Alþýðublaðið - 30.05.1968, Blaðsíða 16

SfOAtt
■ÞessL villiköttur er nýþekkt fyrirbæri og fannst ekki alls fyrir
löngu í óbyggðum Kambodja. Um hann finnast engar heimildir í
i'ræðibókum dýrafræðimanna. Hann dvelur nú í dýragarði í Þýzka-
landi, kattaranginn, og honum þykir svo góðir bananar að hann
gæfi vafalaust ömmu sína fyrir þá, ef hann vissi um hana, en hún
er einhvers staðar langt inni í frumskógum Kambodja. Ekki er að
efa að margar hefðarkonur eru fíknar í pels úr skinni kattarins,
■en skinn hans er mjög fagurt. Vafalaust yrði pelsinn sá dýrasti í
heimi.
En eftir markið linuðust Kefl
víkingar upp og voru eins og
útvatnaður saltfiskur eftir
það, bragðlausir og ósnárpir.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ.
Ég sagði frá því hér um dag-
inn, hvernig Húsvíkingar að-
greindu þrjá framámenn hjá
sér, sem allir heita Björn. Einn
þessara þriggja var bæjarstjór
inn, sem var kallaður Þorbjörn,
af því að hann þorði að vera
bæjarstjóri á staðnum. Nú hef-
ur mér verið bent á það, að
sama daginn og ég sagði frá
þessu hafi eitt af þessum nýju
kosningablöðum birt grein eft
ir þennan ákveðna bæjarstióra.
Og auðvitað hét greinin: HUG-
REKKI.

Það er margt líkt með okkur
du Öól, sagði kallinn í gær við
kellinguna. Ilann situr uppi
með óða stúdenta, en ég sit
uppi með þig.
LOFTÞÉTTAR lIMBÓBIR
VINSÆLASTA PÍPUTÓBAK
í AMERÍKU.
REYKTÓBAK.
dagíegi BAILstur
ÞJÁNING Á VORI
Stuttur mónólóg eins og þeir gerast beztir
— Þjónn!
— Þú þama þjónn!
— Mér finnst að þú ættir að sinna mér rneira en
hingað til. Nú eru heilar fimmtán mínútur síðan ég fékk í
glasið.
__ Pú fyrirgefur mér vinur, en ég veit að þú veizt ekki
hvað ég á við ægilegt vandamál að stríða.
— Nei blessaður vertu. Framhjáhald eru hreiiiustu sma-
munir hjá því, sem ég verð að þola. Þig myndi sundla ef
ég segði þér það.
— Heyrðu, geturðu ekki barasta fengið þér frí <og sezt
hérna hjá mér. Þjónar eru svo skolli skilningsgóðir og
þekkja svo vel á alla hlutL
— Rekinn?
— Nei, fjandakornið að ég láti það líðast. Komdu bara.
Ég skal redda þér í gegn. Ég og vertinn erum gamlir skóla-
bræður og eitthvað skyldir. Við erum sko af Arnardalsætt i
þrem bindum.
__ Nei, þar hefurðu hárrétt fyrir þér. Það <?r ekkért slor.
— Auðvitað get ég ekki gert að því þó að þú látir
vertinn fara með þig eins og tusku. Blessaður haltu bara
áfram að vinna eins og þú ert langur til. Sama er mér,
en þú færð þá aldrei að vita hvað að mér gengur.
— Heldurðu að ég móðgist, þó að ómerkileg þjónsbulla
kalli mig rövlara. Reyndu heldur að hunzkast til að hella í
glasið mitt. Tvenntþoli ég alls.ekki: Þjóna og brennivínsleysi
og hananú!
— Éttu ’ann sjálfur!
__Heyrðu þú þarna vinur? Má ekki bjóða þér einn grá-
ann? Komdu hérna yfir á borðið mitt og ég skal trúa þér
fyrir leyndarmáli.
— Nei. Konan mín heldur ekki framhjá mér. Hún elskar
mig og börnin mín og húsið mitt og bílinn minn og budduna
mína og innistæðuna mína og rakkettið mitt og heila gillið.
Þú ert fjandakornið ekkert betri en blókin. Ég býð kosta-
kjör maður. Leyndarmál og sjúss fyrir ekki neitt! Bara
örlitla þolinmæði.
— Heyrðu. Þú skalt ekki halda að ég leggi í vana minn að
nudda mér utan í kommon pakk eins og yður. Þú nýtur þá
einskis góðs af mér.
— Þegið þér maður! Borðið heldur víst. Sjáðu bara!
Stöðugt eins og Gíbraltarkletturinn.
•— Sko, þið þarna herrar mínir og frúr. Hér sjáið þið
mann, sem þjáist vegna ofurástar á konunni sisni. Ástin og
þjáningin eru eitt sko. Og ég á þetta livorutveggja í hjartanu.
— ,,Þér konur með víðfeðma vængi ........“ sko. Hel-
víti. var þetta gott hjá honum Kristmanni. Hann er skáld
ástarinnar og ég elska hann og ég elska ljóð og fljóð ....
— Nei. Leyfið mér að tala út. Ég á eftir að úthella
hjartanu. Taka mér ærlegt þrifabað í sálrænu brennivíni.
Konan mín sko. Hún .............
— Nei og aftur nei. Hún heldur ekki framhjá mér. Hún
er víst falleg og dásamleg og elskuleg og allt það, en..
— EN HÚN VILL ALDREI LEYFA MÉR AÐ SLÁ
BLETTINN! ■,£
— Gaddur.