Alþýðublaðið - 30.05.1968, Blaðsíða 2

í«
mmm
Ritstjórar: Kristján Bersi Ólafsson (áb.) og BenediKt Gröndal. Símar: 14900 —
14903. — Auglýsingasími: 14906. — Aðsetur: Alþýðuhúsið við Hverfisgötu,
Reykjavik. — Prentsmiðja Alþýðublaðsins. Sími 14905. — Áskrlftargjald kr.
120,00. — f lausasölu kr. 7,00 eintakið. — Útgefandi: Nýja útgáfufélagið hf.
ÍSLAND OG KJARNORKAN
Aukaþi'ng Sameinuðu þjóðanna
hefur setið í New York undan-
farnar vikur og fjallað um samn
ing Breta, Rússa og Bandaríkja-
manna um bann gegn útbreiðslu
kjarnorkuvopna. Er þessi samn-
ingur þýðingarmesta skrefið í
áttina til afvopnunar, sem stór-
véldin hafa komið sér saman um,
og hið mikilvægasta mál.
Ein mesta hætta, sem vofir yfir
mannkyninu, er útbreiðsla kjarn
orkuvopna. Þau stórveldi, sem
nú hafa þessi vopn, sérstaklega
Bretar, Rússar og Bandaríkja-
menn, gera sér án efa grein fyrir
hættum kjarnorkunnar, og má
mikið breytast til að þau beiti
henni í ófriði. Fari hins vegar
svo, að þjóðir eins og Egyptar og
ísraelsmenn, Indverjar og Paki-
stanar og ýmsir fleilri komi sér
upp kjarnorkuvopnum, mundi
hættan á notkun þeirra marg-
faldast. Gegn þessari hættu verð
ur að spoma, hvað sem það kost
Aðilar samningsins hafa verið
gagnrýndir fyrir að hafa ekki
takmarkað sína eigin framleiðslu
á kjarnorkuvopnum, en vilja
koma fram takmörkunum við
aðra. Þetta sjónarmið á nokkurn
rétt á sér, en líta verður á samn
inginn sem fyrsta skref í þeirri
von, að frekari afvopnun fylgi á
eftir. Eftir kalda stríðið er það
eitt stórmerkur áfangi, að Sovét
ríkin og Bandaríkin skulu koma
sér saman um svo mikilvægt at-
riði í kjarnorkumálum.
Fulltrúi íslands á þingi Sam-
einuðu þjóðanna, Hannes Kjart
ansson ambassador, hefur tekið
þátt í afgreiðslu málsins í New
York. ísland hefur gerzt með-
flutningsaðili að tillögu til stuðn
ings samningnum og hefur Hann
es skýrt afstöðu okkar í ræðu í
stjórnmálanefnd þingsins. Er
bæði eðlilegt og ánægjulegt, að
ísland skuli láta til sín heyra í
bessu máli.
Við fyrstu sýn kann að virðast
sjálfsagt, að allir staðfesti tak-
mörkun á útbreiðslu kj'arnorku-
vopna. En því fer víðs fjarri. Ýms
um þjóðum er sýnilega ekki geð
fellt að gefa frá sér vonina um-
að komast yfir kjarnorkuvopn
og verða hvað öryggismál snertir
að vissu leyti hjá Bandaríkjunum
og Sovétríkjunum. Þar 'að auki
óttast margir, að þessi samning
ur veiti Bretum, Rússum og
Bandaríkjamönn’um einkaaðstöðu
til að hagnýta kjarnorku til frið
samlegra þarfa, þar sem rann-
sóknir og framleiðsla á sprengj-
um og orkuverum eiga margt
sameiginlegt.
Það er að sjálfsögðu mikill
galli við samninginn, að Frakkar
og Kínverjar eru ekki aðilar að
honum, enda þótt báðar þjóðirnar
séu orðnar kjamorkuveldi. Dæm
in um þessar þjóðir eru þó
gleggsta sönnun þess, hve nauð
synlegt var að gera samninginn
og tryggja framkvæmd hans.
Hannes Kjartansson hefur gert
skýra greiin fyrir afstöðu ís-
lendinga í þessu máli. Við viljum
styðja samning, sem bannar út-
breilðslu kjarnorkuvopna, og
stuðla þannig að því, að líkur. á
kjarnorkustyrjöld verði sem
minnstar.
NÝJU UMFERÐARLÖGIN NR
Hægri umferð. Öryggisbelti í bílum.
KL. 6 AÐ MORGNI hins 26.
maí síðastliðins gengu í gildi
ný umferðarlög nr. 40 frá 23.
•apríl 1968, er við tóku af eldri
umferðarlögum nr. 26 frá 2. maí
1958 með viðbótargreinum. Með
■þessum nýju lögum komst á
hægri umferð hér á landi. og
ihefur það að líkindum ekki far
ið framhjá neinum, svo vel sem
málið hefur verið kynnt í blöð
um og útvarpi. Með lagasetningu
iþessari hafa átt sér stað þátta
skil í íslenzkum umferðarmál-
um og er vonandi, að brevting
þessi verði til að leiða athygli
fólks meira að umferðinni og
öryggismálum hennar e-n verið
ihefur.
Þó að sú grundvallarbreyting
sé nú orðin, að skipt hafi verið
yfir frá vinstri til hægri í sam
ræmi við það, sem tíðkast hjá
grannþjóðum vorum og revnd
ar viðast hvar um hinn siðmennt
aða heim, verður ekki sagt, að
nýju umferðarlögin nr. 40 frá
, 1968 séu mjög frábrugðin þeim
eldri nr. 26. frá 1958. Hugtök
laganna eru hin sömu, grundvall
arákvæðin hin sömu. En þar
sem áður stóð vinstri stendur
nú hægri. Dæmi: 45. gr. laganna
frá 1958 hófst svo: „Ökumenn
skulu halda ökutækjum sínum
vinstra megin á akbraut eftir
því, sem við verður komið og
þörf er á vegna annarrar um-
ferðar.
