Alþýðublaðið - 29.05.1968, Blaðsíða 15

'X ■■'&ÍWU
Framhaldssaga eftír
J JðNSDOnUR
Telkningar eftir
mmm lar.
nGURióm
Gvendur var glorhungraffur.
8. KAFLI.
V/ð Gvendur tökum saman
betra að ræða vandamálin við
mig, sagði ég.
— Já, af því að þú tókst þau
aldrei alvarlega, heldur leizt á
þau nýjum augum og rökrétt eft
ir því sem við er að búast af
konu. Nú ertu ekkert nema til-
finningar og það bara af því að
þú þekkir fólkið.
—-En Bjössi er maðurinn henn
ar Friðrikku, sagði ég.
— Og Friðrikka er vinkona
mín. Ég átti að gæta barnanna
hennar og þau hurfu meðan þau
voru hjá mér. Hvemig geturðu
ætlazt til þess að ég líti á þetta
mál eins óg hvert annað smámál,
sem þú áilt að annast?
— Þetta er nú einu sinni mitt
starf, sagði Gvendur.
— Ég verð að leysa það af
hendi, hvort sem mér þykir bet
ur eða verr. Heldurðu, að ég vor
kenni ekki litlu börnunum? En
svona er það samt. Það getur
enginn treyst áfengissjúklingi
eða orðum hans og eitt er víst —
Bjössi er áfengissjúklingur. Það
BERCO
| Keðiur Spyrnur Framhjói
Botnrúllur Topprúllur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara
ó hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
VERZLUNARFÉLAGIÐf
| SKIPHOLT 15 — SlMI 10199
þöglu mönnum, en í kvöld tók
hann sjálfum sér fram.
Ég var sannfærð um, að á-
stæðan væri sú, að hann vildi
alls ekki ræða málið við mig.
Ég hitaði handa honum kaffi-
sopa og fór með hann inn á'
skrifstofuna svonefndu.
Gvendur fékk sér í bollann og
leit upp frá skjölunum, og ég
spurði:
„Langar þig virkilega ekkert
til að tala um þetta við mig? Þú
ert vanur að ræða um allt svona
við mig. En náttúrlega, skal ég
þegja, ef þú vilt það alls ekki.
Það er annars ekki svo oft, sem
ég bið þig um að tala við mig
um eitthvað.
— Auðvitað vil ég gjarnan
tala við þig, sagði Gvendur og
lagði frá sér bollann og fékk sér
eina sígarettu og þó reykir hann
venjulega ekki.
Þetta sýndi mér, hvað honum
var það á móti skapi að tala um
þessi mál við mig.
— Mér finnst bara, að það sé
ekki rétt. Þú tekur þetta alltof
persónulega. Þetía mál kemur
þér ekkí við. Þó að börnin hafi
horfið, meðan þú varst að gæta
þeirra, er það ekki endílega þér
að kenna. Ég verð að líta hlut-
laust á þetta allt, og þú getur
það ekki núna.
— Þér hefur stundum þótt
Um kvöldið, þegar Gvendur
kom heim, bað ég hann um að
tala við mig.
Hann vildi endilega borða mat
inn sinn fyrst, svo komu blöðin
og fréttirnar í útvarpinu, frétt
irnar í sjónvarpinu og guð má
vita hvað.
Klukkan var farin að ganga
ellefu, þegar ég fékk hann lóks
ins til að tala við mig.
Jafnvel þá gekk það illa.
Gvendur kom alltaf heim með
einhver skjöl með sér, ég veit
ekki, hvað hann var að vinna
við þau inni í barnaherberginu
svokallaða, sem nú hét skrifstof
an hans.
Gvendur hefur alltaf verið
einn af þessum karlmannlegu,
BELTI og
BELTAHLUTIR
áBELTAVÉLAR
er ekki hægt að komast hjá
þeirri staðreynd, að áfengi gerir
suma menn vitlausa. Þeir vita
ekki, hvað þeir gera undir á’hrif-
um áfengis.
— Það hefur verið reynt að
banna áfengi, sagði ég.
— Já, og allar þjóðir hafa
reynt það og gefizt upp á því.
