Alþýðublaðið - 06.06.1968, Blaðsíða 16

Á
mmm
simtt
Síöusfu sýningar
Nú eru aðeins eftir fáeinar sýningar hjá Leikfélagi Reykjavík-,
ur í vetur, en leikárinu lýkur 20. júní. Hedda Gabler hefur veriff
sýnd viff mikla affsókn í allt vor og er 18. sýningin í kvöld, en þái
eru aðeins eftir tværsýningar á leiknum. Myndin er úr Heddu
Gabler og sjást þar Helga Bachmann (Hedda) og Guffrún Ásmunds
dóttir (Thea Elvsted),
Ekki verffur annað sagt um
Alþingi en aff það geri ýmis-
legt vel þó annaff sé umdeil-
anlegra. Til dæmis eru ýmis
lög þess til bóta . . .
BORGARINN.
Mér skilst aff þaff sem geri
ræffu góffa sé fyrst og fremst
upphafiff og endirinn. Og bezt
er auffvitaff aff þetta hvort
tveggja sé eitt og hiff sama . .
Þegar Kallinn fékk skattseffil-
inn sinn um daginn, .var þaff
fyrsta sem hann sagffi: — Þaff
borgar sig ekki lengur aff
borga með hvtTjum eyri sem
maður vinnur sér inn . . .
Af tvennu illu þá held ég
þaff hljóti aff vera skárra aff
hafa slæmt minni en slæmar
minningar . . •
LOFTÞETTAR l?IV»BÍ ÐII?;
VINSÆLASTA PÍPLTÓBAK
í AMERÍKl/.
REVKTOBAK.
dagíegi IIAlístur
Hugsðö til hreyfings
Jæja. Nú er líklega tími til kominn að fara að taka fram
vöðlur og veiðigalla.
/
Laxinn er farinn að gera sig líklegan að gína við flug-
unni.
Silungurinn syndir um í ákafa og leitar að fallegum ána-
maðki. Og hann fúlsar áreiðanlega ekki við glitrandi gervi-
beitu.
J-á, það er svo sannarlega kominn lyftingur í veiðigleðina
og endurminningarnar frá í fyrra sumar eru áleitnar.
Ég ætti að fara að huga að útbúnaðinum, eins og 'hverjum
ábyrgum fiskimanni sæmir í byrjun vertíðar.
í fyrravor bjó ég til aldeilis heillandi spón úr gömlum og
ryðguðum ræfli, sem ég fann í fjöru.
Ég var heila nótt að búa til spóninn, en hvað ég notaði fær
enginn að vita, vitanlega.
En af því að ég hafðT ekki yfirfarið línuna nógu nákvæm-
lega kastaði ég öllum afköstum næturinnar af línunni í fyrstá
kasti.
Þetta var ákaflega sorgleg reynsla, vegna þess að ég var
svo sannfærður um að þessi undurfallegi spónn myndi reyn-
ast siðferðilegur ofjarl allrar fiskiþjóðar.
Og ég man líka eftir lukkuflotinu mínu. Það var stórt og
gerðarlegt flot og hafði karaktér. Ég átti það næstum heila
vertíð og kastaði lengra en allir aðrir, þó ég segi sjálfur frá.
Ég missfi þetta flot oftar en nokkuð annað og ég náði því
líka aftur oftar en nokkru öðru,
En svo var bitið á. Og svo „var stympazt á og svo var ekk-
ert á. Ekki einu sinni flotið mitt góða. Ég horfði á eftir því,
þar sem það sigldi á ógnarhraða út á djúpið og smáhvarf eins
og kafbátur.
Þetta var áreiðanlega langstærsti fiskurinn sem ég hef misst.
Eigi ég að vera einlægur, þá hef ég aldrei misst litla fiska.
Bara stærstu fiskana.
Mest finnst mér til koma, þegar ég fiska og fiska og eng-
inn annar verður var. Það er óskaplega gaman.
Ég gæti skrifað heila bók um svoleiðis reynslu.
Er hægt að hugsa sér nokkuð notalegra en að sitja á steini
í flæðarmálinu í ausandi rigningu rassblautur og hvaðeina og
fiska sér til hita, meðan aðrir vaskir veiðimenn berja sér
itil hita og verða ekki varir, þótt þeir hoppi allt i kringum
steininn minn og kastí allt í kringum færið mitt og reyni að
iapa eftir allar mínar brellur?
Veiðigleðin verður þá fyrst sönn og einlæg, þegar heppnin
safnast öll á eitt færi, færið mitt.
Vonandi fæ ég tækifæri til að rifja upp fleiri ljúfar minn-
ingar í félagsskap þess stórgáfaða fólks, sem les Baksíðuna,
Kannski í haust. Kannski í vor. Og ég beiti því við œru
mína og trú, að ég skal gera ykkur viðvart samstundis og
ég næ stærsta fiskinum, en missi hann ekki.
Svona löforð eru ekki upp í ermina, því engin hætta er á að
maður þurfi að efna þau. ,
Og nú ætla ég að leita að stönginni minni.
— GADDUR.