Þar, sem útsýn er slæm, svo
sem í bevgium, við hæðiarbrún
i”. eða ef skyggni er lélegt, skal
aka vtð vinstri brún ak-
bráutar, nema þar sem einstefnu
akstur er.
Aka skal vinstra megin við
umferðarmerki, sem sett eru
á akbraut. nema önnur f.vrir-
mæli séu skráð á merkið.”
45. gr. jiý.iu umferðariaganna
nr. 40 frá 1968 hefst hins veg
ar á þes=a leið (sjaldan er góð
vísa of oft kveðin):
„Ökumenn skulu halda öku-
tækjum sínum hægra megin á
akbraut eftir því sem við verð
ur komið og þörf er á vegna
annarra umferðar.
Þar, sem útsýn er slæm, svo
sem í beygjum, við hæðarbrún.
ir, eða ef skyggni er lélegt, skal
ávallt aka við hægri brún ak-
brautar, nema þar sem ein-
stefnuakstur er.
Aka skal hægra megin við um
ferðarmerki, sem sett eru á ak
braut, nema önnur fyrirmæli
séu skráð á merkið.”
Sjá í þessu sambandi einnig
.&
RETTUR
.40H968
61. gr. laganna um umferð gang
andi fólks.
Þá er og rétt að benda öku
mönnum og eigendum bifreiða
á það, að 5. gr. nýju umferða
laganna er allmiklu fyllri en 5.
gr. þeirra eldri. bar hefur ver
ið bætt inn eftirfarandi klausu:
„í fólksbifreiðum, sem flytja
8 farþega eða færri, og vöru
bifreiðum, sem skráðar eru fyrir
allt að 1000 kg. farm (sendi-
ferðabifreiðum) og skráðar eru
í fyrsta sinn eftir 1. janúar
1969, skulu vera öryggisbelti
fyrir ökumann og farþega í
framsæti. Ákvæði þetta gildir
frá sama tíma um allar kennslu
bifreiðir og bifreiðar, sem
leigðar eru án ökumanns. Ó-
‘heimilt er að nota önnur
öryggisbelti en þau, sem bifreiða
eftirlit ríkisins hefur viður-
kennt.”
Öryggisbelti bifreiða er atriði
sem mjög hefur verið til um
ræðu hin siðari ár, einkum er-
Framhald á síðu 14.
2 30. maí 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
VIÐ
HÓT—
HHLUH
\ Léleg afgreiðsla
UM DAGINN varð mér geng-
ið inn í verzlun í miðbænum.
Þetta var á þeim tíma dags, að
fáir viðskiptavinir litu inn og
vafalaust hefur einhver hluti
starfsfólks verziunarinnar ekki
verið viðlátinn. Strax og ég kom
inn úr dyrum sá ég að kona sú
er an.naðist afgreiðsluna stóð úti
í horni og talaði í síma. Þetta
var persónulegt samtal og mér
virtist það átt við einhvern ná-
inn konunni. Er ég hafði staðið
um stund tvístígandi á miðju
gólfi verzlunarinnar, án þess að
konan bæri við að leggja frá sér
símtólið og spyrja um erindi,
eins og sjálfsagt hefði verið,
hélt hún áfram að tala og sam-
talið snerist um allt og ekkert.
Ég ræskti mig, svona til að
undirstrika það, að ég væri kom-
■inn til að verzla. Konan leit á
mig furðu lostin og virtist undr-
andj á því að ég bæri við að
beina athyglf hennar að mér.
Nú leið nokkur stund og loks
kom að því að mér þótti nóg
biðin og beindi ég þá orðum mín-
um að konunni og bað um þann
hlut er mig vanhagaði um.
Þá loks drattaðist afgreiðslu-
konan til að leggja frá sér sím-
tólið, en augnaráðið sem hún
gaf mér bar hvorki vott um vin-
semd né greiðvikni. Hún náði að
vísu í hlutinn er ég bað um,
pakkaði honum inn og hreytti
út úr sér verðinu. Ég borgaði
og meðan ég leitaði að pening-
um í veskinu horfði hún fyrir-
litlega á mig og tuggði sitt
tuggugúm á meðan.
Ég var hreinlega ekki í skapi
til að hella úr skálum reiði minn-
ar yfir konuna, enda sýndist mér
hún ekki líta þannig út, að húnt
tæki það til greina er ég segði,
hvort eð var.
Nú vil ég koma því á fram-
færi, að ég álít það skyldu hvers
og eins, sem við afgreiðslu eða
^aðra þjónustu starfar, að sýna
viðskiptavininum kurteisi og
lipurð. „Kúnninn númer eitt,”
eins og sagt er. Eins ættu verzl-
unarrekendur að taka til athug-
unar hegðún starfsfólks síns.
Hitt ber þó að taka fram, að
þorri afgreiðslufólks sýnir ,kurt-
eisi og er starfi sínu fyllilega
vaxinn, en samt sem áður eru
til leiðinlegar undantekningar
eins og hér gat um að framan.
Afgreiðslufólk sem iætur per-
sónuleg símtöl, eða persónulegt
vafstur ganga fyrir starfi sínu
og tyggur tuggugúmmí framan
í viðskiptavininn á alls ekki
rétt á sér. — „Kúnnl.” \