Það er svo sem margt verra en
það. Öll þessi eiturlyf, sem eru
einmitt nýlega farin að berast
til landsins. En við getum ekk
ert átt við Bjössa. Hann heldur
því bara fram, að hann hafi
gleymt öllu, eins og svo margir
aðrir í hans sporum. Það er al-
gengasta afsökunin.
Gvendur saup á kaffibollanum
og hóstaði ögn. Hann var ekki
vanur reykingarmaður eins og
ég.
— Nei, ég þekki þessa menn.
Þeir koma hvað eftir annað til
okkar og bera fyrir sig það sama.
Minnisleysi. Ég efast um, að
nokkur maður geti framið afbrot
undir áhrifum áfengis og gleymt
því algjörlega, nema því aðeins
að hann vilji það.
— Hver segir það? spurði ég.
— Sálfræðingurinn, sem skoð
aði hann Bjössa til dæmis.
Ég mátti svo sem vita það.
Gvendur hefði ekki fundið upp
á þessu sjálfur. Eins og mér þótti
vænt um Gvend. Það var leiðin-
legt, að hann skyldi aldrei hugsa
frumlega hugsun eða reyna að
mynda sér sjálfstæða skoðun.
En ég var líka bara kona og
og hafði ekki fengið helminginn
af þeirri menntun, sem hann
hafði fengið, né þeirri reynslu,
sem hann hafði.
Kannski verða menn svona
með tímanum og menntuninni.
Forpokaðir í ákveðnum skorð-
um. Sannfærðir um að allt sem
sérfræðingar og fínir menn
segja sé rétt.
Hver veit nema ég verði álíka
með tímanum? Spegilmynd af
Gvendi.
— Hefur ekkert nýtt komið
fram í málinu? spurði ég.
— Nei, elskan, sagði Gvend-
ur. Ekki enn.
Ég leit spyrjandi á hann og
hann tók vel eftir spurnarsvipn
um á andliti mínu. Mig langaði
samt ekki til að tefja hann allt-
of mikið, svo ég spurði bara:
— Ekkert annað en það sem
sem stóð í blöðunum í dag?
— Nei, ekkert annað, sagði
Gvendur og gerði sig líklegan til
að sökkva sér aftur niður í skjöl
in sín. — Við höfum ekki enn
skýrt frá hvarfi barnanna. Að-
eins sent út lýsingu á þeim. Eng
in nöfn, heimilsfang eða álíka.
— Var einhverju stolið úr f-
búðinni? spurði ég.
5
— Ekki það við vitum, var
svarið. — Bankabókin hennar
var í skápnum og peningar í
töskunni. Það lítur út fyrir að
hún hafi verið vel efnuð. Það
voru rúmlega tvö hundruð þús-
und krónur í bókinni.
Svo rýndi hann aftur f skjöl-
in meðan ég reyndi að rifja upp
það, sem Friðrikka hafði sagt
mér.
Lifði Magdalena ekki á elli-
laununum? Var það ekki það eina
fyrir utan lopapeysurnar, sem
hún hafði til að framfleyta líf-
inu.
Að vísu á'tti hún íbúðina, en
mér finnst samt erfitt að trúa
því, að einhleyp kona á ellilaun-
um með lopapeysur í hjáverkum,
geti lagt fyrir tvö hundruð þús-
und krónur á fáum árum.
— Finnst ykkur ekkert skrít-
ið, að hún skuli hafa átt svona
mikla peninga? spurði ég.
— Jú, svaraði Gvendur stutt-
lega, — en margar gamlar kon-
ur fara vel með sitt.
— Var hún að safna þessu svo
árum skipti? spurði ég.
— Ég veit það ekki, svaraði
Gvendur, rétt eins og þetta
skipti engu má'li. — Þetta var ný
bankabók.
— Ertu ekki búinn að athuga
það í bankanum? spurði ég.
STUÐNINGSMENN
Gunnars Thoröddsens
á Akranesi
Hafa opnað skrifstofu í Félags-
heimiíi Karlakórsins að Skjólbraut
21.
Skrifstofan verður fyrst um sinn
opin alla daga kl. 16 — 22, sími
1915.
Stuðningsfótk, hafið samband við
skrifstofuna.
29. maí 1968
ALÞÝÐLBLADIÐ