hvers vegna yfir-
gafstu þá?
__ Út af taugaveiki. Það kom
upp drepsótt og þeir dóu unn-
vörpum eins og flugur. Þá hafði
ég þegar fengið áhuga fyrir or-
kídeunum, sem þöktu skóginn
og ég flúði ásamt þeim eina
sem lifði eftir af frumbyggjun-
um. Hann lifði ekki lengi. Það
var eiturnaðra, sem varð vesa-
lingnum að bana. Fftir það fékk
ég marga frumbyggja til að
vera leiðsögumfenn mínái fumi
frumskóginn og ferðaðist fleiri
kílómetra leið.
— Það er ekkert líf fyrir
manninn minn, sagði hún ákveð-
in. — Þegar þér er batnað breyt- -
um við öllu.
H,ann brosfci undrandi. Dá-
samlegt! Ég skil það ekki enn!
Eg get orðið flugmaður aftur.
Eg hef jú lært flug. Hann leit
undrandi á hana. — Og þú ert
konan mín, Sandra. Ég skil það
betur núna, að mér fyndist eitt-
hvað tengja okkur saman. San-
dra! Mig langar til að segja öll-
um, að þú sért konan mín!
Hún varð skelfd á svipinn,
'þegjat húin heyrði þessi orð'
hans: — Ekki núna, Gavin! Ég
var ráðin hingað af því að ég er
ógift; ef einhver veit að ég er
konan þín, verð ég rekin. Ég
vil gjarnan verða þér hjálpleg
meðan þú ert á heilsuhælinu.
Við getum ekki lifað á loft-
inu. Við verðum að nota laun-
ín mín.
Hann andvarpaði. Rétt er það,
Sagði hann. — Ég er þér ekki
neitt núna, en ég skal bæta
þér það allt upp seinna, San-
dra. Því er þér óhætt að trúa.
— Ég bíð! sagði hún og
brosfi, þó að guð einn vissi,
hvað það var erfitt fyrir hana.
Svo bætti hún Við: — Þetta
er okkar leyndarmál og ég mun
halda áfram að kalla þig Kim.
— Já, svaraði hann. — En
aðeins um stund.
Hana langaði ekki til að véra
lengúr hjá honum, enda hafði
hún ekki tíma til þess, Það
biðu hennar alltaf einhver
skyldustörf. Hann var utan við
sig, þegar hún fór, en liún vissi
að það var aðeins af gleði. Vinn-
an létti líka af henni sársauk-
um. Hvernig gat hún annað en
fundið til sársauka í hvert
• skipti, þegar hún hugsaði um
Mike.
Hann var svo þögull nú orð-
ið og leyndist að baki liörku-
legrar framkomu, en hún vissi
samt orðalaust, hvað .hann var
óhamingjusamur.
Snemma næsta dag breyttist
allt andrúmsloftið. Sandra var
búin að borða hádegisverð og
Ieggja sig eftir matinn eins og
venja var á þessum stað.
Hún var að leiðinni að einni
af sjúkradeildunum, þegar hún
heyrði ferjuna flauta á leið
sinni til Lanatau. Sandra heyrði
hljóðið án þess að merkja það,
annað tók alla athygli henn-
ar, en það var vein sjúklinga.
Einn af sjúklingunum var að
koma heim af ferjustaðnum.
Hann gekk eins hratt og hækj-
30. marz 1968